Legenda głosi, że niegdyś, gdy ludzkie serca łatwiej ogarniał mrok, a nutka niemożliwości skażała czasy, żyło trzech nieznajomych, który na przestrzeni wielu spędzonych wspólnie lat samozwańczo ogłosili się braćmi. Pewnej nocy „bracia bez krwi” na swej usianej przygodami drodze napotkali piękną kobietę, ofiarowującą im dwa dary i jedno przekleństwo. Poświęcenie jednego z nich, mogło stać się kluczem do szczęścia pozostałych.
Pierwszy z braci pomyślał o bogactwie jakie mogłoby spłynąć, na jego ubogą rodzinę, jednak spojrzawszy na swych towarzyszy porzucił marzenie, wiedząc, iż ci mają cele zaszczytniejsze i godniejsze spełnienia niż on sam. Gotów był więc przyjąć przekleństwo.
Drugiemu z braci przed oczyma stanęła jego dawno zmarła ukochana, którą co dzień pragnął ujrzeć choć raz jeszcze. Spojrzał jednak na swych przyjaciół i zdał sobie sprawę, iż skazanie jednego z nich na mękę, nie jest tym, co przyniosłoby mu ukojenie w ramionach kochanki.
Gotów, był więc sam przyjąć przekleństwo.
Ostatni z braci marzył o wiecznej młodości, ujrzawszy jednak swych towarzyszy, zdał sobie sprawę, iż u kresu wieczności, pozbawiony towarzystwa najbliższych mu osób byłby nieszczęśliwy.
Gotów był więc przyjąć przekleństwo.
Gdy wszyscy trzej bracia wyrazili swe życzenia, piękna kobieta po namyśle nałożyła, nie na nich, lecz na całą ludzkość przekleństwo – każdy człowiek miał w swym krótkim życiu szukać bratnich dusz, by tworzyć więzi trwalsze od więzów krwi. Przekleństwo to z czasem stało się darem.

Legenda głosi, że niegdyś, gdy ludzkie serca łatwiej ogarniał mrok, a nutka niemożliwości skażała czasy, żyło trzech nieznajomych, który na przestrzeni wielu spędzonych wspólnie lat samozwańczo ogłosili się braćmi. Pewnej nocy „bracia bez krwi” na swej usianej przygodami drodze napotkali piękną kobietę, ofiarowującą im dwa dary i jedno przekleństwo. Poświęcenie jednego z...

Patrzyłem się głupkowato w telewizor, choć tak naprawdę kompletnie nie obchodziło mnie, co w nim jest emitowane. Sytuacja wydawała się bez wyjścia. A ja wiedziałem, że tego nie da się odkręcić. Jak to mówi popularne ostatnio porzekadło - co się zobaczyło, to się nie odzobaczy. Wyłączyłem się z tego, choć to wcale nie było łatwe. Pomyślałem, że to nic takiego. W końcu pewnie wiele osób musiało przechodzić przez coś takiego, więc ja też dam radę.
Ale te śmiechy-chichy za moimi plecami naprawdę nie pomagały, tak samo jak teksty typu "stary, naprawdę dałeś się w to wpakować?". Tak, dałem. Tak, mam dwie pięcioletnie córki, którymi akurat dzisiaj musiałem się zająć. Tak, akurat dzisiaj wymyśliły zabawę w SPA i pomalowały mi paznokcie. Tak, akurat dzisiaj zapomniałem o tym, że przychodzą do mnie kumple na mecz. Tak, akurat dzisiaj to zobaczyli. Nie będę miał życia... Łysy kark ze mnie - tak bywam zazwyczaj określany. Dziś dostanę nową ksywę - Różowy Tips. I gdy myślałem, że te męki nigdy się nie skończą, to usłyszałem coś niespodziewanego.
- Stary, ale mi Cię szkoda... Tak Cię urządzić - tego się po prostu nie robi! Pewnie będę tego żałowal, ale mówią, że w życiu trzeba wszystkiego spróbować i ze dla przyjaciół robi się wiele... - zadumał się chwilę, po czym przywołał na usta uśmiech i zawołał: - Aniu, Kasiu, wujek Kazik, Zbychu i Michał też chcą takie wypasione paznokietki, w tej chwili!
Po czym puścił do mnie oko i wszyscy się roześmieliśmy.

Patrzyłem się głupkowato w telewizor, choć tak naprawdę kompletnie nie obchodziło mnie, co w nim jest emitowane. Sytuacja wydawała się bez wyjścia. A ja wiedziałem, że tego nie da się odkręcić. Jak to mówi popularne ostatnio porzekadło - co się zobaczyło, to się nie odzobaczy. Wyłączyłem się z tego, choć to wcale nie było łatwe. Pomyślałem, że to nic takiego. W końcu pewnie...

…Spogląda ze smutkiem na znajomych, którzy wciąż nie wierzą w przekazaną im SMSem wiadomość o H. Coś tak tragicznego dzieje się tylko w melodramatach, smutnych książkach, historiach opowiadanych przez dalekich kuzynów.
- Jezu... Ale że H.?!
- Zawsze trzymała mi włosy, gdy się narąbałam i musiałam lecieć do kibla...
- Oblała egzamin, bo pocieszała mnie po tym, jak rzuciła mnie laska...
- Zawsze pod telefonem...
- Wiecznie uśmiechnięta...
- Jak narzekała, to zawsze na żarty...
- 24-godzinny punkt wsparcia...
- A pamiętacie jak zrobiła mi imprezę niespodziankę? Masakra... A my?
- My nic nie zauważyliśmy.
- Jesteśmy najżałośniejszymi przyjaciółmi na świecie.
Niezręczna cisza. W powietrzu można by było dojrzeć opary wyrzutów sumienia. Niewypowiedzianych słów, niemych zarzutów wobec samych siebie.
- Nie możemy jej zostawić.
- Chociaż ciężko będzie jej spojrzeć w oczy.
- Ona by to dla nas zrobiła! Nawet by się nie zastanawiała!
- Jedna za nas wszystkich...
- Więc my wszyscy za nią jedną!
- Po pierwsze, odwiedzimy ją w szpitalu, nawet jakby nas te baby od czubków miały wypychać siłą! Po drugie, stały kontakt, nie może myśleć, że jest sama.
- Po trzecie, rozkładamy ostatnie miesiące na czynniki pierwsze i szukamy przyczyny, dlaczego to zrobiła.
- Po czwarte, staramy się to naprostować tak bardzo, jak tylko się da. Przywrócić jej wiarę w życie. I żałować! Żałować do końca świata, że nic nie zauważyliśmy wcześniej!
- Po piąte, kto umie ugotować to marchewkowe ciasto, które tak uwielbia?

_____
Ufff...
Licznik znaków w OpenOffice pokazuje mi równe 1500 ;)

…Spogląda ze smutkiem na znajomych, którzy wciąż nie wierzą w przekazaną im SMSem wiadomość o H. Coś tak tragicznego dzieje się tylko w melodramatach, smutnych książkach, historiach opowiadanych przez dalekich kuzynów.
- Jezu... Ale że H.?!
- Zawsze trzymała mi włosy, gdy się narąbałam i musiałam lecieć do kibla...
- Oblała egzamin, bo pocieszała mnie po tym, jak rzuciła...

Już właściwie nie pamiętam żebym ich nie znała. Odkąd sięgam pamięcią byłyśmy we czwórkę. Nawet jak na jakiś czas rozłączyłyśmy się – każda w innym mieście to spotkanie przynajmniej dwa razy w roku było obowiązkowe, a kontakt stały. Teraz Ola prosi o nasze wsparcie i nie możemy pozostać głuche. Ona tak cieszyła się na tą pracę jako wolontariusz. Zawsze była najbardziej empatyczna z nas. Każda krzywda i niesprawiedliwość ją bolały. Teraz nie pozostaje nam nic innego. Decyzja zapadła. Nie możemy zostawić jej samej. Każda z nas bez wahania rzuciła to czym się zajmowała. Nawet maż Zośki zrozumiał, że teraz przez kilka miesięcy został prawdziwą głową rodziny. My zaczynamy akcję zbiórki wszystkiego co jest potrzebne dla Oli w „jej” sierocińcu. Ela jako nauczycielka organizuje akcję w szkole. Wraz z dziećmi przygotowuje przedstawienie. Ja jako dyrektor miejskiego domu kultury udostępniam salę i scenę. Zosia jako wzięty grafik tworzy dla nas reklamę i zamieszcza na portalach internetowych. Byle jak najwięcej ludzi usłyszało i przyszło wesprzeć „naszą” sprawę. Odzew nawet nas zadziwia, a Ola dostaje wsparcie, którego na pewno by się nie spodziewała. Dzieci dostają zeszyty, książki, ubrania, latarki itp. Najpotrzebniejsze rzeczy. Wszystko szczęśliwie zostaje wysłane i rozdane przez Olę. Ta akcja uświadamia mi że razem możemy prawie wszystko. Jedna za wszystkich wszystkie za jedną.

Już właściwie nie pamiętam żebym ich nie znała. Odkąd sięgam pamięcią byłyśmy we czwórkę. Nawet jak na jakiś czas rozłączyłyśmy się – każda w innym mieście to spotkanie przynajmniej dwa razy w roku było obowiązkowe, a kontakt stały. Teraz Ola prosi o nasze wsparcie i nie możemy pozostać głuche. Ona tak cieszyła się na tą pracę jako wolontariusz. Zawsze była najbardziej...

Iza miała tylko mamę. Żyły sobie razem we dwie i były szczęśliwe. Wypadek mamy zmienił wszystko. Kobieta odniosła poważne obrażenia, czekała ją operacja a później długa rehabilitacja. Życie dziewiętnastoletniej dziewczyny w ciągu kilku chwil diametralnie się zmieniło. Zbliżająca się matura nagle stała się nieważna. Dla Izy liczyła się tylko mama i stan jej zdrowia. W końcu miała tylko ją.

- Dopóki Twoja mama będzie w szpitalu, możesz zamieszkać u mnie. Dom jest duży i rodzice się zgodzili. Nie będziesz musiała jeździć przez całe miasto do szpitala, by odwiedzić mamę. A co więcej, dopilnuję, żebyś jadła regularnie posiłki, bo z tego całego stresu i nerwów strasznie schudłaś. - Powiedziała Majka. - I razem będziemy się uczyć do matury.
- A ja na ten czas zaopiekuję się Florką. - Powiedziała Kinga. - Na pewno zaprzyjaźni się z moją Łatką. Możesz być spokojna, twoja kotka będzie w dobrych rękach.
- Ja natomiast rozmawiałam już z proboszczem i w niedzielę zrobimy zbiórkę pieniędzy na twój i twojej mamy cel. Wszystkim się zajmuję. Potrzebujecie tych pieniędzy na rehabilitację.
- Jesteście kochane. - Powiedziała Iza przez łzy. - Tyle dla mnie dobrego robicie.
- Jesteśmy przyjaciółkami i nie możemy zostawić Cię z tym wszystkim samej. - Powiedziała Kinga.
- W końcu na tym polega prawdziwa przyjaźń, by móc na sobie wzajemnie polegać niezależnie od okoliczności.

Iza miała tylko mamę. Żyły sobie razem we dwie i były szczęśliwe. Wypadek mamy zmienił wszystko. Kobieta odniosła poważne obrażenia, czekała ją operacja a później długa rehabilitacja. Życie dziewiętnastoletniej dziewczyny w ciągu kilku chwil diametralnie się zmieniło. Zbliżająca się matura nagle stała się nieważna. Dla Izy liczyła się tylko mama i stan jej zdrowia. W końcu...

-Stary, doskonale wiedziałeś w co się pakujesz! Nie ma odwrotu.- zaprotestował Choke.
Wszyscy patrzyli się na teraz na tchórzliwego Dizzy'ego. Pewnie, że chciał pomóc Damonowi, ale co on mógł zrobić? Każdy z nich miał jakiś pomysł, jak uratować ich kumpla. A on? Nie znał się na niczym. Będzie im tylko przeszkadzał. Mike jest silny, powali ochroniarzy. Choke, ma zawsze plany zapasowe i nawet jeśli coś pójdzie nie tak, on zmieni cały przebieg sytuacji. Sony to kujon, znajdzie mapę pomieszczenia.
A prawda jest taka, że jedyne co umie Dizzy to gadanie.
Właśnie w tym momencie coś sobie uświadomił.
-Już wiem, jak pomogę w odbiciu Damona z łap tych oprychów.- powiedział uradowany.
-Zaczniesz sypać sucharami i usną?- zażartował Mike.
-Wyjaśnię wam potem. Zostało nam mało czasu.- powiedział Choke.- gdy dzwonili była 23, a powiedzieli że mamy czas do 4. Musimy działać.
-Jak drużyna.- dodał Sony.
-A więc...- Dizzy wystawił rękę.
Choke podchwycił pomysł i dołożył swoją. Po nim i reszta.
-Jeden za wszystkim...
-Wszyscy za jednego...
-A Damon wisi nam za to wszystko piwo.
I tak właśnie dotarliśmy do najgorszej akcji odbicia kogoś w całej historii ludzkości, która nie wiadomo jakim cudem się udała.

-Stary, doskonale wiedziałeś w co się pakujesz! Nie ma odwrotu.- zaprotestował Choke.
Wszyscy patrzyli się na teraz na tchórzliwego Dizzy'ego. Pewnie, że chciał pomóc Damonowi, ale co on mógł zrobić? Każdy z nich miał jakiś pomysł, jak uratować ich kumpla. A on? Nie znał się na niczym. Będzie im tylko przeszkadzał. Mike jest silny, powali ochroniarzy. Choke, ma zawsze plany...

Przyjaźń jest jak tęcza. Mówią i mają rację, że po burzy przychodzi zawsze spokój, ale jakoś zapominają o tęczy. A przecież tęcza to przyjaciele, którzy rozświetlą twój horyzont nawet jeśli widoki na przyszłość nie są imponujące a wokół rozciąga krajobraz jak po burzy. I niczym tęcza dodają kolorytu szarej egzystencji... Mało kto jednak wie, że tęcza w swojej istocie zbudowana jest na prawdziwej przyjaźni - Czerwony, Żółty, Zielony i Niebieski byli jej trzonem. Dwoili się i troili, by tam na dole wywoływać uśmiech. A jednak Niebieski miał wątpliwości co do swojej w tym roli, bo jego natura odpowiadała kolorowi, któremu zawdzięczał imię. Gdy się tak smucił, przechodził coraz bardziej w indygo, jak z piosenki Niny Simone. Jego towarzysze szybko to dostrzegli i w końcu wyznał im przyczynę.
- Mogłoby mnie nie być, nikt i tak mnie nie widzi, bo zawsze zlewam się z niebem. Jestem zbędny i niepotrzebny.
Na te gorzkie słowa oblicze Czerwonego przeszło w oranż, Zielony zieleniał jeszcze bardziej, a Żółty zupełnie zbladł. Zabolało ich to, że Niebieski w swoich rozterkach zapomniał o najważniejszym.
- My widzimy lepiej i więcej: jak przyjaciele - to mówiąc Czerwony dla lepszego efektu stał się na powrót czerwony.
- Że nie wspomnę tych turkusach i indygo, którymi nas raczysz - dodał Zielony.
- Bez ciebie nie pokazujemy się publicznie! - zadeklarował Żółty.
Tym razem to oni dwoili się i troili dla Niebieskiego, który zrozumiał, że posiadanie takich przyjaciół już czyni go wyjątkowym.

Przyjaźń jest jak tęcza. Mówią i mają rację, że po burzy przychodzi zawsze spokój, ale jakoś zapominają o tęczy. A przecież tęcza to przyjaciele, którzy rozświetlą twój horyzont nawet jeśli widoki na przyszłość nie są imponujące a wokół rozciąga krajobraz jak po burzy. I niczym tęcza dodają kolorytu szarej egzystencji... Mało kto jednak wie, że tęcza w swojej istocie...

Zamknęła drzwi po omacku. Łzy zalewające twarz rozmazywały obraz. Kristy nie była w tym dobra. Po tylu razach ile ją porzucano powinna być w tym wręcz mistrzem. Kolejne razy wcale nie bolały mniej. Porzucił ją ojciec i odszedł do innej kobiety. Matka, chorowała na raka i nie chciała poddać się leczeniu. Nawet pies od niej uciekł. Z facetami nie było lepiej. Zawsze po jakimś czasie twierdzili, że nie ma chemii i w zasadzie to ich wina. Zawsze ją porzucali. Teraz zrobił to też George.
Upadła na kolana. Dywan nagle stał się dziwnie magnetyczny. Położyła się na brzuchu i poczuła jak wszystko z niej spływa.
*
Komórka zaczęła dzwonić, żeby ją odebrać musiałaby wstać. Grawitacja była zbyt silna a dywan zbyt magnetyczny. Zaczęła liczyć sygnały.
*
Dzwonek do drzwi. Ktoś chce zakłócić jej stan. Walenie w drzwi, chyba ktoś coś krzyczy. Kristy chciała nawet odpowiedzieć, żeby sobie poszli, że jej tu dobrze. Nie mogła.
*
Ostry dźwięk przeszył jej uszy. Wiertarka? Po co? Nagle drzwi się otworzyły z wielkim impetem uderzając Kristy w nogę. Trzy kobiety wpadły do mieszkania
- Kristy! – Zawołała Rita jeszcze z drzwi – George do mnie dzwonił, od wczoraj się do ciebie dobijamy!
Dwie pary rąk chwyciły ją pod ramiona, zaniosły do łazienki i zaczęły rozbierać. Z oddali słyszała głos Pauli tłumaczący, że Kristy ma świnkę i przez dwa tygodnie nie pojawi się w pracy.
- Już dobrze kochanie – gładziła ją po głowie Rewen – jesteśmy tu. Najpierw cię z tego wyciągniemy a potem urwiemy Georgowi jaja.

Zamknęła drzwi po omacku. Łzy zalewające twarz rozmazywały obraz. Kristy nie była w tym dobra. Po tylu razach ile ją porzucano powinna być w tym wręcz mistrzem. Kolejne razy wcale nie bolały mniej. Porzucił ją ojciec i odszedł do innej kobiety. Matka, chorowała na raka i nie chciała poddać się leczeniu. Nawet pies od niej uciekł. Z facetami nie było lepiej. Zawsze po jakimś...

-A skąd ja niby wiedzieć mam, ile ta dziewczyna potrzebuje podkoszulek?- Aiden siedział przed rozwartymi czeluściami szafy i pustym wzrokiem patrzył na gąszcz wieszaków, szalików i staników.Zoey czuł się o wiele swobodniej pośród szkicowników i antyram. Owinięte w gazetę durnostojki wszelkiego pokroju trafiały na dno kartonu, którego spora część była już zajęta przez książki w wyświechtanych okładkach.
-Nie wiem czy robimy dobrze,że tak patroszymy jej pokój ze wszystkiego co kocha...
-Przecież o to właśnie chodzi -ona nie może zostawić tu niczego co kocha.Nowa kwatera szału nie robi.Po za widokiem z okna oczywiście.Na więcej i tak nie było nas stać. Tyle tak naprawdę wartę są dwa lata naszych studiów-pokój nad sklepem i przelot- Zoey przetarł podkoszulkiem szkła sfatygowanych awiatorów.-Ona nie może tutaj tkwić,bo to ją zabija. Jej ciało należy do 20-latki,a dusza do załamanej kobiety po sześćdziesiątce.Jak myślę o tej porąbanej rodzince to krew mnie zalewa.
-Skąd mimo wszystko wzięło się w niej tyle światła i radości?- powiedział Aiden do pary czerwonych szpilek- Gdyby nie ta iskra przekory, niebyłym pewien czy to dobry pomysł.Bez pytania wysłać ją na drugi koniec świata.
-To jest jej marzenie,nie nasze- Zoey wcisnął "Skarpetki Jedi" do kartonu i zaczął szarpać się z taśmą klejącą- Musi mieć tam wszystko co kocha, żeby już nigdy nie wróciła do tego piekła...
Zacisnął szczękę jeszcze mocniej, kiedy czarnym markerem kończył pisać adres:... Melbourne, Australia

-A skąd ja niby wiedzieć mam, ile ta dziewczyna potrzebuje podkoszulek?- Aiden siedział przed rozwartymi czeluściami szafy i pustym wzrokiem patrzył na gąszcz wieszaków, szalików i staników.Zoey czuł się o wiele swobodniej pośród szkicowników i antyram. Owinięte w gazetę durnostojki wszelkiego pokroju trafiały na dno kartonu, którego spora część była już zajęta przez...