Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wartości, czyli bogactwa, są z natury płochliwe i niezależne. Nie można ich zamknąć; niszczeją one w więzach, a wzrastają w pełni wolności.

Dobroduszni czytelnicy przypisują niezwykłą mądrość człowiekowi, który potrafiłby wymyślić coś, czego oni nie mogą zrozumieć; podczas gdy uporządkowane myśli takie, że zazębiają się one w sposób naturalny, i proste ich wyrażanie wydaje się im tak łatwe, że nie dostrzegają, iż jest ono wynikiem dobrego pomysłu i uporczywej pracy.

Zauważcie, że ci, co mają dobrą pamięć, lecz sąd przyćmiony, którzy perorują przeciwko doktryną najgruntowniej ustalonym, zrodzonym z rozległego doświadczenia i logicznego rozumowania, oburzają się, że ktoś trzyma się swojego systemu za każdym razem, gdy się wykracza poza ich rutynę - ci najbardziej właśnie są do tych systemów przywiązani i trzymają się nich z uporem równym głupocie; ludzie ci bardziej obawiają się, żeby nie zostać przekonanymi, aniżeli pragną poznać prawdę.

Francja podniosła się nieco dzięki długiemu pokojowi, utrzymywanemu przez Kardynała de Fleury, ministra zarówno niezdolnego do złego, jak i dobrego, którego mierna administracja dowiodła przynajmniej, że głowa rządu już wiele robi dobrego, gdy nie czyni zła.

Szczytem zdrowego rozsądku jest najkorzystniejsze użytkowanie sił przyrody, szczytem zaś obłąkania walka z nimi.

Zdolności przemysłowe człowieka, jego inteligencja, siła mięśni, jego zręczność są darami, które natura dała jemu i nikomu więcej.

Im autor jest pomysłowszy, tym więcej zaciemnia temat, którego nie rozumie.

Dobrodziejstwo, zasługujące na najwyższą pochwałę, jeśli zostało uczynione kosztem osobistych przyjemności dobroczyńcy, zasługuje na pogardę, jeżeliśmy tego dokonali kosztem utrzymania własnych dzieci.

W liście do kardynała de Noailles, pani de Maintenon pisze, że pewnego dnia poprosiła Ludwika XIV, aby rozdawał większą jałmużnę, na co król jej odpowiedział: "Król rozdaje jałmużnę, kiedy dużo wydaje". Dowcip wykwintny i okrutny, który wykazuje, jak ruina może być podniesiona do rangi systemu.

Porównanie nie jest dowodem, stanowi tylko środek do zrozumienia prawdy, której trzeba ponadto dowieść.