Powiem prawdę. Tak po prostu. Jestem zdania, że prawda zawsze zwycięża, więc i tym razem postąpiłabym w myśl tej zasady. Oczywiście niczego bym nikomu nie narzucała, jednak starałabym się uświadomić tej osobie powagę sytuacji. Może brzmi to banalnie, ale według mnie byłoby to najlepsze wyjście.

Powiem prawdę. Tak po prostu. Jestem zdania, że prawda zawsze zwycięża, więc i tym razem postąpiłabym w myśl tej zasady. Oczywiście niczego bym nikomu nie narzucała, jednak starałabym się uświadomić tej osobie powagę sytuacji. Może brzmi to banalnie, ale według mnie byłoby to najlepsze wyjście.

Siła bezpośredniości to może być to. Jeśli mi nie uwierzy, z pewnością pomyśli o tym przez chwilę, a nuż trafię na przesądnego. Powiem więc całą prawdę, ostrzegając przed niebezpieczeństwem. Dam też szansę na zadanie kilku pytań, a później spokojnie odejdę.

Siła bezpośredniości to może być to. Jeśli mi nie uwierzy, z pewnością pomyśli o tym przez chwilę, a nuż trafię na przesądnego. Powiem więc całą prawdę, ostrzegając przed niebezpieczeństwem. Dam też szansę na zadanie kilku pytań, a później spokojnie odejdę.

Obserwuję Ashley od tygodnia. Znam już jej nawyki, wiem gdzie pracuję, z kim się spotyka po pracy, jakie jest jej ulubione miejsce spotkań.
Nie zauważyłam też nikogo w jej pobliżu, nie jest śledzona. Na razie.
Może to nie ktoś czai się na jej życie? Może jest chora?
Najwyższy czas poznać ją osobiście, prześledziłam już jej profil na portalach społecznościowych, wiem że nie ma męża , ani dzieci, mieszka tu od niedawna.
Może przed kimś ucieka?
Siedziałam w samochodzie i czekałam, aż pojawi się pod swoją ulubioną kawiarnią "Cynamonowy zakątek".
Widzę ją, wchodzi, zajmuję stolik pod oknem. Waham się chwile, a potem wchodzę za nią.
Dosiadam się i mówię.
- Przepraszam, czy to miejsce jest wolne?
Ona rozgląda się, i kiwa głową potakująco, a następnie, zagłębia się w lekturę książki. "Odd Thomas" przeczytałam, dziwny tytuł.
Patrzę za okno, popijając kawę, cóż Ashley nie jest skora do rozmowy, ukryta za książka.
Nagle rozległ się brzdęk tłuczonej porcelany, kątem oka zauważyłam czarną zakapturzoną postać. Jedna gdy odwróciłam głowę, nikogo tam nie było, oprócz przepraszającej kelnerki, która upuściła talerzyk.
Niebo za oknem zrobiło się nagle czarne, słońce schowało się za chmurami.
Ashley odłożyła książkę.
- Ale tu dzisiaj ruch! - powiedziała - myślałam że dokończę książkę.
To była moja szansa, na poznanie Ashley, nie wiedziałam co powiedzieć.
- Mieszka tu pani? - wyparowałam.
- Tak, od niedawna. Jestem nauczycielką, więc często się przeprowadzam w poszukiwaniu idealnej pracy. - zaśmiała się.
Pod kawiarnie podjechały dwa czarne suwy, z przyciemnianymi szybami.
Ashley drgnęła gwałtownie.
Teraz wiedziałam, że ona jednak czegoś się boi.
- Muszę się zbierać - powiedziała.
Wtedy z auta wyszło dwóch wielkich typków, kierując się w naszą stronę, widzieli nas przez okno. Musiałam działać szybko.
- Chodź ze mną. Znam tylne wyjście.
Ashley nie zawahała się, widać że była przyparta do muru, przeczuwała że taka sytuacja nastąpi.
Ale Ja też byłam gotowa.
Znałam na pamięć odjazdy wszystkich pociągów.
Przerobiłam spodnie tak, aby miały niewidoczne kieszenie wewnętrzne i tam ukryłam nominały.
Przeczucie kazało mi być dziś gotową.
I byłyśmy, gotowe, na ucieczkę.

Obserwuję Ashley od tygodnia. Znam już jej nawyki, wiem gdzie pracuję, z kim się spotyka po pracy, jakie jest jej ulubione miejsce spotkań.
Nie zauważyłam też nikogo w jej pobliżu, nie jest śledzona. Na razie.
Może to nie ktoś czai się na jej życie? Może jest chora?
Najwyższy czas poznać ją osobiście, prześledziłam już jej profil na portalach społecznościowych, wiem że nie...

Zostałabym listonoszem. Miałabym pretekst, żeby codziennie odwiedzać tę osobę i mogłabym kontrolować, co trafia w jej ręce. Powoli zdobyłabym jej sympatię i zaufanie, a potem powiedziała jej prawdę. Może w międzyczasie sama dowiedziałabym się więcej...

Zostałabym listonoszem. Miałabym pretekst, żeby codziennie odwiedzać tę osobę i mogłabym kontrolować, co trafia w jej ręce. Powoli zdobyłabym jej sympatię i zaufanie, a potem powiedziała jej prawdę. Może w międzyczasie sama dowiedziałabym się więcej...

Jeśli odnajdę osobę, której długo szukałam będę musiała w odpowiedni sposób i w odpowiednim czasie z nią porozmawiać. Aby to zrobić przez kilka dni będę ją śledzić, aby poznać jej codzienny rytm dnia, przyzwyczajenia i zainteresowania. Po kilku dniach, gdy uznam, że wystarczy mi już informacji zaaranżuje niby przypadkowe spotkanie w jednym z miejsc w którym codziennie bywa. Pod byle pretekstem zacznę rozmowę o jej zainteresowaniach. Gdy rozmowa będzie dobrze przebiegać, a my zaczniemy się dobrze dogadywać poproszę o kolejne spotkanie. Po kilku spotkaniach, gdy poczujemy się obie swobodniej powiem jej prawdę. Na spotkanie przyniosę wszystkie wyniki moich badań, by moje słowa poprzeć dowodami i wyjaśnię, że mam przeczucie, że muszę ją ocalić, ale nie potrafię tego racjonalnie wyjaśnić. Po moich słowach moja rozmówczyni pewnie przeżyje szok i nie będzie mi wierzyć, ale gdy na spokojnie wszystko przemyśli to zrozumie.

Jeśli odnajdę osobę, której długo szukałam będę musiała w odpowiedni sposób i w odpowiednim czasie z nią porozmawiać. Aby to zrobić przez kilka dni będę ją śledzić, aby poznać jej codzienny rytm dnia, przyzwyczajenia i zainteresowania. Po kilku dniach, gdy uznam, że wystarczy mi już informacji zaaranżuje niby przypadkowe spotkanie w jednym z miejsc w którym codziennie bywa....

Napiszę anonimowy list o treści:
Witam. Nie znasz mnie ani ja ciebie, ale wiem że grozi ci niebezpieczeństwo...nie pytaj skąd wiem, musisz mi wierzyć na słowo. Unikaj autobusu numer 15. Jeśli chcesz się dowiedzieć więcej naklej kartkę z pytaniem na tablicy ogłoszeń przy przystanku tramwajowym koło dworca (z dala od 15!!!)

Napiszę anonimowy list o treści:
Witam. Nie znasz mnie ani ja ciebie, ale wiem że grozi ci niebezpieczeństwo...nie pytaj skąd wiem, musisz mi wierzyć na słowo. Unikaj autobusu numer 15. Jeśli chcesz się dowiedzieć więcej naklej kartkę z pytaniem na tablicy ogłoszeń przy przystanku tramwajowym koło dworca (z dala od 15!!!)

Od dzieciństwa lubiłam gry. Były moją rozrywką na co dzień. Podchody były moim chlebem powszednim. Albo gra, w której zostawiało się w różnych miejscach karteczki z wskazówkami jak trafić do kolejnego miejsca. Można było poczuć tę nutę tajemnicy i dreszczu na myśl co będzie dalej.
Ludzie również inaczej do tego podchodzą. Człowieka mówiącego o jakimś nieszczęściu w ich życiu po prostu ignorują, tym bardziej, że nie znają informatora. W końcu gdy staje się on natrętny dzwonią na policję i... Można sobie wyobrazić jak to się kończy.
A gry? Gry dodają tej tajemniczej atmosfery, dzięki której chce się wierzyć we wszystko.
Zatem powiadomiłabym moją "Ashley" w sposób dość "zmysłowy". Zostawiałabym jej wiadomości w różnych miejscach np. w miejscu pracy, skrzynce na pocztę, na wycieraczce przed domem.
Jeśli miałabym szanse uratować kogoś życie to właśnie w taki dość sugestywny sposób.
Napis na pierwszej karteczce mógłby brzmieć:
<i> "Niebezpieczeństwo na ciebie czeka,
uwierz mi, oprawca nie zwleka.
Uratuj siebie i dalej żyj,
całą swoją kreatywność zużyj" </i>
- B.

Od dzieciństwa lubiłam gry. Były moją rozrywką na co dzień. Podchody były moim chlebem powszednim. Albo gra, w której zostawiało się w różnych miejscach karteczki z wskazówkami jak trafić do kolejnego miejsca. Można było poczuć tę nutę tajemnicy i dreszczu na myśl co będzie dalej.
Ludzie również inaczej do tego podchodzą. Człowieka mówiącego o jakimś nieszczęściu w ich...

W dzisiejszych czasach odnajdę ją przez.... facebooka :)
Napisałabym jej wiadomość, że koniecznie musimy się spotkać, pomimo tego, że mnie nie zna!
Przy spotkaniu najpierw poprosiłabym, żeby potraktowała mnie poważnie, a nie jak jakąś wariatkę, bo naprawdę jest to sprawa życia i śmierci, ponieważ grozi jej śmiertelne niebezpieczeństwo!
- Wiem, że może Ci się to wydać śmieszne! Pewnie pomyślisz, że masz do czynienia z totalną świruską, ale proszę ten jeden raz mi zaufaj! Ja tak kiedyś zaufałam i tylko dzięki temu jestem teraz tutaj z Tobą i mogę Ci pomóc. Mogę Cię ostrzec przed niebezpieczeństwem, które Ci grozi!

W dzisiejszych czasach odnajdę ją przez.... facebooka :)
Napisałabym jej wiadomość, że koniecznie musimy się spotkać, pomimo tego, że mnie nie zna!
Przy spotkaniu najpierw poprosiłabym, żeby potraktowała mnie poważnie, a nie jak jakąś wariatkę, bo naprawdę jest to sprawa życia i śmierci, ponieważ grozi jej śmiertelne niebezpieczeństwo!
- Wiem, że może Ci się to wydać...

Chakori już od dwóch tygodni leżała w szpitalu. Jej rana postrzałowa ciężko się goiła. Miewała koszmary, a wokół toczyła się wojna. Stało się to co było nieuniknione, wróg zaatakował szpital. Dziewczyna była tak osłabiona, że nawet nie miała sił walczyć o życie.
- Chakori ! Chakori ! - wpadł do sali młody dowódca, szukając wzrokiem kobiety żołnierza - musisz uciekać !
Wziął ją pod ramię i ostrożnie wyszli z budynku.
- Zawieź ją do naszych, niech się nią zajmą. - powiedział do kierowcy stojącej ciężarówki.
Natychmiast odjechali. Dowódca odprowadził wzrokiem stary pojazd i zniknął w budynku.
Minęło kilka dni, Chakori wróciła do zdrowia. Dowiedziała się, że wróg naciera na teren szpitala. Tam był jej dowódca, który ją ocalił. Nabrała sił i bez zawahania ruszyła z innymi do pomocy. Dzielnie stawiali opór przez wiele dni. Wtedy to przebiegając przez korytarz w jednej z sal dostrzegła zarys człowieka. Bez zawahania rzuciła się na pomoc. Żołnierz wykrwawiał się w szybkim tępię. Chakori zatamowała krew. Nerwy ją opuściły, uratowała dowódce tak jak on uratował ją. To była jej misja, jej zadnie, które nakazało jej wrócić.

Chakori już od dwóch tygodni leżała w szpitalu. Jej rana postrzałowa ciężko się goiła. Miewała koszmary, a wokół toczyła się wojna. Stało się to co było nieuniknione, wróg zaatakował szpital. Dziewczyna była tak osłabiona, że nawet nie miała sił walczyć o życie.
- Chakori ! Chakori ! - wpadł do sali młody dowódca, szukając wzrokiem kobiety żołnierza - musisz uciekać !
Wziął...

„Ashley Bell odkryła kolejny szyfr!”
„Ashley Bell okrzyknięta mistrzynią łamigłówek.”
Te i podobne nagłówki artykułów przeczytałam niedawno o mojej przyszłej adresatce. Już wtedy świtał mi pomysł, jak ostrzec ją przed tajemniczym niebezpieczeństwem, o którym zostałam poinformowana przed wyjściem ze szpitala. Właśnie mija tydzień, od kiedy jestem w domu i tydzień, od kiedy przez cały czas myślę o Ashley Bell.
Teraz siedzę przy moim biurku i piszę. Wysyłam kilka widomości, każda w oddzielnej kopercie (w innym kolorze i z innym znaczkiem, dla niepoznaki), i z punktów pocztowych rozsianych po całym mieście.
*(W) KAJUCIE
*BIJE BIST BLEŚ WA NIIR EBBI BIEZ BIPIEC ZEŃIR BIST BIWIE
* infografika: strzałka – słońce - 17 – piernik – krowa
*HD CUP GŁ SFDLMK
* IM RZEIWU
* mała reprodukcja „Krzyku”
Stwierdziłam, że taka koderka, z pewnością nie będzie miała problemu z odgadnięciem o co chodzi w moich, wręcz harcerskich szyfrach. Gorzej, jeśli uzna, te wiadomości tylko za kiepski żart lub groźby. Na początku targały mną wątpliwości czy osoba, której nie znam jest warta takiego poświęcenia, ale postanowiłam, tak jak widać.
Ciekawe, co z tego wyjdzie…

///
Rozwiązania kodów:
*poprzestawiane litery: UCIEKAJ
*wplecione imię i nazwisko BIBI BLAIR, widomość: JESTEŚ W NIEBEZPIECZEŃSTWIE
*,,następnego dnia o 17 – cukiernia Muu (znana w mieście)
*szyfr Mafeking
*wspak

„Ashley Bell odkryła kolejny szyfr!”
„Ashley Bell okrzyknięta mistrzynią łamigłówek.”
Te i podobne nagłówki artykułów przeczytałam niedawno o mojej przyszłej adresatce. Już wtedy świtał mi pomysł, jak ostrzec ją przed tajemniczym niebezpieczeństwem, o którym zostałam poinformowana przed wyjściem ze szpitala. Właśnie mija tydzień, od kiedy jestem w domu i tydzień, od kiedy...