Czarownica

U podnóża Gór przycupnęło dawno temu Niewielkie Miasteczko. Nikogo z mieszkańców nie zastanawiało, dlaczego wioska nazywa się tak, a nie inaczej. Wręcz stronili od takich myśli- niewygodne to i niepotrzebne. A nuż rozgniewaliby moce jakieś czyste bądź nieczyste? Nie wypada przecież podważać tego, co już istnieje od dłuższego czasu, a tym bardziej w to ingerować. Spokojnie żyli Niewielcy, a na ich czele stał Pierwszy- monarcha: dobry, mądry i sprawiedliwy, wedle głosu ludu miasteczka. "Rozdaje biednym. zabiera bogatym!", "Z bitwy zawsze wraca z tarczą!", "Każdemu słusznie radzi!". Nierzadko ozywały się takie oraz inne pochwały i okrzyki zdumienia dla wspaniałości władcy. "Poprowadzę Was jedyną, słuszną drogą, zaufajcie mi- a nikogo nie zawiodę", rzekł król w dniu koronacji. Poddani z zadowoleniem potwierdzali, że ich przywódca wywiązywał się z obietnicy. Jak to naprawdę wyglądało? Czy aby na pewno "jedyna, słuszna droga" była słuszna?
Wstawało słońce- żółta i ciepła kula, wędrująca po nieboskłonie. Dopiero, gdy strzecha już całkowicie pokrywała się niezrozumiałym światłem, Niewielcy wychodzili z Niewielkich chat. Noc minęła- nikt nie chciał się do tego przyznawać, jednak każdemu spadał właśnie ciężki kamień z serca. Dzień niezauważalnie wypierał pierwotny lęk.
Nie trzeba było długo czekać, by cała wioska zbudziła się do życia. Przekupki na rynku energicznie się targowały, wokół nich gromada dzieci bawiła się w ciuciubabkę. Liczne wozy przeciskały się przez zatłoczone, wąskie uliczki na kształt labiryntu. Prowadzący często tracili rachubę czasu i gubili niejednokrotnie drogę. Prowizoryczne kominy pracowały z ogromną mocą, ludzie przekrzykiwali się nawzajem, psy uciekały dzieciom w pogoni za kiełbasą w worku tragarza. Upał był nadzwyczajny- słońce wspinało się coraz wyżej i zaczynało z lekka drgać, aż niektórzy niepokoili się, że zaraz spadnie i zniszczy uprawy pszenicy lub, co gorsza, chatę albo samą Twierdzę Pierwszego! Jednak dziwna, falująca kula nie miała zamiaru uprzykrzyć życia Niewielkim- dalej kontynuowała wędrówkę.
Na Rynku dzieci nadal bawiły się w najlepsze; ich śmiechy i okrzyki przytłumiały nawet ożywione negocjacje handlarzy- co najdziwniejsze, zagranicznych. Wokół miejsca rozmowy kupców zebrało się, nie wiadomo, kiedy, spore grono zaintrygowanych widzów, szepczących między sobą: "Ponoć przybyli zza Gór! Masz pojęcie?", "Podróżowali nocą- nie boją się Demonów, albo Diabeł im sprzyja!", "Zzagórscy! Niebywałe", "Słyszałam, że zawarli pakt z siłami nieczystymi". Plotkowanie było ulubionym zajęciem mieszczan. Lecz pojawienie się w wiosce Tych z Zewnątrz wyjątkowo uatrakcyjniło ten kolejny, monotonny dzień. Wszyscy nadstawiali ucha i w skupieniu śledzili przebieg rozmowy Obcych i Niewielkich.
-...Nie, nie mamy tego na zbyciu. Jednak możemy zaoferować coś innego- rzekł spokojnym tonem zzagórski brunet.
-Hm, no cóż, nie powiem, że bardzo nam na tym zależało, ale skoro nie...-odparł niezadowolony, tutejszy blondyn przy kości.
-Zapewniam, że cena warta grzechu-mrugnął do klienta łysy, kolega bruneta.
-A szanowny pan życzyłby sobie czegoś?-spytał ciemnowłosy najwyższego kupca, tubylca.
-Gdyby nie ta cena...-sceptycznie odrzekł wysoki.
-Nie ma sprawy, wszystko do uzgodnienia.
Łysy uśmiechnął się konspiracyjnie, jak gdyby chciał zdradzić coś poufnego, gdy nagle raptownie zrzedła mu mina.
-Na prawo!-wrzasnął przeraźliwie głośno.
Wszyscy w amoku rozpierzchli się i na prawo, i na lewo, oprócz małego dziecka, nierozumiejącego tej sytuacji. Pochwyciwszy malucha, Łysy rzucił go na tkaniny zzagórskich. Chwilę potem leżał na ziemi, obok niego- doszczętnie zniszczony wóz. Woźnica, straciwszy panowanie nad rozpędzonym pojazdem, trafiłby w zbiorowisko mieszczan, gdyby nie refleks poszkodowanego.
-Nie żyje?
-Skąd?
-Jak?
-Gdzie dziecko?!
-Co się stało?!
-Szkoda wozu!
-Jak mógł nim rzucić?
-Głupi! Powinien siebie ratować.
-Trzeba coś z tym zrobić!
-Wezwijcie Esmeraldę!
-Miau.
Tego ostatniego, cichego głosu nie słyszał nikt oprócz Esmeraldy. Rynek zamienił się w nerwowe mrowisko. Za rogiem uliczki zniknął czarny, wysmukły ogon.
Mężczyzna powoli otworzył oczy. Leżał- to wiedział na pewno. Ale gdzie? Ile czasu? I dlaczego? Uporczywy ból głowy uniemożliwiał mu myślenie. Zamknął oczy. Coś podrażniło jego nos. Kichnął. Coś Innego zaczęło kręcić się w kółko na Łysym. Wreszcie przysiadło i wyciągnęło łapy w stronę twarzy kupca. Po chwili wibrujący w uszach, gęsty i usypiający mruk zaintrygował go na tyle, że przemógł się i ponownie otworzył oczy. Widok dziwnego, czarnego jak noc stworzenia, przypominającego trochę demona czy diabła, zdziwił go niezmiernie. Trochę zlękniony, uważnie obserwował ostre, wąskie pazury osobnika, które raz po raz zbliżały się i oddalały od jego szyi. W pamięci z wytężeniem szukał nazwy, która by pasowała do TEGO. Widocznie urażone czymś TO wydało obrażone: fsss. "Czyżby czytało mi w myślach?", gdybał. I zaraz począł przepraszać, mając na uwadze, że może ukazało mu się tutejsze bóstwo.
- Och, przebacz mi, nie chciałem urazić... - tu zawiesił głos, gdyż zapomniał, że nie wie, z kim ma do czynienia - ...nikogo - dokończył i dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, że znowu popełnił błąd. Zanim wzburzony już całkiem, mruczący rozmówca zdążył odpowiedzieć kolejnym fsykiem, z opresji Łysego wybawiły słowa:
- Auroro, kolacja.
Posłyszawszy głos ciemnowłosej kobiety z glinianą miską w ręku, zaglądającej do pokoju, diabeł prężnym skokiem opuścił pomieszczenie, fsycząc na pożegnanie do Łysego. Mężczyzna ponownie zemdlał.
Ze snu zbudził go intensywny i nieznajomy, lecz przyjemny zapach suszonych ziół. Ból głowy minął, za to chciało mu się bardzo pić. Gdy tylko pomyślał o wodzie, jak na zawołanie w izbie pojawiła się owa ciemnowłosa kobieta, którą czarny demon najwyraźniej lubił- ocierał się o jej nogi - i posyłał nieprzyjazne spojrzenia w stronę mężczyzny. Po chwili zorientował się, że tajemnicza dama trzymała w rękach nic innego, jak kubek wody.
- Auroro, przynieś ekwipunek tego pana - poprosiła diabła melancholijnym, lekko przerywanym głosem. Istota miauknęła bystro i majestatycznie zniknęła za drzwiami. Kupiec nie mógł już dłużej trwać w ciszy:
- Gdzie jestem? Dlaczego? Co się stało? Co to za...za...d-d-diabeł? Kim PANI jest?!
Potok wzburzonych słów przyjęła ze stoickim spokojem. Chwilę odczekała, bawiąc się przy tym dziwnymi, drewnianymi kostkami. Wreszcie odpowiedziała:
- Co się stało? Niestety, nie znam odpowiedzi na to pytanie, jednak Aurora- tak.
Zapanowało milczenie. Na bardzo krótką chwilę.
- Co-to-jest-Aurora? - wyartykułował zdezorientowany kupiec.
- Kto? - odparła kobieta z uśmiechem - Przyjaciółka, asystentka, trzecie oko, ucho, ręka i noga. Troskliwa opiekunka, w skrócie- moja kotka.
Łysy zaniemówił. Przypomniał sobie właśnie, że kotka ma coś wspólnego z kotem, a kot- to zwierzę bynajmniej nie domowe. Szczególnie czarny.
- K-k-k-k-kot? - wyjąkał.
- Kot-ka. Tak. A wracając do tego, co się stało... O, Auroro, nareszcie.
Zwinnym susem zwierzę znalazło się tuż przy łóżku. W zębach trzymało skórzany chlebak, a na szyi niosło... Rzemień? Wisiorek?
- Talizman! - prawie wykrzyczał handlarz.
- Nie, ozdoba. Nie praktykuje czarów, jeśli o to panu chodziło. A więc? Odbiera pan swoje rzeczy? Czy zostawia Aurorze jako pamiątkę? Proszę mieć na uwadze to, że się spieszy- musi załatwić kilka ważnych spraw w mieście.
Mówiła o kotce prawie jak o człowieku. "Niebywałe", myślał Zzagórski. Spojrzał na demona- wciąż nie wierzył, że to TYLKO kot- i powoli sięgnął ręką po chlebak. Ofsyczany, przeląkł się. Próbował przypomnieć sobie wszystko, co wiedział o zwierzętach- może odwrócić jego uwagę? Albo czymś zaskoczyć? Kotka cofnęła się.
- Dodam, że woli imię Aurora. Pospolite: kotka, kot, zwierzę lub - nie daj, Bastet - TO czy ON uwłacza jej godności - przestrzegła kobieta, nadal bawiąc się intrygującymi kostkami. Po czym- pogłaskała kotkę, jak gdyby nigdy nic, a ona zaczęła cała wibrować. "To chyba się nazywało mruczenie", pomyślał kupiec. Ostrożnie dotknął jej futra. Drżąc, pogłaskał ją za przykładem kobiety i zabrał torbę.
- Później będzie mógł pan spytać ją o przebieg wydarzeń. Tymczasem mamy coś ważnego do zrobienia.
Po chwili dokończyła:
- Na imię mam Esmeralda- jestem znachorką. Moja podopieczna prędko się uczy... W miauknięciu oka, że tak się wyrażę. Gdyby panu coś dolegało, a ja byłabym nieobecna, proszę jej wszystko zgłaszać..
Napisała kilka słów na kartce, położyła na komodzie i wyszła z pokoju. Łysy wolno obrócił głowę w stronę ściany. "Kobieta - kot - talizman - kości - mikstury - czytanie w myślach - drewniana chata... I do tego umie pisać!". Takie skomplikowane myśli towarzyszyły mu aż do zaśnięcia.
Na rynku zebrały się liczne grupy ludzi. Jedna donosiła o najbliższych świętach i przyjęciach, druga plotkowała o zbyt wymagającej szkole, kolejna o handlu z Zzagórskimi, następna o wypadkach... Nie sposób było ogarnąć tego wzrokiem. Każdy w promieniu pół dnia drogi mógł usłyszeć o tym, że pani Jarzębnicka zapraszała na postrzyżyny syna wszystkich krewnych oprócz znienawidzonej ciotki- czy się zemści? Podobno widziano ją z miotłą na dachu Twierdzy. Pierwszy nie wynajmował sprzątaczki... A córka Bohdanowej powiedziała już pierwsze słowo.
Handel budził teraz najwięcej emocji. "O, widziałem te aksamity... Niewiarygodne". "Wjechał prosto w towary! Cóż za nieszczęście". "A dziecko żyje?". "Tak. A Zzagórscy obdarowali matkę dziecka tymi aksamitami... Chciałoby się być na jej miejscu". Tak rozmawiali o wszystkim poza losem Łysego. Dopiero przed zachodem słońca ktoś spytał:
- A co z tym potrąconym handlarzem?
- Zajmuje się nim ta znachorka. Esmeralda. - nie musiał podawać imienia, każdy wiedział, o kim mowa. Obydwoje Niewielcy wzdrygnęli się.
- I jej kot. - dodał cicho drugi. Prędko rozeszli się, robiąc w powietrzu znak krzyża.
Następny dzień rozpoczynał się tak samo, jak poprzedni, Czerwona korona słońca wychylała głowę zza wschodu, celując promieniami w przypadkowe drzewa, dachy, ulice. Jeszcze przed chwilą przeszywający chłód mroził od wewnątrz, jak zwykle przed świtem. Życiodajna gwiazda wskazywała godzinę około piątą nad ranem. Sierpowate słońce. Będzie ładna pogoda, Esmeralda właśnie wychodziła z lasu. W wiklinowym koszu niosła zioła, na prawym ramieniu siedziała Aurora. Znachorka ujrzała w oddali gęsty dym, wypływający z chaty w miasteczku.
- Pędź do domu, Auroro! - wyszeptała przerywanym głosem kobieta.
- Miau! - odparła jej przyjaciółka bojowo, bez cienia trwogi.
Znachorka i kot pobiegli czym prędzej, każdy w swoją stronę.

- Ratunku! Ratujcie moje dziecko! Ratunku! Pali się! Aaa!
Przeraźliwy krzyk niknął w strzelającym odgłosie ognia. Kobieta leżała pod drewnianymi belami, które spadły z płonącego dachu.
- Pomocy!
Pomarańczowe języki wpełzały pomiędzy szczeliny w chacie. Kobieta szukała czegoś rękami; w końcu natrafiła na pled. Zaczęła nim wymachiwać- próbowała ugasić pożar. Niestety, tylko pogarszała swoją sytuację.
-Proszę przestać, bo ogień się rozprzestrzeni!
Zdumiona i przestraszona kobieta pomyślała, że ten ktoś chce jej śmierci.
-Puścić?! Nieee! Nie chcę umierać! Zmiłuj się, Boże! Aaa!
Dalej machała kocem. Teraz już widziała, kto do niej mówi. "To ta znachorka! Mści się, bo nie oddałam modzierza"...
- Przebacz mi! Przebacz mi, a oddam ci ten modzierz! Tylko zatrzymaj ogień!
Uzdrowicielka pomyślała, że biedna kobieta postradała zmysły.
- Proszę mnie posłuchać, zostawić ten kotu ducha winien pled i skoczyć!
- Pani zwariowała! To pewna śmierć! - wycedziła kobieta, krzycząc zza kotary ognia.
Esmeralda zaczynała się niecierpliwić. "Boi się, ale jak tego nie zrobi, przejdzie niechybnie do historii. Dlaczego, do Arystotelesa, nikt inny nie przychodzi? Ech, życzliwość sąsiedzka"...
- Proszę wybierać- poddanie się śmierci czy świadomość tego, że zrobiła pani, co mogła? A nuż się uda? Dla dziecka.
Przemogła się. Odgarnęła włosy do tyłu i skoczyła. Znachorka odciągnęła ją na bok.
- Gdzie dziecko?! - oprzytomniała kobieta.
Esmeralda czym prędzej popędziła ku płonącej chacie. "Spłonie!", pomyślała uratowana. Jednak chwilę później zobaczyła, jak uzdrowicielka jednym gestem ręki odpycha od siebie śmiercionośne płomienie, szepcząc przy tym. "TO CZARY! Niech ta czarownica już tam zostanie". Niedługo potem Esmeralda jednak wróciła, z zawiniątkiem w ręku. Druga kobieta wyrwała dziecko:
- Chciałaś nas zabić, bo tą twoją miskę trzymałam w domu, hę?!
Znachorka odpowiedziała przez zaciśnięte zęby:
- Tę miskę niech sobie pani trzyma w domu, ile chce, jeśli przetrwała pożar. Ratowałam panią i dziecko- nie zabijałam. Rozumie pani? Obok dziecka znalazłam dwa kamienie- więc znane jest już źródło ognia.
Tępe spojrzenie kobiety mówiło wszystko.
- Dwa kamienie. Potarte o siebie. Iskra. Drewno. Pożar.
Tymi prostymi słowy dotarła w końcu do matki...
- Pani obwinia moje dziecko! Nie- to czary, wiem to!
- Potrzebuje pani odpoczynku. Proszę pójść ze mną do chaty...
- Nigdzie nie pójdę! Czarownica! Na stos!
Po chwili dodała:
- I modzierza też nie oddam.
Kiedy wstawała, zobaczyła coś...
- Czarny Diabeł! Szatan! Przeszedł mi wczoraj drogę- rzuciłaś na mnie klątwę! Giń, przepadnij, Czarny Diable!
I zemdlała. Esmeralda ciężko westchnęła:
-Woli imię Aurora.
- Miau. - pocieszyła znachorkę dama z wąsami.
Łysy obudził się. Słońce już było całkiem wysoko nad widnokręgiem- spał całą noc. "Ten wóz... Cały czas widzę go przed oczami", myślał. Wstał i z zadowoleniem stwierdził brak bólu i pragnienia. Jednak oddałby wszystko za najskromniejszy posiłek...
- Miiiaaauuu! - powitała go radośnie wysmukła kotka, wskakując na łózko.
- Mii... To znaczy, witaj - zrobił pauzę - Auroro.
Usatysfakcjonowana kotka spojrzała na mężczyznę, a następnie wyszła z pomieszczenia. Kupiec podążył za nią.
Zaczął przypatrywać się dokładniej chacie. Niski sufit, koronkowe zasłonki, dziwne przedmioty na ścianach. Zatrzymał się w progu następnego pokoju. W wielkim, cynowym kotle ogromną warząchwią mieszała z werwą drobna Esmeralda. Wciąż buchały opary.
- Artemisia abrotanum, linum unistutissimum, achillea millefolium, atropa belladonna...
Przeciągłe: "Cooo?" doskonale oddawało przebieg procesu myślowego handlarza.
- Ekhem, czy pani mówi do mnie?
Znachorka lekko się wzdrygnęła, zaskoczona przez Łysego.
- O, żyje pan. Nie, mówiłam do Aurory.
Zauważył kotkę, która bezszelestnie kursowała pomiędzy stołem z "dziwnymi przedmiotami" a kotłem.
- Pani... rozmawia z kotem? - przeląkł się nie na żarty.
- To raczej nie rozmowa... Po prostu się rozumiemy.
Rzeczywiście- kotka dokładnie wiedziała, co Esmeralda miała na myśli. Petroselinum crispum- przyniosła coś białego, chropowatego i długiego. Anethum graveolens oznaczało zielone frędzle. Gdy zaś kobieta poprosiła o persea americana, Aurora miauknęła przecząco.
- A, no tak, po awokado miałam wrócić do Twierdzy, ale ten pożar...
-Do Twierdzy? Czy Pierwszy o tym wie? - spytał skonfundowany kupiec.
Roześmiała się.
-Pan nie wie. My tak mówimy z Aurorą na las. Twierdza wiedzy.
-Aha - tak naprawdę nie do końca w to wierzył - A co pani tam mówi... I po jakiemu?
-To łacina. Bylica Boże Drzewko, Len Zwyczajny, Krwawnik Pospolity, Pokrzyk (Wilcza Jagoda)... No dobrze, zupa gotowa. Cierpliwości, Auroro.
Widząc powątpiewającą minę handlarza, zapewniła:
- Proszę nie myśleć długo nad ingrediencjami, nie jest taka zła.
Musiał przyznać rację. Z przyjemnością wylizał talerz- towarzyszyła mu przy tym kotka.
-Szybko pan wyzdrowiał. Myślę, że może pan wrócić do przyjaciół z nad morza.
- Skąd pani wie...? - nie mówił, gdzie mieszka.
- Akcent. Charakterystyczny dla marynarzy. Gwara też na to wskazuje. No i ubrania... Egzotyczne materiały, nie mylę się? Kto, oprócz kupców i mieszkańców przybrzeżnych miast, ma okazję zdobyć takie stroje?
Handlarz raptownie wstał od stołu. Stanowczo ta kobieta wiedziała za dużo. To była magia. Nie dość, że pisała, to jeszcze rozmawiała z kotem i czytała mu w myślach! I czarowała! I myślała! Zdecydowanie powinien opuścić to miejsce.:
- Yyy... Bo ja... My... Dziś rusza nasz karawan. Do widzenia.
Kobieta i kotka przewidziały to.
- Miau - ponagliła i pożegnała kupca Aurora.
- Miau - odpowiedział mężczyzna i wybiegł z chaty, nie zapominając o chlebaku.

- To czarownica!
Na rynku panowało wielkie poruszenie. Grupą ludzi przewodziła jedna kobieta- owa ofiara pożaru.
- Sama widziałam! Weszła w ogień! Szeptała do niego- a on się rozstąpił!
Tłum aż kipiał.
- To była zemsta. Zapomniałam oddać jej miskę- a ona prawie mnie zabiła. I moje dziecko!
- Zawsze była podejrzana!
- To, że każdego potrafiła wyleczyć... Tylko magia, ot co.
- Ten czarny kot... Tylko nieszczęścia.
- Trzeba coś z tym zrobić!
- Na stos!
- Koniec z bałaganem!
- To dobra droga!
- Słuszna droga i jedyna!
- Po co komuś jakieś ziółka?
- Że jej nie wstyd...
- Skandal!
- Dziwaczka!
- Ona i tamten diabeł!
- Na stos z nią! - krzyknęła prowodyrka.
- Na stos - powtórzył niczym chór, tłum Niewielkich ludzi...
- Na stos - cicho szepnął kupiec. Esmeralda i Aurora. Czy coś dla ciebie kiedyś zrobiły?
"Nie pójdzie", ktoś zawołał. "Weźcie jej kota", poradził inny. Wzięli. Przestraszona kotka została przynętą. "Nie róbcie jej krzywdy!", błagała Esmeralda. "Róbcie wszystko, co chcecie, tylko jej nie krzywdźcie!". "Albo ona, albo ty", roszczeniowo odparła uratowana przez nią z pożaru kobieta, z triumfalnym uśmiechem. "Pójdę z wami", wyszeptała ze łzami w oczach. "Tylko nie róbcie jej krzywdy".
Smutny widok- młoda znachorka po środku sali, osaczona przez żądnych krwi sąsiadów. "Winna! Na stos", powtórzył jak echo sędzia. Przy nodze krzesła leżała uwiązana Aurora. Kobieta i kot tęsknie patrzyły sobie w oczy. Nie bały się. Było im po prostu smutno. "Znaj moją łaskawość- możesz PRZECZYTAĆ sobie swój wyrok", rzekł jadowicie sędzia. Po czym wybuchnął śmiechem, rozbawiony własnym dowcipem, a w jego ślady poszła cała sala. Kartkę z werdyktem rzucił Esmeraldzie prosto w twarz. Przyjęła to z kamienną miną. Śmiech.
Na rynku ustawiono stos. Cóż więcej pisać- podprowadzono czarownicę pod wielki, drewniany krzyż. Ta odwróciła głowę. "Poganka, hę?". Nie sprostowała wypowiedzi. "I tak nie uwierzycie w prawdę". Bez zbędnych ceremoniałów kobieta weszła na stos.
Kiedy pierwsza iskra strawiła łatwopalny materiał, nad głowami wszystkich przeleciało coś. Coś czarnego. Wszyscy wstrzymali oddech. Coś wylądowało na ramieniu Esmeraldy.
-Auroro. Miau* - skarciła przyjaciółkę.
- Miau** - odparła kotka, po czym otarła się o twarz czarownicy.



***
- Pierwszy, będziesz ostatni. Słyszysz mnie? Wszyscy miniecie. Ale ile czasu potrzeba, aby ludzkość zrozumiała? Aby zaczęła czuć? Myśleć? Przeklinam cię, Pierwszy, idź z Niewielkimi ku zgubie. Jedyną, słuszną drogą człowieczeństwa.


* dosł. z j. kociego: Miauaś czekać w domu, moja droga.
** dosł. z j. kociego: Miauaś nie umierać.



---------
Mam nadzieję, że opowiadanie się spodoba ;) Przyjmę z chęcią wszelkie uwagi i porady co do niego, krytykę potraktuję jako naukę :)

Czarownica

U podnóża Gór przycupnęło dawno temu Niewielkie Miasteczko. Nikogo z mieszkańców nie zastanawiało, dlaczego wioska nazywa się tak, a nie inaczej. Wręcz stronili od takich myśli- niewygodne to i niepotrzebne. A nuż rozgniewaliby moce jakieś czyste bądź nieczyste? Nie wypada przecież podważać tego, co już istnieje od dłuższego czasu, a tym bardziej w to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja niedługo będę mogła wstawić link do swojego pierwszego wydanego ebooka dzięki rozpisani.pl Będzie to opowiadanie fantasy, osadzone w naszych czasach, ale innym świecie.

Ja niedługo będę mogła wstawić link do swojego pierwszego wydanego ebooka dzięki rozpisani.pl Będzie to opowiadanie fantasy, osadzone w naszych czasach, ale innym świecie.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Jest to opowiadanie religijne przez co niektórzy nie będą chcieli go czytać, mimo to postanowiłem je zamieścić.

„Grzech” w dniu Szabatu

Od dnia urodzenia byłem niewidomy…
Siedziałem jak zwykle w południowej części Jerozolimy, na kamienistej drodze, która prowadziła do wylotu z miasta. Żebrałem rzecz jasna. Przez to, że od urodzenia byłem niewidomy ludzie traktowali mnie z góry. Pewnego dnia usłyszałem kroki niedaleko mnie, ale tym razem kroki były inne. Bardziej donośne. Pewnie przechodziła akurat większa grupa ludzi. Wydawało mi się, że jak zwykle ominął mnie szerokim łukiem. Wtedy usłyszałem szept, który zaskoczył mnie jak nic innego przez to, że ktoś w ogóle się mną zainteresował :
- Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym – on, czy jego rodzice?
Nie wiedziałem co o tym sądzić. Czy chcieli podkreślić, że jestem niewidomy, zgorszyć moich rodziców, czy może (co wydawało mu się najmniej prawdopodobne) pomóc mu. Wtedy ten, którego nazywali Rabbim odpowiedział im :
- Ani on nie zgrzeszył, ani jego rodzice, ale stało się tak, aby się na nim objawiły sprawy boże. Trzeba nam pełnić dzieła Tego, który mnie posłał dopóki jest dzień. Nadchodzi noc, kiedy nikt nie będzie mógł działać. Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata. – po tych słowach splunął na ziemię, a ślina, która się tam osadziła zmieniła się w błoto.
Nauczyciel podniósł kawałek błota i wtarł w me powieki.
- Idź, obmyj się w sadzawce Siloam. – poprosił mnie łagodnym, bardzo spokojnym tonem.
Zrobiłem to o co poprosił.





Poprzedniej nocy…

Jezus przyjdzie do ciebie…
Jezus cię uzdrowi…
Jezus sprawi, że powróci ci wzrok…
Jezus wypowie słowa zbawienia…
Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata…
Jezus przyjdzie ze swoimi uczniami…
Jezus pomoże ci…
Musisz mu zaufać…





Wynurzyłem się z sadzawki.
Światłość zalała me oczy, gdy po raz pierwszy objąłem wzrokiem piękno świata. Różne barwy i kształty. Natychmiast zacząłem szukać Jezusa. Czułem, że to powinienem zrobić. Ludzie zaczynali plotkować o ślepym żebraku, któremu powrócił wzrok. Osobom, które pytały czy to na mnie dokonał się cud, odpowiadałem z dumą, że tak. Niektórzy snuli stwierdzenia, że ja to po prostu inny człowiek. Faryzeusze twierdzili, że to jedna wielka kpina. Wypytywali jego rodziców czy naprawdę urodził się niewidomy. Oni jednak uchylali się od odpowiedzi, co jeszcze bardziej potwierdzało podejrzenia faryzeuszy. „Duchowni” pytali się mnie, gdzie jest Jezus. Odpowiadałem nie wiem, ponieważ sam go szukałem. Większość ludzi stwierdzała, że Jezus nie może być świętym, lub mesjaszem, ponieważ cudu dokonał w dniu Szabatu. Wszyscy pytali w jaki sposób odzyskałem wzrok. Odpowiadałem szczerze.





Czterdzieści lat wcześniej.
Dwanaście lat przed narodzinami Jezusa.

Leżałem na łóżku. Byłem niewidomy co przeszkadzało mi w normalnym funkcjonowaniu. Bolała mnie głowa, więc rodzice poszli po lekarstwa do miasta. W domu zostawili jednak służącą, żeby nie został sam. Pochodził z zamożnej rodziny przez co wielka skazą było to, że był niewidomy. Wtedy usłyszałem głos łagodny, spokojny, oraz kojący :
- Spotkasz się kiedyś z moim synem. – powiedział tajemniczy głos.
- Kim jesteś? – zapytałem.
- Tym, o którym jeszcze będziesz miał okazję się dowiedzieć.

Jest to opowiadanie religijne przez co niektórzy nie będą chcieli go czytać, mimo to postanowiłem je zamieścić.

„Grzech” w dniu Szabatu

Od dnia urodzenia byłem niewidomy…
Siedziałem jak zwykle w południowej części Jerozolimy, na kamienistej drodze, która prowadziła do wylotu z miasta. Żebrałem rzecz jasna. Przez to, że od urodzenia byłem niewidomy ludzie traktowali mnie z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Cześć wszystkim! Wpadłam na pomysł założenia miejsca tutaj, na Lubimy Czytać, w którym moglibyście podzielić się swoimi opowiadaniami. Zapraszam do wstawiania swoich prac poniżej :)

Cześć wszystkim! Wpadłam na pomysł założenia miejsca tutaj, na Lubimy Czytać, w którym moglibyście podzielić się swoimi opowiadaniami. Zapraszam do wstawiania swoich prac poniżej :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post