Prababka zawsze była dla mnie próbą Obrazu, mętną, zimną wodą, w której gubiłam Jej postać. Nigdy nie pamiętałam Jej głosu, rozproszonego, tępego jak ból spojrzenia. I nigdy nie miałam wątpliwości, że jesteśmy jedną krwią. Dwie gałęzie oddychające jednym płucem lasu. Przy niej czułam się jak małe kurczątko wyszarpane za skrzydło. Czułam wstyd, niepewność. Kiedy spędzałam noc w Jej Domu nawiedzały mnie Koszmary. Podczas przypływu świadomości starałam się przywołać Jej Ducha, który da mi kamień krzesający światło. W mojej dziecinnej machinalności wszystkie kolory były białe. Czasem tylko miałam wrażenie, że Ona robi innym ludziom złe rzeczy. Moja babka i jej najbardziej znienawidzona córka, wróg na Jej ziemi, często płakała przez Nią, z dnia na dzień nabywając nowe rany. Wspomnienia moje i mojej babki są trudne i sięgają bardzo głęboko, przedzierając się przez nieprawdopodobną miłość - do serc - rodząc równie silną nienawiść. Najbardziej pamiętałam pradziadka, wolnego w słowach Pana Dobrych Snów. Podobno klęczał nade mną podczas pełnego grozy śnienia. Odmawiając cierpliwie swoje modły, skulony w bólu przez całą noc cierpliwie wyczekiwał, aż "opuści mnie Diabeł".
Tak zapamiętałam ich postać.

Prababka zawsze była dla mnie próbą Obrazu, mętną, zimną wodą, w której gubiłam Jej postać. Nigdy nie pamiętałam Jej głosu, rozproszonego, tępego jak ból spojrzenia. I nigdy nie miałam wątpliwości, że jesteśmy jedną krwią. Dwie gałęzie oddychające jednym płucem lasu. Przy niej czułam się jak małe kurczątko wyszarpane za skrzydło. Czułam wstyd, niepewność. Kiedy spędzałam...

W rodzinie krąży opowieść o tym jak mój pradziadek spotkał Józefa Piłsudskiego.

Był rok 1915. Mój pradziadek służył jako ułan w odradzającym się Wojsku Polskim. Warunki bytowania były straszne. Mizerne uzbrojenie, strach przed moskalami, a przede wszystkim głód i nędza – zupełnie jak w pieśni „Bośmy żołnierze jako psy”. Sytuacja musiała być na tyle tragiczna, że pradziadek razem z kilkoma kamratami z oddziału, postanowili dopuścić się czynu niegodnego polskiego żołnierza, mianowicie kradzieży. Tak, skręceni głodem, postanowili ukraść chleb. Nie mam pojęcia komu go ukradli, ale szybko namierzono złodziei i ich zatrzymano. Należy tu dodać, że głodem przymierali jedynie zwykli żołnierze, kadra oficerska miała się całkiem dobrze.

Tak oto pradziadek wylądował w areszcie, najprawdopodobniej jakimś polowym, prowizorycznym, ale odwach, to odwach i nie ma w nim nic przyjemnego.

Minęło kilka dni, kiedy z wizytacją przybył Józef Piłsudski ze swoją świtą. Wojskową inspekcję zakończył w areszcie. Wszedł do celi, w której był mój pradziadek i zapytał go:
- A za co siedzicie, żołnierzu?
- Za kradzież, szanowny Komendancie – odparł mój pradziadek.
- A co ukradliście?
- Chleb.
- Chleb? – zdziwił się Marszałek.
- Głodni byliśmy.

Piłsudski był zaszokowany tym, że jego żołnierze przymierając głodem są zmuszeni do kradzieży. Rozkazał natychmiast wypuścić i nakarmić zatrzymanych, a przed wyjazdem zadbał o większą ilość jedzenia dla oddziału.

I tak oto mój pradziadek spotkał Józefa Piłsudskiego.

W rodzinie krąży opowieść o tym jak mój pradziadek spotkał Józefa Piłsudskiego.

Był rok 1915. Mój pradziadek służył jako ułan w odradzającym się Wojsku Polskim. Warunki bytowania były straszne. Mizerne uzbrojenie, strach przed moskalami, a przede wszystkim głód i nędza – zupełnie jak w pieśni „Bośmy żołnierze jako psy”. Sytuacja musiała być na tyle tragiczna, że pradziadek...

Mój pradziadek ze strony taty Tadeusz był człowiekiem prostym ,żyjącym na wsi gdzie gospodarka była całym jego życiem.Nie potrzebował zegarka by wiedzieć kiedy wstać obrządzić zwierzaki,nie umiał czytać ale wiedzę miał ogromną a niejeden sąsiad zwracał się do niego z pomocą .Moja prababcia Katarzyna była ciepłą osobą,pracowała kiedy było trzeba za dwóch i nigdy się nie skarżyła na biedę ,na to że trzeba wstać wcześnie i upiec bocheny chleba dla szóstki dzieci,które i tak czasem musiała oddać Niemcom kiedy wchodzili do domu ,zabierali co tylko im się spodobało.Pamiętam jak babcia określiła Ją jako "Mamka Tarcza",która w takich przypadkach stała na straży by dzieciom nic się nie stało,nie mrugnęła okiem kiedy Niemcy przystawiali jej niejeden raz pistolet go głowy i śmiali się w twarz.
Mój pradziadek ze strony mamy Włodzimierz był wojskowym.Dokładnie nie wiem jaką funkcje pełnił ale wiem,że jeździł w wojsku konno i to sprawiało mu największa radość.Konie to była jego największa pasja ,która też spowodowała szybka śmierć.Moja prababcia Marianna ukończyła sześć klas szkoły podstawowej,później musiała pomóc w opiece nad czwórką rodzeństwa,by w wieku 14 lat pójść do pracy w cukrowni i tam pracowała już do końca.Niestety nie dane było mi ich poznać,jedynie wspomnienia moich rodziców i dziadków dały mi niewielki zarys tego jakimi byli ludźmi.Wiem tylko,że na pewno byli szczerymi i ciepłymi osobami.

Mój pradziadek ze strony taty Tadeusz był człowiekiem prostym ,żyjącym na wsi gdzie gospodarka była całym jego życiem.Nie potrzebował zegarka by wiedzieć kiedy wstać obrządzić zwierzaki,nie umiał czytać ale wiedzę miał ogromną a niejeden sąsiad zwracał się do niego z pomocą .Moja prababcia Katarzyna była ciepłą osobą,pracowała kiedy było trzeba za dwóch i nigdy się nie...

Moja prababcia ma 92 lata. Urodziła się kilka lat przed II wojna światowa. Jej rodzice zmarli, gdy byla mala. Mama, gdy miała 3 lata a tata parę lat później, dlatego przygarnęła ja daleka rodzina. Niestety, w wieku 14 lat(?) brała udział w wojnie, pracowała w szpitalu i u rodzin niemieckich. Niedawno opowiadała mi, że gdy pracowała u Niemców w wieku 18 lat musiała pracować w wodzie i w ten sposób nabawiła się odmrozen i wtedy niemiecki lekarz jej powiedzial, że pomimo tego, że jest polka dużo się na cierpiała już w swoim życiu. Opowiadała, że w rowach niedaleko pracowali Anglicy i ich rodzina wysyłała im pończochy i się wymieniali. Babcia dawała im jedzenie, chowała je w dziurach a oni zostawiali tam pończochy. Kolejna sytuacja która jej zapadka w pamięć to było, gdy wracała z kolegą z którym pracowała z pola i chłopak brak na charmonijcie "jeszcze polska nie zginęła" i na dojechali Niemcy i pytali co on grał, niestety chłopiec sam nie wiedział co to za piosenka, bo ja usłyszał gdzieś i został pobity, że nie może tego grać. Tak więc moja babcia przeżyła wojnę, straciła rodziców w młodym wieku, urodziła córkę sama, bo nikt jej nie pomógł i do dzisiaj cieszy się zdrowiem :) oby kolejne 92 lata :)

Moja prababcia ma 92 lata. Urodziła się kilka lat przed II wojna światowa. Jej rodzice zmarli, gdy byla mala. Mama, gdy miała 3 lata a tata parę lat później, dlatego przygarnęła ja daleka rodzina. Niestety, w wieku 14 lat(?) brała udział w wojnie, pracowała w szpitalu i u rodzin niemieckich. Niedawno opowiadała mi, że gdy pracowała u Niemców w wieku 18 lat musiała pracować...

Włoskie Dolomity kojarzą mi się nie tylko z pięknymi widokami i narciarskim szaleństwem. Za każdym razem, gdy tam powracam, by poszusować na Sellaronda i podziwiać widoki roztaczające się z Marmolady, myślę o moim pradziadku, który znalazł się w tych miejscach w zupełnie innych niż ja okolicznościach. Podczas pierwszej wojny światowej musiał pozostawić młodą jeszcze prababcię i pięcioro maleńkich dzieci i walczyć w austro-węgierskim wojsku. Zginął w górach. Jego ciało pochłonął najprawdopodobniej lodowiec. Babci zostało po nim jedynie zdjęcie zrobione w sadzie, na którym jest trzymana przez swojego tatę, ubranego w mundur i obejmującego ciężarną żonę, do której tulą się dwie małe dziewczynki i wpatrujący się w żołnierza chłopiec.Pradziadek nigdy więcej nie zobaczył swojej rodziny. Prababcia z trudem wiązała koniec z końcem w międzywojennej Polsce, wychowując samotnie dzieci. Była jednak dzielną kobietą i poradziła sobie. Zmarła na nowotwór po II wojnie. Otrzymałam po niej imię na prośbę babci, a mój kuzyn Łukasz, otrzymał imię po pradziadku.

Włoskie Dolomity kojarzą mi się nie tylko z pięknymi widokami i narciarskim szaleństwem. Za każdym razem, gdy tam powracam, by poszusować na Sellaronda i podziwiać widoki roztaczające się z Marmolady, myślę o moim pradziadku, który znalazł się w tych miejscach w zupełnie innych niż ja okolicznościach. Podczas pierwszej wojny światowej musiał pozostawić młodą jeszcze...

Moich pradziadków znam jedynie z opowieści. Pradziadek Franek był zawiadowcą stacji kolejowej, a prababcia Adela znaną we wsi szeptuchą-zielarką. Poznali się na wiejskiej zabawie weselnej, gdzie Adela była druhną panny młodej. Miłość zaczęła się jak piorun - gwałtownie i powaliła Franka na kolana, który tak zakręcił się koło Adeli, że zostali w ciągu trzech miesięcy małżeństwem. Urodziła się im szóstka dzieci, ale tylko dziadek Andrzej doczekał się pełnoletności. Pradziadek zginął pod kołami pociągu w niewyjaśnionych okolicznościach, a prababcia odeszła jako siwa staruszka w domu dziadka Andrzeja, siedząc w ulubionym bujanym fotelu z kotem na kolanach. Pamiątką po nich są wiekowe drzewa - zasadzony przez pradziadka dąb jako symbol narodzin syna i zasadzona przez prababcię jarzębina jako symbol rodzinnego szczęścia.

Moich pradziadków znam jedynie z opowieści. Pradziadek Franek był zawiadowcą stacji kolejowej, a prababcia Adela znaną we wsi szeptuchą-zielarką. Poznali się na wiejskiej zabawie weselnej, gdzie Adela była druhną panny młodej. Miłość zaczęła się jak piorun - gwałtownie i powaliła Franka na kolana, który tak zakręcił się koło Adeli, że zostali w ciągu trzech miesięcy...

Każdy z nas wierzy, że gdzieś tam, w odmętach korzeni krwi rodowej, tkwi coś ciekawego, nietuzinkowego, co nas samych uczyniłoby interesującymi ludźmi. Prawda jest taka, że to zwyczajność tasuje nas w wyjątkowości niczym talię kart.
Najlepiej uświadamiała mnie w tym prababcia, niezwykle piękna kobieta, do której na nieszczęście w ogóle nie jestem podobna. A wszystko, dzięki wspomnieniom, które zasiała w głowie mojego dziadka i którymi on później się ze mną podzielił. Mianowicie, prababcia za wszelką cenę starała się uchronić swoje dzieci przed piekłem Drugiej Wojny Światowej, ukrywając je w starej piwnicy razem z na wpół żywym kotem, któremu nie udało się przeżyć. ,,Cóż, życie za życie, śmierć za śmierć”, mawiała często i takie były też jej ostatnie słowa. Nie udało jej się ocalić dzieci, tym samym zginęła ona sama. O pradziadku nie wiem nic, oprócz tego, że zaciągnął się do wojska, a potem słuch po nim zaginął.
Uczyć się na historii bolesnej to najtrudniejsze doświadczenie.

Każdy z nas wierzy, że gdzieś tam, w odmętach korzeni krwi rodowej, tkwi coś ciekawego, nietuzinkowego, co nas samych uczyniłoby interesującymi ludźmi. Prawda jest taka, że to zwyczajność tasuje nas w wyjątkowości niczym talię kart.
Najlepiej uświadamiała mnie w tym prababcia, niezwykle piękna kobieta, do której na nieszczęście w ogóle nie jestem podobna. A wszystko, dzięki...

Niestety nigdy nie miałam przyjemności poznać swoich pradziadków, przykre niestety były to czasy wojny a szansa na przeżycie znikoma. Jestem z nich dumna byli i nadal są bohaterami dla narodu. Każdy z nich w małym pierwiastku przyczynił się dla dobra narodu i jego wyzwolenia. Niech spoczywają w pokoju (*)

Niestety nigdy nie miałam przyjemności poznać swoich pradziadków, przykre niestety były to czasy wojny a szansa na przeżycie znikoma. Jestem z nich dumna byli i nadal są bohaterami dla narodu. Każdy z nich w małym pierwiastku przyczynił się dla dobra narodu i jego wyzwolenia. Niech spoczywają w pokoju (*)

W rodzinnych wspomnieniach moja praprababka Kazimiera jawi się jako kobieta nietuzinkowa, a z perspektywy czasu za takie także ocenia się jej postępowanie. Jej życie to jeden wielki wybór pomiędzy tym co słuszne, a tym co w chwili wyboru potrzebne. Mówiono o niej „jedyna taka praprababka”, stale „stroskana mateczka”.
Kazimiera urodziła się w 1869 roku jako 4 z 9 rodzeństwa. Wcześnie osierocona, musiał szybko dorosnąć. Życie nigdy nie było dla niej łaskawe: podwójna wdowa, z gromadką dzieci, musiała stanąć przed najtrudniejszym wyborem w życiu: nie mając możliwości wykarmienia, oddaje swoją córkę Józefę „na wychowanie do rodziny zastępczej”. To poniekąd paradoksalne, zważywszy, że zawsze uwielbiała otaczać się dziećmi.
Z zawodu bowiem była akuszerką, bardzo dobrą na tamten czas. Każdy poród potrafiła odebrać, także ten najbardziej skomplikowany, gdzie często pojawiało się widmo czy prawdopodobieństwo zagrożenia ciąży lub nawet jej poronienia. Z odległych wsi wzywano ją do porodów, przysyłano bryczki, by skrócić czas oczekiwania na akuszerkę i zapobiec często tragicznych w skutkach rozwiązań. Doświadczenia te pozwoliły być jej także dobrą opiekunką. Troszczyła się o dzieci, i gdy w 1929 roku owdowiał jej sąsiad, chętnie pomagała mu w domowych obowiązkach, stając się nieformalną, przybraną „matką” dla jego 9 osieroconych dzieci. Być może szukała rekompensaty swojego wyboru: oddając własne dziecko do „adopcji”, chętnie piastowała obce dzieci.
Praprababka przeżyła 76 lat, zmarła 30 czerwca 1945 roku. Nie wiadomo, co było przyczyną zgonu. Musiał mieć on charakter nagły i bardzo silny, zważywszy, że 22 czerwca odebrała ostatni w swoim życiu poród, w wyniku którego urodził się chłopiec. 8 dni później już nie żyła.

W rodzinnych wspomnieniach moja praprababka Kazimiera jawi się jako kobieta nietuzinkowa, a z perspektywy czasu za takie także ocenia się jej postępowanie. Jej życie to jeden wielki wybór pomiędzy tym co słuszne, a tym co w chwili wyboru potrzebne. Mówiono o niej „jedyna taka praprababka”, stale „stroskana mateczka”.
Kazimiera urodziła się w 1869 roku jako 4 z 9...

Mój prapradziadek był osobą bardzo ekscentryczną. Miał ciężki charakter ale i tak wszyscy go kochali. Był osobą wyjątkową i dość pruderyjną jak na tamte czasy. Chodzący oryginał. Bez niego było ciężko ale z nim czasami ciężej. Rodzina opowiadała mi o nim jako o kimś bardzo wrażliwym i uczuciowym ale z drugiej strony jako takim wybuchowym i energicznym (czasem aż za bardzo). Do cichej wody nie należał. Lubił hazard. Był z pochodzenia góralem. Swego czasu bardzo bogaty ale przez hazard (a nie był to jego nałóg o dziwo) wiele zyskał ale chyba więcej stracił – mam na myśli ziemie. Prapradziadek o twardej ręce chłop. Do dzieci jednak zachowywał dystans. Mój tata ponoć się w niego wdał. Człowiek warty pamiętania. :)

Mój prapradziadek był osobą bardzo ekscentryczną. Miał ciężki charakter ale i tak wszyscy go kochali. Był osobą wyjątkową i dość pruderyjną jak na tamte czasy. Chodzący oryginał. Bez niego było ciężko ale z nim czasami ciężej. Rodzina opowiadała mi o nim jako o kimś bardzo wrażliwym i uczuciowym ale z drugiej strony jako takim wybuchowym i energicznym (czasem aż za bardzo)....