-Dlaczego mam Ci zaufać?Jesteś mordercą pozwoliłeś jej umrzeć.-Odruchowo zerknąłem na zdjęcie żony stojące na komodzie.
-Wiesz,że nie miałem wyboru.Ona chciała bym przeżył.
-Nie chciała umrzeć!Wiesz jak ciężko to wytłumaczyć dzieciom czekającym na powrót matki?Zuzia od tamtej chwili uczęszcza na terapię ale i tak wciąż czeka na Jenny!Każdego dnia...Siedzi w salonie i czeka aż mama opowie jej bajkę.-Samotna łza spłyneła mi po policzku.
-Tom!Wiem jaką krzywdę wam wyrządziłem ale wiedz,że nie ja ją zabiłem.Na ostaniej akcji Jenny poświęciła się by mnie uratować.Osłoniła mnie przed strzałem.Byłem przykuty kilka metrów dalej gdy ona powoli wykrwawiała się.Oszczędzili mnie tylko z zemsty bym do końca pamiętał cierpienie mojej przyjaciółki.
-Nic nie zrobiłeś by jej pomóc.
-Nie mogłem.Zrozum!Wiem,że to dla Ciebie trudne ale jesteś najlepszym hackerem w kraju.Musisz mi pomóc.
-Dlaczego niby miałbym to zrobić?
-Chcesz odnaleźć mordercę żony.Mam propozycję.Połączmy siły.Pomścijmy Jenny.
-Nie.Nie rozumiesz.Ja nie chcę go wysłać do więzienia.-Wyraz zaskoczenia na twarzy Maksa rozbawił mnie do łez.-Chcę zabić tę gnidę.
-Nie rób tego.Staniesz się taki sam jak on.Wolisz oddać szybki strzał czy ofiarować mu lata odsiadki?
-Kto powiedział,że go zastrzelę?Nie,to za łatwe.Będzie mnie błagał bym zakończył jego męki.
-Zgoda.
-Co?
-Masz do tego prawo.Znajdziemy go i zrobisz co zechcesz.

-Dlaczego mam Ci zaufać?Jesteś mordercą pozwoliłeś jej umrzeć.-Odruchowo zerknąłem na zdjęcie żony stojące na komodzie.
-Wiesz,że nie miałem wyboru.Ona chciała bym przeżył.
-Nie chciała umrzeć!Wiesz jak ciężko to wytłumaczyć dzieciom czekającym na powrót matki?Zuzia od tamtej chwili uczęszcza na terapię ale i tak wciąż czeka na Jenny!Każdego dnia...Siedzi w salonie i czeka...

- Niestety, nie może pani być dawcą. Czy jest może jeszcze jakiś inny członek rodziny, który byłby skłonny oddać nerkę? - słowa lekarza zabrzmiały jak wyrok.
- Nie. - odpowiedziałam niemal płacząc. - Czy naprawdę nie da się nic zrobić?
Moja głowa przeszukiwała całe drzewo genealogiczne. Niestety, z całej rodziny ostała mi się tylko siostra, z którą od wielu lat nie miałam kontaktu. W młodości bardzo ją skrzywdziłam, ale teraz chodziło o życie mojej jedynej córki. Wszystko było mniej ważne niż ona. Pożegnałam się z lekarzem i odszukałam numer do siostry.
- Halo?
- Cześć Ewa, z tej strony Asia. Wiem, że pewnie nie chcesz ze mną rozmawiać, ale potrzebuję twojej pomocy.
- Ach tak? Ukradłaś mi mężczyznę, co jeszcze chcesz mi zabrać?!
- Kasia umiera. Potrzebuje zdrowej nerki. - głos mi się załamał - A ja nie mogę być dawcą...
- Czyli poza Jerzym chcesz jeszcze mojej nerki?
- Gdyby nie chodziło o życie Kasi, nigdy bym nie prosiła.
Usłyszałam głębokie westchnięcie Ewy. Nerwowo zacisnęłam wargi i czekałam na odpowiedź.
- Nie tylko ja straciłam Jerzego - usłyszałam. - Ty również. Nie chciałabym, żebyś stała drugi raz nad grobem ukochanej osoby. Dawno pogodziłam się ze stratą i choć wciąż boli, że wybrał ciebie, nie mogę nie pomóc twojej córce.
Kamień spadł mi z serca. Teraz będę miała prawdziwy dług do spłacenia, ale przynajmniej będę miała córkę przy sobie.

- Niestety, nie może pani być dawcą. Czy jest może jeszcze jakiś inny członek rodziny, który byłby skłonny oddać nerkę? - słowa lekarza zabrzmiały jak wyrok.
- Nie. - odpowiedziałam niemal płacząc. - Czy naprawdę nie da się nic zrobić?
Moja głowa przeszukiwała całe drzewo genealogiczne. Niestety, z całej rodziny ostała mi się tylko siostra, z którą od wielu lat nie miałam...

Nadal nie mogę uwierzyć - życie moje i mojego dziecka zależy od tej kruchej istoty, prawie wyblakłej. Zmieniła się przez te lata. Nie, to ja ją zmieniłam. Patrzę na roztrzęsione pozostałości po dawnej Anastazji, patrzę na zwiotczały cień dawnej przyjaciółki. Patrzę na oczy, z których wypłowiał dawny żywotny błękit - teraz są tylko zmatowiałymi przepaściami, które badawczo spoglądają na mój ciążowy brzuch. Patrzę i zaczynam się bać. Podszepty sumienia kolejny raz ukazały mi wspomnienia, które tak bardzo chciałabym pogrzebać razem z przeszłością. Znowu jestem w tym hotelu - ja, Anastazja i Adrian. Bawimy się kompletnie zalani jak na rozpite nastolatki przystało. Daję Adrianowi działkę. Jeszcze słyszę jego śmiech, gdy po chwili zastąpiły go spazmy. On umiera, drży w agonii. Anka płacze, on miota się w torsjach na podłodze. Nie mogę dłużej patrzeć jak wiję się miotany drgawkami. Wybiegam. Anka coś za mną lamentuje, ale ja już nie słyszę. Nie chcę słyszeć. Uciekam.
Teraz jestem w salonie Anastazji, która nigdy nie pozbierała się po śmierci swojego chłopaka, którego to ja zabiłam. Uciekałam tyle lat, a teraz siedzę przed nią, moje życie jest w jej rękach. Może uciec tak samo jak ja 10 lat temu uciekłam z hotelowego pokoju; to byłoby sprawiedliwe. Ale nie mogę znieść tej palącej ciszy.
- Więc zaszłaś w ciążę z jakimś bogatym, wpływowym i niebezpiecznym mężczyzną? Gangsterem? I jego żona - bogata, wpływowa i niebezpieczna- chce się zemścić i cię ściga. - bezsmakowym tonem zmąciła tę lodowatą ciszę.
- Ja nie mam gdzie się ukryć... - głos mi się załamał, a twarz zrosiły łzy.-Proszę...- błagalnym wzrokiem omiotłam Anastazję. Strach mnie sparaliżował, łzy zaczęły dławić, a powietrze stało się zbyt ciężki, bym mogła oddychać.
-Proszę...

Nadal nie mogę uwierzyć - życie moje i mojego dziecka zależy od tej kruchej istoty, prawie wyblakłej. Zmieniła się przez te lata. Nie, to ja ją zmieniłam. Patrzę na roztrzęsione pozostałości po dawnej Anastazji, patrzę na zwiotczały cień dawnej przyjaciółki. Patrzę na oczy, z których wypłowiał dawny żywotny błękit - teraz są tylko zmatowiałymi przepaściami, które badawczo...

Mark nie był w tym domu od 10 lat.Po tym co się wydarzyło nie mógł spojrzeć na przyjaciela,ale teraz wszystko się zmieniło.
Zapukał do drzwi.Po chwili ujrzał znajomą twarz,jednak teraz oznaczoną zmarszczkami i zmęczeniem życiem.
-Cześć Robert...
Na twarzy mężczyzny przez chwilę malowało się zdziwienie jednak zaraz zamieniło się w złość.
-Co ty tu robisz?!
-Wiem,że popełniłem ogromy błąd!Teraz naprawdę wierzę w to, że nie stoisz za porwaniem mojej córki!Mam na to dowody!-Mark wyglądał jakby miał się popłakać.Wspomnienia wróciły...
-Nic mnie to nie obchodzi zniszczyłeś mi życie!Wyrzucili mnie z policji i wpakowali do więzienia na 5 lat za coś czego nie zrobiłem!Bo ty mnie oskarżyłeś!
10 lat temu Mark, komisarz miejscowego posterunku oskarżył swojego jeszcze najlepszego przyjaciela o porwanie jego córki.Robert spędził 5 lat w więzieniu.Oczyszczono go z zarzutów, jednak Mark aż do zeszłego tygodnia nie przestał wierzyć w winę przyjaciela.
Jego córka nie została odnaleziona aż do tej pory i pogodził się,że już jej nie zobaczy,ale 6 dni temu trafił na tropy.
-Błagam Robert!Znalazłem coś co może pomóc mi odkryć prawdę, ale nie jestem w stanie zrobić nic bez twojej pomocy!Błagam chodzi o moją córkę!O sprawiedliwość!Byłem głupi i załamany!Naprawmy naszą przyjaźń stary!Wybacz mi!
-Ale ja mojego życia nie naprawię!
-Robert zrobię wszystko co w mojej mocy, żebyś mógł wrócić na komisariat!Tylko pomóż mi!Będę ci wdzięczny do końca życia!
Milczał...
-Pomogę, ale dla odzyskania roboty...

Mark nie był w tym domu od 10 lat.Po tym co się wydarzyło nie mógł spojrzeć na przyjaciela,ale teraz wszystko się zmieniło.
Zapukał do drzwi.Po chwili ujrzał znajomą twarz,jednak teraz oznaczoną zmarszczkami i zmęczeniem życiem.
-Cześć Robert...
Na twarzy mężczyzny przez chwilę malowało się zdziwienie jednak zaraz zamieniło się w złość.
-Co ty tu robisz?!
-Wiem,że...

Moją kolację przerwało pukanie do drzwi.
-Dobry wieczór, masz na imię Laura? -zapytała kobieta stojąca u progu.
-Tak. W czym mogę pomóc?
-Nie pamiętasz mnie -stwierdziła smutno.
-Niestety nie. Kim pani jest? -byłam zaciekawiona.
Mój gość był ubrany skromnie. Wyglądał, jakby był w trakcie podróży. Wyraźnie drżał z zimna.
-Jest strasznie mroźno. Może chciałaby pani wejść do środka i coś zjeść? -zaproponowałam.
-Chętnie. Muszę ci wyjaśnić tyle spraw... -westchnęła.
Już po chwili siedziałyśmy przy stole. Moja towarzyszka była zdenerwowana.
-Jestem twoją matką -wyszeptała, obracając w dłoniach szklankę. Byłam zszokowana. -Wiem, kochanie, że to wygląda podejrzanie, ale ja go nie zabiłam. Przysięgam. Skazali mnie na dwadzieścia pięć lat za niewinność. Byłaś malutka. Twoja babka nie zgodziła się ciebie przyprowadzać na widzenia. Pisałam listy, błagałam, aby dała mi się z tobą kontaktować, ale ona nie chciała. Wiem, że obie cię tym bardzo zraniłyśmy. Przepraszam za wszystko. Kocham cię.
Czekałam na te słowa tyle lat, a teraz nie wiedziałam co powiedzieć. Po moich policzkach toczyły się łzy.
-To jeszcze nie wszystko, córeczko. Muszę cię prosić o pomoc. Jeśli odmówisz, zrozumiem. Czy mogłabym u ciebie przenocować? Dziś wyszłam z więzienia i nie mam gdzie się podziać -płakała, a w jej oczach widniała nadzieja. Wierzyłam, że nie była zabójczynią. Chciałam w to wierzyć.
-Oczywiście, mamo. Tylko obiecaj mi jedną rzecz.
-Jaką?
-Że już nigdy mnie nie zostawisz -wtuliłam się w jej pierś.

Moją kolację przerwało pukanie do drzwi.
-Dobry wieczór, masz na imię Laura? -zapytała kobieta stojąca u progu.
-Tak. W czym mogę pomóc?
-Nie pamiętasz mnie -stwierdziła smutno.
-Niestety nie. Kim pani jest? -byłam zaciekawiona.
Mój gość był ubrany skromnie. Wyglądał, jakby był w trakcie podróży. Wyraźnie drżał z zimna.
-Jest strasznie mroźno. Może chciałaby pani wejść do...

Samochód zamrugał światłami. Jej samochód. Stojąca na parkingu Ewa jeszcze raz przetarła oczy. To był naprawdę JEJ samochód. Za kierownicą ktoś siedział. Chwyciła za komórkę, żeby jak najszybciej zadzwonić na policję ale sylwetka kierowcy wydała jej się dziwnie znajoma. Zza szyby wyłoniła się twarz Irka, jej byłego męża.
- Co ty tu robisz?! Jak dostałeś się do samochodu?! Przecież nie masz kluczyków! – wysyczała.
- Ewuniu, uspokój się – odrzekł spokojnie – Miałaś przecież zapasowe, pożyczyłem je kiedyś i zapomniałem oddać, dzisiaj przydały się jak znalazł – dodał z uśmiechem.
- Oddaj mi kluczyki i zjeżdżaj do swojej laluni – nie ustępowała.
- Ewa odpuść. Wyszło jak wyszło. Co ci po takim facecie jak ja, widać że lepiej ci się powodzi beze mnie – odparł.
- Czego chcesz? – burknęła.
- Potrzebuję twojej pomocy. Ktoś się pode mnie podszywa. Skradziono mi dokumenty. Boję się, że zostałem wplątany w jakąś poważną sprawę – powiedział – Twój ojciec jest komendantem, może mógłby mi pomóc? – dodał pytająco.
- Czemu miałabym ci pomagać? – spytała.
- Bo tylko tobie mogę zaufać. Bo wiem, że mi przebaczyłaś, w głębi serca. Oddam ci Atosa, wiem jak za nim tęsknisz – przekonywał.
Ewa zastanawiała się chwilę. Wizja powrotu jej ukochanego labradora ostatecznie zaważyła na decyzji.
- Dobra. Pomogę ci ale oddasz mi psa i znikniesz z mojego życia – powiedziała stanowczo.
- Umowa stoi – odparł, po czym oddał jej kluczyki i opuścił auto – Odezwę się jutro. Jesteś dobrym człowiekiem – dorzucił odchodząc.

Samochód zamrugał światłami. Jej samochód. Stojąca na parkingu Ewa jeszcze raz przetarła oczy. To był naprawdę JEJ samochód. Za kierownicą ktoś siedział. Chwyciła za komórkę, żeby jak najszybciej zadzwonić na policję ale sylwetka kierowcy wydała jej się dziwnie znajoma. Zza szyby wyłoniła się twarz Irka, jej byłego męża.
- Co ty tu robisz?! Jak dostałeś się do samochodu?!...

- Przepraszam- powiedział po raz czwarty tego dnia, coś w jego przeprosinach było dziwnego- nie chciałem, żeby tak wyszło...
- Nie chciałeś nazwać mnie głupią? Tak Ci się wypsnęło? - warknęła dziewczyna.
- Byłem zły...
- To Ci dopiero wytłumaczenie. Zły, że przestawiłam Twoją gitarę. Chyba sobie kpisz, zwyzywałeś mnie od najgorszych, za taką głupią rzecz!- w dziewczynie zaczęło się gotować. Spojrzała mu w oczy, zaczęły sypać się iskry- acha- pomyślała- przeprasza, bo musi, nie dlatego, że czuje skruchę.
- Czy nie mogła byś mi wybaczyć, choć raz bezproblemowo?
Dziewczyna wytrzeszczyła oczy.
- Ty chyba sobie kpisz, obrażasz mnie chociaż jestem niewinna, a teraz się boczysz, bo jestem zła i nie chce Ci wybaczyć od razu?
- Potrzebuje Cię...
- Teraz? Ciekawe do czego?!
- Mój brat miał wypadek... muszę do niego pojechać, a to Ty masz prawo jazdy...
Cholera jasna- pomyślała dziewczyna- akurat teraz...?
- Daj mi 10 minut. Najlepiej już idź do samochodu, nie mogę na Ciebie patrzeć.
Zawsze coś- pomyślała- już zawsze będę mu tak wybaczać? Mam nadzieje, że Młodemu nic się nie stało...

- Przepraszam- powiedział po raz czwarty tego dnia, coś w jego przeprosinach było dziwnego- nie chciałem, żeby tak wyszło...
- Nie chciałeś nazwać mnie głupią? Tak Ci się wypsnęło? - warknęła dziewczyna.
- Byłem zły...
- To Ci dopiero wytłumaczenie. Zły, że przestawiłam Twoją gitarę. Chyba sobie kpisz, zwyzywałeś mnie od najgorszych, za taką głupią rzecz!- w dziewczynie...

Czułem się idiotycznie idąc do domu Em. Na pewno jeszcze nie wybaczyła mi tego co stało się kiedy byliśmy w liceum. Cholera gdybym mógł cofnąć czas. Byłem dupkiem. W sumie pewnie nadal nim jestem, ale w tedy naprawdę przesadziłem. Ostro. Przeleciałem ją tylko dla zakładu, a później powiedziałem o tym kumplom, a oni zrobili już swoje. Em przeniosła się ze szkoły a później z miasta. To była moja wina. A najgorsze, że byłem w niej zakochany, ale dała mi kosza i to była moja zemsta. Teraz stoję pod jej domem jak ostatni kretyn. Wykorzystałem wszystkie możliwości została tylko ona. Tylko ona mogła wiedzieć gdzie jest moja siostra. Wystarczył jeden dzwonek.
- Hej - kopnąłem kamień.
- Witaj. - Patrzyła mi prosto w oczy, co było najgorszą torturą. W dodatku była piękniejsza niż kilka lat wstecz.
- Ana zniknęła kilka dni temu. Nikt nie wie, gdzie może być, a wy byłyście blisko i pomyślałem, że może ...
Zniknęła w drzwiach i już chciałem iść. To jasne, że mnie olała, w końcu czego innego mogłem się spodziewać. Nagle wybiegła ubrana w kurtkę z plecakiem przewieszonym na ramieniu.
- Czemu dopiero teraz ja się o tym dowiaduję?! - Władowała się do samochodu.
- Byłem pewny, że nie będziesz chciała mnie widzieć - wsiadłem do auta.Spojrzała w bok.
- Tu nie chodzi o ciebie, czy o mnie. Tylko o Ane, a ostatnio poznała kogoś kogo nie powinna poznać. Jest kilka miejsc gdzie może się ukrywać.
Wyruszyliśmy na poszukiwanie mojej siostry. Gdyby ktoś kilka dni wcześniej powiedział mi, że Em Karis będzie siedziała w moim samochodzie uznałbym to za podły żart.

Czułem się idiotycznie idąc do domu Em. Na pewno jeszcze nie wybaczyła mi tego co stało się kiedy byliśmy w liceum. Cholera gdybym mógł cofnąć czas. Byłem dupkiem. W sumie pewnie nadal nim jestem, ale w tedy naprawdę przesadziłem. Ostro. Przeleciałem ją tylko dla zakładu, a później powiedziałem o tym kumplom, a oni zrobili już swoje. Em przeniosła się ze szkoły a później z...

Zza weneckiego lustra patrzyłem na Michała W. - siedział na metalowym krześle, z nadgarstkami przykutymi do blatu stołu. Z jego twarzy jeszcze nie zeszła opuchlizna, po naszym zatrzymaniu.

Spuściliśmy mu niezły wpie*dol, myśleliśmy, że mu się należy jak psu buda. A teraz okazuje się, że tylko on może nam pomóc w dalszym śledztwie. Koleś nie jest świętoszkiem, ale to nie on zabił.

Ale jeśli teraz to on jest naszą ofiarą to czy zechce współpracować?

Zresztą nieważne najwyżej zabawimy się w dobrego i złego glinę.

Zza weneckiego lustra patrzyłem na Michała W. - siedział na metalowym krześle, z nadgarstkami przykutymi do blatu stołu. Z jego twarzy jeszcze nie zeszła opuchlizna, po naszym zatrzymaniu.

Spuściliśmy mu niezły wpie*dol, myśleliśmy, że mu się należy jak psu buda. A teraz okazuje się, że tylko on może nam pomóc w dalszym śledztwie. Koleś nie jest świętoszkiem, ale to nie on...

Po raz kolejny przeżywałam tamten dzień. Bałam się, chciałam krzyczeć, uciec, zrobić cokolwiek, ale nie mogłam. Ktoś mną potrząsnął. Jak oparzona otwarłam oczy, krzyknęłam i zaczęłam kopać. Po chwili uspokoiłam się. Spojrzałam na chłopaka przepraszającym spojrzeniem, a on tylko się uśmiechnął.
-Ktoś do ciebie.- Powiedział i wyszedł. Do pokoju wszedł mężczyzna, mój rówieśnik. Od razu rozpoznałam ten uśmiech, obrzydliwy i chytry. To on stanowił źródło moich problemów. Przez niego cierpiałam na stany lękowe, zaprzepaściłam swoją szansę na normalne życie. Głos uwiązł mi w gardle, a ciało sparaliżowane strachem nie potrafiło uciec. Więc czekałam, a gdy się odezwał znów byłam małą dziewczynką
- Wiesz ja naprawdę nie chciałem. Nie wiedziałem, że to tak na ciebie wpłynie. Przepraszam. Wiem, że to tylko puste słowo, ale ja naprawdę żałuję. A teraz...- Potarł ręką kark, zawsze to robił, gdy był zdenerwowany. - Słuchaj potrzebuję cię, twojej pomocy. Proszę, błagam cię!- Spojrzałam na niego. Jak mogłam mu pomóc po tym, co mi zrobił, co przez niego przeżyłam? Zaczęłam się opętańczo śmiać, a potem on wyjął coś zza pleców, a ja zamilkłam.
-Wiem trochę mi to zajęło, ale w końcu znalazłem.- Trzymał moją lalkę.Dokładnie taką samą, te same oczy, włosy i ubranko. Łzy spłyneły po moich policzkach. Uśmiechnęłam się delikatnie i od razu mu wybaczyłam, przecież tamto wydarzenie było tylko dziecięcą zabawą, a to, że zniszczył moją lalkę i wyrzucił to nic, skoro ją odnalazł.
-Pomogę ci braciszku.

Po raz kolejny przeżywałam tamten dzień. Bałam się, chciałam krzyczeć, uciec, zrobić cokolwiek, ale nie mogłam. Ktoś mną potrząsnął. Jak oparzona otwarłam oczy, krzyknęłam i zaczęłam kopać. Po chwili uspokoiłam się. Spojrzałam na chłopaka przepraszającym spojrzeniem, a on tylko się uśmiechnął.
-Ktoś do ciebie.- Powiedział i wyszedł. Do pokoju wszedł mężczyzna, mój...