Nie wiem dlaczego ludzie najbardziej tęsknią za czymś czego nie mogą mieć. Kiedy jesteśmy dziećmi pragniemy być dorośli. Sami decydować o sobie, dokonywać wyborów. Z upływem lat dzieje się na odwrót. Tak samo dzieje się, gdy opuszczamy rodzinne gniazdko. Pragniemy wyrwać się spod maminych skrzydeł. Urządzić dom wedle naszych upodobań itd. Kiedy w końcu uda nam się stworzyć owy stworzyć... zaczynamy tęsknić. Za odgłosem krzątaniny w kuchni, która wcześniej irytowała, za radiem włączanym codziennie o siódmej, które niemiłosiernie przypominało, że trzeba wstać. Za znanymi tylko nam odgłosami. Owszem jesteśmy szczęśliwi, że udało się osiągnąć niezależność, jednak czasem chcielibyśmy wrócić do dziecięcego pokoju, który przepełniony był uczuciami beztroski i bezpieczeństwa. Potrzeba wielu dni, może nawet miesięcy, żeby nieświadomie nazwać nowe miejsce DOMEM.

Nie wiem dlaczego ludzie najbardziej tęsknią za czymś czego nie mogą mieć. Kiedy jesteśmy dziećmi pragniemy być dorośli. Sami decydować o sobie, dokonywać wyborów. Z upływem lat dzieje się na odwrót. Tak samo dzieje się, gdy opuszczamy rodzinne gniazdko. Pragniemy wyrwać się spod maminych skrzydeł. Urządzić dom wedle naszych upodobań itd. Kiedy w końcu uda nam się stworzyć ...

Pamiętam te czasy jakby to było wczoraj.. a nie! Czekajcie, przecież to było tydzien temu! Właśnie mija mój pierwszy tydzień samodzielnego życia. Powiem szczerze, że wszystko jest tak, jak sobie wymarzyłam. Własne mieszkanie, brak rodziców, odrębne fundusze, które mogę wydać na co tylko zechcę. Chociaż jakby się zastanowić, to tych funduszy... już nie ma. Myślę, że zamiast tutaj powinnam teraz pisać wadomość "Kochani Mamo i Tato, wiecie jak bardzo Was kocham..."

Pamiętam te czasy jakby to było wczoraj.. a nie! Czekajcie, przecież to było tydzien temu! Właśnie mija mój pierwszy tydzień samodzielnego życia. Powiem szczerze, że wszystko jest tak, jak sobie wymarzyłam. Własne mieszkanie, brak rodziców, odrębne fundusze, które mogę wydać na co tylko zechcę. Chociaż jakby się zastanowić, to tych funduszy... już nie ma. Myślę, że zamiast...

Zapachu rodzinnego domu...tego mi najbardziej brakuje.

Zapachu rodzinnego domu...tego mi najbardziej brakuje.

Bałagan sam się nie sprząta!

Doprawdy nie wiem, co się dzieje z tymi talerzami. Zawsze po powrocie do domu były pozmywane, wysuszone, czekające w szafce na ponowne użycie. Teraz leżą bezwstydnie w zlewie i ani drgną.

Skarpetki uciekają z pralki. Nigdy nie ma pary. W domu zawsze odnajdywały swoją drugą połówkę, a teraz? Wszystkie się chyba parami pokłóciły między sobą i unikają kontaktu. Czasem z tej złości na siebie jedna czy dwie trafią pod łóżko albo za kanapę. Istny obłęd!

Naprawdę oddycham tym całym kurzem??? Wszystkie rzadziej używane, płaskie powierzchnie zaczyna pokrywać cienka warstwa czegoś. Najwyższy czas schować do pudła kolekcję słoników z porcelany. Nie będę przecież co tydzień podnosić każdego z nich żeby pod nim zetrzeć!

Jak się robi gołąbki??

Gdzie jesteś mamo? :O

Bałagan sam się nie sprząta!

Doprawdy nie wiem, co się dzieje z tymi talerzami. Zawsze po powrocie do domu były pozmywane, wysuszone, czekające w szafce na ponowne użycie. Teraz leżą bezwstydnie w zlewie i ani drgną.

Skarpetki uciekają z pralki. Nigdy nie ma pary. W domu zawsze odnajdywały swoją drugą połówkę, a teraz? Wszystkie się chyba parami pokłóciły między sobą i...

Myślę, że gdy już wyfrunę z gniazda najbardziej będzie mi brakowało tych długich wieczornych rozmów z mamą!
Z reguły to właśnie wtedy po całym ciężkim dniu siadałyśmy razem, często oglądając kolejny odcinek jakiegoś serialu, który wspólnie śledziłyśmy, brałyśmy po kieliszku wina i zwierzałyśmy się sobie ze wszystkich problemów i wzajemnie doradzałyśmy czasem w sprawach błahych, a często też w poważnych życiowych decyzjach!
Tego zdecydowanie będzie mi brakowało najbardziej! Mamy nikt mi nie zastąpi, a mieszkając w innym miejscu może być ciężko na znalezienie czasu na wspólne seriale przy winie z plotkami do późnej nocy!

Myślę, że gdy już wyfrunę z gniazda najbardziej będzie mi brakowało tych długich wieczornych rozmów z mamą!
Z reguły to właśnie wtedy po całym ciężkim dniu siadałyśmy razem, często oglądając kolejny odcinek jakiegoś serialu, który wspólnie śledziłyśmy, brałyśmy po kieliszku wina i zwierzałyśmy się sobie ze wszystkich problemów i wzajemnie doradzałyśmy czasem w sprawach...

Miałam ten sam problem, co Kornelia - nie wierzyłam w siebie, więc najbardziej zaskoczyło mnie, że daję sobie radę i właściwie nie mam większych problemów. Przeciwnie - zawieranie nowych znajomości okazało się całkiem łatwe, choć wcześniej byłam strasznym odludkiem, a nowe wyzwania ciekawe, mimo lęku, który na początku bez przerwy mi towarzyszył. To był dla mnie prawdziwy nowy początek, który sprawił, że mocno się zmieniłam.

Miałam ten sam problem, co Kornelia - nie wierzyłam w siebie, więc najbardziej zaskoczyło mnie, że daję sobie radę i właściwie nie mam większych problemów. Przeciwnie - zawieranie nowych znajomości okazało się całkiem łatwe, choć wcześniej byłam strasznym odludkiem, a nowe wyzwania ciekawe, mimo lęku, który na początku bez przerwy mi towarzyszył. To był dla mnie prawdziwy...

Kiedy opuściłam dom rodzinny i zamieszkałam z moim partnerem, odczułam wielką ulgę. Było to dla mnie niczym wyrwanie się z kontekstu dnia codziennego, wybicie ze swojego zwykłego trybu życia. Mieliśmy przestronne mieszkanie z ładnym widokiem tylko dla siebie, żadnych większych problemów czy uciążliwych obowiązków, mnóstwo wolnego czasu, alkoholo każdego wieczora, a mnie ogarnęło poczucie jakiegoś zawieszenia w czasie, jakbyśmy mogli trwać w tej „idylli” już na zawsze. Było to cudowne przeżycie i myślę, że moje pierwsze wrażenie po tym doświadczeniu najtrafniej określają słowa utworu Alexa Murdocha: „Now even breathing is all right".

Kiedy opuściłam dom rodzinny i zamieszkałam z moim partnerem, odczułam wielką ulgę. Było to dla mnie niczym wyrwanie się z kontekstu dnia codziennego, wybicie ze swojego zwykłego trybu życia. Mieliśmy przestronne mieszkanie z ładnym widokiem tylko dla siebie, żadnych większych problemów czy uciążliwych obowiązków, mnóstwo wolnego czasu, alkoholo każdego wieczora, a mnie...

Strach. Czułam wtedy właśnie strach. Jednak nie był on główną emocją. On tylko przeplatał się pomiędzy ekscytacją i szczęściem. Schodził na niższy tor. Jednak z biegiem czasu coraz bardziej się bałam. Dorosłe życie mnie przerażało. Wiedziałam, że muszę być od teraz jeszcze bardziej odpowiedzialna. Najbardziej brakowało mi wieczornych rozmów z mamą przy kominku. Zwierzałyśmy się sobie ze wszystkiego, razem próbowałyśmy rozwiązywać problemy. Mogłyśmy przenosić góry. Jednak jak to mówią, wszystko co dobre kiedyś się kończy, ptaki opuszczają rodzinne gniazdo, a my opuszczamy dom. Wiem jednak, że zawsze będę mogła tam wrócić, dlatego już się nie boję.

Strach. Czułam wtedy właśnie strach. Jednak nie był on główną emocją. On tylko przeplatał się pomiędzy ekscytacją i szczęściem. Schodził na niższy tor. Jednak z biegiem czasu coraz bardziej się bałam. Dorosłe życie mnie przerażało. Wiedziałam, że muszę być od teraz jeszcze bardziej odpowiedzialna. Najbardziej brakowało mi wieczornych rozmów z mamą przy kominku. Zwierzałyśmy...

W wieku 16 lat nadszedł moment wyprowadzki, szkola średnia. Najbardziej zaskoczyło chyba mnie to, że nawet umiem gotować i kolejny szok jak się okazalo, że to dość czasochłonne. Mając w domu u rodziców obiady nigdy nie zwracało się uwagi ile zajmuje gotowanie zupy, drugiego dania, później kolacja. Czasami bywało, że dzwoniłam do mamy "a jaki jest lepszy typ mąki? a jak robisz to, że wychodzi tak i tak? bo mi nie wychodzi." Jak mój młodszy brat się wyprowadził to zadzwonił z pytaniem czy ziemniaki jak sie ugotują to wypływają na wierzch jak pierogi?
Ach te mamy muszą się wtedy czuć docenione, że dzieci nagle szukają u niej we wszystkim ratunku :D

W wieku 16 lat nadszedł moment wyprowadzki, szkola średnia. Najbardziej zaskoczyło chyba mnie to, że nawet umiem gotować i kolejny szok jak się okazalo, że to dość czasochłonne. Mając w domu u rodziców obiady nigdy nie zwracało się uwagi ile zajmuje gotowanie zupy, drugiego dania, później kolacja. Czasami bywało, że dzwoniłam do mamy "a jaki jest lepszy typ mąki? a jak...

Już bardzo dawno jestem samodzielna, choć to teraz mama mieszka w moim gniazdku. Jak pierwszy raz opuszczałam dom to miałam 15 lat i zamieszkałam w internacie. Jestem jedynaczką,którą wychowała mama i dziadkowie. Pierwszą noc spędziłam sama w pokoju, ponieważ moje współlokatorki dojechały na drugi dzień. Bardzo było mi źle, nie było komórek, nie mogłam usłyszeć mamy i przytulić się na dobranoc. Na szczęście każdy weekend spędzałam w domku i wraz z przyjaciółkami zwalałyśmy się do mnie w piątek na obiad. Z łezką w oku wspominam tamten czas. To właśnie w tamtym czasie poznałam mojego męża i nawiązałam przyjaźnie na całe życie. Dzięki miłości mamy i dziadków poradziłam sobie w dorosłym życiu. Wiedziałam, że mój dom to przede wszystkim ludzie a nie ściany. Teraz jestem mamą i bardzo staram się żeby moje dzieci miały wsparcie moje i męża i żeby wiedziały co jest w życiu najważniejsze. Najważniejsze jest to żeby starać się być dobrym człowiekiem i w każdym szukać pozytywnych cech i pomagać. Nigdy nie wiemy co nam los przyniesie i kiedy sami będziemy potrzebować pomocy. Podsumowując wspomnienia rodzinnego domu zawsze nosisz w sobie i tylko od Ciebie zależy jak to wszystko wykorzystasz w swoim życiu. Kochajmy się bo życie mamy tylko jedne. Moje dzieci niedługo wyfruną z naszego gniazda, ale wiem,że są silne i sobie poradzą, a ja zawsze ich powitam niedzielnym obiadem.

Już bardzo dawno jestem samodzielna, choć to teraz mama mieszka w moim gniazdku. Jak pierwszy raz opuszczałam dom to miałam 15 lat i zamieszkałam w internacie. Jestem jedynaczką,którą wychowała mama i dziadkowie. Pierwszą noc spędziłam sama w pokoju, ponieważ moje współlokatorki dojechały na drugi dzień. Bardzo było mi źle, nie było komórek, nie mogłam usłyszeć mamy i...