Czego się boje ?
Boje się jutra. Nie mam pojęcia co może się wydarzyć i jaka przykrość mnie znów spotka. Czy znajdę pracę kiedy skończę szkołę. Czy zmienią się na lepsze. Czy będę mieć czas dla rodziców kiedy staną się dziadziusiami.
Lękam się również utraty wzroku. Nie zdołam wtedy czytać książek i kontynuować mojej pasji jaką jest wędkarstwo. Nie dam rady oglądać pięknego świata.
Tak ! Świat jest piękny, natura i zwierzęta. To ludzie go niszczą swoimi uczynkami.

Proszę spojrzeć jak cudowna jest rzeka, nad którą wędkuję:

 https://youtu.be/A19KSdzG2HQ

Czego się boje ?
Boje się jutra. Nie mam pojęcia co może się wydarzyć i jaka przykrość mnie znów spotka. Czy znajdę pracę kiedy skończę szkołę. Czy zmienią się na lepsze. Czy będę mieć czas dla rodziców kiedy staną się dziadziusiami.
Lękam się również utraty wzroku. Nie zdołam wtedy czytać książek i kontynuować mojej pasji jaką jest wędkarstwo. Nie dam rady oglądać...

Najbardziej na świecie boję się chyba tego, że może mnie spotkać krzywda, która będzie gwałtem. Nie wyobrażam sobie dalszego życia po czymś takim. Boję się zbyt nachalnych mężczyzn, którzy nie rozumieją słowa: NIE.

Najbardziej na świecie boję się chyba tego, że może mnie spotkać krzywda, która będzie gwałtem. Nie wyobrażam sobie dalszego życia po czymś takim. Boję się zbyt nachalnych mężczyzn, którzy nie rozumieją słowa: NIE.

Największy lęk budzą we mnie… tory kolejowe. Kiedy jeszcze chodziłam do szkoły, musiałam przejść przez przejazd kolejowy. Mimo rozejrzenia się w obie strony (przynajmniej dziesięć razy), miałam wrażenie, że w chwili, w której wejdę na tory, ni z tego ni z owego pojawi się pociąg i zginę, rozpłatana na szynach. Oczami wyobraźni widziałam swoje ciało porozrzucane wszędzie dookoła. Hałas przejeżdżającego pociągu przyprawia mnie o dreszcze i mam ochotę płakać. Jeśli tylko mam możliwość dostania się gdzieś bez konieczności przejazdu przez tory lub wzdłuż torów, zawsze ją wybiorę.

Największy lęk budzą we mnie… tory kolejowe. Kiedy jeszcze chodziłam do szkoły, musiałam przejść przez przejazd kolejowy. Mimo rozejrzenia się w obie strony (przynajmniej dziesięć razy), miałam wrażenie, że w chwili, w której wejdę na tory, ni z tego ni z owego pojawi się pociąg i zginę, rozpłatana na szynach. Oczami wyobraźni widziałam swoje ciało porozrzucane wszędzie...

Mam ciarki kiedy budze sie rano i wszystko wskazuje na to ze mój raczkujacy synek pokonał wszystkie przeszkody (śpiących rodziców, mur z poduszek, pluszowego węża, zaplatanego pampersa w spiochy) i dostał sie do klocków lego starszego brata ;D

Mam ciarki kiedy budze sie rano i wszystko wskazuje na to ze mój raczkujacy synek pokonał wszystkie przeszkody (śpiących rodziców, mur z poduszek, pluszowego węża, zaplatanego pampersa w spiochy) i dostał sie do klocków lego starszego brata ;D

Z reguły jestem twardą i odważną babką, ale zdecydowanie boje się dwóch rzeczy! To przede wszystkim MYSZ! Jest straszna i ten przerażający ogon!! Jak ją widzę, wołam o pomoc tak, że całe miasto słyszy! Przeraźliwie boję się również żab!! Są tak obleśnie, że mnie przerażają!!
Tylko cicho! Mój chłopak o tym nie wiem i nigdy nie może się dowiedzieć, bo nawet nie chce sobie wyobrażać, jaki pożytek zrobiłby z tej wiedzy! :D

Z reguły jestem twardą i odważną babką, ale zdecydowanie boje się dwóch rzeczy! To przede wszystkim MYSZ! Jest straszna i ten przerażający ogon!! Jak ją widzę, wołam o pomoc tak, że całe miasto słyszy! Przeraźliwie boję się również żab!! Są tak obleśnie, że mnie przerażają!!
Tylko cicho! Mój chłopak o tym nie wiem i nigdy nie może się dowiedzieć, bo nawet nie chce sobie...

Siedzi taki i łypie na mnie oczami. Uśmiech niczym Joker z Batmana - ani szczery to, ani prawdziwy - taki sztuczny, wręcz plastikowy. Widać lata praktyki. Bez zająknięcia odpowiada na każde pytanie i ciągle się uśmiecha. Co on do jasnej ciasnej tak się szczerzy. Może znamy się skądś, w sumie rozmawia ze mną niczym z najlepszym przyjacielem. Chociaż nie, no chyba bym kojarzył tą twarz. No co on tak mnie świdruje tym wzrokiem, pobrudziłem się na twarzy czy co? Ale trzeba mu przyznać żongluje tymi papierami po mistrzowsku - Co? Słucham? Tutaj podpisać i tu też? Dobrze, dobrze. Kurcze, znowu się uśmiecha – ale chwila co ja tam podpisałem przed chwilą? Gdzie ten dokument? Wziął go?! Ale jak to, tak chyba nie można – w sumie, sam nie wiem, może można. Chwila znowu coś mówi, chyba w końcu czas posłuchać, bo jeszcze zrobię jakąś głupotę, bo chyba jeszcze nic nie zrobiłem?
- Tak? Słucham? Może Pan powtórzyć?
- Gratuluję Panu, właśnie otrzymał Pan kredyt we frankach na 30 lat…buhahahahaha
-
-

Budzę się z krzykiem. Pot zalewa mi czoło, moje tętno szaleje. Szkoda że to nie sen, wiem że ten koszmar jest prawdziwy – zostało mi jeszcze 21 lat.

Siedzi taki i łypie na mnie oczami. Uśmiech niczym Joker z Batmana - ani szczery to, ani prawdziwy - taki sztuczny, wręcz plastikowy. Widać lata praktyki. Bez zająknięcia odpowiada na każde pytanie i ciągle się uśmiecha. Co on do jasnej ciasnej tak się szczerzy. Może znamy się skądś, w sumie rozmawia ze mną niczym z najlepszym przyjacielem. Chociaż nie, no chyba bym...

Są wszędzie.
Kiedy już czujesz, że jesteś bezpieczny - wyskakują zza krzaka albo czają się między rabatkami w ogródku. Ten chytry uśmiech przyprawia mnie o dreszcze. Najbardziej przerażają mnie egzemplarze z konewkami. Moja babcia miała kiedyś takiego na działce. Jak byłem niegrzeczny i nie chciałem iść spać to mnie straszyła, że Włodek (jak go pieszczotliwie nazywała) ożyje w nocy i przyjdzie mnie zjeść. Wtedy mało popularne było bezstresowe wychowanie...
Dlatego teraz, po latach, nadal borykam się z traumą, chociaż mój terapeuta mówi, że jeszcze 10, góra 15 lat i zacznę żyć normalnie.
Najbardziej na świecie boję się podstępnym, błyszczących, roześmianych krasnali ogrodowych.

Są wszędzie.
Kiedy już czujesz, że jesteś bezpieczny - wyskakują zza krzaka albo czają się między rabatkami w ogródku. Ten chytry uśmiech przyprawia mnie o dreszcze. Najbardziej przerażają mnie egzemplarze z konewkami. Moja babcia miała kiedyś takiego na działce. Jak byłem niegrzeczny i nie chciałem iść spać to mnie straszyła, że Włodek (jak go pieszczotliwie nazywała)...

Zdecydowanie zamknięcie w ciasnym pomieszczeniu. Może to nie klaustrofobia, bo jeszcze sporą szafę, czy niewielki pokój bym przeżył, ale gdybym nie mógł się wydostać z miejsca, w którym nie mogę nawet unieść łokci do góry, to wiem jak by się to skończyło: zacząłbym się pocić jak mysz i panikować.
Widziałem ostatnio krótki filmik o grotołazach/ speleologach, którzy przeciskają się przez szczeliny niewiele szersze, od szerokości ich ciał. Na sam widok czegoś takiego robiło mi się słabo, więc tu jestem pewien: za żadne pieniądze bym nie zrobił podobnej rzeczy i właśnie takie sytuacje napawają mnie największym strachem.

Zdecydowanie zamknięcie w ciasnym pomieszczeniu. Może to nie klaustrofobia, bo jeszcze sporą szafę, czy niewielki pokój bym przeżył, ale gdybym nie mógł się wydostać z miejsca, w którym nie mogę nawet unieść łokci do góry, to wiem jak by się to skończyło: zacząłbym się pocić jak mysz i panikować.
Widziałem ostatnio krótki filmik o grotołazach/ speleologach, którzy...

Boję się, że zabraknie książek, które chcę przeczytać :)
A tak poważnie przez całe życie bałam się różnych rzeczy. Moje strachy cały czas się zmieniają. Z okresu wczesnego dzieciństwa pamiętam jeden lęk w szczególności - diabeł. Miałam tak wybujałą wyobraźnię, że wręcz widywałam go za oknem domu. Drugi lęk z dzieciństwa to Candyman. Tu chciałabym w szczególności podziękować mojemu starszemu kuzynowi, który podpuścił mnie żebym powiedziała 3 razy imię Candymana a później pokazał o co tak naprawdę chodzi - długo po tym nie chciałam sama być w łazience.
Z kolei nabyłam teraz lęku przed wysokością, czego wcześniej się nie bałam. Będąc nastolatką chodziłam po Tatrach bez najmniejszego stresu. Teraz przy łańcuchach, które wcześniej pokonywałam z uśmiechem, trzęsą mi się nogi. Zapisałam się jednak na wspinaczkę. I tu pojawia się mój kolejny lęk - strach przed brakiem logiki w moich działaniach :).
Czy się boję śmierci, kalectwa? Pewnie na swój sposób tak ale nie myślę o tym praktycznie wcale więc nie spędzam z tym strachem wiele czasu.
Boję się natomiast rzeczy drobnych i niewartych zachodu, np. że popełnię błąd w pracy (choć cały czas mówię sobie, że w mojej pracy ludzie nie giną więc wszystko da się naprawić), że moje działania lub słowa kogoś obraziły (choć wiem, że raczej nikt na to nie zwrócił uwagi poza mną samą).
Ostatnio jednak mój kuzyn, ten sam który mnie straszył, powiedział żebym była osobą typu "Yes Man" ponieważ bardzo często odmawiam różnych rzeczy bojąc się nowości.

Boję się, że zabraknie książek, które chcę przeczytać :)
A tak poważnie przez całe życie bałam się różnych rzeczy. Moje strachy cały czas się zmieniają. Z okresu wczesnego dzieciństwa pamiętam jeden lęk w szczególności - diabeł. Miałam tak wybujałą wyobraźnię, że wręcz widywałam go za oknem domu. Drugi lęk z dzieciństwa to Candyman. Tu chciałabym w szczególności podziękować...

Ja boje się okaleczanie,utraty wzroku.Rąk i nóg.To mnie przeraża.Już bym wolał szybko śmierć.

Ja boje się okaleczanie,utraty wzroku.Rąk i nóg.To mnie przeraża.Już bym wolał szybko śmierć.