– Sram w gacie. – Benjamin zaciągnął się papierosem.
– Jesteśmy mu to winni, Ben – westchnął Matt.
Jacob siedział na obdartej kanapie i skubał ziarna dyni. Tkwili w dziupli od dwóch dni. Plan był gotowy i już nie było odwrotu.
Ben, Alex, Matt i Jacob byli jak bracia. Razem dorastali, kochali się w tych samych dziewczynach (zwłaszcza w Cycatej Betty z dziewiątej klasy). Jako dziesięciolatki zawarli pakt krwi. Kiedy mieli dwanaście lat zapalili pierwszego papierosa, którego Jacob wykradł ojcu. W wieku szesnastu lat wzięli pijaną półprzytomną Janett na tyły baru i wchodzili w nią, jeden po drugim. Janett później nic nie pamiętała. Ojciec zlał ją na kwaśne jabłko, krzycząc, że sama tego chciała, chlejąc do nieprzytomności. Upokorzona tydzień później powiesiła się.
Nie byli aniołkami, nie ukończyli szkół z wyróżnieniem, żyli w gównianej rzeczywistości; ojców pijaków, matek ofiar przemocy domowej. Ale mieli siebie. Czwórka druhów w doli i niedoli.
W wieku dwudziestu lat zaczęli handlować bronią z gangami ulicznymi. Uzbrajali obie strony. Na początku byli pionkami. Później szło im coraz lepiej.
Do czasu akcji z Yardies. Dobijali już z nimi targu, kiedy pojawili się Mexicans i wywiązała się strzelanina. Alex oberwał i stracił przytomność. Potem było już szybko, policja, sąd, lata więzienia.
Ben, Jacob i Matt nie wybaczyli sobie ucieczki. Alex siedział już dwa lata, a dziś był dzień w którym mieli go odbić.
Zadzwonił telefon.
„Trzymaj się, stary, idziemy po ciebie” – pomyślał Jacob.

– Sram w gacie. – Benjamin zaciągnął się papierosem.
– Jesteśmy mu to winni, Ben – westchnął Matt.
Jacob siedział na obdartej kanapie i skubał ziarna dyni. Tkwili w dziupli od dwóch dni. Plan był gotowy i już nie było odwrotu.
Ben, Alex, Matt i Jacob byli jak bracia. Razem dorastali, kochali się w tych samych dziewczynach (zwłaszcza w Cycatej Betty z dziewiątej klasy)....

Kiedyś było ich czterech. Max, Pip, Sven i Aron. Byli dla siebie jak bracia. A potem przyszły Ręce i zabrały Maxa. Nigdy więcej już go nie zobaczyli. Właśnie wtedy obiecali sobie, że już nigdy nic ich nie rozdzieli.

Kilka dni później koszmar znów miał się powtórzyć. Wracały Ręce, a to nigdy nie zdarzało się zaraz po śniadaniu. Serca przyjaciół zamarły z przerażenia, gdy cofali się do rogu Pomieszczenia. Z napięciem wpatrywali się w uchylające się ze złowrogim skrzypieniem Drzwi. Ręce wsunęły się do środka i skierowały w stronę Pipa. Instynktownie rozbiegli się po Pomieszczeniu. Ale Ręce były szybsze. Pozostała dwójka mogła tylko bezradnie patrzeć na oddalającego się Pipa. Spanikowany Sven od razu chciał biec na ratunek. Aron kazał mu się uspokoić i szeptem gorączkowo wyłuszczył swój plan.

Na szczęście dla nich, nieuważne Ręce zostawiły uchylone Drzwi. Przyjaciele wybiegli na zewnątrz. Zdążyli zobaczyć jak Pip znika za ścianką Pudełka. Aron bez wahania rzucił się, żeby ugryźć dolną łapę Rąk, a Sven czekał na dole, jak ustalili. Zdezorientowane Ręce upuściły Pudełko i Pip spadł na ziemię. Aron i Sven rzucili się, żeby go uwolnić. Zdążyli o włos, zanim Ręce zdołały ich złapać. Przyjaciele zasłonili Pipa swoimi ciałami i cofali się szybko do Pomieszczenia.

Skonsternowany sprzedawca popatrzył na swoją pierwszą dziś klientkę i uciekające do klatki, przeraźliwie piszczące świnki morskie.
-No cóż… to chyba transakcja wiązana. Nie chce pani przygarnąć wszystkich trzech?

Kiedyś było ich czterech. Max, Pip, Sven i Aron. Byli dla siebie jak bracia. A potem przyszły Ręce i zabrały Maxa. Nigdy więcej już go nie zobaczyli. Właśnie wtedy obiecali sobie, że już nigdy nic ich nie rozdzieli.

Kilka dni później koszmar znów miał się powtórzyć. Wracały Ręce, a to nigdy nie zdarzało się zaraz po śniadaniu. Serca przyjaciół zamarły z przerażenia, gdy...

Małe życie[bookLink]299037|Małe życie[/bookLink]

Małe życie[bookLink]299037|Małe życie[/bookLink]

 [bookCover]299037|Małe życie[/bookCover]