Dzięki! :)

Dzięki! :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Dziękuję Wam !!!

Dziękuję Wam !!!

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Z przyjemnością ogłaszamy wyniki konkursu:

Pierwsze trzy miejsca zajmują: Kryanka, FlapperGirl i Ola.

Miejsca trzecie i czwarte: Agatarzes i Klops.

Z laureatami skontaktujemy się osobiście. Gratulujemy i dziękujemy za wszystkie prace zgłoszone do konkursu.

Z przyjemnością ogłaszamy wyniki konkursu:

Pierwsze trzy miejsca zajmują: Kryanka, FlapperGirl i Ola.

Miejsca trzecie i czwarte: Agatarzes i Klops.

Z laureatami skontaktujemy się osobiście. Gratulujemy i dziękujemy za wszystkie prace zgłoszone do konkursu.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Laureatów wyłonimy niebawem.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Laureatów wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Jako, że jestem mężczyzną, dla odmiany napiszę jaka niedoskonałość urzeka mnie w mojej kobiecie.

Jest to jej niegasnący upór. Kiedy już się czegoś uprze, to za nic w świecie nie chce zmienić zdania. Oboje mamy ciężkie charaktery i w sumie oboje jesteśmy uparci. Gdy się pokłócimy, każdy upiera się przy swoim i jeden drugiego nie może przekonać. Bywa, że zapada między nami jednodniowa bądź dwudniowa cisza i jedno do drugiego się nie odzywa. Jak myślicie, kto pierwszy wyciąga dłoń na zgodę? Oczywiście jestem to ja. A co mnie w niej urzeka? To, że jej upór jest tak bardzo zdeterminowany i że to ja zawsze mimo wszystko wymiękam.

Drugą urzekającą niedoskonałością jest brak czasu dla mnie. Całymi dniami mogłaby siedzieć i czytać książki. Często mnie to złości, lecz, gdy podglądam jej twarz kiedy czyta i widzę te wszystkie emocje jakie jej towarzyszą podczas czytania, złość znika w mgnieniu oka. Widzę jak wiele znaczą dla niej książki. Tylko, żeby jeszcze między czytaniem znajdowała czas dla mnie ;)

Jako, że jestem mężczyzną, dla odmiany napiszę jaka niedoskonałość urzeka mnie w mojej kobiecie.

Jest to jej niegasnący upór. Kiedy już się czegoś uprze, to za nic w świecie nie chce zmienić zdania. Oboje mamy ciężkie charaktery i w sumie oboje jesteśmy uparci. Gdy się pokłócimy, każdy upiera się przy swoim i jeden drugiego nie może przekonać. Bywa, że zapada między nami...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedyś byłam chora, źle się czułam i nie miałam sił, by wstać z łóżka. Poprosiłam męża, aby ugotował mi rosołku, tak miałam na niego ochotę. I wiecie co zrobił mój mąż?
Wybrał się do sklepu na zakupy, gdy wrócił, rozpakował zakupy, po czym pojawił się z uśmiechem na twarzy trzymając 5 różnych gorących kubków i zapytał : To który chcesz?
W pierwszej chwili wpadłam w złość, miałam ochotę na pyszny rosół, który może choć trochę, by mi pomógł poczuć się lepiej, a tu mąż przyniósł mi gorące kubki, wyobrażacie to sobie?
Kiedy złość mi przeszła, zaczęłam mówić mężowi po kolei co ma robić. Z moją pomocą i wskazówkami, w końcu doczekałam się pysznego rosółku. A urzekło mnie to, że choć najpierw chciał pójść najprostszą drogą (kupując gorące kubki), to jednak w końcu się zmobilizował i postarał, zrobić to o co go prosiłam.

Innym razem poprosiłam męża, aby przygotował na obiad udka z kurczaka. Wiecie, co tym razem zrobił? Surowe udka obtoczył w jajku i bułce tartej i już miał kłaść na patelnię, kiedy weszłam do kuchni i zapytałam co wyprawia? Powiedziałam, żeby wziął telefon, zadzwonił do zięcia i zapytał jak się smaży udka ;)
Naprawdę urzekające jest to, że przez jego niedoskonałości kulinarne, na naszych twarzach zawsze pojawia się uśmiech.

Kiedyś byłam chora, źle się czułam i nie miałam sił, by wstać z łóżka. Poprosiłam męża, aby ugotował mi rosołku, tak miałam na niego ochotę. I wiecie co zrobił mój mąż?
Wybrał się do sklepu na zakupy, gdy wrócił, rozpakował zakupy, po czym pojawił się z uśmiechem na twarzy trzymając 5 różnych gorących kubków i zapytał : To który chcesz?
W pierwszej chwili wpadłam w złość,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Co mnie najbardziej urzeka w moim mężczyźnie?
Oczywiście jego totalny brak organizacji w pracy papierkowej. Jeśli trzeba coś wypisać, załatwić, znaleźć czy coś, to on nie ma do tego głowy, zawsze wszystko i tak spada na moje ręce. Ale urzeka mnie w tym to, że on twierdzi iż zawsze sobie poradzi, choć w głębi duszy doskonale wie, że tak się nie stanie. Później musi robić maślane oczka do swojej żonki, by mu pomogła.

Co mnie najbardziej urzeka w moim mężczyźnie?
Oczywiście jego totalny brak organizacji w pracy papierkowej. Jeśli trzeba coś wypisać, załatwić, znaleźć czy coś, to on nie ma do tego głowy, zawsze wszystko i tak spada na moje ręce. Ale urzeka mnie w tym to, że on twierdzi iż zawsze sobie poradzi, choć w głębi duszy doskonale wie, że tak się nie stanie. Później musi robić...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Cóż, moim największym ideałem (którego na razie nie spotkałam... a może czeka na mnie?), którego ubzdurałam sobie jako dziewczynka, to blondasek o niebieskich oczach, małym nosie i wąskich ustach. Bawiłby się ze mną lalkami, chodziłby ze mną pod rączkę, co jakiś czas (niby przypadkowo, od niechcenia) mnie całował w policzek.

Z czasem moje wyobrażenie zmieniło się. Obserwacje, książki przeczytane przez lata, narzekanie koleżanek na ich wady oraz chwalenie zalet, rozmowy z mamą, dyskusja z kuzynką... To wszystko zmieniło się.

Obecnie uwielbiam brunetów - oczywiście do innych nic nie mam. Jednak nie wiem z jakiej to jest przyczyny? Może dlatego, iż przypominają mi się żarty z blondynkami? A może dlatego, że ja sama jestem blondynką...? Ciemną, ale jednak. Kontynuując: ideał ten ma duże oczy w kształcie migdałów i urzekający, miły uśmiech - sprawiający, że w środku gotuję się lub mam motylki w brzuchu.

Ten ideał jest spokojny i opanowany - nie wytrzymałabym z panem „wybuchowa głowa”. Szybko pokłócilibyśmy się, a żadne z nas nie odpuściłoby, trzymałoby się swoich zasad i... skończyłoby się na tym, że strzelilibyśmy na siebie focha. W takim momencie ten chłopak, „moje” marzenie, zrobiłby wszystko, aby mnie uspokoić. Odwróciłabym się od niego, a on objąłby mnie w pasie, a ja - nadal wściekła na niego - powiem, aby mnie zostawił. On nie odpuści i pocałuje mnie kilka razy.

Ewentualnie próbuje uciec żartami, komplementami, uwagami. Wtedy czuje się kobieta rozdarta: z jednej strony gniewa się na niego, lecz z drugiej nie może przestać się śmiać (ja nie lubię słuchać komplementów, prawie zawsze śmieję się z nich), denerwować na niego i to ona ulega. Mimo że z jednej strony to ją wkurza, z drugiej ją fascynuje. W obu przypadkach tak jest.

Albo jeszcze lepiej: mówił, że to przeze mnie. Próbuje tak odwrócić kota ogonem, żeby to on stał się ofiarą. Ja nie lubię być winna, szybko za takie rzeczy przepraszam i nie chcę mieć z tym nic wspólnego, chcę zapomnieć. Oczywiście on zadowolony przyjmuje przeprosiny z uśmiechem na ustach, a ja rozumiem w końcu co to się stało. Jednak zanim uda mi się cofnąć przeprosiny, on zamyka mi usta pocałunkiem.

Urzeka mnie także, gdy mężczyzna lub chłopak nie potrafi się wysłowić. Jednak to w momencie, gdy kobieta lub dziewczyna chce go zainteresować sobą. W takich chwilach jest taki nią zauroczony, że brakuje mu języka w gębie (z góry przepraszam). Zazwyczaj jest pewny siebie, ale w takich sytuacjach polega.

Mogłabym jeszcze wypisać kilka innych rzeczy, ale lepiej nie. Zanim zorientowałabym się, napisałabym drugie tyle. ;)

Cóż, moim największym ideałem (którego na razie nie spotkałam... a może czeka na mnie?), którego ubzdurałam sobie jako dziewczynka, to blondasek o niebieskich oczach, małym nosie i wąskich ustach. Bawiłby się ze mną lalkami, chodziłby ze mną pod rączkę, co jakiś czas (niby przypadkowo, od niechcenia) mnie całował w policzek.

Z czasem moje wyobrażenie zmieniło się....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mój mąż jest jak dziecko. Dla niego wszystko jest proste czarno – białe, pozbawione drugiego dna czy informacji ukrytych między wierszami. I pewnie dlatego tak dobrze dogaduje się z naszymi córkami oraz potrafi nadawać z nimi na tych samych falach. Zabawy z tatą nie przebije nic, choć czasem patrzę przerażona, a na usta ciśnie się stanowcze VETO. Moja sześcioletnia latorośl robi z nim co chce, a nawet przekracza granice, do których mnie – ukochanej żonie zbliżyć się nie wolno. Czy uwierzycie, że czterdziestoletni chłop, kibic Legii Warszawa pozwala sobie pomalować na czerwono paznokcie u rąk i nóg oraz zrobić tatuaż na twarzy kredkami świecowymi? O tym, że potrafi przywdziać sukienkę z prześcieradła i założyć plastikową koronę by wpaść na herbatkę do księżniczki Zosi wspominać nawet nie będę. A myślałam, że wychodząc za mąż znajdę ostoję w silnych i odpowiedzialnych męskich ramionach, a tak to ja muszę być tą odpowiedzialną patrzącą w przyszłość i kalkulującą. Przyznać muszę, że nie jest to książę z mojej bajki, a kiedy patrzę na szczęśliwe córki, wiem że lepszego ojca nie mogły sobie wymarzyć.

Mój mąż jest jak dziecko. Dla niego wszystko jest proste czarno – białe, pozbawione drugiego dna czy informacji ukrytych między wierszami. I pewnie dlatego tak dobrze dogaduje się z naszymi córkami oraz potrafi nadawać z nimi na tych samych falach. Zabawy z tatą nie przebije nic, choć czasem patrzę przerażona, a na usta ciśnie się stanowcze VETO. Moja sześcioletnia latorośl...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najbardziej urzeka mnie sytuacja, gdy ja płaczę, albo niewiele mi do tego brakuje (a nawet gdy zdarza się nam posprzeczać - a wina czasem leży po mojej stronie - ale o tym sza!), a mój facet nie może tego znieść. Oczywiście w sensie pozytywnym. Wówczas jego gesty, mimika, zachowanie po prostu powalają mnie! Otacza mnie wtedy ramieniem, przytula, pociesza, obcałowuje... W takich sytuacjach nieba by mi przychylił i zniszczył wszystko co stanie na jego przeszkodzie. Gotów jest wtedy zrobić dosłownie wszystko, aby wywołać uśmiech na mojej twarzy.

Najbardziej urzeka mnie sytuacja, gdy ja płaczę, albo niewiele mi do tego brakuje (a nawet gdy zdarza się nam posprzeczać - a wina czasem leży po mojej stronie - ale o tym sza!), a mój facet nie może tego znieść. Oczywiście w sensie pozytywnym. Wówczas jego gesty, mimika, zachowanie po prostu powalają mnie! Otacza mnie wtedy ramieniem, przytula, pociesza, obcałowuje... W...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej