Dużo rozmawiamy o tym, co to jest śmierć i co jest po drugiej stronie. Powodem są pytania trzyletniego, ciekawskiego człowieka.
Dochodzę do wniosku, iż jesteśmy w szczęśliwej grupie ludzi, która żeby porozmawiać z tymi, którzy najbliżej mojego serca, mogę po prostu odezwać się albo zadzwonić. Mama, tata, mąż, synek. Historia miłości po śmierci, pomimo śmierci to historia tak wielu rodzin. Zbyt wielu. Nie można przestać kochać, dlatego że kogoś nie ma przy nas teraz i nie będzie aż do naszej śmierci. To by znaczyło, że nigdy nie kochaliśmy naprawdę. Ból największy jest wtedy, gdy nie ma czasu żeby kochać, choć nigdy tak naprawdę nie ma wystarczająco czasu….
Ukochany, który odchodzi zbyt wcześnie. Dziecko, które umiera zanim matka zdąży je przytulić. Rodzice, którzy nigdy nie powiedzieli swoim dzieciom jak bardzo je kochają. Dzieci, które nie zdążyły być wdzięczne za życie. Miłość nie umiera.

Dużo rozmawiamy o tym, co to jest śmierć i co jest po drugiej stronie. Powodem są pytania trzyletniego, ciekawskiego człowieka.
Dochodzę do wniosku, iż jesteśmy w szczęśliwej grupie ludzi, która żeby porozmawiać z tymi, którzy najbliżej mojego serca, mogę po prostu odezwać się albo zadzwonić. Mama, tata, mąż, synek. Historia miłości po śmierci, pomimo śmierci to historia...

"Jasio być musi przy swej Karusi / On ją kochał za żywota" - śmierć nic tu nie zmieniła, a nawet jeśli to uwyraźniła, co trzeba. W takich historiach, które wszystkie kąpią się w romantycznych wodach Świtezi, zawsze śmierć umetafizycznia uczucie, udowadnia je, czyni bardziej rzeczywistym niż za życia obojga kochanków. "Romantyczność" Adama Mickiewicza to jeden z prototypów. Nie zapominajcie, dzieciaki, czytając o wampirzych miłościach.

"Jasio być musi przy swej Karusi / On ją kochał za żywota" - śmierć nic tu nie zmieniła, a nawet jeśli to uwyraźniła, co trzeba. W takich historiach, które wszystkie kąpią się w romantycznych wodach Świtezi, zawsze śmierć umetafizycznia uczucie, udowadnia je, czyni bardziej rzeczywistym niż za życia obojga kochanków. "Romantyczność" Adama Mickiewicza to jeden z prototypów....

Prawdziwa miłość wcale nie musi ograniczać się do tylko do tej w rozumieniu romantycznym. Przejawia się w rodzicach, dzieciach, przyjaciołach. Każdy, kto stał się dla nas kimś ważnym w pewnym momencie naszego życia zawsze już z nami pozostanie. Jako wspomnienie, sentyment, melancholia czy istotny element nostalgii.
Chociaż mój ojciec odszedł z tego świata prawie dekadę temu, nie ma dnia bym o nim nie myślała. Zarówno moja mama, jak i ja nie potrafimy i nie chcemy zapomnieć. W tym jest miłość.

Z historii książkowych to "Ps. Kocham Cię" nasuwa mi się jako przykład miłości i troski o drugiego człowieka nawet po śmierci.

Prawdziwa miłość wcale nie musi ograniczać się do tylko do tej w rozumieniu romantycznym. Przejawia się w rodzicach, dzieciach, przyjaciołach. Każdy, kto stał się dla nas kimś ważnym w pewnym momencie naszego życia zawsze już z nami pozostanie. Jako wspomnienie, sentyment, melancholia czy istotny element nostalgii.
Chociaż mój ojciec odszedł z tego świata prawie dekadę...

Wiem, że większość ludzi omija filmy produkcji bollywoodzkie z daleka, ale właśnie tam pojawiła się miłość, która przetrwała śmierć. Film pt. "Mohabbatein", na j. Polski przetłumaczono na "Miłość żyje wiecznie".

Jest to historia Raja i Meghi, zakochanej pary, która została brutalnie rozdzielona. Kiedy ojciec Meghi, wyrzuca jej ukochanego ze swojego collegu, dziewczyna doprowadzona do rozpaczy popełnia samobójstwo.

Jednak historia się nie kończy. Raj po latach powraca, ale nie z chęci zemsty, a po to by pomóc innym parom odszukać szczęście i odmrozić serce niedoszłego teścia. Robi to dla Meghy, której obecność czuje w każdej cząstce swojej duszy.

Symbolem ich wiecznej miłości jest tylko suchy jesienny liść. To przepiękny i wzruszający film, b.ardzo go polecam

Wiem, że większość ludzi omija filmy produkcji bollywoodzkie z daleka, ale właśnie tam pojawiła się miłość, która przetrwała śmierć. Film pt. "Mohabbatein", na j. Polski przetłumaczono na "Miłość żyje wiecznie".

Jest to historia Raja i Meghi, zakochanej pary, która została brutalnie rozdzielona. Kiedy ojciec Meghi, wyrzuca jej ukochanego ze swojego collegu, dziewczyna...

Od zawsze obserwowałem otaczający mnie świat z wielkim, niesłabnącym zainteresowaniem. Jeszcze parę lat temu mieszkałem na osiedlu, które przedzielone było niewielkim ale zadbanym parkiem; kilka alejek, kilkanaście ławek umiejscowionych w różnych miejscach, drzewa, niewielki staw.
Codziennie, zawsze o tej samej porze, widywałem tam pewnego starszego pana wyprowadzającego psa na spacer. Regularnie maszerowali szybkim krokiem jakiś kwadrans a potem pan siadał na ławce obok modrzewia,zawsze tej samej, pies zaś kładł się obok jego stóp. Był to wielki mieszaniec, mający w swojej puli genowej coś z kędzierzawego sznaucera i spokojnego, stonowanego bernardyna. Mimo swej masy budził bardziej sympatię niż strach, choć fakt faktem gdy pewnego razu zdenerwowała go młodzież na deskorolkach i zaszczekał to nie dość, że spacyfikował wszystkich i wszystko dookoła to jeszcze na osiedlu włączył się alarm samochodowy czuły na dźwięk.
Zawsze siedzieli tam jakieś pół godziny, pan czytał gazetę, pies leżał lub siedział obserwując świat. od wczesnej wiosny po późną jesień, zawsze razem, we dwójkę.
W którymś momencie dotarła do mnie pewna smutna informacja. Pan z parku zachorował. Bardzo poważnie. Serce. Będąc w szpitalu uprosił opiekującą się nim pielęgniarkę, żeby ta w razie jego śmierci zaopiekowała się Bigiem - bo tak nazywał się jego pies. W niedługim czasie pan ten zmarł. Pielęgniarka w swojej dobroci przygarnęła zwierzaka dając mu ciepły dom i miłość.
Big wyprowadzany na spacer wiecznie uciekał. Bez większego problemu zrywał się i ciągnąc smycz za sobą przychodził do parku i kładł się przy tej samej ławce co zawsze. Bólu i smutku jaki miał w oczach opisać nie potrafię. Przestał jeść, schudł, zmarniał. Nieraz widziałem drobną panią ciągnącą zasypanego śniegiem lub doszczętnie mokrego psa. Potrafił docenić swoją nową panią, czasem liznął ją obficie, rzadziej merdnął ogonem. Po dwóch latach wyjechali do innego miasta i zniknęli mi z oczu. Czasem o tym myślę, zwłaszcza gdy widzę pod jedną z ławek do dzisiaj widoczny szeroki dołek odciśnięty niemałym ciałem Biga.

Od zawsze obserwowałem otaczający mnie świat z wielkim, niesłabnącym zainteresowaniem. Jeszcze parę lat temu mieszkałem na osiedlu, które przedzielone było niewielkim ale zadbanym parkiem; kilka alejek, kilkanaście ławek umiejscowionych w różnych miejscach, drzewa, niewielki staw.
Codziennie, zawsze o tej samej porze, widywałem tam pewnego starszego pana...

Młoda duchem, bogata w lata. Z pozoru zwykłe starsze małżeństwo- dzieci, wnuki, działka, lekarze. Od wewnątrz- dwójka przyjaciół, którzy nigdy nie byli sobą znudzeni. Po Jego śmierci, Ona zamiast zamknąć się w skorupie rozpaczy, zaczęła robić kolaże ze wspólnych zdjęć, uczyć się gry na pianinie, którą On tak kochał. Widziałam czułość w Jej spojrzeniu gdy opowiadała jak podrywał Ją na lekcjach muzyki w gimnazjum, rozbawienie, gdy wspominała zabawę, na której uparła się że wypije dokładnie tyle samo co On. Cierpi nadal, ale pragnienie zachowania ich miłości przy życiu dodaje Jej sił. Dziś dzielą nas setki kilometrów, ale gdy myślę o Niej, nadal słyszę wygrywane na pianinie niepewną ręką "Love Story" i widzę list z pierwszej strony Jej najcenniejszego albumu: " Najdroższa Przyjaciółko..."

Młoda duchem, bogata w lata. Z pozoru zwykłe starsze małżeństwo- dzieci, wnuki, działka, lekarze. Od wewnątrz- dwójka przyjaciół, którzy nigdy nie byli sobą znudzeni. Po Jego śmierci, Ona zamiast zamknąć się w skorupie rozpaczy, zaczęła robić kolaże ze wspólnych zdjęć, uczyć się gry na pianinie, którą On tak kochał. Widziałam czułość w Jej spojrzeniu gdy opowiadała jak...

Historia prawdziwa.
Młoda dziewczyna lat 18. Dużo planów, niespełnionych snów, wiara w to co najlepsze. Korzystała z życia i z możliwości jakie niesie młodość. Niestety pewnego letniego dnia utonęła. Jej historia się skończyła. Drugą bohaterką jest Mama owej dziewczyny. Od lat( a już trochę minęło) codziennie odwiedza córkę na cmentarzu: świeże kwiatki, zapalony znicz. Przychodzi i opowiada jej co się w świecie dzieje. Mówi o swoich problemach. Tęskni, ale przede wszystkim kocha. Nawet po śmierci jej córka jest ciągle najważniejszą osobą w jej życiu. Nawet po śmierci jej córka wciąż żyje w sercu matki. Oto prawdziwa, wieczna miłość.

Historia prawdziwa.
Młoda dziewczyna lat 18. Dużo planów, niespełnionych snów, wiara w to co najlepsze. Korzystała z życia i z możliwości jakie niesie młodość. Niestety pewnego letniego dnia utonęła. Jej historia się skończyła. Drugą bohaterką jest Mama owej dziewczyny. Od lat( a już trochę minęło) codziennie odwiedza córkę na cmentarzu: świeże kwiatki, zapalony znicz....

Zdecydowanie jest to książka "PS Kocham Cię" Cecelii Ahern, której miłość dwojga ludzi nie gaśnie nawet po śmierci jednego z nich. Gerry być może umarł i teraz Holly musi radzić sobie w życiu bez swojego męża, choć sobie tego w ogóle nie wyobraża. Ból po stracie ukochanego jest nie do zniesienia. Tak naprawdę Holly odechciewa się tego życia, które dotychczas jakoś wiodła. I nagle niespodziewanie dostaje list od...niego. Gerry zostawia swojej żonie na każdy miesiąc jednego okrągłego roku od swojej śmierci, specjalne zadanie, które ta musi wykonać. Tym samym pokazuje, że ich miłość jest nieskończona, że on dalej jest obok, zawsze będzie i pamięta o niej. To bardzo piękny gest z jego strony. Próbuje pokazać Holly, iż życie trwa dalej i ona nie może go zmarnować opłakując go. Miłość tej dwójki, mimo śmierci nie zgasła. Gerry zostawił po sobie ślad tego jak bardzo kocha Holly i nic nie może tego zmienić, nic nie przetnie otaczającej ich nici więzi. Nawet śmierć, nawet ona jest na to za słaba.

Zdecydowanie jest to książka "PS Kocham Cię" Cecelii Ahern, której miłość dwojga ludzi nie gaśnie nawet po śmierci jednego z nich. Gerry być może umarł i teraz Holly musi radzić sobie w życiu bez swojego męża, choć sobie tego w ogóle nie wyobraża. Ból po stracie ukochanego jest nie do zniesienia. Tak naprawdę Holly odechciewa się tego życia, które dotychczas jakoś wiodła. I...

"Wichrowe wzgórza” Emily Brontë, to wspaniała historia o miłości, która nie zostaje pokonana przez śmierć. Miłości która rani, ale też jest tak silna, że na zawsze w duszach kochanków pozostaje druga osoba.

"Wichrowe wzgórza” Emily Brontë, to wspaniała historia o miłości, która nie zostaje pokonana przez śmierć. Miłości która rani, ale też jest tak silna, że na zawsze w duszach kochanków pozostaje druga osoba.

Dla mnie pierwszym skojarzeniem jest Petrarca i Laura. Kiedy byłam dzieckiem, rodzice mieli tomik sonetów poety - połowa dla laury żywej, połowa dla umarłej. Rodzice opowiedzieli mi historię tych dwojga - i to był dla mnie wstrząs. Miałam może 9, może 10 lat, Romea i Julii jeszcze nie znałam, więc to właśnie jest dla mnie kluczowa historia o miłości po grób, a nawet jeszcze dalej. Dodatkowo Petrarca tak poruszająco oddawał swój smutek w wierszach, przez co jego sonet "Quel sol che mi mostrava" - "To słońce, które mi drogę w promieniach mościło" - do dziś mam wyryty w pamięci.

Dla mnie pierwszym skojarzeniem jest Petrarca i Laura. Kiedy byłam dzieckiem, rodzice mieli tomik sonetów poety - połowa dla laury żywej, połowa dla umarłej. Rodzice opowiedzieli mi historię tych dwojga - i to był dla mnie wstrząs. Miałam może 9, może 10 lat, Romea i Julii jeszcze nie znałam, więc to właśnie jest dla mnie kluczowa historia o miłości po grób, a nawet jeszcze...