Bardzo się cieszę! Gratuluję wszystkim zwycięzcom :)

Bardzo się cieszę! Gratuluję wszystkim zwycięzcom :)

Dziękuję bardzo! Również gratuluję pozostałym zwycięzcom. :D

Dziękuję bardzo! Również gratuluję pozostałym zwycięzcom. :D

:O dziękuję! ❤ i gratulacje dla pozostałych zwycięzców :)

:O dziękuję! ❤ i gratulacje dla pozostałych zwycięzców :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Rohirrim
Anksunamun
siw_w
Lexy
Olga

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Rohirrim
Anksunamun
siw_w
Lexy
Olga

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Snuł się wąskimi i ciemnymi uliczkami bez celu. Nie miał go, gdyż był środek nocy, wokół zaś było pusto i cicho. Jego mroczna przeszłość nie pozwalała mu spać, choć szczęśliwszych od niego dawno zmorzył sen. Księżyc skrył się za chmurami, jakby wiedząc, iż jego blask będzie dziś daremny. Nie potrafiłby pokonać ponurej aury mężczyzny, która niczym łopoczące skrzydła nietoperza rozpostarła się na wszystko wokoło. Ludzie, wyczuwając ją, zawsze od niego stronili. Bali się go z powodu jego straszliwej, choć nieznanej im przeszłości, w której schronienie odnaleźć mogły wyłącznie jej demony. Jedynie one towarzyszyły mu zawsze, od zawsze. Razem z nim krążyły teraz po wąskich i krętych uliczkach, które z każdym krokiem zdawały się być coraz bardziej kręte, i coraz bardziej wąskie. Ich pełen zimnej, wieczornej mgły labirynt wciągał mężczyznę w swoją ponurą, groźną głębię. Lęk niczym ciężki płaszcz z wolna spowijał jego ciało, ograniczał ruchy. Szamotanie się nie pomagało, krok pomimo wysiłków nie ulegał przyspieszeniu. Tonął w swej własnej mrocznej przeszłości, której wyswobodzone demony stały się dlań omenem końca. W najciaśniejszej i najbardziej krętej uliczce osunął się bezwładnie na kolana wprost w mokrą kałużę, czując nadchodzący kres życia, którego tajemnica nigdy nie miała zostać ujawniona. Jego twarz wykrzywił długo skrywany grymas nieszczęścia, stalowoszare oczy zostały zaś skryte pod opadającymi powiekami.
Wtem na jego blady policzek padł promień wschodzącego słońca, zwiastujący nowy dzień. Przetrwał kolejną noc, a jego los pozostał nierozstrzygnięty. Gdy ciepły, świetlisty biszkopt słońca wzniósł się ponad horyzont, mężczyzna powstał wolno z kolan. Przyblakłe demony jego mrocznej przeszłości ponownie skryły się w jego ponurej aurze, gdzie miały pozostać aż do zmroku…

Snuł się wąskimi i ciemnymi uliczkami bez celu. Nie miał go, gdyż był środek nocy, wokół zaś było pusto i cicho. Jego mroczna przeszłość nie pozwalała mu spać, choć szczęśliwszych od niego dawno zmorzył sen. Księżyc skrył się za chmurami, jakby wiedząc, iż jego blask będzie dziś daremny. Nie potrafiłby pokonać ponurej aury mężczyzny, która niczym łopoczące skrzydła...

Jestem w trakcie czytania.. za mną dopiero kilka stron, ale już mogę powiedzieć, że wciąga i że warto po nią sięgnąć :) pozdrawiam

Jestem w trakcie czytania.. za mną dopiero kilka stron, ale już mogę powiedzieć, że wciąga i że warto po nią sięgnąć :) pozdrawiam

Bar nigdy nie pustoszał. Otwarty 24 godziny na dobę utrzymywał się z szemranych interesów zawieranych nad kuflem piwa. Złodzieje, ludzie biznesu, mordercy. Wszyscy byli tu mile widziani. Wiedziała, że on lubi to miejsce. Znali go tu, a ona nie chciała spędzać sama czasu w obcym miejscu w obcym mieście. 8 lat rozłąki czyniło ją obcą dla tych ludzi.
- Wracasz do roboty?
- Po to wyjechałam i po to wróciłam. Będę pracować w kostnicy, na początku bez kontaktów, wiesz, żeby się zorientować co i jak. Za parę tygodni jestem do waszej dyspozycji.
- Nie cieszy cię to.
- Nie bardzo – przyznała. – Nie chcę robić za sprzątaczkę. Wolę ciepłe trupy od zimnych. Byłam dobra, ale kochany braciszek na mnie doniósł i mnie odsunęli.
- Miał rację. – mruknął do dna swojego kufla. – Ponosiło cię i to zdrowo.
- Dlatego wolę pracować sama. Liczy się efekt, nie metoda. Dziadkowi zależało na skuteczności, to ją miał.
- Na skuteczności i braku rozgłosu.
- Brak świadków i nie było komu głosić.
Nie odpowiedział. Po co się sprzeczać o przeszłość. Ale wiadome było, że jeśli ona nie wykaże oznak szaleństwa podczas tuszowania morderstw, to wróci. Znów będzie zaufanym pośrednikiem między Dziadkiem a ludźmi niewspółpracującymi. A wtedy strzeżcie się wrogowie Dziadka. Tego kto stanął mu na drodze zalewała morzem krwi. Życie nie miało dla niej litości, więc i ona nie znajdowała jej w sobie.
- Widziałaś się z bratem?
Kiwnęła głową.
- Będzie miał ładną bliznę na pamiątkę. Zresztą, trochę bólu mu nie zaszkodzi, może przestanie w końcu tak zadzierać nosa. To, że jestem po medycynie nie znaczy, że na zawołanie załatwiam prochy.
- Dla własnego brata nie zrobisz wyjątku?
- Przyrodniego. – prychnęła - Znam farmaceutę ale to dwie godziny drogi stąd. Podrzucisz mnie? Tutaj jestem obca, reputację muszę wyrabiać od nowa...

Bar nigdy nie pustoszał. Otwarty 24 godziny na dobę utrzymywał się z szemranych interesów zawieranych nad kuflem piwa. Złodzieje, ludzie biznesu, mordercy. Wszyscy byli tu mile widziani. Wiedziała, że on lubi to miejsce. Znali go tu, a ona nie chciała spędzać sama czasu w obcym miejscu w obcym mieście. 8 lat rozłąki czyniło ją obcą dla tych ludzi.
- Wracasz do roboty?
- Po...

Idę ciemnymi alejkami naszego małego miasteczka.
Od tamtej październikowej nocy boję się ciemnych uliczek i smutnych lalek patrzących z wystawy ulubionego sklepu wszystkich małych dziewczynek. Nawet cienie drzew wydają mi się złowrogie, a ciężkie krople deszczu przyprawiają o dreszcze, odgłosy wiatru świdrują mój mózg, tak mocno, że ciężko mi się skupić na własnych myślach.
Powtarzam w myślach, że dam radę, że to tylko spacer. Musiałam wyjść, dusiłam się w czterech ścianach, ale na zewnątrz nie jest lepiej. Skręcam w małą, ciemną uliczkę. Cholera, latarnie nie działają, ale to nic, idę dalej. To moja pokuta, moja kara, tamtej nocy, rok temu też nie działały, tak nam powiedzieli.
Stanęłam pod drzewem i odpaliłam papierosa, krople z drzew kapały mi na twarz i mieszały się z moimi łzami. Czy ona też bała się jak ja, kiedy przemierzała tą ścieżkę rok temu? Cholera, bała się bardziej, przecież szedł za nią, musiała go widzieć. Czemu wybrała tą drogę? Nigdy się nie dowiem.
Gaszę papierosa i idę dalej, uliczki są coraz węższe. Skręcam jeszcze 2 razy i idę do końca alejki, ślepa uliczka, śmietniki, kilka starych zniczy, ludzie już zapomnieli co tu się stało. Ja nie, nigdy nie zapomnę zamglonych, zielonych oczu mojej siostry skierowanych ku niebu. Rano się pokłóciłyśmy, już nigdy jej nie przytulę, nie odwołam tych słów, Anno, tak bardzo żałuję.
Klęczę przed cholernym, śmierdzącym śmietnikiem. Ona wykrwawiała się tu całą noc, uliczkę dalej była libacja, czy nie krzyczała? Czy nikt nic nie słyszał? To niezbyt ciekawa dzielnica, ale gdyby ktoś zareagował może by go złapali, a deszcz nie zdążyłby zatrzeć śladów.
Nagle ja słyszę : "Wiedziałem, że przyjdziesz" i czuję mocne uderzenie w tył głowy. Anno, chyba jednak cię przeproszę, jeszcze dziś.

Idę ciemnymi alejkami naszego małego miasteczka.
Od tamtej październikowej nocy boję się ciemnych uliczek i smutnych lalek patrzących z wystawy ulubionego sklepu wszystkich małych dziewczynek. Nawet cienie drzew wydają mi się złowrogie, a ciężkie krople deszczu przyprawiają o dreszcze, odgłosy wiatru świdrują mój mózg, tak mocno, że ciężko mi się skupić na własnych...

Adam zmierzał ciemnymi uliczkami w kierunku kasyna. Kiedyś spędzał tam całe noce, był jedynym dealerem na tym terenie! Ale odkąd w jego życiu pojawiła się Ania i urodziła się im córeczkę, zerwał z dotychczasowym życiem i wyjechali z miasta.
Informacja o kłopotach brata, który wpadł w nieodpowiednie towarzystwo i chciał zrobić trochę łatwej kasy sprowadziła go tu znowu!
Mijał po drodze obce twarze dresów, którzy spoglądali na niego podejrzliwie. Tuż przed kasynem ujrzał starych znajomych, których nie chciał nigdy więcej widzieć, ale życie zdecydowało za niego!
-Siema! Kopę lat! Gdzie to się podziewałeś?
-Nie chce kłopotów, dlatego powiem krótko. Mój młodszy brat zadał się z nieodpowiednimi ludźmi. Pewnie ich znacie, przecież Wy tutaj znacie wszystkich i o ile się nie mylę to nadal rządzicie w mieście. Ze względu na nasza starą znajomość może moglibyście mi pomóc go wyciągnąć z kłopotów.
-Wiesz nie ma nic za darmo?
-Zwrócę wam całą kasę jaką Wam wisi, tylko co z nim?
-Jest w kasynie. Ostatnio sprzedał Łysemu chrzczony towar i przekreślił się u wszystkich!
-Ok, ile Wam wisi?
-50patyków–nie masz tyle.
-Spłacam całość jutro, ale dzisiaj go oddajecie. Młody wyjedzie ze mną na koniec tygodnia i już nas więcej nie widzicie.
-A skąd Ty taką kase weźmiesz?
- To już nie jest Twoja sprawa. Ciebie powinno obchodzić tylko to, czy dostałeś kase
-Racja. Dogadajmy targu z Młodym.
-On się godzi sam po mnie dzwonił. Nie ma o czym dyskutować. Zawołajcie go i my spadamy. Rano wrócimy z kasą.

Adam zmierzał ciemnymi uliczkami w kierunku kasyna. Kiedyś spędzał tam całe noce, był jedynym dealerem na tym terenie! Ale odkąd w jego życiu pojawiła się Ania i urodziła się im córeczkę, zerwał z dotychczasowym życiem i wyjechali z miasta.
Informacja o kłopotach brata, który wpadł w nieodpowiednie towarzystwo i chciał zrobić trochę łatwej kasy sprowadziła go tu znowu!
...

Jak zwykle zamknięcie klubu przedłużało się.
-Świetnie, nie dążę na ostatni nocny autobus - denerwowała się Tola.
Nie myliła się, autobus odjechał a na taksówkę musiałaby czekać pół godziny.
-A więc spacer - pomyślała z rezygnacją.
Kiedy skręciła w poprzeczną ulicę poczuła jak dreszcz przebiegł jej po plecach. W głowie miała historię zgwałconej tu pół roku temu dziewczyny. Sprawcy nie schwytano do dziś. Ofiara rozpoznała w swoim oprawcy bezdomnego, który zamieszkiwał kartony nieopodal miejscowej rzeźni. Kiedy mijała ten budynek starała się nie robić hałasu. Czuła unoszący się w powietrzu smród. Czasem jakiś szczur przebiegł jej pod nogami.
-Spokojnie, tylko nie krzycz - uspokajała się w duchu.
Wybrała tę drogę bo była o połowę krótsza. Jednak już żałowała tego wyboru. Żadnego oświetlenia, ciemność nocy zalała ulicę. Słyszała głosy pijaków awanturujących się na moście. Wiedziała, że ta droga też nie byłaby dobrym wyjściem.
Nagle usłyszała jakiś głos, jakby ktoś za nią szedł. Gdy się zatrzymała zaległa cisza. Zaczęła szukać domofonów na mijanych kamienicach. Nie znalazła żadnego.
-I tak nikt by mnie nie wpuścił o 3 nad ranem - szepnęła.
Oparła się o żelazną bramę i próbowała uspokoić. Wtedy na ustach poczuła przemokniętą cuchnącą rękawicę.
-Tylko nie krzycz. Nie zrobię ci nic złego. Chcę pomóc - wyszeptał ktoś do ucha.
Z całej siły kopnęła napastnika w krocze i próbowała się wyrwać z uścisku.
-To ty! To Ty jesteś tym poszukiwanym bezdomnym! - krzyknęła przerażona.
-Ja jej nic nie zrobiłem. Chciałem pomóc. Była nieprzytomna. Gdy otworzyła oczy zobaczyła moją twarz i oskarżyła o gwałt. Musiałem się chować. Widziałem cię dziś jak zamykałaś klub. Mężczyzna, który wyszedł jako ostatni czekał na ciebie. Myślałem, że cię zna, ale nie... On cię śledził. Chyba cię zgubił a ja chciałem cię ostrzec i pomóc przedostać się do centrum. Znam tu wszystkie przejścia - tłumaczył bezdomny.
-Nie wierzę ci! - krzyknęła Tola i pobiegła przed siebie.
Dopiero po minięci kilku ulic zatrzymała się. Zorientowała się, że się zgubiła. Usiadła na ławce i postanowiła w ciszy poczekać do rana.
-Nie posłuchałaś go. A szkoda bo miał rację. To ja cię śledziłem. To ja też zgwałciłem tą dziewczynę. Miała szczęście, przeżyła. Tobie szczęście nie dopisze - usłyszała głos za plecami i nagle zalała ją ciemność

Jak zwykle zamknięcie klubu przedłużało się.
-Świetnie, nie dążę na ostatni nocny autobus - denerwowała się Tola.
Nie myliła się, autobus odjechał a na taksówkę musiałaby czekać pół godziny.
-A więc spacer - pomyślała z rezygnacją.
Kiedy skręciła w poprzeczną ulicę poczuła jak dreszcz przebiegł jej po plecach. W głowie miała historię zgwałconej tu pół roku temu dziewczyny....