Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Narodziny człowieka- wystrzał z nieprzyzwoitej armaty. Życie- krzywa batalistyczna. Śmierć- jej wyprostowanie.

Świat istnieje, bo go rozdyma strumień idących na śmierć ludzi, jak krew tętnicę.

Wnętrze mej wyobraźni? To twarze i dłonie,
I usta, ułożone w śmierci jak w kokonie
Śpiew zmarłych, sny ze smutku i noce z milczenia,
I głowa odrąbana od kadłuba- Ziemia.
Wnętrze mojego ciała? Pejzaż elektronów,
Kwantów bardzo samotnych, bezgwiezdnego ruchu,
Gdzie jawą wyrastają czarne kwiaty słuchu,
A sny, zwierzęta nocy, tryskają spod powiek.
A białe lasy nerwów, te korzenie twarzy
I źródła purpurowe, płynące wśród wspomnień,
I kość: skała wapienna, która weźmie po mnie
Moją samotność i mrok...