Prawdziwa męska przyjaźń, to przyjaźń do grobowej deski.
Kiedy Adam ukończył 19 lat, mogłoby się wydawać, że właśnie rozpoczął najlepszy okres życia. Wymarzona uczelnia. Imprezy do rana, wypady na miasto, dziewczyny... Chłopak wiedział jednak, że nigdy się nie dowie jak to jest być studentem. Pól roku wcześniej wpakował się w niezłe bagno zaciągając się po raz pierwszy jointem w piwnicy u kolegi. Na początku było fajnie. Potem zaczęły się różne eksperymenty. Ostatecznie rzucił szkołę na dwa tygodnie przed maturą. Stał się marginesem społecznym, którego wyrzekli się nawet rodzice. Zapewne nie wyszedłby na prostą, gdyby nie wrodzony talent muzyczny. A raczej, gdyby nie Henryk. Wrażliwy na piękno,wielkoduszny, mężczyzna dostrzegł w ulicznym grajku kogoś więcej, niż tylko wynędzniałego smarkacza zbierającego na kolejny towar. Zabrał Adama do siebie i pomógł mu doprowadzić się do porządku. Po pewnym czasie założyli razem zespół, do którego dołączyło rodzeństwo, Franek z Arkiem. I tak się zaprzyjaźnili. Czterech facetów taszczących za sobą ciężki bagaż doświadczeń. Jednoczyła ich miłość do muzyki, połączył Henryk. Przeżyli wspólnie wiele cudownych chwil. Choć życie nie raz dawało im w kość, zawsze mogli na siebie liczyć i wzajemnie się wspierali.

Dlatego też dzisiaj nikogo nie dziwi widok trzech starszych panów, zmierzających równym krokiem do domu opieki społecznej. Henryk już nie mówi i nie potrafi stanąć o własnych siłach. Całymi dniami leży w łóżku i czeka. Na moment, w którym znowu uściśnie ręce przyjaciół. Na dawne wspomnienia.

Prawdziwa męska przyjaźń, to przyjaźń do grobowej deski.
Kiedy Adam ukończył 19 lat, mogłoby się wydawać, że właśnie rozpoczął najlepszy okres życia. Wymarzona uczelnia. Imprezy do rana, wypady na miasto, dziewczyny... Chłopak wiedział jednak, że nigdy się nie dowie jak to jest być studentem. Pól roku wcześniej wpakował się w niezłe bagno zaciągając się po raz pierwszy...

To była chłodna, cicha noc. Alan lubił takie noce. Mógł wtedy bez przeszkód odwiedzać przyjaciół.
Mężczyzna ubrał kurtkę i wyszedł. Idąc ciemnymi uliczkami, układał w głowie słowa, którymi ich powita "Witajcie. Jak miło do was przyjść, pogadać. Wybaczcie, że tak długo mnie nie było, ale reumatyzm mi nie pozwalał. No wiecie 80 lat na karku to i kości nie te same".
Alan powolnym krokiem zbliżał się do wielkiej, starej bramy. Otworzył ją i znalazł się na cmentarzu. Bez trudu odnalazł dwa marmurowe groby. Jego przyjaciele.
Tom i Simon byli jego przyjaciółmi od zawsze. Razem dorastali, razem chodzili do szkoły a potem razem pracowali. Wszystko robili razem. Aż do tamtego roku. Obaj zmarli na zawał.
Staruszek tak bardzo chciał już do nich dołączyć.
Choć Alan tego nie widział na jednym z pomników siedziały dwie zwiewne postacie. Duchy Toma i Simona.
- Biedny Ali. Musi się jeszcze tyle męczyć-zasmucił się Tom.
- Masz rację -odpowiedział jego towarzysz- szkoda, że nie możemy mu jakoś pomóc.
- A może właśnie możemy - gdyby Tom miał ciało z pewnością by podskoczył- Pokażmy mu się.
Po kilku chwilach Alan z przerażeniem zobaczył jak na grobie materializują się dwaj mężczyźni.
- No hej - odezwał się Simon.
- Aaaaaa... - tego już było dla staruszka za wiele i jak kłoda upadł na ziemię.
W tej samej sekundzie obok duchów pojawił się... Alan?
- Czy wy chcieliście żebym na zawał zeszedł? - z pretensją zapytał nowy duch.
- Tak - odparł Tom - i na szczęście się nam to udało.

To była chłodna, cicha noc. Alan lubił takie noce. Mógł wtedy bez przeszkód odwiedzać przyjaciół.
Mężczyzna ubrał kurtkę i wyszedł. Idąc ciemnymi uliczkami, układał w głowie słowa, którymi ich powita "Witajcie. Jak miło do was przyjść, pogadać. Wybaczcie, że tak długo mnie nie było, ale reumatyzm mi nie pozwalał. No wiecie 80 lat na karku to i kości nie te same".
Alan...

Michał, Tomek, Daniel i Jakub znali się jak to mówią „od piaskownicy”. Jak któryś miał kłopoty zaraz pozostali byli przy nim. Tak jak gdy Michała zaczepiała grupa starszaków z 6c. Co z tego, że wszyscy wrócili do domu z siniakami i płynącą krwią z nosa. Albo jak Daniel musiał zostać za karę po lekcjach w dniu gdy mieli iść na premierę długo wyczekiwanego filmu. Jakub zadzwonił wtedy do dyrekcji udając ojca Daniela. Sprawa szybko się wydała i siedzenia bolały ich jeszcze przez tydzień po tej akcji ale było warto. Nawet studiować chcieli w jednym mieście. Nic nie mogło ich rozdzielić.
W dniu w którym Tomek miał wypadek padał deszcz. Droga była śliska a kierowcy czerwonego volvo bardzo się wtedy gdzieś spieszyło. Niedużo trzeba było by stracił panowanie nad samochodem i zjechał na chodnik którym szedł Tomek. Reszta paczki jak tylko usłyszała co się stało przyjechała do szpitala. Nie mogli zostawić przyjaciela w takiej chwili. Od siostry Tomka dowiedzieli się, że jego stan jest bardzo poważny. Sprawy nie ułatwiał fakt, że miał dosyć rzadką grupę krwi AB+. Żaden z nich nie miał takiej grupy. Jedynie Michał miał grupę 0- , tak zwaną uniwersalną. Postanowił więc od razu oddać krew. W między czasie Daniel i Jakub zaczęli dzwonić do wszystkich z klasy nakłaniając kogo tylko mogli do oddania krwi. Wkrótce dołączyli do Michała. Nawet jeśli ich krew nie pomoże to i tak przejdą przez to razem. Jeden za wszystkich wszyscy za jednego.

Michał, Tomek, Daniel i Jakub znali się jak to mówią „od piaskownicy”. Jak któryś miał kłopoty zaraz pozostali byli przy nim. Tak jak gdy Michała zaczepiała grupa starszaków z 6c. Co z tego, że wszyscy wrócili do domu z siniakami i płynącą krwią z nosa. Albo jak Daniel musiał zostać za karę po lekcjach w dniu gdy mieli iść na premierę długo wyczekiwanego filmu. Jakub...

Lucky, Fred,Tymon i Billy byli przyjaciółmi,którzy mogli na siebie liczyć w każdej sytuacji.Pewnego wieczoru trzej przyjaciół otrzymali informację, że Billy stracił pracę. Nie zastanawiali się ani minuty dłużej.Lucky, Fred, Tymon postanowili pomóc przyjacielowi.
Pomoc w formie pieniężnej oraz zorganizowanie koncertu, którym jest cel pomaganie ludziom bez pracy. Nic nie mówiąc nikomu zaczęli działać. W momencie kiedy było wszystko zorganizowane przyszedł Billy i powiedział,że chce pomóc. Łzy wszystkim napłynęły do oczu. Przyjaciele przekazali Billiemu klucz do ich serca.
Na kluczu naklejona została koperta z napisem : "Billy to dla Ciebie". Billy spojrzał na nich podziękował. Powiedział: "Dziękuje Wam przyjaciele, straciłem pracę, nie dam się, ale Was kocham: „jeden za wszystkich, wszyscy za jednego”.
Billy powiedział na koniec, a za resztę odzyskamy uśmiech i radość w ludziach, którzy nie mają co jeść. Przyjaciele bili brawa.

Lucky, Fred,Tymon i Billy byli przyjaciółmi,którzy mogli na siebie liczyć w każdej sytuacji.Pewnego wieczoru trzej przyjaciół otrzymali informację, że Billy stracił pracę. Nie zastanawiali się ani minuty dłużej.Lucky, Fred, Tymon postanowili pomóc przyjacielowi.
Pomoc w formie pieniężnej oraz zorganizowanie koncertu, którym jest cel pomaganie ludziom bez pracy. Nic nie...

Gdy napisał mi w krótkiej wiadomości, że nie widzi już w tym sensu, to poczułam jak mój dziecięcy świat rozpada się na drobne kawałki. John zawsze był pewny tego, co chcę osiągnąć w życiu. Miał niespełna siedemnaście lat, gdy wyruszył do Nowego Yorku. Podziwialiśmy go. Skórzana kurtka ze stójką, motor i jedno marzenie, by zostać muzykiem. Każde z nas na swój sposób mu zazdrościło, ale chyba najbardziej Paige. Jeszcze wtedy, jako dziecko nie zdawała sobie sprawy, że zostanie neurochirurgiem i będzie prowadzić własną klinikę w Baltimore. Mała, piegowata Paige, która spadła z roweru na Blue Avenue i trzeba ją było z rozciętą głową odwieźć na pogotowie. Czasami myślę, że świat jest jedną wielką układanką. Sukces zależy od tego, w jakiej kolejności ułożysz poszczególne elementy. Czy już wtedy trzeba było zwracać uwagę na znaki? Barry, który został pastorem, na pewno powie, że wszystko jest przecież dziełem Boga. Jeżeli tak, jaki wielki plan krył się w historii Johna? Niedługo później uzależnił się od kokainy. Teraz w wieku trzydziestu ośmiu lat był wrakiem człowieka.
Znalazłam go później leżącego na ziemi w jego mieszkaniu na Bronksie.
Gdzie się podziało nasze” jeden za wszystkich, wszyscy za jednego”Nagle zdałam sobie sprawę, że dorośliśmy, a spełnienie marzeń nie było takie proste jak sądziliśmy.
Trzymam te wspomnienia z dzieciństwa w dłoni jak błyszczący element układanki, której znaczenia jeszcze nie znam. Mam na imię Alison i zawsze marzyłam by pisać.

Gdy napisał mi w krótkiej wiadomości, że nie widzi już w tym sensu, to poczułam jak mój dziecięcy świat rozpada się na drobne kawałki. John zawsze był pewny tego, co chcę osiągnąć w życiu. Miał niespełna siedemnaście lat, gdy wyruszył do Nowego Yorku. Podziwialiśmy go. Skórzana kurtka ze stójką, motor i jedno marzenie, by zostać muzykiem. Każde z nas na swój sposób mu...

Pani Balbinka pracowała w naszym liceum od 36 lat. Uczyła biologii. Nie można jednak powiedzieć, że była zwykłą nauczycielką. O niee! To kobieta, której pasją było przekazywanie wiedzy. Wykształciła i wspierała w wyborze ścieżki życiowej całą rzeszę lekarzy, farmaceutów i biologów. Była uwielbiana. Jednak ze względu na niż demograficzny Kuratorium Oświaty musiało zwolnić jednego z dwóch nauczycieli biologii. Pani Ania miała dwójkę dzieci i męża na bezrobociu. W takiej sytuacji pani Balbinka uznała, że lepiej będzie gdy to ona odejdzie i pozwoli młodszej koleżance dalej pracować. Nie mogliśmy się z tym pogodzić. Zawsze była dla nas ogromnym oparciem, przez co czuliśmy, że nie możemy pozwolić na takie zakończenie. Wspólnie na godzinie wychowawczej udało nam się napisać odpowiednie pismo do Kuratorium, w którym nakreśliliśmy nasz problem, napisaliśmy jak dla nas jest ważne, żeby pani Balbinka z nami została oraz zaznaczyliśmy, że ze względu na trudną sytuacje pani Ani nie możemy pozwolić na zwolnienie któregokolwiek z nauczycieli. Zebraliśmy podpisy uczniów z całej szkoły. Jednak to wydawało się niewystarczające. Mój kumpel z ławki wpadł na pomysł, żeby pocztą pantoflową spróbować zebrać podpisy absolwentów pani Balbinki. Byli uczniowie bardzo pozytywnie odebrali nasz pomysł i nam pomogli. Łącznie zebraliśmy ponad 900 podpisów. I wiecie co? Udało się! Pani Balbinka nie wiedziała jak nam dziękować! Ja jako przewodniczący szkoły powiedziałem tylko: Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego !

Pani Balbinka pracowała w naszym liceum od 36 lat. Uczyła biologii. Nie można jednak powiedzieć, że była zwykłą nauczycielką. O niee! To kobieta, której pasją było przekazywanie wiedzy. Wykształciła i wspierała w wyborze ścieżki życiowej całą rzeszę lekarzy, farmaceutów i biologów. Była uwielbiana. Jednak ze względu na niż demograficzny Kuratorium Oświaty musiało zwolnić...

To było jak spotkanie po latach, a przecież widzieli się Tomkiem wczoraj. Julia widziała jak wchodził do swojego bloku, odwrócił się i rzucił jej swój szelmowski uśmieszek. Zawsze sprawiał, że robiło jej się lżej na sercu. Za każdym razem kiedy wspólnie wyjeżdżali to Maciek ofiarował się robić za kierowcę. Julia próbuje przypomnieć sobie co było dalej. Mimo usilnych starań nie pamiętała nic co sięgało dalej niż wybielony uśmiech przyjaciela. Spojrzała na Tomka ale jego spojrzenie mówiło to samo. „Nie wiem co się dzieje”. Nagle zdali się zauważyć, że otacza ich czerń zaczęli rozumieć swoje położenie. Wypadek. Huk. Ciemność. Maciek w szpitalu, Tomek który nigdy nie zdążył wejść do domu i rzucić ostatnim uśmiechem. W równaniu lewa strona musi równać się prawej. Tak samo ze śmiercią, świata żywych nie można opuszczać bez ładu. Któreś z dwójki przyjaciół będzie musiało poświęcić się i iść dalej w zamian za pozostałych, ona albo on, gdyby czekali wystarczająco długo dołączyłby do nich Michał, który był już na krawędzi. Rozmowa Julii i Tomka ciągnęła się w nieskończoność, trzymali się swoich racji. Oboje gotowi na poświęcenie, jedno większe od drugiego. Iść dalej czy żyć ze świadomością ofiary drugiej osoby, na pewno nie będą czekali by obciążyć tą decyzją Michała. Kiedy doszli do porozumienia, świat wokół Julii zaczął się rozmazywać, była gotowa na wszystko dla przyjaciół i czuła, że podjęła dobrą decyzję. Wiedziała, że będą razem nawet jeśli równocześnie osobno.

To było jak spotkanie po latach, a przecież widzieli się Tomkiem wczoraj. Julia widziała jak wchodził do swojego bloku, odwrócił się i rzucił jej swój szelmowski uśmieszek. Zawsze sprawiał, że robiło jej się lżej na sercu. Za każdym razem kiedy wspólnie wyjeżdżali to Maciek ofiarował się robić za kierowcę. Julia próbuje przypomnieć sobie co było dalej. Mimo usilnych starań...

Przede mną to samo rozległe jezioro z nieskazitelnie czystą wodą. Ten sam rozłożysty klon, rzucający cień na ten sam spróchniały pomost. Jak to możliwe, że po 12 latach miejsce naszych spotkań w ogóle się nie zmieniło?
Patrzę na Phil'a, który brodzi po wodzie z podwiniętymi nogawkami swoich ulubionych jeansów twierdząc, że za chwilę gołymi rękami złapie rybę. Zach właśnie skoczył z najwyższej skarpy na główkę, chcąc w ten sposób udowodnić swoją męskość. Ed i Doug jak zwykle szamoczą się na pomoście, w efekcie lądują w jeziorze z wielkim pluskiem.
My również się nie zmieniliśmy.
- Słuchaj Stary... Wiemy o Lucy - powiedział nagle Zach, wprawiając mnie tym w osłupienie. Pozostali spojrzeli na mnie z nieskrywaną litością. Właśnie dlatego nie chciałem im o wszystkim mówić.
- Co konkretnie? - zapytałem zrezygnowany.
- Wiemy o tym, że ma chore serce i potrzebuje cholernie drogiej operacji, inaczej... - urwał Phil.
- Inaczej umrze, tak? To właśnie chciałeś powiedzieć?! - Straciłem nad sobą panowanie, ale po prostu nie mogłem znieść myśli, że przeze mnie moja córka...
- Mike, mamy pieniądze - odpowiedział Zach.
- O czym Ty mówisz? - Na pewno się przesłyszałem.
- Mamy potrzebną sumę na operację Lucy - powtórzył Zach podkreślając każde słowo.
- Ale jak...? Skąd? Przecież to kupa kasy!
- Nie ważne skąd. Powiedzmy, że... Połączyliśmy siły - powiedział z uśmiechem Ed. - Jak za dawnych czasów. Pamiętacie?
- Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego! - krzyknęli chórem moi przyjaciele. Podobno prawdziwi mężczyźni nie płaczą. Ja w tamtej chwili płakałem jak dziecko, bo w moim sercu pojawiła się nadzieja, która - jak myślałem - już dawno odeszła.

Przede mną to samo rozległe jezioro z nieskazitelnie czystą wodą. Ten sam rozłożysty klon, rzucający cień na ten sam spróchniały pomost. Jak to możliwe, że po 12 latach miejsce naszych spotkań w ogóle się nie zmieniło?
Patrzę na Phil'a, który brodzi po wodzie z podwiniętymi nogawkami swoich ulubionych jeansów twierdząc, że za chwilę gołymi rękami złapie rybę. Zach właśnie...

Połączyła ich miłość do piłki. Przed laty codziennie spotykali się na niewielkim boisku, gdzie mozolnie trenowali strzały, podania i dryblingi. Chcieli zostać gwiazdami futbolu, a w przyszłości zagrać w reprezentacji narodowej. Brakowało im trochę talentu i warunków fizycznych, ale nadrabiali pracowitością, szybkością i sprytem. Z miesiąca na miesiąc stawali się coraz lepsi, grali razem w szkolnej drużynie, a potem podpisali kontrakty z klubami ligowymi. Zawsze sobie pomagali – gdy jeden z nich doznał poważnej kontuzji, pozostała dwójka zorganizowała aukcję i zebrała dla przyjaciela pieniądze na specjalistyczne leczenie. To były niezapomniane chwile, a pamiątkowy gips z napisem „jeden za wszystkich, wszyscy za jednego” do tej pory wisi u niego w domu.

Z czasem ich kariera nabrała rozpędu, pojawiły się oferty z lepszych klubów i powołania do kadry. Zbliżał się ich pierwszy wielki turniej – wreszcie mieli spełnić marzenie z dzieciństwa i wystąpić razem w drużynie narodowej.

Nie wystąpią. Albo raczej – wystąpią, ale po przeciwnych stronach boiska. W międzyczasie w życie przyjaciół brutalnie wmieszała się polityka. I wojna. Misza i Grisza na mistrzostwa pojadą w niebiesko-żółtych koszulkach, a Anton w biało-niebiesko-czerwonej. Nie będą już miały znaczenia lata wspólnych treningów i poświęceń, znikną wspólne marzenia i cele, wspomnienia z czasem się zatrą. Pozostanie rywalizacja i wrogość. I gips, z coraz bardziej startym napisem.

Połączyła ich miłość do piłki. Przed laty codziennie spotykali się na niewielkim boisku, gdzie mozolnie trenowali strzały, podania i dryblingi. Chcieli zostać gwiazdami futbolu, a w przyszłości zagrać w reprezentacji narodowej. Brakowało im trochę talentu i warunków fizycznych, ale nadrabiali pracowitością, szybkością i sprytem. Z miesiąca na miesiąc stawali się coraz...

- CO ZROBIŁEŚ?! – Micheal zerwał się z kanapy, patrząc oskarżycielskim wzrokiem na Saszę. Rosjanin posłał mi spojrzenie, w którym jawnie błagał o pomoc. Weszłam między dwóch chłopców i rozłożyłam ręce.
- Na litość Boską, jesteście przyjaciółmi, moglibyście chociaż pięć minut nie skakać sobie do oczu – syknęłam. Obaj grzecznie usiedli.
Słowem wtrącenia… Była nas trójka. Zawsze trzymaliśmy się razem, trochę na uboczu. Stanowiliśmy bowiem dość barwną grupę, w stonowanym świecie Katowic. Ot, trójka zagranicznych studentów z burzą pomysłów. Michael, blond Anglik, pianista z zamiłowania i lekarz z powołania. Sasza, a właściwie Aleksander, panicz spod Moskwy zza którego czarnych loków często nie widać oczu, studiował ratownictwo, a po nocach straszył nas horrorami. No i ja, Irja, ruda Norweżka na Pielęgniarstwie, która rozmarzonym wzrokiem obdarzała żyły klientów warzywniaka.
Byliśmy blisko od dawna, choć początkowo internetowo.
- Przecież już mówiłem, co zrobiłem. Przez pomyłkę zabrałem dokumenty profesora.
- Wywalą cię za to – warknął Miky, aby po chwile wykrzyczeć nasze ulubione Polskie przekleństwo.
- Hm. Trzeba to tak załatwić, żeby nikt się nie dowiedział… Chodźcie, idziemy – zadecydowałam.
Jeszcze tego samego dnia znaleźliśmy przypadkowego przechodnia, który w zamian za dobrą kawę odniósł za Saszę dokumenty. Niby nic, prosta sprawa… Ale czy Sasza poradziłby sobie sam?

- CO ZROBIŁEŚ?! – Micheal zerwał się z kanapy, patrząc oskarżycielskim wzrokiem na Saszę. Rosjanin posłał mi spojrzenie, w którym jawnie błagał o pomoc. Weszłam między dwóch chłopców i rozłożyłam ręce.
- Na litość Boską, jesteście przyjaciółmi, moglibyście chociaż pięć minut nie skakać sobie do oczu – syknęłam. Obaj grzecznie usiedli.
Słowem wtrącenia… Była nas trójka....