Przebłysku geniuszu doświadczam myśląc o jakimś zdarzeniu, analizując je na spokojnie. Spaceruję w lesie i nagle elementy układanki zaczynają składać się jak puzle i już wiem o co chodzi. Wcześniej zdawałam sobie sprawę z pewnych rzeczy, ale nie powiązałam faktów. Teraz nagle mnie olśniło i wiem o co chodzi.
Zawsze pomaga kontakt z naturą i spokojne przemyślenie sprawy i nagle wszystko układa się na swoim miejscu.

Przebłysku geniuszu doświadczam myśląc o jakimś zdarzeniu, analizując je na spokojnie. Spaceruję w lesie i nagle elementy układanki zaczynają składać się jak puzle i już wiem o co chodzi. Wcześniej zdawałam sobie sprawę z pewnych rzeczy, ale nie powiązałam faktów. Teraz nagle mnie olśniło i wiem o co chodzi.
Zawsze pomaga kontakt z naturą i spokojne przemyślenie sprawy i...

Przebłysk, bo nie można tego inaczej nazwać trwał u mnie jedną sekundę.
Dokładnie jedna sekunda wystarczy by przeanalizować swój stan aktualny, jak
i całe swoje życie wstecz.
Potrzebowałem jedną sekundę więcej by przyspieszyć swym motocyklem i uciec
od uderzenia nadjeżdżającego z boku samochodu.
Wystarczyła by jedna sekunda, bym zjawił się później a może wyhamował bym przed wymuszającym pierwszeństwo kierowcom, który mnie nie widział.
Przez jedną sekundę, gdy widziałem już nieuniknione, myśli się o niczym a jednocześnie
o wszystkim. Rodzi się miliony możliwości. Tysiące strategii. Setki manewrów…
„Przebłysk geniuszu”, lub paniczny strach przed śmiercią. Czas wtedy spowalnia i przez krótką chwile zna się odpowiedzi na wszystkie pytania. Choć nie zawsze są one takie jakie chcieli byśmy usłyszeć.
Potem metaliczne uderzenie które rozchodzi się po całej głowie, lot i uderzenie o asfalt. Na nic się stał cały geniusz, gdyż w obliczu nieuniknionego, można się zdać tylko na dobry los.
Budzę się w karetce. Kombinezon uratował mi życie. Zaś przebłysk geniuszu, został tylko białą plamą w pamięci. Może to i dobrze.

Przebłysk, bo nie można tego inaczej nazwać trwał u mnie jedną sekundę.
Dokładnie jedna sekunda wystarczy by przeanalizować swój stan aktualny, jak
i całe swoje życie wstecz.
Potrzebowałem jedną sekundę więcej by przyspieszyć swym motocyklem i uciec
od uderzenia nadjeżdżającego z boku samochodu.
Wystarczyła by jedna sekunda, bym zjawił się później a może wyhamował bym przed...

Czy ktoś z Was zaczął pisać kiedyś książkę ? Ja tak. Niestety okazało się to bardzo trudne. Myślałam, że tylko osoby nieprzeciętne, wyjątkowe, a wręcz geniusze, mogą poszczycić się tym przywilejem. Podczas pisania, wiele myśli nasuwa się człowiekowi do głowy. Czy aby książka będzie ciekawa, czy komuś będzie się podobać, czy kiedykolwiek ją wydam i wreszcie czy kiedykolwiek skończę ją pisać ? Aby napisać książkę z pewnością należy mieć jakiś dar, a chociażby przebłysk geniuszu. Tylko co jest w stanie sprawić, że można mieć ten przebłysk ? Moją odpowiedzią jest NUDA ! Zaczęłam pisać książkę, wtedy gdy najbardziej się nudziłam i przede wszystkim tylko i wyłącznie dla siebie. Kiedy zmieniłam myślenie o tym na inne, odnalazłam sens i cel jaki pragnę osiągnąć, czyli skończyć pisać książkę dla własnej przyjemności. Nie warto również zastanawiać się o czym ona będzie, jak potoczą się losy bohaterów, należy ponieść się chwili, a wtedy do celu nie jest już tak daleko.

Czy ktoś z Was zaczął pisać kiedyś książkę ? Ja tak. Niestety okazało się to bardzo trudne. Myślałam, że tylko osoby nieprzeciętne, wyjątkowe, a wręcz geniusze, mogą poszczycić się tym przywilejem. Podczas pisania, wiele myśli nasuwa się człowiekowi do głowy. Czy aby książka będzie ciekawa, czy komuś będzie się podobać, czy kiedykolwiek ją wydam i wreszcie czy kiedykolwiek...

Nagłe przebłyski geniuszu zdarzają mi się dość często, czasami nawet kilka razy w tygodniu. Kiedy? Jak tylko oddam test. Mogę myśleć nad jakimś zadaniem całe 45 minut i za nic go nie rozwiązać, ale gdy tylko nauczyciel wyciągnie dłoń po kartkę, dostaję olśnienia.

Gorsza jest jednak sytuacja, gdy przebłysk wiedzy przychodzi dzięki znajomym. Czemu gorsza? Bo bywa tak, że jestem zadowolona z powodu dobrze napisanej klasówki, a koledzy uświadamiają mnie, że źle zrozumiałam treść zadania, pomieszałam wzory, lub pomyliłam daty. Chyba czas zaopatrzyć się w zatyczki do uszu i nie wyjmować ich, dopóki rozmowy o sprawdzianie nie ucichną.

Nagłe przebłyski geniuszu zdarzają mi się dość często, czasami nawet kilka razy w tygodniu. Kiedy? Jak tylko oddam test. Mogę myśleć nad jakimś zadaniem całe 45 minut i za nic go nie rozwiązać, ale gdy tylko nauczyciel wyciągnie dłoń po kartkę, dostaję olśnienia.

Gorsza jest jednak sytuacja, gdy przebłysk wiedzy przychodzi dzięki znajomym. Czemu gorsza? Bo bywa tak, że...

Śmierć.
Smutne? Przerażające? A może zabawne?
To właśnie śmierć moich bliskich dawała mi te momenty. Chwile gdy świat stawał się prosty i poukładany. Wtedy nagle nie ma problemu - gdy kochasz - kochasz, gdy pragniesz - pragniesz, gdy cierpisz - cierpisz. Zdawałam sobie sprawę, że nie ma co komplikować, trzeba żyć! Wszechświat jest poukładany tak a nie inaczej i nie mamy na to wpływu. Możemy za to wpływać na to co dajemy światu z wnętrza. Możemy starać się być wsparciem, miłością i dobrem. Możemy dawać innym siebie i piękne wspomnienia.

Gdy tracisz człowieka którego kochasz (nie ważne czy to członek rodziny, ukochany czy przyjaciel) napływają myśli które mogą zniszczyć, ale mogą również sprawić byśmy stawali się silniejsi. Sytuacja zmusza do myślenia, do planowania, do przemyśleń, do życia.

Śmierć.
Smutne? Przerażające? A może zabawne?
To właśnie śmierć moich bliskich dawała mi te momenty. Chwile gdy świat stawał się prosty i poukładany. Wtedy nagle nie ma problemu - gdy kochasz - kochasz, gdy pragniesz - pragniesz, gdy cierpisz - cierpisz. Zdawałam sobie sprawę, że nie ma co komplikować, trzeba żyć! Wszechświat jest poukładany tak a nie inaczej i nie mamy na...

Przebłysk geniuszu przeżyłam całkiem niedawno. Wydarzyło się to kilka dni temu, gdy przeglądałam stare fotografie ze szkoły podstawowej. W pierwszej klasie jedna z koleżanek z klasy, potrafiła być dla mnie bardzo niemiła, drwić i przedrzeźniać. Nieraz doprowadzała mnie do płaczu. I dopiero teraz, przeglądając te zdjęcie, doszłam do wniosku, że jeśli ktoś nie darzy nas sympatią, myśli o nas w negatywny sposób, to ma do tego prawo. Może tak myśleć, ale przecież jego postrzeganie mnie nie powinno wpłynąć na moją wizję siebie. Ktoś może mnie nie lubić, może być dla mnie niemiły, ale nie warto się tym przejmować, bo sto innych osób zachowają się wobec mnie z życzliwością. I takie momenty należy zapamiętywać i z tego się cieszyć, a zapomnieć o przykrościach.

Przebłysk geniuszu przeżyłam całkiem niedawno. Wydarzyło się to kilka dni temu, gdy przeglądałam stare fotografie ze szkoły podstawowej. W pierwszej klasie jedna z koleżanek z klasy, potrafiła być dla mnie bardzo niemiła, drwić i przedrzeźniać. Nieraz doprowadzała mnie do płaczu. I dopiero teraz, przeglądając te zdjęcie, doszłam do wniosku, że jeśli ktoś nie darzy nas...

Ciemną i gęstą nocą obudził mnie lęk - nienazwany ale konkretny. Moja krew pulsowała od adrenaliny krążącej w żyłach a całe ciało było w stanie "uciekaj". Nie było dokąd uciec. Dookoła mnie panowała ciemność nad ciemnościami, tak intensywna, że osiadała na twarzy. Słyszałam głównie bicie serca i szelest siana, w którym byłam zakopana. Siano było upchnięte na pięterku stodoły, stodoła zaś stała w niewielkiej kotlince w bardzo przepastnych górach. W tej chwili grozy i najwyższego napięcia i oczekiwania nie wiadomo na co, pojęłam z całą mocą, że żyję, kocham żyć i mam zamiar pozostać w tym stanie jak najdłużej. Bo reszta jest tylko dodatkiem do zmiennych okoliczności przyrody.

Ciemną i gęstą nocą obudził mnie lęk - nienazwany ale konkretny. Moja krew pulsowała od adrenaliny krążącej w żyłach a całe ciało było w stanie "uciekaj". Nie było dokąd uciec. Dookoła mnie panowała ciemność nad ciemnościami, tak intensywna, że osiadała na twarzy. Słyszałam głównie bicie serca i szelest siana, w którym byłam zakopana. Siano było upchnięte na pięterku...

Kościół - wywołuje u mnie skrajne emocje. KONSTERNACJA i ZOBOJĘTNIENIE stały się czynnikami, które wywołały u mnie coś dziwnego... a mianowicie: TWÓRCZOŚĆ. Co niedzielne wizyty w kościele przerodziłam w godzinę "odcięcia się od świata". Choć na mszy jestem nieobecna (duchowo w niej nie uczestniczę). Ten czas nakręca moją wyobraźnię. W kościele tworzę, maluję, piszę, sklejam to do kupy, by przez cały nowy tydzień mieć czas na przelanie tego w świat rzeczywisty. Każda kolejna wizyta w kościele, ładuje we mnie pokłady nowej mocy... Kolejne treści, kolejne pomysły - wszystko po to by tworzyć.

Kościół - wywołuje u mnie skrajne emocje. KONSTERNACJA i ZOBOJĘTNIENIE stały się czynnikami, które wywołały u mnie coś dziwnego... a mianowicie: TWÓRCZOŚĆ. Co niedzielne wizyty w kościele przerodziłam w godzinę "odcięcia się od świata". Choć na mszy jestem nieobecna (duchowo w niej nie uczestniczę). Ten czas nakręca moją wyobraźnię. W kościele tworzę, maluję, piszę, sklejam...

Maleńka tabletka
w sercu cichy szum
Okrągłe oczy
W umyśle wielkie BUM.
Metaliczny posmak
zakrwawiony nos
Nagle błysk olśnienia
W uszach ostry głos.
Zażyta legalnie
Witamina C
pozwala trywialnie
poznać wielkie G.
A za nim się ockniesz
O wszystkim wszystko wiesz.

Maleńka tabletka
w sercu cichy szum
Okrągłe oczy
W umyśle wielkie BUM.
Metaliczny posmak
zakrwawiony nos
Nagle błysk olśnienia
W uszach ostry głos.
Zażyta legalnie
Witamina C
pozwala trywialnie
poznać wielkie G.
A za nim się ockniesz
O wszystkim wszystko wiesz.