Wchodzę do mieszkania używając dawnych kluczy. Jak mogłam się domyśleć mama dalej nie wymieniła zamków. Według niej był to niepotrzebny wydatek. O ile w ogóle zauważyła taką potrzebę.
W środku śmierdzi dymem papierosowym, a na podłodze leżą puste butelki po alkoholu. Odłamki szkła trzeszczą pod moimi stopami, gdy kieruję się w stronę salonu. Powstrzymuje odruch wymiotny. Nie byłam tu kilka lat i zapomniałam jak bardzo źle wygląda sytuacja.
Moje przypuszczenia potwierdziły się. Mama leżała na kanapie z butelką wódki w ręku. Obok niej leżały narkotyki. Przymknęłam na chwile powieki. Chciałam wykrzyczeć jej w twarz jak okropną jest osobą i czy w ogóle zdaje sobie sprawę z tego, co zrobiła. Przez nią zginął Mike. Wszystko zniszczyła. Powstrzymałam się jednak i nie zrobiłam tego. I tak była zbyt pijana, aby rano o tym pamiętać.
W kącie pokoju dalej leżały rzeczy mojego brata. Nie powinnam była go opuszczać. Wyprowadzając się powinnam zabrać go ze sobą. Teraz było na to wszystko za późno. Bo Mike'a już nie było.
Nie wiedziałam nic o jego śmierci. Policja nie przejmowała się tutejszymi morderstwami. Sama musiałam się wszystkiego dowiedzieć.
Wyszłam z mieszkania i po chwili znalazłam się na pustych ulicach. Szłam środkiem ulicy, unikając ciemnych zaułków. Przed przyjściem tutaj na biały kombinezon narzuciłam szarą, obszerną bluzę. Nie mogłam rzucać się w oczy. Doskonale wiedziałam, co mi tu grozi.
Już miałam wyjść na główną ulicę i zawołać taksówkę, gdy usłyszałam pusty śmiech dobiegający zza moich pleców.
-Nie uciekaj maleńka.- donośny głos dotarł do moich uszu.- Chcesz się zabawić?

Wchodzę do mieszkania używając dawnych kluczy. Jak mogłam się domyśleć mama dalej nie wymieniła zamków. Według niej był to niepotrzebny wydatek. O ile w ogóle zauważyła taką potrzebę.
W środku śmierdzi dymem papierosowym, a na podłodze leżą puste butelki po alkoholu. Odłamki szkła trzeszczą pod moimi stopami, gdy kieruję się w stronę salonu. Powstrzymuje odruch wymiotny....

Serce biło mu szybciej, gdy miał tędy przechodzić, lecz nie było innej drogi do jej mieszkania. Jesienny wieczorny deszcz chłodził emocje na jego twarzy. Starówka, przepełniona kamienicami, chcących połknąć swymi bramami przechodzących u ich stóp ludzi. Zawsze w myślach porównywał je do rosiczek- jeden niewłaściwy ruch i było już za późno na ratunek. Zdecydowanie nie była to miła okolica. Każdego wieczoru dźwięk tłuczonego szkła stanowił akompaniament dla rodzinny kłótni. Jej kamienica nie była wyjątkiem pod tym względem.
Stare obdrapane już farby ściany i oplecione skrzypiącymi schodami prowadziły go na kolejne piętra. Pod drzwiami jej mieszkania zastał śpiącego mężczyznę wydzielającego zapach, od którego można by się upić. Zignorował jego mamrotanie i zapukał do drzwi.
Podkrążone oczy, obrazujące zmęczenie życiowymi problemami spojrzały mu w twarz.
- Nie chce zeznawać! Aby problemy będę przez to miała!
- W takim wypadku musi pani pójść ze mną… – odpowiedział.
W tym momencie poczuł jakby ktoś wyłączył mu prąd. Jedno uderzenie w potylicę powaliło go natychmiast.
Tuż po zejściu do piwnicznego korytarza w nozdrza uderzył ich smród rozkładającego się ciała. Szukali detektywa – znaleźli ciało mężczyzny. Postura i wiek pasowały do zaginionego. Dziura w tylnej części czaszki obrazowała prawdopodobną przyczynę śmierci, lecz wymiociny na spodniach zaintrygowały kapitana ekipy poszukiwawczej…

Serce biło mu szybciej, gdy miał tędy przechodzić, lecz nie było innej drogi do jej mieszkania. Jesienny wieczorny deszcz chłodził emocje na jego twarzy. Starówka, przepełniona kamienicami, chcących połknąć swymi bramami przechodzących u ich stóp ludzi. Zawsze w myślach porównywał je do rosiczek- jeden niewłaściwy ruch i było już za późno na ratunek. Zdecydowanie nie była...

Noc była czarna i duszna. Czerwcowe upały nie dawały odetchnąć nawet po zachodzie słońca. José stał ukryty w cieniu wielkiego magazynu w obskurnym zaułku jednej z tysiąca ulic Chicago, nie spuszczając z oczu plamy światła rzucanej przez pobliską latarnię. Do piersi przyciskał skórzaną walizkę.
Gdzieś w oddali zawyła syrena policyjna, a przez ulicę przebiegł czarny kot, sycząc przeraźliwie.
Minuty przeciągały się w godziny. José coraz mniej się to podobało. Wiedział, że nie jest bezpieczny. Chicago było pełne popieprzonych świrów, błąkających się zwłaszcza nocą, a gdyby ktoś zobaczył go z drogą skórzaną walizką, mógłby chcieć ją sobie zabrać, przy okazji wbijając chłopakowi sztylet w płuca. Czułby się o wiele lepiej, mając przy sobie broń.
Snop światła wypełnił się ciemnym kształtem. Przy chodniku bezszelestnie zaparkowała luksusowa limuzyna, tak niepasująca do obrazka zabiedzonej dzielnicy. Przyciemniana szyba od strony pasażera uchyliła się nieco. José ruszył w stronę samochodu.
— Gang La Oscuridad śle pozdrowienia — odezwał się jako pierwszy.
— Jesteś nieuzbrojony? — Głos zza szyby brzmiał cicho. José próbował dostrzec twarz rozmówcy, ale nie widział niczego, tylko nieprzeniknioną czerń.
— Jak pan kazał.
— Skąd pewność, że jestem mężczyzną.
José nie odpowiedział.
— Masz walizkę? — zapytał głos. — Podaj mi ją.
José wykonał polecenie. Na razie szło jak z płatka.
Po dłuższej chwili z samochodu wysunęła się inna walizka, trochę większa.
— Kasa zgodnie z umową?
— Sprawdź sam — odpowiedział głos, a szyba przesunęła się w górę. Limuzyna zaczęła odjeżdżać.
Walizka otworzyła się na "klik" i José sięgnął do jej środka. Nim zdążył cofnąć rękę, poczuł bolesne ukłucie. Cholerny skorpion. Zdążył jeszcze pomyśleć o szczęściarzu, który znajdzie tę kupę pieniędzy. Później jego oczy zalała czerwień.

Noc była czarna i duszna. Czerwcowe upały nie dawały odetchnąć nawet po zachodzie słońca. José stał ukryty w cieniu wielkiego magazynu w obskurnym zaułku jednej z tysiąca ulic Chicago, nie spuszczając z oczu plamy światła rzucanej przez pobliską latarnię. Do piersi przyciskał skórzaną walizkę.
Gdzieś w oddali zawyła syrena policyjna, a przez ulicę przebiegł czarny kot,...

Jak zwykle patrolowałem najmroczniejszą dzielnicę miasta. "Do kroćset! Czemu znowu ja?!", pytałem, ale dobrze wiedziałem — byłem młody, nieobyty, trzeba było mnie "nauczyć życia" i takie tam. Tak więc znów trafiła mi się ta Dzielnica Mroku. Pełna tanich prostytutek, lewych narkotyków, klubów nocnych, gangów i... właściwie to nie chcę myśleć czego jeszcze. Pełna mroku. Czerni. Gasnących latarni, bo jak wiadomo — najciemniej zawsze pod latarnią.
— Cholera, pies! — usłyszałem na pierwszej misji i cudem udało mi się uciec, gdy zaczęli strzelać. Na drugi raz już się nie wydałem. Po pewnym czasie już byłem obyty na tyle, by stąpać cicho jak kot. Tfu!, nie cierpię kotów. Tak właściwie to mam na nie alergię.

Podczas n-tej misji w jednej ze ślepych uliczek zobaczyłem ją — siedziała smutna do szpiku kości, choć do szpiku to można być zepsutym. Ona była smutna, jakby zepsuta. Mocny, rozmazany makijaż tkwił żałośnie na jej policzkach. Krótka spódnica ledwo zakrywała jedną trzecią uda. Obcasy miała może wyższe od miary najdłuższego palca. Prostytutka. Ale coś tu się nie zgadzało.
— Stało się coś? — zapytałem i zbliżyłem się nieznacznie.
— Właściwie tak. Zakochałam się — wyznała bez oporów obcej osobie.
— Tak po prostu?
— Tak po prostu.
— To chyba dobrze?
— No nie. Właśnie, cholera, nie! Nie w mojej pracy.
— Znajdzie pani inną — pocieszałem ją.
— W tym sęk. Do niczego innego się nie nadaję.
— Na pewno jest coś, co pani umie robić. Jakąś pasję? — naprowadzałem.
— Kiedyś prowadziłam małą księgarnię. Ale upadła. Może by do tego wrócić?
— Dobry pomysł.
— Masz ognia? — zapytała nagle i zmierzyła mnie wzrokiem. — No tak... Nie masz, bo jesteś psem.
"Tak, jestem psem", powiedziałem i położyłem pysk na jej udach. Jednak może ta dzielnica nie jest taka zła...

Jak zwykle patrolowałem najmroczniejszą dzielnicę miasta. "Do kroćset! Czemu znowu ja?!", pytałem, ale dobrze wiedziałem — byłem młody, nieobyty, trzeba było mnie "nauczyć życia" i takie tam. Tak więc znów trafiła mi się ta Dzielnica Mroku. Pełna tanich prostytutek, lewych narkotyków, klubów nocnych, gangów i... właściwie to nie chcę myśleć czego jeszcze. Pełna mroku....

Papierosowy dym oraz brud zawsze były częścią takich miejsc. Małe i duszne pomieszczenie, będące obecnie jedynie żałosną karykaturą z czasów swojej świetności. Bar "U Karalucha", pozbawiona okien speluna ze zniszczonym wnętrzem i jeszcze bardziej zniszczoną życiem klientelą wydawał się idealnym miejscem na spotkanie z prywatnym detektywem. Oto i on, średniego wzrostu, w średnim wieku, ubrany w brązowy, trochę staroświecki prochowiec. Siedzi przy barze i trzyma w ręku niedomytą szklankę z whisky zastanawiając się czy płyn znajdujący się w środku to nie płyn do chłodnic z samochodu właściciela - Joe "Karalucha", który z kantowania wszystkiego i wszystkich zrobił cel swojego życia.
Detektyw niespiesznie zapalił papierosa po czym pociągnął solidny łyk ze szklanki gdy wtem do tej jaskini dymu, smrodu i brudu wpadły ostre jak brzytwa promienie letniego słońca. Oto w drzwiach stanęła ONA - młoda kobieta w długiej, czerwonej sukience. Jej oszałamiająco rude włosy przykuły uwagę wszystkich klientów tak, że wszystkie rozmowy czy szemrane biznesy w jednej chwili ustały. W jej spojrzeniu było jednak coś dziwnego. Detektyw poznał to od razu - była naćpana. Ktoś ją tam po prostu zostawił. Błyszczące, nefrytowe oczy miały w sobie tyle uczuć co pusta strzykawka po "działce". Gdy kobieta próbowała niezdarnie wykonać jakiś ruch, jej długie, zgrabne nogi odmówiły posłuszeństwa i bezceremonialnie zaliczyła szybkie spotkanie z brudną podłogą speluny. To nie te czasy i miejsce gdy ktoś pospieszyłby z pomocą. Sam Joe "Karaluch" pozostał niewzruszony a reszta szemranego towarzystwa wróciła do swoich zajęć czyli picia chrzczonych drinków i rozmów o filozofii codziennego życia w gangsterskim póświatku. Piękna ale ćpunka - to dla tych ludzi codzienność. Nic nowego. Nawet detektyw już miał odwrócić się na krześle i poprosić "Karalucha" o dolanie czegoś do szklanki gdy usłyszał cichy szept wydobywający się z ust rudowłosej kobiety. Mógłby przysiąc, że brzmiało to jak..."pomocy". Powtarzała to jak w transie, niczym zdarta płyta..."pomocy, pomocy, pomocy" na przemian śmiejąc się to płacząc. Już miał wstać i rycersko spróbować chociaż podnieść piękną-naćpaną z podłogi gdy usłyszał brzęczenie swojego telefonu komórkowego. Numer nieznany. Zanim zdążył powiedzieć zwyczajowe "halo" usłyszał "To twoja nowa klientka detektywie. Zajmij się nią. To twoje pierwsze zadanie. Muszę cię sprawdzić zanim powierzę ci prawdziwą sprawę." Koniec. Zdziwiony wpatrywał się w milczący telefon to zerkał na rudowłosą kobietę i zastanawiał się w jaką szaloną grę się wplątał.
Tymczasem Joe "Karaluch" bez pytania dolał mu whisky do szklanki i powiedział - "Na koszt firmy". Detektyw nie oponował tylko jednym łykiem wypił całą zawartość szklanki po czym powiedział do siebie w myślach, że w większym bagnie już się znaleźć chyba nie mógł skoro dostał coś za darmo od takiego skąpca i oszusta jak Joe "Karaluch".

Papierosowy dym oraz brud zawsze były częścią takich miejsc. Małe i duszne pomieszczenie, będące obecnie jedynie żałosną karykaturą z czasów swojej świetności. Bar "U Karalucha", pozbawiona okien speluna ze zniszczonym wnętrzem i jeszcze bardziej zniszczoną życiem klientelą wydawał się idealnym miejscem na spotkanie z prywatnym detektywem. Oto i on, średniego wzrostu, w...

– Tam gdzie zawsze – powiedział Key, stary ćpun-włamywacz, dysząc ciężko spod wąsa.
Kate przyglądała mu się badawczo, trzymając dłoń na – wyraźnie wybrzuszonej – kieszeni wytartych jeansów. W słabym świetle wysłużonej jarzeniówki, zwisającej smętnie nad barem, wyglądała zadziwiająco pięknie – nawet mimo blizny, którą ofiarował jej alfons, gdy mu się sprzeciwiała. Skaza ta ciągnęła się od łuku brwiowego, aż po kącik ust. Wykluczyła ją z zawodu i szczerze mówiąc, dobrze stało się, jak się stało. Marnowała się tam dziewczyna. Znacznie lepiej radziła sobie w gangu. Rzut nożem opanowała do perfekcji, nie mówiąc już o koktajlach Mołotowa.
– Kanały, a jakże – przerwałem ciszę. Wiedziałem, że wszystkie strzelaniny w tym mieście odbywają się w podziemiu. Brudne, cholernie śmierdzące (prawdopodobnie od tych wszystkich rozkładających się tam ciał, a nie od ścieków) miejsce.
– Ja tam nie idę – odezwał się Rob, zwany też mechanikiem, gdyż szczególnie upodobał sobie napady na spożywczaki z kluczem francuskim w dłoni. Robił z nim co chciał, rzucał, bił nim, dusił nawet. Cholerny skurczybyk. Kiedyś zarobi kulkę, to było pewne. Mogłem się założyć, że i Rob był tego świadom.
– Peniasz? – rzuciła Kate.
– Chyba twoja matka – odrzucił.
– Tak czy inaczej, musimy tam iść – rzekłem – zostaliśmy wyzwani na pojedynek, to sprawa honorowa.
– Do reszty cię pojebało – odparł Rob – ja nigdzie nie idę!
– To się pierdol Rob! – stwierdziła Kate, po czym zapytała mnie o nasze wyposażenie.
Mieliśmy dwa karabiny AK47, jeden M4 i pół tuzina granatów dymnych, skradzionych w zeszłym tygodniu Specjalnej Jednostce Pokoju.
– Damy radę – rzuciłem tylko – bierzmy się do roboty.

– Tam gdzie zawsze – powiedział Key, stary ćpun-włamywacz, dysząc ciężko spod wąsa.
Kate przyglądała mu się badawczo, trzymając dłoń na – wyraźnie wybrzuszonej – kieszeni wytartych jeansów. W słabym świetle wysłużonej jarzeniówki, zwisającej smętnie nad barem, wyglądała zadziwiająco pięknie – nawet mimo blizny, którą ofiarował jej alfons, gdy mu się sprzeciwiała. Skaza ta...

Detektyw Jack Hannes siedział na ławce w parku czekająć na swojego informatora. Wieczór zapowiadał się całkiem ciekawie, zważywszy że Black Skalpel miał dla niego jakieś nowe informacje w związku z zabójstwem młodego studenta przy Regent street.
Gwiezdziste niebo i tylko latarnia oświetlająca to jakże straszne ponure miejsce o zmroku. Czy czuję strach? Nie odzuwam żadnych emocji, jedynie niesmak,bezradność tej całej sytuacji głośno myśli.
Od ponad dwóch tygodni sprawa stoi w miejscu. Nikt nic nie wie, nikt nic nie widział.
Studenta znaleziono już w zaawansowanym rozkładzie ciała w kontenerze na śmieci.Pewnie nikt by go nawet nie znalazł gdyby nieziemski smród wydostający się stamtąd. Jego identyfikacja była utrudniona. Przy ciele nie było głowy. Głowę wrzucono do pobliskiej rzeki.
Prasa opisuje działania miejscowej policji jako niekompetentne... jak zwykle. I mają rację jesteśmy bandą kretynów.
Siedzę tak delektując się zapachem nocy, gdy nagle słyszę hałas.
Black Skalpel jak zwykle przychodzi ze swoim psem - czarnym Pit Bullem postrachem wszystkich w okolicy. Sam jest postacią komiczną wręcz tragiczną. Niski, koło trzydziestki z czarnymi włosami do ramion zawsze ubrany tak samo - w dresie. Wygląda bardziej jak handlarz podróbek perfum na targu niż ktos kto może coś wiedziec. Zawsze sądziłem że ma lekkie upośledzenie.
- Witam, w ten przepiękny wieczór sławnego Detektywa Hannesa, wysącza przez usta informator.
Widać że odczuwa radość i dumę. Policja znowu go potrzebuje a on znowu będzie wodził ich za nos. Takie czasy. Trzeba być jak piłka do tenisa i odbijać się we wszystkie możliwe strony.
Detektyw Hannes patrzy na karykature człowieka i jego psa.. wyglądają jak z komiksu.
Black Skalpel rozmażony myśli kiedy znajdą następne ciało i kiedy w końcu domyślą się że to on... że to on zabija.

Detektyw Jack Hannes siedział na ławce w parku czekająć na swojego informatora. Wieczór zapowiadał się całkiem ciekawie, zważywszy że Black Skalpel miał dla niego jakieś nowe informacje w związku z zabójstwem młodego studenta przy Regent street.
Gwiezdziste niebo i tylko latarnia oświetlająca to jakże straszne ponure miejsce o zmroku. Czy czuję strach? Nie odzuwam żadnych...