Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę, że od pierwszej sekundy przyciągnęło mnie do niego coś innego. To coś kryło się w jego uśmiechu, znałam to, znałam cholernie dobrze. To samotność.

Miłość jest czymś na co nie ma się wpływu, znajduje człowieka - bez powodu, bez komentarza i nie dając mu możliwości obrony. Może z nią jest tak jak z muzyką, nie można jej wyjaśnić, trafia kogoś bez słowa - prosto w serce.

Nie trzeba mówić, by kłamać.

Zakochanie się mogło być bolesne, cholernie bolesne - i również wobec tego człowiek był bezsilny.

My, ludzie, spędzamy całe nasze życie jak w jaskini i wszystko, co w nim odczuwamy jako prawdziwe, to tylko cienie rzeczywistości - to chciał wyrazić Platon swoją parabolą. Aby dotrzeć do światła, a tym samym do rzeczywistości, musimy opuścić bezpieczne schronienie w jaskini, a oślepiająca jasność na ziemi najpierw napędzi nam strachu i przysporzy bólu.

Ale pytania nie wiedzą. Przychodzą - bez pukania i dowiadywania się, czy mi to akurat odpowiada. Chcą, aby się nimi zajmować, wszystko jedno, o jakiej porze się pojawiają. Nauczyłam się je dobrze traktować. Odpowiadam im, że nie wiem. Czasami mówię im też, że nie wierzę. Niczego by to nie zmieniło.

Grupa składa się z tych, którzy mówią, i z tych, którzy milczą.

Ty jednak umiałeś ładniej się uśmiechać. Nic dziwnego. Miałeś ku temu więcej okazji.

(...) pamiętam jeszcze, że w tych nierzeczywistych chwilach mimowolnie przyszedł mi na myśl Bóg. Bóg, jakiego my, ludzie, najczęściej sobie wyobrażamy, spoglądającego z przestworzy na ziemię, na spokojny i czarodziejski świat- w którym z tego miejsca nie dostrzegało się cierpienia.

Pamiętam jeszcze dokładnie, jak w tamtej chwili po raz pierwszy odniosłam wrażenie, że życie jest światłem i że naprawdę potrzeba bardzo niewiele, aby to światło zgasić.

Wielokrotnie wyobrażałam sobie ten moment, ale na to, co poczułam gdy wreszcie nadszedł nie mogłam być przygotowana.