Dałbym go swojej ukochane ponieważ jej szczęście sprawiłoby że i ja byłbym najszczęśliwszym facetem na ziemi. Dwie uszczęśliwione osoby za 1 bilet.
No ale nie znalazlem jeszcze tej ukochanej wiec bilet musiałby troche poczekać aby spełnic swoją role.

Dałbym go swojej ukochane ponieważ jej szczęście sprawiłoby że i ja byłbym najszczęśliwszym facetem na ziemi. Dwie uszczęśliwione osoby za 1 bilet.
No ale nie znalazlem jeszcze tej ukochanej wiec bilet musiałby troche poczekać aby spełnic swoją role.

Myślę, że swój bilet szczęścia podarowałabym jakieś osobie bezdomnej. Niestety ludzi potrzebujących, żyjących w biedzie jest ciągle dużo. Często tacy ludzie są samotni, czują, że przegrali swoje życie. Dlatego myślę, że taki bilet szczęścia dałby takiej osobie najważniejszą rzecz w życiu każdego człowieka, czyli NADZIEJĘ .

Myślę, że swój bilet szczęścia podarowałabym jakieś osobie bezdomnej. Niestety ludzi potrzebujących, żyjących w biedzie jest ciągle dużo. Często tacy ludzie są samotni, czują, że przegrali swoje życie. Dlatego myślę, że taki bilet szczęścia dałby takiej osobie najważniejszą rzecz w życiu każdego człowieka, czyli NADZIEJĘ .

Może to się wydawać dziwne, ale swój bilet podarowałbym komuś kto zranił mnie dawno temu.
Nikomu z rodziny, bo wszyscy całkiem dobrze sobie radzą. Mimo iż zasługują na całkowite szczęście to wiem, że są sami w stanie je osiągnąć. Nie mojemu chłopakowi, chociaż bardzo go kocham, bo wiem, że i on ma więcej szczęścia niż rozumu (wybacz kochanie ;P).
Bilet podarowałabym swojemu byłemu. Czy zasłużył nie mnie to oceniać. Po prostu widzę, że ostatnio nic mu się nie układa ani w związku, ani w pracy, ani w rodzinie. Po kilku latach zawiść przeszła na tyle, żebym bilet do szczęścia podarowała właśnie jemu.

Może to się wydawać dziwne, ale swój bilet podarowałbym komuś kto zranił mnie dawno temu.
Nikomu z rodziny, bo wszyscy całkiem dobrze sobie radzą. Mimo iż zasługują na całkowite szczęście to wiem, że są sami w stanie je osiągnąć. Nie mojemu chłopakowi, chociaż bardzo go kocham, bo wiem, że i on ma więcej szczęścia niż rozumu (wybacz kochanie ;P).
Bilet podarowałabym...

Mojemu chrześniakowi i to bez zastanowienia!!! Kiedy miał trzy lata zachorował na straszną chorobę która wykrzywia jego ciało sprawiając mu przy tym okropny ból. Oddałabym życie aby móc wręczyć mu bilet do szczęścia. Ja już swoje przeżyła i wiele zobaczyłam a przed nim całe życie.

Mojemu chrześniakowi i to bez zastanowienia!!! Kiedy miał trzy lata zachorował na straszną chorobę która wykrzywia jego ciało sprawiając mu przy tym okropny ból. Oddałabym życie aby móc wręczyć mu bilet do szczęścia. Ja już swoje przeżyła i wiele zobaczyłam a przed nim całe życie.

Zrobiłabym to, co zrobił Harry z Ron'em w piątej części książek o Potterze.
Pochwaliłabym się wszystkim, że mam coś takiego. Potem zrobiła piękne podróbki i rozdała w sekrecie swoim bliskim. W końcu każdy z nich byłby w stanie uwierzyć w to, że może osiągnąć szczęście. W końcu by sobie na to pozwolili! A i ja bez biletu osiągnęłabym szczęście, sprawiając, że inni w nie uwierzą. A prawdziwy bilet gdzieś bym zgubiła dla innych na znalezienie i odkrycie go.

Zrobiłabym to, co zrobił Harry z Ron'em w piątej części książek o Potterze.
Pochwaliłabym się wszystkim, że mam coś takiego. Potem zrobiła piękne podróbki i rozdała w sekrecie swoim bliskim. W końcu każdy z nich byłby w stanie uwierzyć w to, że może osiągnąć szczęście. W końcu by sobie na to pozwolili! A i ja bez biletu osiągnęłabym szczęście, sprawiając, że inni w nie...

Ktoś kiedyś powiedział że miłość jest wtedy kiedy dajemy komuś naszą frytkę i w zamian nie chcemy nic. Ja oddałabym bilet mojemu mężowi. To wspaniały człowiek któremu nieba bym przychyliła, a on z pewności będąc na moim miejscu postąpił by tak samo. Bardzo go kocham stąd jego szczęście jest dla mnie najważniejsze. W głębi serca jednak przyglądając się Mężowi,czuje właśnie jakbym Bilet Szczęścia sama niegdyś otrzymała dzięki czemu mogę żyć u boku tak wspaniałego mężczyzny. Stąd tak bardzo zależy mi na jego dobru. Dając szczęście innym w rzeczywistości pomagamy samym sobie stać się lepszymi, piękniejszymi ludźmi i właśnie tego mnie nauczył i chcę tą prawdę przekazywać dalej.
Mój mąż obdarzony biletem szczęścia bez wątpienia dzieliłby się radością z innymi ludźmi sprawiając że ich trudy dnia codziennego drastycznie malały z każdą chwilą podobnie jak moje problemy stają się błahostkami kiedy jest przy mnie blisko. Jednak nie tylko mam na myśli rodzinę ale przede wszystkim jako lekarz -onkolog- mógłby nieść szczęście, radość i miłość w dobrych nowinach dla wszystkich swoich pacjentów którym nowotwór odebrał ciekawość życia. Mógłby wreszcie wracając z "pracy" czuć nie tylko gorycz walki ale przede wszystkim słodki smak zwycięstwa za którym stoi szczęśliwie uratowane życie człowieka.

Ktoś kiedyś powiedział że miłość jest wtedy kiedy dajemy komuś naszą frytkę i w zamian nie chcemy nic. Ja oddałabym bilet mojemu mężowi. To wspaniały człowiek któremu nieba bym przychyliła, a on z pewności będąc na moim miejscu postąpił by tak samo. Bardzo go kocham stąd jego szczęście jest dla mnie najważniejsze. W głębi serca jednak przyglądając się Mężowi,czuje właśnie...

Bilet do szczęścia... Kilka osób przychodzi mi na myśl. Mama, która jest wiecznie zapracowana i coraz bardziej wypalona w tym, co robi. Najdroższa przyjaciółka - nieco zagubiona w swoich ranach. Dziecko chore na nieuleczalną chorobę. Czy po prostu przypadkowy człowiek.
Pragnienie, żeby każdemu z nich podarować bilet do szczęścia jest silne. Ale wiecie, co? Ludzie wygrywają wielkie pieniądze utożsamiane w dzisiejszych czasach z radością, a jednak szczęśliwi w żaden sposób nie są. Dlatego rozważam dwie możliwości. Podarować bilet nieznajomej osobie - ot, pierwszej spotkanej na ulicy - albo porwać ten cudowny bilet na małe kawałeczki. Bo po prostu nie wierzę w takie rzeczy. Prawdziwe szczęście to ciężka praca i zgoda na potknięcia. Coś co łatwo przychodzi, raczej nie będzie trwałe.
Zatem... moi drodzy, do dzieła. Sami zacznijcie "zbierać" na Wasze bilety do szczęścia. Nie będzie lekko, ale naprawdę warto. Chwila, w której wysypiesz tysiące groszy na biureczko Pana Losu "sprzedającego" bilety, a On wręczy Tobie ten "bilecik", to będzie szczęście. Tylko pamiętaj, żeby tego biletu nie zgubić!

Bilet do szczęścia... Kilka osób przychodzi mi na myśl. Mama, która jest wiecznie zapracowana i coraz bardziej wypalona w tym, co robi. Najdroższa przyjaciółka - nieco zagubiona w swoich ranach. Dziecko chore na nieuleczalną chorobę. Czy po prostu przypadkowy człowiek.
Pragnienie, żeby każdemu z nich podarować bilet do szczęścia jest silne. Ale wiecie, co? Ludzie wygrywają...

Szczęście...czy wśród nas znalazłby się człowiek, który nie pragnie szczęścia? Odpowiedź jest prosta i jednoznaczna-nie. Życie w XXI w. wymaga od nas rzeczy niemożliwych. Wymaga od nas, żebyśmy go zaakceptowali takim, jakim jest. A zadanie to wcale nie jest dla nas przysłowiową fraszką. Więc - gdybyśmy wygrali na loterii bilet- bilet do szczęścia, z pewnością osiągnęlibyśmy stan Nirvany. Jednak...Jak to w życiu... Nic nie trwa wiecznie. Tak jak bilet do szczęścia. Więc komu oddalibyśmy nasz klucz do idylli? Z pewnością nie naszemu wrogowi. Więc komu? Członkowi rodziny? Rodzina jest duża, a bilet przeznaczony tylko dla jednej osoby. Pytanie niezwykle trudne. Odpowiedź jeszcze trudniejsza...Wśród nas jest wiele osób, dla których bilet do szczęścia okazałby się wybawieniem. Chłopiec umierający na białaczkę, samotna starsza pani, zapomniana przez własne dzieci, weteran wojny w Afganistanie, który stał się obcy dla własnej rodziny, który nie może wyrzucić z pamięci obrazu śmierci, okrucieństwa...Wymieniłam tylko nieliczne przypadki. Na świecie żyją miliony ludzi potrzebujących biletu do szczęścia. Więc komu oddałabym bilet? Nikomu. Gdy nadejdzie odpowiednia pora wsiądę do pociągu byle jakiego. Zostawię bilet na siedzeniu. W nadziei, że trafi na odpowiednią osobę.

Szczęście...czy wśród nas znalazłby się człowiek, który nie pragnie szczęścia? Odpowiedź jest prosta i jednoznaczna-nie. Życie w XXI w. wymaga od nas rzeczy niemożliwych. Wymaga od nas, żebyśmy go zaakceptowali takim, jakim jest. A zadanie to wcale nie jest dla nas przysłowiową fraszką. Więc - gdybyśmy wygrali na loterii bilet- bilet do szczęścia, z pewnością osiągnęlibyśmy...

Ani z Zielonego Wzgórza. Bądź jej nowszemu wcieleniu. Na pewno jest ich wiele.

O, świecie, jak ona mnie rozczula.

Ani z Zielonego Wzgórza. Bądź jej nowszemu wcieleniu. Na pewno jest ich wiele.

O, świecie, jak ona mnie rozczula.

Myślę i myślę. Pierwszą odpowiedzią jest moja mama. Ona naprawdę na to zasługuje: jej empatia, troska o innych- zasługuje na bilet do szczęścia. Ale po chwili uświadamiam sobie, że moja mama ma szczęśliwą rodzinę, dobrą pracę, przyjaciół i mimo wszystko jest naprawdę szczęśliwa, pomimo pewnych zgrzytów. Bilet do szczęścia ofiarowałabym mojej cioci. Przez lata liceum mieszkałam u niej i wiem, że to osoba, która zasługuje na ten prezent. Pomimo trudnego życia: mąż lekkoduch, który uciekł za granice opiekowała się jego rodzicami, gdy Ci ciężko chorowali na starość. Nie ukończyła studiów, bo pojawił się mój kuzyn, a potem jego młodszy brat. Starała się zapewnić im wszystko, cieżko pracowała by nie czuli się gorsi niż inni, a oni przechodząc bunt ranili ją. To osoba, która przeszła wiele, a mimo to pozostała ucieleśnieniem dobra. Gdy patrzę na jej życie, wiem, że zasługuje na ten bilet. Jest dla mnie jak druga, przyszywana mama.

Myślę i myślę. Pierwszą odpowiedzią jest moja mama. Ona naprawdę na to zasługuje: jej empatia, troska o innych- zasługuje na bilet do szczęścia. Ale po chwili uświadamiam sobie, że moja mama ma szczęśliwą rodzinę, dobrą pracę, przyjaciół i mimo wszystko jest naprawdę szczęśliwa, pomimo pewnych zgrzytów. Bilet do szczęścia ofiarowałabym mojej cioci. Przez lata liceum...