- Jak to jest, że pani nie wie kto zabił pani męża, skoro była pani w domu?
- Mówię panu już któryś raz, że spałam, stosuję stopery i nic nie słyszałam.
Policjant z uwagą przygląda się kobiecie, dawno już nie czuł tego przyjemnego mrowienia w podbrzuszu, kobieta wygląda jakby naprawdę nic nie wiedziała, ale dlaczego nie rozpacza po mężu?
- Nie domyśla się pani, kto mógł chcieć jego śmierci?
- Oh cięgle wszczynał bójki więc każdy mógł go zabić, może to jakieś wampiry, albo strzygi, często też prowokował tych od wirtualnej rzeczywistości, nigdy nie wychodził z swojego pokoju komputerowego.
- Proszę sobie ze mnie nie żartować!
- Nie musi mi wierzyć, mogę już wrócić do domu? Praca na mnie czeka.
Policjant kręci głową z niedowierzaniem, następnie mówi:
- Dobrze.
Kobieta wróciła do domu, weszła do pokoju męża i uruchomiła komputer, zalogowała się do wirtualnej rzeczywistości jako mąż i czekała. Czy ktoś się odezwie? Czy to będzie sprawca? Mijały minuty, godziny, nic się nie działo, świat żył swoim zwykłym trybem. Kobieta wpisywała kolejne sekwencje kodu w poszukiwaniu czegoś, śladu, wskazówki, była przekonana, kto jest sprawcą, wiedziała. Kobieta przestała stukać w klawiaturę, znalazła dowód, to naprawdę byli ci od wirtualnej rzeczywistości, teraz wystarczy się zemścić. Uwięzić przestępców w tej alternatywnej rzeczywistości, ich ciała umrą w przeciągu tygodnia, a ich dusze już zawsze będą postrachem wirtualnego świata. Kobieta usłyszała pukanie do drzwi, stał w nich policjant, z niechęcią otworzyła je i zobaczyła mężczyznę z bukietem kwiatów zdziwiona zapytała:
- Nie pomylił pan adresu?
- Chcę dotrzymać pani towarzystwa.
- Nie potrzebuję towarzystwa ludzi.
- Co ja mam zrobić z tymi kwiatami, uschną za dwa dni, tak jak te pańskie zaloty.
- Ależ ja panią podziwiam, ten spokój i opanowanie. Zapewniam panią, że moje uczucia są szczere.
- Nie jestem zainteresowana takimi głupotami, znalazł pan winnych?
- Nie ma takiej potrzeby, pani mąż zmarł na zawał z przepracowania lub stresu.

- Jak to jest, że pani nie wie kto zabił pani męża, skoro była pani w domu?
- Mówię panu już któryś raz, że spałam, stosuję stopery i nic nie słyszałam.
Policjant z uwagą przygląda się kobiecie, dawno już nie czuł tego przyjemnego mrowienia w podbrzuszu, kobieta wygląda jakby naprawdę nic nie wiedziała, ale dlaczego nie rozpacza po mężu?
- Nie domyśla się pani, kto mógł...

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami żyła sobie piękna królewna o imieniu Zosia. Marzyła ona o tym, aby odnaleźć miłość swojego życia. Królewna miała nie tylko olśniewającą urodę, ale także dobre serce. Czuła się jednak bardzo samotna, dlatego postanowiła wyruszyć w podróż w nadziei, że spotka tego jedynego.
Królewna Zosia była przedstawicielem ludzi - gatunku ssaków, które zamieszkują tereny o rozmaitej szerokości geograficznej. Ludzie najchętniej wybierają jednak tereny nizinne o żyznej glebie. Żywią się owocami, warzywami, mlekiem, mięsem, oraz rozmaitymi gatunkami zbóż. Samce i samice łączą się w pary, aby wspólnie wychowywać młode, które po osiągnięciu dorosłości opuszczają gniazda. Gatunek ten żyje zwykle 70-80 lat, choć zdarzają się przypadki osiągnięcia wieku nawet 120 lat.
Zosia marzyła o mężczyźnie o sylwetce herosa. Pragnęła, aby gładził ja czule po głowie i całował w wygłodniałe usta. Chciała czuć jego zapach i dotykać muskularnych ramion. Pragnęła szeptów na dobranoc i miłosnych wyznań o poranku. Myśl ta przyprawiała ja o ciarki na całym młodym ciele.
Wczoraj król zgłosił zaginięcie 18-letniej córki Zofii K., która w czwartek wieczorem zniknęła z domu. Według zeznań świadków ostatni raz widziana była w towarzystwie 32- letniego Adriana M. Mężczyzna był notowany wcześniej za drobne kradzieże.
Król pomyślał, że Zosia na pewno nie pojechała w góry, bo zbyt bardzo boi się wysokości odkąd spadła z drzewa. Na pewno też nie jest daleko, bo prawie nic ze sobą nie zabrała. Podrapał się nerwowo po głowie i go olśniło. Przecież ten mężczyzna z którym ja widziano, to miejscowy fryzjer! Pochodzi z jakiejś wioski nad morzem! Na pewno ją uwiódł i tam zabrał.
- Ruszajmy- zakrzyknął do swoich rycerzy- Zosia nas potrzebuje!

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami żyła sobie piękna królewna o imieniu Zosia. Marzyła ona o tym, aby odnaleźć miłość swojego życia. Królewna miała nie tylko olśniewającą urodę, ale także dobre serce. Czuła się jednak bardzo samotna, dlatego postanowiła wyruszyć w podróż w nadziei, że spotka tego jedynego.
Królewna Zosia była przedstawicielem ludzi...

Połączenie bajki z opowieścią grozy

Za górami, za lasami, ciemną nocą na cmentarzu siedział martwy, uroczy chłopiec. Jego jedno nieskazitelne i niewinne oczko zerkało z radością na drugie, które zwisało na cienkich żyłkach z oczodołu. W końcu dziecko odwróciło wzrok na świeży bukiet lilii, jakie pozostawiło na płycie nagrobnej swojej ukochanej mamy, w której żyłach niegdyś płynęła krew tak gorąca i wartka, zupełnie odmienna od tej zaschniętej na piersi chłopca. W jego ropiejącej ranie powoli gromadziły się robaki, ale właściwie widział w nich swoich przyjaciół. Przyjemnie łaskotały jego skórę, zdawały się nawet z nim rozmawiać.
– Twoje małe ciałko jest takie smaczne. Zajmiemy się nim, zanim ktokolwiek zdoła to zauważyć! – krzyknęły podekscytowane cieniutkimi głosikami.
– Ale kto miałby mnie zauważyć? Nie rozumiem, o czym mówicie? – Chłopiec otworzył szerzej szczękę, która wyskoczyła z zawiasów, ale szybko ją przytrzymał i uśmiechnął się słodko swoimi ubytkami.
– Czy nie słyszysz tych magicznych dźwięków w oddali? – napomknęły, a w powietrzu rozniosło się wycie wilków spragnionych ludzkiego mięsa. – My zajmiemy się tobą lepiej, obiecujemy.
– Ale dlaczego nie pozwalacie mi iść przed siebie? Czemu wciąż muszę tutaj siedzieć? Jest ciemno, boję się, choć zapach zwłok jest tak kojący. – Na dowód tego wciągnął powietrze w nozdrza. Od razu zrobiło mu się lepiej.
– Czy już nie pamiętasz, co ci się stało? Jeśli będziesz się przemieszczać, nikt nie znajdzie twojego ciała.
Chłopiec głęboko się namyślił, machając przy tym nóżkami i potrząsając burzą oklapłych loków. Może robaczki miały rację? Jeśli tak, to co on biedny teraz pocznie, przecież sam nikomu się nie pokaże, jakby to wyglądało?
Tak, robaczki rzeczywiście miały rację. Trzeba było nie ruszać się z miejsca, kiedy jakiś pan z cukierkiem podziurawił mu pierś. Przecież teraz wszyscy myślą, że chłopiec został na domiar złego porwany. Następnym razem nie wstanie z martwych, o nie, ma już nauczkę!

Połączenie bajki z opowieścią grozy

Za górami, za lasami, ciemną nocą na cmentarzu siedział martwy, uroczy chłopiec. Jego jedno nieskazitelne i niewinne oczko zerkało z radością na drugie, które zwisało na cienkich żyłkach z oczodołu. W końcu dziecko odwróciło wzrok na świeży bukiet lilii, jakie pozostawiło na płycie nagrobnej swojej ukochanej mamy, w której żyłach niegdyś...

Kryminał i powieść historyczna
Warcisław wyszedł o poranku przed swoją ziemiankę, a jego wzrok od razu powędrował w stronę zbezczeszczonego miejsca kultu. Na wspomnienie tego, że jakiś niegodziwiec ukradł figurę ukochanego bóstwa i opiekuna osady – potężnego Swarożyca, zawrzała w nim krew. Poprzysiągł sobie, że odnajdzie winnego, a potem odda go pod osąd wiecowi. Przechodząc nieopodal strumienia, skłonił się grupie piorących szaty panien. Dziewczęta energicznie machały drewnianymi kijankami łopatkowymi, a ich okryte pstruchą ramiona mieniły się żywymi kolorami tkanin. Gdy stanął przed Świętym Dębem, rozejrzał się czujnie dookoła i ponownie dokonał podsumowania prowadzonego przez siebie śledztwa.
- Miejsce zbrodni: Świątynia Swarożyca. Czas zbrodni: 98 dni i nocy od dnia, gdy do osady przybłąkało się stado kóz. Podejrzani: syn bednarza i wnuk powroźnika – wyrecytował Warcisław.
Mimo iż nie pierwszy raz przyszło mu stawić czoła zagadkowej zbrodni, to ta miała znacznie wyższy poziom społecznej szkodliwości niż wszystkie poprzednie razem wzięte. Na jego współplemieńców padł blady strach, bowiem zniknięcie figury odczytali, jakoby Swarożyc się od nich odwrócił. Warcisław przesłuchał podejrzanych, dokonał oględzin miejsca zbrodni i bacznie obserwował zachowanie mieszkańców osady, ale nie mógł jednoznacznie stwierdzić, że winnymi są podejrzewani przez niego mężczyźni. Miał natomiast pewien punkt zaczepienia, który nie pasował do całej układanki. Był to odcisk stopy na miejscu zbrodni, który Warcisław doskonale zapamiętał. Wiedział zatem, że złodziej miał na sobie obuwie skórzane z twardą podeszwą, noszone przez ludzi zamożnych. Osada zaś należała do biedniejszych i nosiło się tu łapcie wyplatane z łyka… I wtedy przypomniał sobie o wizycie złożonej synowi bednarza przez jego kuzyna z miasta. Tak, to był dobry trop! Warcisław wiedział już, że ta sprawa odmieni jego życie. Może nawet otrzyma w nagrodę chatę naziemną koło Świętego Dębu z widokiem na hasające po łące nornice.

Kryminał i powieść historyczna
Warcisław wyszedł o poranku przed swoją ziemiankę, a jego wzrok od razu powędrował w stronę zbezczeszczonego miejsca kultu. Na wspomnienie tego, że jakiś niegodziwiec ukradł figurę ukochanego bóstwa i opiekuna osady – potężnego Swarożyca, zawrzała w nim krew. Poprzysiągł sobie, że odnajdzie winnego, a potem odda go pod osąd wiecowi....

Bajka reportażowa

W dniu 1 kwietnia doszło do brutalnego zabójstwa w domu zamieszkałym przez babcię Kapturka C. Jak ustalono, ofiarą zbrodni jest obywatel W. Prowadzący śledztwo policjanci twierdzą, że dawno nie mieli do czynienia z tak odrażającym czynem. Ofiarę postrzelono z broni myśliwskiej, a następnie rozpruto brzuch i usunięto szereg organów. Do makabrycznego czynu przyznał się miejscowy gajowy, znajomy Kapturka C. i jego babci. Na chwilę obecną śledczy ustalają czy Kapturek C. i jego babcia brały udział w zabójstwie. Zeznania podejrzanych wykazują wiele sprzeczności i nieprawdopodobieństw. Jak zeznał główny podejrzany, ofiara miała rzekomo dokonać usiłowania zabójstwa Kapturka C. i jego babci w celu pożarcia swoich ofiar. Nie umiał jednak uzasadnić czy czyn miał podłoże rytualne czy konsumpcyjne. Jak podkreślił prowadzący śledztwo prokurator, dalsze czynności ustalą czy mieliśmy do czynienia z linczem czy pospolitą zbrodnią.

Bajka reportażowa

W dniu 1 kwietnia doszło do brutalnego zabójstwa w domu zamieszkałym przez babcię Kapturka C. Jak ustalono, ofiarą zbrodni jest obywatel W. Prowadzący śledztwo policjanci twierdzą, że dawno nie mieli do czynienia z tak odrażającym czynem. Ofiarę postrzelono z broni myśliwskiej, a następnie rozpruto brzuch i usunięto szereg organów. Do makabrycznego...

Wylądował.Giętkie i mocne ciało smoka utrzymało dwie postaci przyczepione do grzbietu monstra.W oddali majaczył zarys miasta do którego zmierzali podróżni.Bar.Centrum życia nauki, magii, uciech i sztuk wszelakich.Jeszcze tylko 4 wiorsty i osiągną swój cel."hej, łzy się kręcą-powiedział Skrzeski do Janka z Muzyków.Tyle mamuarów...A pamiętasz gdy parobki Zbożowskiego chcieli cię wychędożyć?" Aj, słuchać hadko..." zarumienił się Janko.Teraz wiedział, że czas zemsty jest blisko.Szczególnie gdy smoczyca jest z nimi....

Wylądował.Giętkie i mocne ciało smoka utrzymało dwie postaci przyczepione do grzbietu monstra.W oddali majaczył zarys miasta do którego zmierzali podróżni.Bar.Centrum życia nauki, magii, uciech i sztuk wszelakich.Jeszcze tylko 4 wiorsty i osiągną swój cel."hej, łzy się kręcą-powiedział Skrzeski do Janka z Muzyków.Tyle mamuarów...A pamiętasz gdy parobki Zbożowskiego chcieli...

Kryminał z fantasy.
Był zimny listopadowy dzień. Pracę kończył Edmund – miejscowy listonosz, który od ponad 20 lat rozwoził listy mieszkańcom Głuszycy. Kiedy wracał już w stronę Poczty na wzniesieniu przy torach kolejowych zauważył psa, który siedział i wył. Listonosz zatrzymał się i zagwizdał na wilczura, jednak ten ani drgnął. Zaskoczony zostawił rower i poszedł w kierunku psa. Będąc już metr od zwierzęcia zauważył, że pod drugiej stronie torów coś leży. Kiedy się zbliżył poczuł nagle, że krew odpływa mu z twarzy, a śniadanie zaległe w żołądku, podchodzi do gardła. Po chwili zwymiotował w pobliskie zarośla, po czym przetarł oczy i nadal nie wierzył, że przed nim leży rozszarpane ciało 6 letniego Witka Kowalskiego. O godz. 18:00 na Komisariacie Policji pojawili się państwo Kowalscy. Aspirant Daniel Monke przyjął zawiadomienie o zaginięciu dziecka i poinformował rodziców chłopca, że zrobią wszystko, aby go znaleźć. Wiedział, jednak, że jest już późno i po zmroku poszukiwania mogą okazać się trudne, tym bardziej, że na dworze temperatura spadła już do minus 10 stopni Celcjusza. Tuż po wyjściu rodziców małego Witka na Komisariat zadzwonił pan Edmund, jednak nie umiał opisać słowami to co zobaczył, dlatego policjanci zjawili się na miejscu jak najszybciej. Biegli od razu stwierdzili, że chłopiec wykrwawił się, a ze wstępnych oględzin wynika, że nie zrobił tego ani człowiek, ani żadne zwierzę. Aspirant Monke był zszokowany widokiem zwłok, które wyglądały, jakby ktoś nieumiejętnie chciał je poćwiartować. Kiedy policjanci zabezpieczyli teren, aspirant zauważył, że na torach stoi starsza kobieta. Podszedł do niej i zapytał, czy wie co tutaj mogło się stać. Kobieta odpowiedziała po niemiecku, z czego Monke zrozumiał: „Moje dzieci wróciły i odwiedzają mnie w nocy”. Aspirant wiedział, że w Głuszycy krążą legendy na temat tuneli i pozaziemskich istot, jednak nigdy w to nie wierzył. To w jaki sposób stara Niemka spojrzała mu w oczy, sprawiło, że poczuł ciarki na całym ciele.

Kryminał z fantasy.
Był zimny listopadowy dzień. Pracę kończył Edmund – miejscowy listonosz, który od ponad 20 lat rozwoził listy mieszkańcom Głuszycy. Kiedy wracał już w stronę Poczty na wzniesieniu przy torach kolejowych zauważył psa, który siedział i wył. Listonosz zatrzymał się i zagwizdał na wilczura, jednak ten ani drgnął. Zaskoczony zostawił rower i poszedł w...

Od lat czekam na połączenie klasycznego fantasy magii i miecza z klasycznym science-fiction. Przykładowo dwie konkurujące ze sobą w kosmosie frakcje: Frakcja Magii, której członkowie są potężnymi magami wykorzystującymi swoje moce do podboju kosmosu, w tym napędzania pojazdów kosmicznych i Frakcja Nauki zrzeszająca ludzi nieposiadających talentu magicznego, ale za to szczycących się nietuzinkowymi umysłami. Na takim tle wymyślenie wciągającej fabuły nie należałoby do trudnych zadań. Taka wizja mariażu dwóch gatunków aż prosi się o dobrą swatkę.

Od lat czekam na połączenie klasycznego fantasy magii i miecza z klasycznym science-fiction. Przykładowo dwie konkurujące ze sobą w kosmosie frakcje: Frakcja Magii, której członkowie są potężnymi magami wykorzystującymi swoje moce do podboju kosmosu, w tym napędzania pojazdów kosmicznych i Frakcja Nauki zrzeszająca ludzi nieposiadających talentu magicznego, ale za to...

Dobrze, jeszcze tylko zakupy, obiad, siłownia i mogę spokojnie obejrzeć sobie jakiś film wieczorem, o ile nic nie pokrzyżuje mi planów.- Amelia niemal w podskokach przeszła przez pasy kierując się w stronę centrum handlowego. Największy super market w okolicy. Gdy tak przeciskała się między ludźmi, aby jak najszybciej dostać to, po co przyszła, poczuła na sobie czyjeś spojrzenie. Obejrzała się przez ramię, a tam gapił się na nią jakiś koleś ubrany na czarno niczym gotyk,jakieś świecidełka na rękach i szyi, czarny diadem na głowie? Co to ma być? Biegając miedzy półkami, aby jak najszybciej wyjść ze sklepu Amelia ciągle widziała, że ów chłopak ją obserwuje- co jest do cholery- pomyślała. Gdzie nie poszła na końcu alejki był on. Wzięła jajka, pierś z kurczaka brokuł i zaczęła kierować się do kas. Gdy nagle usłyszała męski głos kilka centymetrów od swojego ucha.
- Wreszcie Cię znalazłem.
- Co? Kogo? O co Ci koleś chodzi?- spytała przestraszona.
- Zabieram Cię ze sobą. Chodź.
- Chyba sobie kpisz, nie znam Cię, odczep się. - Chłopak złapał ją za rękę.
- O nie moja droga, jesteś księżycową Księżniczką, Twój ojciec wzywa- złapał ją za rękę i zaczął ciągnąć w stronę ściany. Amelia szarpała się zawzięcie i krzyczała, ale można rzec, że nikt jej nie widział. Wpadła w panikę, gdy chłopak przeszedł przez ścianę, a ona razem z nim. Po drugiej stronie czekał smok.
- Jasny gwint, co to ma być?- zapytała sama siebie.

Dobrze, jeszcze tylko zakupy, obiad, siłownia i mogę spokojnie obejrzeć sobie jakiś film wieczorem, o ile nic nie pokrzyżuje mi planów.- Amelia niemal w podskokach przeszła przez pasy kierując się w stronę centrum handlowego. Największy super market w okolicy. Gdy tak przeciskała się między ludźmi, aby jak najszybciej dostać to, po co przyszła, poczuła na sobie czyjeś...

Sama myśl o przejściu przez las napawała Polę strachem. Zadawała sobie pytanie co ją podkusiło żeby zostać dłużej na tej imprezie! Znała odpowiedź na to pytanie. Oczywiście Filip-biegający bez koszulki. Tej nocy była pełnia, a wiadomo podczas niej dzieją się same złe rzeczy i jak na zawołanie usłyszała wycie wilka, pomyślała, że to nigdy nie zwiastuje nic dobrego. Wtem coś zaczęło biec w jej stronę. Instynkt samozachowawczy kazał biec jej nogom. To coś było coraz bliżej, nie miała szans na ucieczkę, potknęła się o wystający konar drzewa i upadła na coś miękkiego odruchowo podniosła się i zobaczyła co to było. Rozległ się tylko pisk. Ogromy pająk wielkości piłki. Widok tego stworzenia zwalił ją z nóg. Dosłownie, a znów upadając przypadkiem kopnęła pająka, a on jak gdyby nigdy nic przewrócił się, a zamiast jego brzucha, dziura z watą. Pola osłupiała. Pająk zabawka w lesie? Schowała go pod bluzkę - idealny sposób na zemszczenie się na siostrze, za żart, który jej zrobiła. Mianowicie w słuchawkę prysznicową włożyła kostkę rosołową. Ta kąpiel Poli nie zakończyła się dobrze. Wtem postać która ją goniła wyłoniła się i stanęła. Przypominała mężczyznę. Teraz już powoli zbliżała się do niej. W świetle księżyca dostrzegła żółte włosy i kolorowy strój. To był klaun! Nagle zaczął śpiewać "Sto lat". Osłupiała. Jednak po słowach "jeszcze raz, jeszcze raz" on zaczął ściągać strój. Jej serce wyrywało się z piersi. Rozbierał się, a gdy ściągnął strój zobaczyła, że ma dziwnie znajomą bluzę. Zdjął perukę i jej oczom ukazała się blond czupryna jej przyjaciela. Zaczął się śmiać. Pola wybuchnęła i zaczęła pytać co to za chory żart. Adam rzucił tylko krótkie "Jak to co? Prezent urodzinowy". Pola popatrzyła na telefon, była godzina 02:27, no tak dziś już są jej urodziny. Była nadal przerażona, ale zgodziła się na odprowadzenie do domu. Nie o takim prezencie marzyła, ale już wiedziała, co zrobi następnym razem gdy będzie nocować u Adama, a on będzie brał kąpiel po niej.

Sama myśl o przejściu przez las napawała Polę strachem. Zadawała sobie pytanie co ją podkusiło żeby zostać dłużej na tej imprezie! Znała odpowiedź na to pytanie. Oczywiście Filip-biegający bez koszulki. Tej nocy była pełnia, a wiadomo podczas niej dzieją się same złe rzeczy i jak na zawołanie usłyszała wycie wilka, pomyślała, że to nigdy nie zwiastuje nic dobrego. Wtem coś...