Lubimy się bać, tak samo jak lubimy się śmiać. Wszystkie emocje, jakich doświadczamy (radość, smutek, strach) są w życiu potrzebne. Dzięki przeżywaniu rozmaitych uczuć, poznajemy jak smakuje życie. Bez smutnych chwil, nie potrafilibyśmy doceniać tych wesołych. Bez strachu, nie wiedzielibyśmy czym jest bezpieczeństwo. Potrzebujemy różnych doznań, by poznać cienie i blaski życia, by umieć odróżnić jedno od drugiego. A skoro sami poszukujemy i dążymy do odczuwania pewnych wrażeń, to znaczy, że nam ich brak i wtedy pragniemy zaspokoić swoje potrzeby.

Lubimy się bać, tak samo jak lubimy się śmiać. Wszystkie emocje, jakich doświadczamy (radość, smutek, strach) są w życiu potrzebne. Dzięki przeżywaniu rozmaitych uczuć, poznajemy jak smakuje życie. Bez smutnych chwil, nie potrafilibyśmy doceniać tych wesołych. Bez strachu, nie wiedzielibyśmy czym jest bezpieczeństwo. Potrzebujemy różnych doznań, by poznać cienie i blaski...

Lubimy czuć, że życie nie jest płaskie, lecz przypomina obszar z wieloma różnymi zakamarkami - nie tylko wzniesieniami, ale i tajemniczymi szczelinami, strumieniami niesionymi rwącym prądem... Omijając te nierówności terenu i wybierając zawsze najprostszą i najłatwiejszą ścieżkę, czujemy, że coś nas omija, że nie poznajemy życia w całej jego krasie, nie zgłębiliśmy wszystkich jego tajemnic, nie przeżyliśmy całej palety wrażeń, jaką nam oferuje. To tak, jakby tylko musnąć językiem danie złożone z produktów o rozmaitych smakach, temperaturze, konsystencji. W życie też chcemy się wgryźć w całości, by poczuć, jakie jest soczyste i intensywne.

Wrażenie niepokoju również w tej palecie poszukiwanych smaków się zawiera. Jednak jeśli o nie chodzi, instynkt samozachowawczy i jedna z nadrzędnych potrzeb, jaką jest potrzeba bezpieczeństwa, podpowiadają nam, by zadowolić się raczej mrożącymi krew w żyłach historiami niż szukać autentycznych bodźców, druzgocących nasz grunt pod nogami. Ostatecznie - zawsze można zamknąć książkę i znów poczuć się pewnie.

Lubimy czuć, że życie nie jest płaskie, lecz przypomina obszar z wieloma różnymi zakamarkami - nie tylko wzniesieniami, ale i tajemniczymi szczelinami, strumieniami niesionymi rwącym prądem... Omijając te nierówności terenu i wybierając zawsze najprostszą i najłatwiejszą ścieżkę, czujemy, że coś nas omija, że nie poznajemy życia w całej jego krasie, nie zgłębiliśmy...

Z moim zdaniem wielu może się nie zgodzić, jednakże uważam, że chęć przeżywania "dreszczyku emocji" pochodzi z sadystycznej natury człowieka. Mało kto z nas jest po prostu dobry, bez wad, czerpiący przyjemność z każdego dobrego uczynku. Większość ludzi, mimo iż powierzchniowo zdaje się normalna w środku pragnie okrucieństwa. Nawet jeśli nie zdaje sobie z tego powodu sprawy. Dlatego dzisiejsza kultura, filmy, książki itp, pełne są przemocy. Kiedy raz człowiek wciągnie się w coś takiego, potrafi wręcz uzależnić się od towarzyszącego temu uczucia. Owy "dreszczyk emocji" wprawia ludzi nie tylko w uczucia strachu czy niepokoju jak również przyjemności.

Z moim zdaniem wielu może się nie zgodzić, jednakże uważam, że chęć przeżywania "dreszczyku emocji" pochodzi z sadystycznej natury człowieka. Mało kto z nas jest po prostu dobry, bez wad, czerpiący przyjemność z każdego dobrego uczynku. Większość ludzi, mimo iż powierzchniowo zdaje się normalna w środku pragnie okrucieństwa. Nawet jeśli nie zdaje sobie z tego powodu sprawy....

Słyszałam już, że lubimy straszne historie dlatego, że są odległe, dotyczą nie nas, możemy poczuć, że inni mają gorzej. I dzięki temu bardziej cieszyć się tym, co mamy sami.
Słyszałam, że w strasznych historiach możemy się sprawdzić, pomyśleć, co sami zrobilibyśmy w takiej sytuacji i poczuć się lepiej od bohaterów, którzy nie radzą sobie aż tak dobrze, jak my byśmy sobie poradzili.
Słyszałam też, że takie historie mogą przygotować nas do prawdziwych ekstremalnych sytuacji, bo stawiając się na miejscu bohaterów tworzymy sobie gotowe scenariusze na rozmaite wypadki - jeśli się zdarzą, to nie reagujemy już w stresie instynktownie, ale możemy postąpić tak, jak dawno temu zaplanowaliśmy.

To wszystko wygląda sensownie, ale mam jeszcze jedną koncepcję, może prymitywną, bo fizjologiczną, ale może przez to jeszcze bardziej prawdziwą? Straszne historie to emocje, negatywne emocje, stres. Może wyobrażony, ale przecież jednak jakoś prawdziwy i powiązany z całkiem prawdziwymi reakcjami chemicznymi w mózgu i w całym ciele. A potem mamy szczęśliwe zakończenie, uwolnienie od hormonów stresu, ulgę, odrzucenie całego nagromadzonego w nas podczas lektury zła, dopływ rozmaitych hormonów warunkujących emocje pozytywne. To jak narkotyk, a dla niektórych nawet lepsze.
Spytacie: dlaczego zatem opowieści straszne, dlaczego nie słodziutkie bajeczki?
A kiedy cukierek smakuje lepiej? Po zjedzeniu góry cukru, czy po kilku naprawdę obrzydliwych posiłkach?

Słyszałam już, że lubimy straszne historie dlatego, że są odległe, dotyczą nie nas, możemy poczuć, że inni mają gorzej. I dzięki temu bardziej cieszyć się tym, co mamy sami.
Słyszałam, że w strasznych historiach możemy się sprawdzić, pomyśleć, co sami zrobilibyśmy w takiej sytuacji i poczuć się lepiej od bohaterów, którzy nie radzą sobie aż tak dobrze, jak my byśmy sobie...

Ludzie lubią czuć emocje, ale wtedy kiedy chcą i jakie chcą. Sięgają po książki mrożące krew w żyłach, by doświadczyć tych emocji, ale nie w prawdziwym życiu i na własnej skórze. Życie czytelników nie koniecznie jest pozbawione wrażeń. Chcą oni poznawać nowe emocje lub je po prostu odczuwać kiedy chcą. Dlaczego tego chcą? Ludzie z natury są ciekawscy. Być może chcą poznacz nowe uczucia, emocje jakich nie doznali w prawdziwym życiu. Najczęściej są to chwilowe emocje, które czytelnicy zapomną. Takie chwilowe doznanie, coś nowego ale tylko na chwilę.

Ludzie lubią czuć emocje, ale wtedy kiedy chcą i jakie chcą. Sięgają po książki mrożące krew w żyłach, by doświadczyć tych emocji, ale nie w prawdziwym życiu i na własnej skórze. Życie czytelników nie koniecznie jest pozbawione wrażeń. Chcą oni poznawać nowe emocje lub je po prostu odczuwać kiedy chcą. Dlaczego tego chcą? Ludzie z natury są ciekawscy. Być może chcą poznacz...

W bardzo dawnych czasach prehistoryczny człowiek ciągle był nastawiony na różnego typu niebezpieczeństwa - czy zdąży schronić się w jaskini, czy uda upolować się mamuta, czy uda się przeżyć kolejny dzień. Odczuwał częściej lub rzadziej przypływ adrenaliny. Czuł stres związany z codziennym życiem. Jednak wraz z rozwojem cywilizacji ten stres odchodził do lamusa. Nasza głęboko zakorzenione zwyczaje jednak się aż tak nie zmieniły. Ten stres był do czegoś potrzebny, czegoś nas uczył. Nawet obecnie w jakiś plamieniach gdzie cywilizacja nie dotarła Indianie mają różne, często bolesne, obrzędy. My, wychowani w cywilizowanym świecie, tą adrenalinę musimy sobie jakoś dostarczać - czy to przez np. sporty ekstremalne czy oglądanie horrorów bądź czytanie właśnie książek.

W bardzo dawnych czasach prehistoryczny człowiek ciągle był nastawiony na różnego typu niebezpieczeństwa - czy zdąży schronić się w jaskini, czy uda upolować się mamuta, czy uda się przeżyć kolejny dzień. Odczuwał częściej lub rzadziej przypływ adrenaliny. Czuł stres związany z codziennym życiem. Jednak wraz z rozwojem cywilizacji ten stres odchodził do lamusa. Nasza...

Każdego dnia ludzie kryją się pod postaciami matek, ojców, żon, mężów, pracowników itp. Nasze prawdziwe życia są poukładane, często towarzyszy im rutyna. Ale ludzie są też bardzo złożonymi istotami. Mamy swoje mroczne zakamarki, sekrety i myśli, które trzymamy w tajemnicy przed innymi. Czasem w myślach przeżywamy historie jak z filmów, utożsamiamy się z bohaterami. Lubimy się bać, żeby poczuć ten specyficzny dreszczyk emocji i zabić rutynę.

Każdego dnia ludzie kryją się pod postaciami matek, ojców, żon, mężów, pracowników itp. Nasze prawdziwe życia są poukładane, często towarzyszy im rutyna. Ale ludzie są też bardzo złożonymi istotami. Mamy swoje mroczne zakamarki, sekrety i myśli, które trzymamy w tajemnicy przed innymi. Czasem w myślach przeżywamy historie jak z filmów, utożsamiamy się z bohaterami. Lubimy...

Jesteśmy dziećmi Cywilizacji. Nasza Cywilizacja zawsze stawiała na pierwszym miejscu bezpieczeństwo, nawet za cenę swobody czy wolności. Przez stulecia zwykłe “przetrwanie” zamieniło się po prostu w “trwanie”. W większości przypadków nie musimy się bać o przeżycie każdego kolejnego dnia. Nasze zmartwienia obejmują teraz nie kilka najbliższych dni, ale lata; dziesiątki lat.
Powoduje to, że popadamy w rutynę, odrętwienie.
Jednocześnie jako Cywilizacja, jesteśmy wręcz przesiąknięci historiami. Tysiące filmów, książek, gier. Każdy z nas posiada wyobraźnie pozwalającą mu wykreować dziesiątki mniej lub bardziej fikcyjnych światów.
Każda taka historia jest inna, a jednocześnie taka sama. Rutynę dnia codziennego porzuca się na rzecz życia pełnego przygód i niespodzianek. Zawsze jest to ciekawsze, żywsze, pełne pasji i emocji.
Wielu z nas skrycie pragnie prowadzić takie życie, jednak nasza Cywilizacja przyzwyczaiła nas do wygody, bezpieczeństwa, stabilnej i pewnej przyszłości, przez co mało kto decyduję się na takie życie.
Stosujemy więc te wszystkie historie jako substytut nas samych. Przeżywamy “dreszczyk” skrycie i po cichu, ponieważ nie potrafimy się przełamać i przeżywać go naprawde.

Jesteśmy dziećmi Cywilizacji. Nasza Cywilizacja zawsze stawiała na pierwszym miejscu bezpieczeństwo, nawet za cenę swobody czy wolności. Przez stulecia zwykłe “przetrwanie” zamieniło się po prostu w “trwanie”. W większości przypadków nie musimy się bać o przeżycie każdego kolejnego dnia. Nasze zmartwienia obejmują teraz nie kilka najbliższych dni, ale lata; dziesiątki lat.
...

Dlaczego ludzie lubią się bać? Odpowiedź jest dosyć prosta i myślę, że poparta przez wielu psychologów. Gdy podczas czytania, czy oglądania zaczniemy odczuwać strach to organizm zaczyna produkować adrenalinę, która pobudza do działania. Można się niestety od tego uzależnić, dlatego odczuwamy pewną skrytą przyjemność ze strachu. Po takim seansie bardziej doceniamy normalność życia codziennego. Niestety w dzisiejszym świecie coraz trudniej spotkać taką książkę, czy film, po których poziom naszej adrenaliny wzrośnie. Powodem tego może być bardzo często przewidywalność oraz powtarzalność pewnych schematów. A może po prostu świat zaczyna być bardziej masochistyczny i potrzebuje coraz to mocniejszych wrażeń, aby zaznać szczęścia? To by wyjaśniało powstawanie kin 4D czy 7D, gdzie nie wystarcza już sama straszna historia, a doznania fizyczne. Ja osobiście uważam, że przemyślana fabuła jest w stanie zdziałać więcej, niż sztuczne dodatki. Niestety w XXI wieku ilość wypiera jakość.

Dlaczego ludzie lubią się bać? Odpowiedź jest dosyć prosta i myślę, że poparta przez wielu psychologów. Gdy podczas czytania, czy oglądania zaczniemy odczuwać strach to organizm zaczyna produkować adrenalinę, która pobudza do działania. Można się niestety od tego uzależnić, dlatego odczuwamy pewną skrytą przyjemność ze strachu. Po takim seansie bardziej doceniamy normalność...

Co się czai w mroku?
Czy to tylko zwidy?
Nie wiem sama,
ale strach mój jest
nad wyraz prawdziwy.
Mózg mój mocno pracuje,
złe postaci w cieniu widzi.
Mam nadzieję, że to tylko
mały kotek leniwy.
Serce dalej mocno bije
za rogiem czają się potwory,
jakiś czarny charakter
pozbawi mnie zaraz głowy!
Tracę zmysły powoli
w uszach szum słyszę wielki.
Czemu to mnie dziś spotkały
takie wielkie udręki?
Wszystko przez kryminałów czytanie-
cóż począć to fajna lektura,
lecz książki chyba odstawię
i zabiorę się za wyszywanie!
Nagle otwieram oczy.
Co widzę? Mój pokój własny!
O rany, jestem bezpieczna-
to tylko sen był straszny!
Kto czyta kryminały,
musi wiedzieć zatem,
że czarny charakter z książki
odwiedzać nas może czasem!
A czemu takie książki czytamy?
Odpowiedź prosta jest-
lubimy czuć adrenalinę
i bać się troszeczkę też.

Co się czai w mroku?
Czy to tylko zwidy?
Nie wiem sama,
ale strach mój jest
nad wyraz prawdziwy.
Mózg mój mocno pracuje,
złe postaci w cieniu widzi.
Mam nadzieję, że to tylko
mały kotek leniwy.
Serce dalej mocno bije
za rogiem czają się potwory,
jakiś czarny charakter
pozbawi mnie zaraz głowy!
Tracę zmysły powoli
w uszach szum słyszę wielki.
Czemu to mnie dziś spotkały
...