Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W romansach wszystko jest łatwiejsze, bo wiadomo, że zawsze, choćby nie wiadomo co, wszystko dobrze się skończy. W prawdziwym życiu rzadko tak bywa.

Szczęśliwe zakończenia naprawdę się zdarzają. Trzeba mieć tylko dość odwagi, żeby stawić im czoła.

Czasem miłość oznacza, że trzeba dogonić idiotę i wbić mu trochę rozumu do głowy.

- Gdybyśmy byli innymi ludźmi w innych okolicznościach, padłbym na kolana i prosił cię, abyś pozostała ze mną do końca życia. Poruszyłbym niebo, ziemię i Zaświaty, żeby cię przy sobie zatrzymać.
(...)
- Gdybyśmy byli innymi ludźmi, nie musiałbyś o nic prosić. Zapuściłabym korzenie w tym domu i nic nie zdołałoby mnie stąd wyrwać.
- Nie jesteśmy innymi ludźmi.
- Nie, nie jesteśmy.

Od tego się zaczyna, malutka. Czujesz, jak wzbierają w tobie te wszystkie pozytywne emocje? Tylko namieszają ci w głowie. Sprawiają, że zaczynasz wierzyć w rzeczy niemożliwe. Jest jeszcze gorzej, kiedy on jest przy tobie, bo składa obietnice, których szczerze pragnie dotrzymać. Ale nie dotrzyma ich. Coś się wydarzy, a wtedy z żalem w oczach każe ci usiąść i powie, że to nie twoja wina, tylko jego. Złamie ci serce, stracisz głowę i szacunek do samej siebie. I zostaniesz z niczym, kiedy wszystko się rozleci. A rozleci się. Zawsze się rozlatuje.

Jesteś kobietą, niech usłyszą twój ryk.

- A wiesz, co widzą? - Hades nawet nie drgnął i nadal mnie przyciskał do siebie. - Widzą potwora, który zaraz ma pożreć piękną księżniczkę. Widzą, jak wybieram sobie kobietę i wlekę ją w ślad za sobą w mrok. Niszczę cię na ich oczach.
- Dobrze - wyszeptałam z energią. - Zniszcz mnie, Hadesie. Tego pragnę.

Słowa się nie liczą. Tak łatwo nimi żonglować,tak łatwo zapomnieć.

Zgodnie z definicją szaleństwo to robienie w kółko tego samego i oczekiwanie za każdym razem innych rezultatów.

- Podoba mi się to, jak przejmujesz nade mną władzę.
- To właśnie robię?
(...)
- A nie? Dajesz światu znać, że należę do ciebie. Brukasz mnie. Ostrzegasz wszystkich, żeby się nie zbliżali.
- Persefono - wymówił moje imię, jakby był to frag- ment piosenki, którą niedawno zapamiętał. - A kto tu mówi o ostrzeganiu konkurencji?

Na tę chwilę nawet człowiek w zakrwawionym płaszczu i hakiem zamiast dłoni i tak wydawał mi się kimś lepszym od Zeusa.

- Jeśli zakrwawisz mi podłogę podczas próby ucieczki, będę musiał cię dopaść, przywlec tu z powrotem i zmusić do jej wyczyszczenia. (...)
- Nigdy nie spotkałam nikogo równie dziwnego jak ty. (...)
- Że co?
- No właśnie. Że co? Czym ty mi właśnie zagroziłeś? Boisz się o swoją podłogę?
- Lubię te panele.

Rozmemłana nudziara.

Jako córka jestem niekończącym się rozczarowaniem.

Powinien z ochotą przystać na moją propozycję, a nie wpatrywać się w otwarte drzwi łazienki, jakbym pozostawiła zdrowy rozsądek w wannie.

Nie. No. Nein. Non. Nie i koniec.

Atrakcyjny z ciebie mężczyzna, choć trochę mroczny i pochmurny. Jeśli nie jestem w twoim typie, z pewnością możesz zamknąć oczy i myśleć o Anglii czy coś tam. Nie mam pojęcia o czym myślą czarne charaktery podczas stosunków cielesnych.

Chciałam osłabić jego autorytet, rzucając się w ramiona jego wroga.

- Usiądź na tyłku, bo zakrwawisz mi dywan.
- Najpierw panele, teraz dywan. Hades, masz fioła na punkcie podłóg.

Trzeba ci przyznać, że masz jaja wypierdku.

Zakładanie butów na obcasach dobę po tym, jak stopy zostały poważnie okaleczone, to niewygłupianie się, a skrajny idiotyzm. (...) Podobnie jak bieganie zimą po Olimpie w jedwabnej sukience w środku nocy.

Masz mnie uznać za swoją własność i to teraz!

..., kiedy będziesz w moim wieku, zrozumiesz, że trzeba szukać przyjemności, gdzie się da.

Nagle zapragnąłem, żeby zima się nie kończyła. Nie chciałem, żeby nadeszła wiosna. Chciałem tylko pozostać tu z nią na zawsze.
Dla mnie i dla niej nie było jednak żadnego zawsze.

To niemożliwe. Gdybym ustąpił choć na cal, Persefona wdarłaby się w szczelinę i zdobyła przyczółek. Może i nie znałem jej dobrze, ale tego byłem pewien. Była przeklętym rekinem, gotowym zacisnąć na mnie szczęki, gdybym tylko dał jej możliwość.

- Hadesie - Oparłam głowę o jego ramię i pozwoliłam, by koiło mnie równe, miarowe bicie jego serca. - Znam twój sekret.
Hades skierował się ku schodom.
- Czyli co?
- Warczysz, parskasz i prychasz, ale gdzieś pod tą skorupą kryje się mięciutkie serduszko - powiedziałam, kreśląc palcem kółko wokół górnego guzika. - Zależy ci. Umiesz się troszczyć. Jest w tobie więcej czułości niż u kogokolwiek z Trzynastu, co zakrawa na ironię, zważywszy na reputację, jaką cię obciążono na Olimpie.
- A skąd ten pomysł? - spytał.

- Nie bądź okrutny - wysapałam.
- Ja jestem okrutny - wycharczał (...) - Znisz-czyłaś mnie, Persefono, i niech mnie szlag trafi, ale zrobię to samo z tobą.

- Wiesz, co wszyscy ci ludzie widzą?
- Nie - szepnęła, unosząc lekko biodra, by pomóc mojej dłoni.
- Widzą upadek złocistej księżniczki (...) Widzą, jak w jej miejsce powstaje mroczna bogini.

Jeśli pozwoliłabym, aby założyli mi obrączkę ślubną, równie dobrze mogłam zgodzić się na obrożę i smycz.

Kallisto była zdolna do wszystkiego. Mogła nawrzeszczeć na matkę albo zdjąć jedną ze swoich ulubionych szpilek i spróbować dźgnąć nią Zeusa w szyję.