Zawsze, gdy szukałam nowych znajomych w szkole, najbardziej interesowało mnie, czy dana osoba lubi czytać, uprawiać sporty i czy jest osobą pozytywną. Zauważyłam, że zazwyczaj w zasadzie otaczam się tak zwanymi "outsiderami", bo sama czułam się obco w gromadzie ludzi, a że byłam nieśmiała i nie za bardzo interesowały mnie rzeczy, które były całym życiem innych dziewczyn (moda, robienie sobie zdjęć, uganianie za chłopakami i chodzenie na zakupy), utrzymywałam bliższe stosunki z molami książkowymi, amatorami koszykówki, fanami jazdy na rolkach i znawcami wszystkich suchych żartów, o jakich kiedykolwiek słyszano. Razem tworzyliśmy bardzo specyficzne towarzystwo, które większość ludzi omijało szerokim łukiem, ale my potrafiliśmy świetnie bawić się w swoim gronie i każdy dzień uczynić wyjątkowym.

Zawsze, gdy szukałam nowych znajomych w szkole, najbardziej interesowało mnie, czy dana osoba lubi czytać, uprawiać sporty i czy jest osobą pozytywną. Zauważyłam, że zazwyczaj w zasadzie otaczam się tak zwanymi "outsiderami", bo sama czułam się obco w gromadzie ludzi, a że byłam nieśmiała i nie za bardzo interesowały mnie rzeczy, które były całym życiem innych dziewczyn...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moją przyjaciółkę z liceum i mnie łączą niektóre cechy charakteru, jak i to że mamy tak samo na imię i urodziłyśmy się w tym samym miesiącu. Nie pchamy się do pierwszych rzędów, lepiej czujemy się w mniejszej grupie niż w tłumie. Jesteśmy humanistkami i uwielbiamy czytać, jednak jak wybieram obyczajówki i kryminały, a ona jest oczarowana światem fantasy. Jeśli chodzi o muzykę i seriale to też się nie zgadzamy. Mimo tych drobnych różnic, mamy jednego wspólnego ulubionego autora, jest nim Stephen King. W wielu sprawach mamy odmienny gust, ale właśnie to sprawia, że się ze sobą nie nudzimy.

Moją przyjaciółkę z liceum i mnie łączą niektóre cechy charakteru, jak i to że mamy tak samo na imię i urodziłyśmy się w tym samym miesiącu. Nie pchamy się do pierwszych rzędów, lepiej czujemy się w mniejszej grupie niż w tłumie. Jesteśmy humanistkami i uwielbiamy czytać, jednak jak wybieram obyczajówki i kryminały, a ona jest oczarowana światem fantasy. Jeśli chodzi o...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Każda z nas słucha co innego, ogląda co innego, czyta co innego i gra w co innego.
Na pierwszy rzut oka nic nas nie łączy - a się dogadujemy idealnie, nie obgadujemy i nie kłócimy, a w czasie spotkań buzie się nam nie zamykają(choć i milczeć potrafimy.
Chyba jedyne co każda z nas trzech uwielbia to Simsy: ja buduję, druga mebluje, a trzecia lubi nam patrzeć przez ramię;)

Każda z nas słucha co innego, ogląda co innego, czyta co innego i gra w co innego.
Na pierwszy rzut oka nic nas nie łączy - a się dogadujemy idealnie, nie obgadujemy i nie kłócimy, a w czasie spotkań buzie się nam nie zamykają(choć i milczeć potrafimy.
Chyba jedyne co każda z nas trzech uwielbia to Simsy: ja buduję, druga mebluje, a trzecia lubi nam patrzeć przez ramię;)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ja pamiętam, że za szkolnych czasów najbardziej łączyły sympatie i antypatie względem przedmiotów szkolnych bądź nauczycieli. Jakimś cudem, zawsze trafiałam do zróżnicowanej grupy, w której nikt nie miał dużo do powiedzenia, ale każdy miał własną, niepodważalną rację. O zgodzie nie było mowy, ale wspólne ploteczki, dyskusje oraz unikanie konfliktów... To były dobre czasy :-)

Ja pamiętam, że za szkolnych czasów najbardziej łączyły sympatie i antypatie względem przedmiotów szkolnych bądź nauczycieli. Jakimś cudem, zawsze trafiałam do zróżnicowanej grupy, w której nikt nie miał dużo do powiedzenia, ale każdy miał własną, niepodważalną rację. O zgodzie nie było mowy, ale wspólne ploteczki, dyskusje oraz unikanie konfliktów... To były dobre czasy :-)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

To zabrzmi banalnie, ale imię... to było w pierwszej klasie podstawówki. Jeszcze przed rozpoczęciem roku szkolnego w czasie wakacji, w szkole wisiała lista uczniów. Rozpiska każdej klasy. Moja przyszła przyjaciółka bardzo dokładnie przyjrzała się wszystkim kolegom i wskazała palcem na mnie mówiąc swojej mamie: "Powiedz mamie tej dziewczyny, że chcę z nią usiąść w ławce". I tak na zebraniu rodziców mama Marty powiedziała mojej mamie, że ta bardzo chce mnie poznać. Tak oto pierwszego dnia w szkole, na rozpoczęciu roku szkolnego usiadłam w ławce z dziewczyną o tym samym imieniu, która była przekonana o tym, że zostaniemy najlepszymi przyjaciółkami. Od tamtego czasu minęło już 18 lat, a my nadal się przyjaźnimy.

To zabrzmi banalnie, ale imię... to było w pierwszej klasie podstawówki. Jeszcze przed rozpoczęciem roku szkolnego w czasie wakacji, w szkole wisiała lista uczniów. Rozpiska każdej klasy. Moja przyszła przyjaciółka bardzo dokładnie przyjrzała się wszystkim kolegom i wskazała palcem na mnie mówiąc swojej mamie: "Powiedz mamie tej dziewczyny, że chcę z nią usiąść w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z moimi najlepszymi kumpelami w liceum połączyła nas pospolitość, dar nierzucania się w oczy, zamiłowanie do nauki i podobne spojrzenie na świat. Wszystkie cztery niczym się nie wyróżniałyśmy – nie tleniłyśmy kosmyków włosów na blond, żeby powstał efekt niezwykle pożądanego wtedy ombre, nie nosiłyśmy ekstrawaganckich ani modnych ciuchów, nie miałyśmy tapety na twarzy, a przede wszystkim potrafiłyśmy wyobrazić sobie nasze życie bez prostownicy. Byłyśmy po prostu zwyczajnymi licealistkami w tłumie innych bardziej lub mniej zwyczajnych licealistów. Towarzysko pogrążyła nas pasja do czytania wszystkich szkolnych lektur i zamiłowanie: moje – do języka angielskiego, Kasi – do chemii, Marty – do biologii, a Basi – do matematyki. W każdej z tych dziedzin byłyśmy najlepsze z klasy i... Niezbyt nas przez to lubiano. Bycie kujonem nawet w tym wieku bywa uciążliwe. Do tego zamiłowanie do w-fu – to już towarzyskie samobójstwo, kiedy prawie wszystkie dziewczyny w klasie mają obsesję na punkcie swoich tipsów. Poza tym zawsze byłyśmy konserwatystkami, aczkolwiek tolerancyjnymi – Bóg, honor, ojczyzna to było nasze motto. Wiedziałyśmy, co chcemy robić w życiu i w którym mieście studiować. Krytycznie spoglądałyśmy na świat dorosłych, dostrzegając jak bardzo nie potrafią zrozumieć młodzieży i wyciągnąć do niej pomocnej dłoni. Przede wszystkim jednak połączyła nas wzajemna akceptacja i licealna przyjaźń, która – wierzcie lub nie – ale trwa do dziś.

Z moimi najlepszymi kumpelami w liceum połączyła nas pospolitość, dar nierzucania się w oczy, zamiłowanie do nauki i podobne spojrzenie na świat. Wszystkie cztery niczym się nie wyróżniałyśmy – nie tleniłyśmy kosmyków włosów na blond, żeby powstał efekt niezwykle pożądanego wtedy ombre, nie nosiłyśmy ekstrawaganckich ani modnych ciuchów, nie miałyśmy tapety na twarzy, a...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wspaniałe czasy gier na dworze.

Miałem 5 lat. A oni byli posiadaczami wspaniałego ciągnika na pedały. Wsiadłem na niego i zacząłem uciekać. Ta pierwsza i ostatnia kradzież pojazdu dała mi przyjaciół na wiele dziecinnych lat😉

Wspaniałe czasy gier na dworze.

Miałem 5 lat. A oni byli posiadaczami wspaniałego ciągnika na pedały. Wsiadłem na niego i zacząłem uciekać. Ta pierwsza i ostatnia kradzież pojazdu dała mi przyjaciół na wiele dziecinnych lat😉

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Leonardo Di Caprio i Johnny Depp. Pierwsza przyjaciółka została nią już na początku podstawówki kiedy odkryłyśmy miłość do zbierania plakatów z Bravo, na których znajdował się Leonardo ze swoją blond grzywką i oglądania po kilkadziesiąt razy Titanica. I oczywiście wspólny płacz na kluczowej scenie. Druga przyjaciółka tak samo jak ja uwielbiała Johnnego Deppa. To już była bardziej "dorosła" miłość, wyrosłam z chłopięcego Leonardo. Byłam na początku gimnazjum. Oszalałyśmy na punkcie filmu "Czekolada" i każdej nowej produkcji z Deppem. Powstawały nawet Johnnowe wiersze. I jest coś co naszą trójkę połączyło - film "Co gryzie Gilberta Grape". W końcu tam występują razem, a my miałyśmy film, który połączył nasze wszystkie aktorskie uczucia. I przyjaźnimy się do dzisiaj.

Leonardo Di Caprio i Johnny Depp. Pierwsza przyjaciółka została nią już na początku podstawówki kiedy odkryłyśmy miłość do zbierania plakatów z Bravo, na których znajdował się Leonardo ze swoją blond grzywką i oglądania po kilkadziesiąt razy Titanica. I oczywiście wspólny płacz na kluczowej scenie. Druga przyjaciółka tak samo jak ja uwielbiała Johnnego Deppa. To już była...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]146790|Megan Brothers[/authorPhoto] Megan Brothers[authorLink]146790|Megan Brothers[/authorLink]
Dziwna i taki jeden[bookLink]4769032|Dziwna i taki jeden[/bookLink]

 [authorPhoto]146790|Megan Brothers[/authorPhoto] Megan Brothers[authorLink]146790|Megan Brothers[/authorLink]
Dziwna i taki jeden[bookLink]4769032|Dziwna i taki jeden[/bookLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post