Poświecenia i wytrwałości wymagały ode mnie studia!
Zdecydowałam się na budownictwo, a nie jest to do końca kobiecy zawód dlatego , szczególnie na pierwszym roku, miałam ogromy kryzys wiary w siebie i dalszej chęci studiowania!
Przetrwałam! Wsparcie bliskich, poznanie wielu pomocnych ludzi pozwoliło mi skończyć studia i znaleźć pracę w zawodzie z czego jestem ogromnie dumna!

Poświecenia i wytrwałości wymagały ode mnie studia!
Zdecydowałam się na budownictwo, a nie jest to do końca kobiecy zawód dlatego , szczególnie na pierwszym roku, miałam ogromy kryzys wiary w siebie i dalszej chęci studiowania!
Przetrwałam! Wsparcie bliskich, poznanie wielu pomocnych ludzi pozwoliło mi skończyć studia i znaleźć pracę w zawodzie z czego jestem ogromnie dumna!

Nie wiem, czy regulamin konkursu na to pozwala, ale pozwolę sobie sparafrazować podaną wyżej wypowiedź MALE22. Nie mam dzieci, lecz zaznaczę iż mam wykształcenie pedagogiczne. Uwielbiam dzieci, patrzenie na to jak dorastają, zmieniają się i kształtują. Dlatego uważam, że najwięcej hartu ducha, odwagi i siły trzeba włożyć w wychowanie i opiekę nad swoimi podopiecznymi. Rodzice poświęcają znaczną część swojego życia, niejednokrotnie wiąże się to z wieloma wyrzeczeniami, a robią to tylko po to aby dzieciom było jak najlepiej. W życiu wielokrotnie silna wola rodzica wystawiona jest na płacz i szantaż dziecka, odwaga musi być pokazana gdy dziecko napotka pierwsze problemy, a nieugiętość, cierpliwość i miłość rodzicielska nieustannie otrzymują ciosy bokserskie od życia. Dlatego sądzę, że wychowanie dzieci wymaga od Nas wszystkich największego i nieustannego poświęcenia.

Nie wiem, czy regulamin konkursu na to pozwala, ale pozwolę sobie sparafrazować podaną wyżej wypowiedź MALE22. Nie mam dzieci, lecz zaznaczę iż mam wykształcenie pedagogiczne. Uwielbiam dzieci, patrzenie na to jak dorastają, zmieniają się i kształtują. Dlatego uważam, że najwięcej hartu ducha, odwagi i siły trzeba włożyć w wychowanie i opiekę nad swoimi podopiecznymi....

Od wieku nastoletniego, kiedy dostałam pierwszy komputer moim największym marzeniem było pójść na studia informatyczne. Niestety 15 lat temu nie było to jeszcze takie proste. Zapragnęłam studiować na WAT-cie w Warszawie i oczywiście dowiedziałam się, że szkoła nie naucza kobiet na tym kierunku, ponieważ jest to kierunek wojskowy. Wszystko z powodu tego, że mam inną płeć.

Oczywiście teraz te bariery są dużo bardziej elastyczne, ale kiedy ja byłam w wieku, w którym się idzie na studia nie było to jeszcze tak rozpowszechnione, że kobieta może iść do wojska. W ogóle kobiety na informatyce były rzadkością. Nawet w mojej małej mieścinie nie było to wyjątkiem.

Nie chcąc rezygnować całkowicie z marzeń zapisałam się na studium informatyczne. Okazało się, że jestem jedyną kobietą na tym kierunku w całej szkole! Od początku mojej "kariery", byłam więc wystawiana na próby. Musiałam pracować dwa razy ciężej na taką samą ocenę jak panowie, którzy zresztą nie szczędzili mi prześmiewczych odzywek. Całkowicie poświęciłam wtedy życie prywatne i powiedziałam sobie, że dam radę, a efekty moich poświęceń wkurzały kolegów z roku i powodowały, że wykładowcom trzęsły się ręce jak mieli mi wpisać 5. Ogromnie się natrudziłam, ale było warto. Szkołę skończyłam z drugim najlepszym wynikiem. Wszystkim kolegom, którzy mi dogryzali poszło w pięty, że "baba" była lepsza od nich, a wykładowcy musieli wreszcie przyznać, że kobieta przy komputerze to nie koniec świata, a już na pewno nie totalna katastrofa.

Od wieku nastoletniego, kiedy dostałam pierwszy komputer moim największym marzeniem było pójść na studia informatyczne. Niestety 15 lat temu nie było to jeszcze takie proste. Zapragnęłam studiować na WAT-cie w Warszawie i oczywiście dowiedziałam się, że szkoła nie naucza kobiet na tym kierunku, ponieważ jest to kierunek wojskowy. Wszystko z powodu tego, że mam inną płeć.

...

Stanie na bramce w piłce nożnej.
Dużo treningów. Ciężkie treningi. Masa kontuzji. Pełno siniaków.
Lubię bronić, więc nie ma z tym problemu, ale co jeśli grasz przeciwko kobietom 30 +, a sama nie masz nawet 20 lat? i co jeśli są dwa razy większe od Ciebie i silne? Jakoś broniłam, choć naprawdę bolało,a zwłaszcza jak któras we mnie wleciała. :(

Stanie na bramce w piłce nożnej.
Dużo treningów. Ciężkie treningi. Masa kontuzji. Pełno siniaków.
Lubię bronić, więc nie ma z tym problemu, ale co jeśli grasz przeciwko kobietom 30 +, a sama nie masz nawet 20 lat? i co jeśli są dwa razy większe od Ciebie i silne? Jakoś broniłam, choć naprawdę bolało,a zwłaszcza jak któras we mnie wleciała. :(

Chyba najtrudniejszymi dniami w życiu dla mnie do tej pory były dni po wypadku samochodowym mojej mamy i siostry. Pamiętam ten moment, gdy odebrałam telefon, słysząc: "Wiesz, wrócimy dziś później... Miałyśmy wypadek...". Pamiętam uczucie, kiedy krew odpłynęła z moich nóg... Kiedy jako nastolatka czekałam do późnej nocy sama w domu aż wrócą dwie najważniejsze w moim życiu osoby. Walczyłam z bólem brzucha, z okropną ochotą, aby wybiec z domu i coś zrobić, cokolwiek, żeby im pomóc, żeby sytuacja się zmieniła. Mogłam jednak tylko czekać. Kiedy nareszcie wróciły, ulga zmieszała się ze współczuciem. Nie mogłam objąć mojej pięcioletniej siostry ani wziąć jej na ręce. Nie mogłam patrzeć na jej siniaki. Chciałam zamknąć je w złotej klatce i nigdy więcej nie wypuszczać, aby już nigdy nic im nie groziło. Od tamtej pory za każdym razem, gdy nie odbierają ode mnie telefonu będąc poza domem powracają do mnie te przeżycia i ten strach o moich najbliższych. To ciężkie wyzwanie dla mojej psychiki. Muszę jednak mierzyć się z tym każdego dnia.

Chyba najtrudniejszymi dniami w życiu dla mnie do tej pory były dni po wypadku samochodowym mojej mamy i siostry. Pamiętam ten moment, gdy odebrałam telefon, słysząc: "Wiesz, wrócimy dziś później... Miałyśmy wypadek...". Pamiętam uczucie, kiedy krew odpłynęła z moich nóg... Kiedy jako nastolatka czekałam do późnej nocy sama w domu aż wrócą dwie najważniejsze w moim życiu...

Chyba w tedy, gdy trzeba było odejść z domu. Co prawda wyprowadzałam się zaraz po ślubie, zaczynając nowe życie z ukochanym przy boku. Mimo tego było dla mnie bardzo ciężko, bo jestem związana z rodziną i źle było mi z tym, że muszę ich zostawić, że nie będę ich widywać tak często.
Musiałam jednak zachować hart ducha i żyć na nowo ;). Teraz jestem szczęśliwą "Panią Domu".

Chyba w tedy, gdy trzeba było odejść z domu. Co prawda wyprowadzałam się zaraz po ślubie, zaczynając nowe życie z ukochanym przy boku. Mimo tego było dla mnie bardzo ciężko, bo jestem związana z rodziną i źle było mi z tym, że muszę ich zostawić, że nie będę ich widywać tak często.
Musiałam jednak zachować hart ducha i żyć na nowo ;). Teraz jestem szczęśliwą "Panią...

Zdecydowanie remont w domu...Najpierw zmieniałam instalację elektryczną. Przyszli elektrycy i zabrali się do roboty. Tego widoku nie zapomnę do końca życia...Wiercenie i kurz nie z tej ziemi, rozkute ściany...Dom przypominał ruiny powojenne...Mimo, że sprzęty miałam poprzykrywane folią, kurz i tak był wszędzie. Raz zrezygnowana nie miałam już siły sprzątać i spałam na podłodze w kuchni...Następnie przyszedł czas na remont łazienki. Horror! Czy wiecie jak trudno żyć bez dostępu do toalety i wody w kranie? Myć chodziłam się na siłownie, większość dnia spędzałam w galerii, gdzie był swobodny dostęp do ubikacji. Może to się wydawać śmieszne, ale te doświadczenia wymagały niezwykłej siły, samozaparcia i pomysłowości. I tyko wizja mieszkania po remoncie sprawiała, że przetrwałam i się nie załamałam.

Zdecydowanie remont w domu...Najpierw zmieniałam instalację elektryczną. Przyszli elektrycy i zabrali się do roboty. Tego widoku nie zapomnę do końca życia...Wiercenie i kurz nie z tej ziemi, rozkute ściany...Dom przypominał ruiny powojenne...Mimo, że sprzęty miałam poprzykrywane folią, kurz i tak był wszędzie. Raz zrezygnowana nie miałam już siły sprzątać i spałam na...

Może będę banalna, ale chodzi o moje dzieci. Mam dwóch synów, miedzy którymi jest spora różnica wieku. Nie wynikało to z mojego lenistwa, ale zupełnie innych powodów. Ciąże po prostu to najgorsza rzecz na świecie! Z dolegliwości obśmiewnych w internecie miałam chyba wszystkie. Mdłości, wymioty, skoki ciśnienia, czy spuchnięte nogi to był taki standardzik. Oczywiście w pakiecie pobyty w szpitalu gdzieś tam po drodze. Przyjemności dopełniły stany przedrzucawkowe i oczywiście cesarskie cięcia. Każda dziewczyna, która to przeszła zrozumie o czym piszę. Obaj chłopcy byli małymi wcześniakami, ale szczęśliwie zdrowymi. Czy nie wymaga to poświęcenia i hartu ducha? Każda kobieta oddaje kawałek siebie w tej sprawie i mimo wielu trudności i tak pragnie posiadać dzieci, które kocha najbardziej na świecie.
A tak na marginesie, nie wiem, czy kolejny raz miałabym jeszcze odwagę...

Może będę banalna, ale chodzi o moje dzieci. Mam dwóch synów, miedzy którymi jest spora różnica wieku. Nie wynikało to z mojego lenistwa, ale zupełnie innych powodów. Ciąże po prostu to najgorsza rzecz na świecie! Z dolegliwości obśmiewnych w internecie miałam chyba wszystkie. Mdłości, wymioty, skoki ciśnienia, czy spuchnięte nogi to był taki standardzik. Oczywiście w...

Ja zbierając materiały do pracy magisterskiej nagrywałam na dyktafon grodnian. Wymagało to ode mnie podróżowania nawet zimą pociągiem do Warszawy i tam na miejscu poruszania się po stolicy od Ochoty po Kabaty i Żolibórz, a wcale nie znałam wcześniej Warszawy. I do tego ja jestem zmarźlakiem. Byłam też sama w Grodnie i ogromnego hartu ducha wymagało ode mnie przekroczenie białoruskiej granicy. Zawsze uważałam, że miałabym łatwiej w tych podróżach na wschód gdybym była mężczyzną - może na mężczyznę czyha tam mniej zagrożeń. Ale szczęśliwie przejechałam tą granicę. I teraz chcę tą podróż powtórzyć. Niedawno wyrobiłam paszport. Byle nie zabrakło mi odwagi.

Ja zbierając materiały do pracy magisterskiej nagrywałam na dyktafon grodnian. Wymagało to ode mnie podróżowania nawet zimą pociągiem do Warszawy i tam na miejscu poruszania się po stolicy od Ochoty po Kabaty i Żolibórz, a wcale nie znałam wcześniej Warszawy. I do tego ja jestem zmarźlakiem. Byłam też sama w Grodnie i ogromnego hartu ducha wymagało ode mnie przekroczenie...

Czytając o tym jak Maria podążała za swoimi marzeniami, jakie podjęła ryzyko, by osiągać to czego pragnęła, zdałam sobie sprawę, że nigdy nie byłam w podobnej sytuacji. Nigdy nie musiałam narażać swojego życia, zdrowia, by osiągnąć swoje marzenia. Co więcej, mam wrażenie, że czasem to czego chcę jest na wyciągnięcie mojej ręki, a i tak tego nie robię, mimo że wysiłek jest żaden w porównaniu do Marii..
Nawet sobie nie wyobrażam ile potrzeba odwagi, zaparcia w sobie, by w sytuacji Marii trwać przy swoim, pomimo wszystko, ze wszystkimi konsekwencjami, z jakimi to się wiąże.. Chyba nie byłabym do tego zdolna.. I może dlatego nie wszystkie moje marzenia się spełniają…

Czytając o tym jak Maria podążała za swoimi marzeniami, jakie podjęła ryzyko, by osiągać to czego pragnęła, zdałam sobie sprawę, że nigdy nie byłam w podobnej sytuacji. Nigdy nie musiałam narażać swojego życia, zdrowia, by osiągnąć swoje marzenia. Co więcej, mam wrażenie, że czasem to czego chcę jest na wyciągnięcie mojej ręki, a i tak tego nie robię, mimo że wysiłek jest...