30.05.2016
6:20
Dzwoni budzik. Wyłączam go i na chwilkę przykładam głowę do poduszki...
6:50
Budzę się. Już i tak za późno na zrobienie jakiegoś wartościowego śniadania, więc wyjmuję książkę, obiecując, że tylko 3 strony.
7:05
Wypełzam z łóżka. Mój zapas czasu znacznie się uszczuplił, ale przecież wciąż mam go dość dużo... Idę na śniadanie, zabierając ze sobą Książkę. Rodzice poszli już do pracy, więc nikt nie będzie miał do mnie pretensji o czytanie przy jedzeniu. Przed telewizorem siedzi najbardziej denerwujący obiekt we wszechświecie. Zabieram mu pilota i ściszam do poziomu, który mogę znieść. Ignoruję protesty.
7:20
Jem, czytając. Brat chodzi wokół mnie i wydaje odrażające odgłosy mające obrzydzić mi śniadanie. Już trochę mniej czasu, ale zdążę.
7:35
Muszę się pospieszyć.
7:55
Gotowa do wyjścia z żalem zostawiam Książkę w domu. Po tym, jak kilka razy czytając, dopiero po dłuższym czasie zauważyłam,że był już dzwonek, nie zabieram ze sobą żadnej lektury. Pierwsze 300 metrów przebiegam, nadrabiając tym samym czas.
10:05
Umieram z nudów na matematyce. Zastanawiam się, jakim cudem oni wszyscy zdali do tej klasy.
13:00
Szkolny obiad.
15:45
Nareszcie w domu. Sprzątam i przygotowuję się do szkoły. Trzeba też wyczyścić klatkę Królika. Odwiedzam dziadków. Zawsze, kiedy od nich wychodzę, czuję, jakby udało mi się wyrwać kałamarnicy o stu mackach.
19:00
Kolacja. Później siedzę chwilę z rodzicami.
19:30
Prysznic, a potem nareszcie czas na Książkę!
22:00
Idę spać.

30.05.2016
6:20
Dzwoni budzik. Wyłączam go i na chwilkę przykładam głowę do poduszki...
6:50
Budzę się. Już i tak za późno na zrobienie jakiegoś wartościowego śniadania, więc wyjmuję książkę, obiecując, że tylko 3 strony.
7:05
Wypełzam z łóżka. Mój zapas czasu znacznie się uszczuplił, ale przecież wciąż mam go dość dużo... Idę na śniadanie, zabierając ze sobą Książkę....

Sobota 28.05.
Wstaję o godzinie 7:46. Siadam na łóżku, przeciągam się i wzdycham dwa razy. Wstaję. Biorę lek (niestety choruję od 9 lat). Zakładam kapcioszki i idę do łazienki. Myję co trzeba, ubieram szare legginsy i luźną białą koszulkę na ramiączkach. Następnie idę do kuchni zrobić sobie poranną herbatę. Zaparzam ją 3,5 minuty, dodaję 4 łyżeczki cukru (tak, wiem – dużo) i dodaję 2 łyżeczki soku z cytryny. Zabieram kubek z moim ulubionym napojem i do godziny 10:50 oglądam Dzień Dobry TVN. Potem idę na tygodniowe zakupy z narzeczonym. Kiedy przychodzimy, rozpakowujemy wszystko i robimy wspólnie obiad. Znów biorę lek. Do obiadu oglądamy film: The Big Short. Po obejrzeniu filmu idę wstawić wodę na kawę i czekając aż się zagotuje myję naczynia po zjedzonym obiedzie. Podczas picia popołudniowej kawy rozmawiamy o różnych sprawach, wygłupiamy się i szperamy w Internecie. Kolejna dawka leku. Kiedy wybija godzina 18:07 wychodzimy na przystanek i jedziemy do kina. Kupujemy bilety na film: X-Men: Apocalypse. Potem idziemy zaopatrzyć się w popcorn, nachosy i colę. Wychodzimy z kina przed 22. Jedziemy do mieszkania. Biorę prysznic. Włączam tv i rozmawiam z narzeczonym trochę o obejrzanym filmie. Grzebię w Internecie. Oceniam film. W końcu na zegarze wybija 01:16. Wyłączam tv. Chwilę jeszcze rozmawiam z narzeczonym i idę spać.

Sobota 28.05.
Wstaję o godzinie 7:46. Siadam na łóżku, przeciągam się i wzdycham dwa razy. Wstaję. Biorę lek (niestety choruję od 9 lat). Zakładam kapcioszki i idę do łazienki. Myję co trzeba, ubieram szare legginsy i luźną białą koszulkę na ramiączkach. Następnie idę do kuchni zrobić sobie poranną herbatę. Zaparzam ją 3,5 minuty, dodaję 4 łyżeczki cukru (tak, wiem – dużo)...

30 maja, wieczór
Spotkałam dziś koło windy M. Wychodziłam do pracy, a ona jak zwykle w oparach alkoholu kiwała się w tył i przód. Włosy potargane, zamglony wzrok, rozmazany makijaż. Była zdecydowanie ,,wczorajsza" . Stałyśmy tak kolo siebie; ja czekając na windę ona czekając chyba na lepsze lata. Próbowałam się do niej uśmiechnąć, ale wyszedł mi jakiś grymas. M. odwróciła wzrok, albo tak mi się wydawało. Winda jechała całą wieczność a mi pociły się dłonie ze zdenerwowania. Gdy udało mi się w końcu zjechać na dół, odetchnęłam z ulgą, że M. i tym razem nie zjechała ze mną. Boję się jej trochę, mimo że nigdy z jej mieszkania nie słychać wrzasków ani kłótni. Nie wiem, co taka M. robi cały dzień. Wszyscy z bloku omijają M. chociaż ona nikomu nie przeszkadza, po prosu jest.Może wszyscy sąsiedzi boją się, że mogą stać się M.? Pora iść spać, a u M. świeci się światło, widzę blask z jej okna. Kim jesteś M.?

30 maja, wieczór
Spotkałam dziś koło windy M. Wychodziłam do pracy, a ona jak zwykle w oparach alkoholu kiwała się w tył i przód. Włosy potargane, zamglony wzrok, rozmazany makijaż. Była zdecydowanie ,,wczorajsza" . Stałyśmy tak kolo siebie; ja czekając na windę ona czekając chyba na lepsze lata. Próbowałam się do niej uśmiechnąć, ale wyszedł mi jakiś grymas. M. odwróciła...

Jest 30 maja, godzina 21.30. Humor mi nie dopisuje. Wczoraj wróciłam z czterodniowego wypadu w góry. Po nim wszystko byłoby jednakowe, nastawienie, wypełnianie obowiązków i pusta głowa, wolna od ciężaru myśli. Wczoraj widziałam pierwszą moją miłość. Poznałam go 9 lat temu. Ja miałam 15, on 18 lat. Trudno mówić o wielkim uczuciu. Ale on miał duży wpływ na moje późniejsze życie. Aż do dziś. To było jednostronne przywiązanie. Trwające do dziś. Znów wrócił do mnie żal i rozczarowanie, że ja nic dla niego nie znaczę. Wstałam dziś o 4.30 i jechałam do znajomej tłumaczyć jej matematykę. Potem jechałam na studia. Oglądałam widoki za oknem. Nie miałam ochoty czytać w tramwaju. Myślałam o nim. Potem myślałam szerzej. Jak cudownie by było, gdyby on uczestniczył w moim życiu. A potem zamartwiałam się, jakże mi go brakuje. A potem? Musiałam przypomnieć sobie, jak dawno temu radziłam sobie z kreacją dobrego nastawienia i umiejętności istnienia bez tego, kogo mi brakowało. Po południu zajęłam się pisaniem pracy licencjackiej. Promotorka mnie skrzyczała przez maila. Nie wiedziałam za co. Patrzyłam się w monitor niczym kot „Co ja paczę.” Postanowiłam odreagować i wybrałam się na rower. Ściągnęłam złym humorem burzę i deszcz. Następne dwie godziny spałam, bo sen działa resetująco. Przez moment można czuć się nowo narodzonym. Uczę się na sprawdzian z angielskiego. I chyba nie lubię moich studiów. Mam za dużo na głowie i zapewne zaraz pójdę spać.

Jest 30 maja, godzina 21.30. Humor mi nie dopisuje. Wczoraj wróciłam z czterodniowego wypadu w góry. Po nim wszystko byłoby jednakowe, nastawienie, wypełnianie obowiązków i pusta głowa, wolna od ciężaru myśli. Wczoraj widziałam pierwszą moją miłość. Poznałam go 9 lat temu. Ja miałam 15, on 18 lat. Trudno mówić o wielkim uczuciu. Ale on miał duży wpływ na moje późniejsze...

Godzina 20.43 - mój mąż i ojciec moich dzieci oglądają "Na Wspólnej", ja z oczami, które próbują cokolwiek rejestrować, lecz zasnuwają się coraz mocniej mgłą niewyspania, stukam w klawiaturę i myślę sobie, że jutro będą moje okrągłe urodziny - i dzień taki jak dziś, podobny do stu poprzednich.
Wstałam godzina piąta, minut trzydzieści, po nocy, w trakcie której nieustannie towarzyszył mi charakterystyczny dźwięk kaszlu, sapania, jęczenia, chrapania maluchów sztuk dwie oraz spocony dotyk klejących rączek młodszej królewny. Z półprzymkniętymi powiekami uszykowałam mleko córce pięknotce, która tę porę uważa za najwłaściwszą na małe co nieco.
Bul bul bul żłopie mleczko, mniam mniam gorąco w brzuszku, eleganckie odbęknięcie i czekamy, aż tatuś wstanie. Hurra, wstał, pół godziny wolnego. Następnie tata idzie do pracy, więc ja do roboty. Prysznic, kawa, czyli zbawienny płyn mamusiek, budzi się starszy, uroczym kaszlem prosto w twarz obwieszcza, że wstał. Buch, Strażak Sam w telewizorze, w piekarniku odgrzewam croissanty, śnadanko, siku, piciu, ząbki.
Młodsza na drzemę, starszy marudzi, pocytać mu, poglać. Pokonałam trudności techniczne i zmieniłam język w ustawieniach zabawki z włoskiego na polski, co znacznie ułatwiło korzystanie z niej. Brawo ogarnięta ja! Młodsza się budzi, ledwo udało się uniknąć przycięcia rączek, gdy próbowała sobie otworzyć drzwi.
Potem ze dwa razy byliśmy na granicy małej katastrofy, otarło się o złamanie karku i odgryzienie kończyny dolnej, zażegnałam kilka pomniejszych konfliktów między uroczym rodzeństwem, starszy na drzemę, młodsza obiad.
Telefon od męża, będzie później, w pracy się zeszło. Po osiemnastej wraca, ja się doprowadzam do względnego porządku, matka-niematka, nadal (podobno) żona i młoda (ciągle) kobieta.
Mąż w drzwiach, ja do łóżka, tym razem mnie przysługuje drzema. Ja w kimę, dzieciaki na spacerek, Biedra, plac zabaw.
Kolacja, kąpiel, dzieci jakby odżyły, ja jakby słaniająca się mimo półgodzinnego snu.
Takie tam, w domu siedzenie :).

Godzina 20.43 - mój mąż i ojciec moich dzieci oglądają "Na Wspólnej", ja z oczami, które próbują cokolwiek rejestrować, lecz zasnuwają się coraz mocniej mgłą niewyspania, stukam w klawiaturę i myślę sobie, że jutro będą moje okrągłe urodziny - i dzień taki jak dziś, podobny do stu poprzednich.
Wstałam godzina piąta, minut trzydzieści, po nocy, w trakcie której nieustannie...

30 maja 2016

Final Countdown

I pomyśleć, że już niecały miesiąc dzieli mnie od wakacji. Ha! Trzy dychy na karku, a cieszy jak co rok albo i bardziej! Ale serio, większość z nas wygląda już jak strachy na wróble. Zasłużone będą te wolne dni, bo cierpliwość na wykończeniu. Proszę pani to, proszę pani tamto- po dziurki w nosie już mam! A do tego przeziębienie jak ta lala- świetnie zakończyłam majówkę. Eh.

Dzisiaj osiągnęłam niepisany pedagogiczny sukces: po godzinie zajęć (intensywnych, żeby nie było) Adam wychodzi z sali z uśmiechem i stwierdza, że „dzisiaj to zero pracy było, sama zabawa”. Sasasa. Przebiegła ja! I jak tu nie kochać tej pracy? Ale żeby była równowaga, to musiałam rozwiązać sprawę „dziwnej dziwki”. Tak ze sobą siedmioletnie dziewczynki rozmawiają… no, brak słów.

W sumie dzieciaki to i tak „małe piwo”, bo chyba najbardziej jestem zmęczona atmosferą. Gęsta, że siekierę można by powiesić. Czasem się zastanawiam, czy i kto nawalił w tym systemie? Próbujemy nauczyć i wychować te dzieciaki na fajnych, otwartych i mądrych ludzi. A na Radach i kątem na korytarzach jad, zawiść i złośliwość. Niech pierwszy rzuci kamieniem, kto bez winy.

Ja nie stąd, ja spadochroniara. Bo podobno dzielimy się na słoiki i spadochroniarzy. Cóż…

Jakby się kto pytał: nic nie wiem, nic nie widziałam, nic nie słyszałam. Jak te trzy małpki.

Więc rozpoczynam odliczanie.

30 maja 2016

Final Countdown

I pomyśleć, że już niecały miesiąc dzieli mnie od wakacji. Ha! Trzy dychy na karku, a cieszy jak co rok albo i bardziej! Ale serio, większość z nas wygląda już jak strachy na wróble. Zasłużone będą te wolne dni, bo cierpliwość na wykończeniu. Proszę pani to, proszę pani tamto- po dziurki w nosie już mam! A do tego przeziębienie jak ta lala-...

Dzisiaj mamy 30 maj. Już niedługo czerwiec, a nie tak dawno przecież było Boże Narodzenie. Z taką myślą zaczynam pracę o 6 rano, kiedy tylko zaczynam wypisywać dokumenty i przychodzi wpisać dzisiejszą datę. Ale ten czas leci. O dziwo nie byłam śpiąca. Przeważnie dopiero koło 9 dochodzę do siebie, a dzisiaj ani raz nie ziewałam. Chyba lepiej śpi mi się przy otwartym oknie w czasie deszczu. Nie myślałam o czymś szczególnym, i tak nadeszła przerwa. Telefon do ukochanego. Jak to cudownie mieć do kogo zadzwonić i zapytać jak się spało i jak w pracy. Aż cieplej się robi na sercu. Po pracy szybki obiad i kąpiel. Ostatnio jem byle jak. Chyba pora zacząć odżywiać się zdrowiej. Miłe popołudnie z ukochanym to spełnienie marzeń po trudzie porannej pracy. Te spojrzenia w oczy, rozmowy od chmury do chmury nie patrząc na zegarek.. Uwielbiam być zakochana.

Dzisiaj mamy 30 maj. Już niedługo czerwiec, a nie tak dawno przecież było Boże Narodzenie. Z taką myślą zaczynam pracę o 6 rano, kiedy tylko zaczynam wypisywać dokumenty i przychodzi wpisać dzisiejszą datę. Ale ten czas leci. O dziwo nie byłam śpiąca. Przeważnie dopiero koło 9 dochodzę do siebie, a dzisiaj ani raz nie ziewałam. Chyba lepiej śpi mi się przy otwartym oknie w...

DRYŃ, DRYŃ, DRYŃ
O nieeee to już 5:30?!
Cicho paskudny budziku!
z pod kołdry czas wypełznąć i powitać nowy dzień, na początek toaleta (jak to mówi staroegipskie przysłowie "Kto wcześnie wstaje... ten leje ja z cebra"). Następnie po ocenie aury za oknem wybieram środek lokomocji, by dostać się do pracy. Słońce ledwo wzeszło z już około 20 st., wiatru dużego nie stwierdzono więc wybór pada na jednoślad. Po "dopedałowaniu" do celu, zajmuję się pracą. A że dziś poniedziałek, to się lubi wszystko psuć na samo dzień dobry... Zaraz naprawie kierowniku tylko posta konkursowego zostawię!

DRYŃ, DRYŃ, DRYŃ
O nieeee to już 5:30?!
Cicho paskudny budziku!
z pod kołdry czas wypełznąć i powitać nowy dzień, na początek toaleta (jak to mówi staroegipskie przysłowie "Kto wcześnie wstaje... ten leje ja z cebra"). Następnie po ocenie aury za oknem wybieram środek lokomocji, by dostać się do pracy. Słońce ledwo wzeszło z już około 20 st., wiatru dużego nie stwierdzono...

Roczna córeczka budzi mnie o 5.55. Nieee! Ja chcę spać! Ale nic z tego. Wkrótce-mimo że jest sobota-budzi się dwoje starszych dzieci. Jak zwykle robię śniadanie a o 10.00 całą rodziną wyjeżdżamy do stolicy kupić mundurki dla naszych zuchów. Mąż nie wziął nawigacji, nie mamy mapy i choć jesteśmy blisko celu, nie możemy trafić. Nerwy, krzyki, nareszcie jesteśmy na miejscu. Ale tylko po to, aby na drzwiach sklepu przeczytać kartkę:"Przepraszamy! Dzisiaj odpoczywamy w gronie rodziny". To jakaś kpina-myślę sobie. Jedziemy do centrum handlowego zrobić małe zakupy, tam przeżywam chwilę grozy, bo na moment starsze dzieci znikają mi z pola widzenia. Na szczęście zaraz się odnajdują, lecz kłótniom nie ma końca. Potem najmłodsza pociecha ma już dosyć, płacze. Do głowy przychodzi mi myśl-UCIEC! Wreszcie wyjeżdżamy. Ale czemu jest tak cicho w aucie? Aaa przecież dzieci jedzą frytki i hamburgery. Podróż mija całkiem znośnie, lecz w domu okazuje się, że zapomniałam odebrać bukiet z kwiaciarni. Co za dzień! Jedziemy do dziadków. Nareszcie chwila oddechu-dzieci się bawią a ja mogę spokojnie coś zjeść. Powrót do domu, mąż kąpie nasze Skarby a dla mnie pół godziny wolności-idę na rower. Jest wspaniale! Nikt ode mnie niczego nie chce, cisza i spokój. Wracam, wchodzę do łazienki a córeczka na mój widok o własnych siłach staje w wannie! Jest taka zadowolona z siebie! W końcu udało jej się stanąć bez niczyjej pomocy. Wszyscy się cieszymy a ja już nigdzie nie chcę uciekać...

Roczna córeczka budzi mnie o 5.55. Nieee! Ja chcę spać! Ale nic z tego. Wkrótce-mimo że jest sobota-budzi się dwoje starszych dzieci. Jak zwykle robię śniadanie a o 10.00 całą rodziną wyjeżdżamy do stolicy kupić mundurki dla naszych zuchów. Mąż nie wziął nawigacji, nie mamy mapy i choć jesteśmy blisko celu, nie możemy trafić. Nerwy, krzyki, nareszcie jesteśmy na miejscu....

Jak zawsze wstaję nieobecny i takim pozostaje,aż do południa. Wykonuję jakieś czynności, czasem ważne a czasem nie. Gdy dochodzę do siebie, otwiera się przede mną cała gama możliwości. Podejmuję się niektórych. Słucham muzyki, potem sam ją tworzę. Czytam książki, potem sam je piszę. Uczę się a potem nauczam. Wszystko co otrzymuję, oddaję z powrotem.
Przygotowuję się do przyszłości, jednak przeżywałam przeszłość. Wracam do przykrych doświadczeń, aby wyjść na przeciw tym pozytywnym. Poddaje się terapii, następnie pomagam innym w leczeniu się. Uczę się rozmawiać o uczuciach a potem pomagam innym w ich wyznawaniu. Mówię do Boga a On mówi do mnie. Nic się nie dzieje ani nie zmienia,jednak wszystko się zmienia, ponieważ ja ulegam przemianie. Krok po kroku rozwijam się, aby wrócić do siebie. Wszelki rodzaj sztuki, każde narzędzie wyrazu jest okazją dla lepszego zrozumienia. Staram się zrozumieć, aby poczuć i nadać sens.

Jak zawsze wstaję nieobecny i takim pozostaje,aż do południa. Wykonuję jakieś czynności, czasem ważne a czasem nie. Gdy dochodzę do siebie, otwiera się przede mną cała gama możliwości. Podejmuję się niektórych. Słucham muzyki, potem sam ją tworzę. Czytam książki, potem sam je piszę. Uczę się a potem nauczam. Wszystko co otrzymuję, oddaję z powrotem.
Przygotowuję się do...