Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W ustawicznym poszukiwaniu powodów do zmartwień Franz nie dostrzegał prawie swej żony, Emmy. Dlaczego na przykład nie obdarzyła do synem?
Utwierdzenie się w przekonaniu o jej winie tak go pochłaniało, że nie miał czasu na rozmowę z nią nawet w tych krótkich chwilach, które nie wypełniała mu praca.
Pewnego ranka stanęła przed nim drżąc z nienawiści i powiedziała:
- Milczysz jakbyśmy mieli żyć tysiąc lat!
Obelga, jakiej doznał od żony, sprawiła, że przez calutki dzień miał czym sycić swe zmartwienie i wieczorem, po przekopaniu rowu, wracał do domu w tak pogodnym nastroju, że zamierzał nawet powiedzieć Emmie "dobry wieczór".
Lecz gdy przyszedł do domu, Emma już nie żyła. Rzuciła się do studni.