Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Nietęgi ze mnie pijak - wytłumaczył się cicho detektyw, patrząc jej prosto w oczy. - Jestem z tych, co to wyskakują na piwko i budzą się w Singapurze z brodą do pasa.

W zasłoniętych kotarą drzwiach, pod złotym szyldem z napisem: ZAKŁAD POGRZEBOWY PAOLO PERRUGINIEGO, stał śniady, szpakowaty Włoch w żakiecie. Palił papierosa, czekając, aż ktoś umrze.

Wkrótce drzwi otworzyły się ponownie i weszła Ellen Macintosh. Być może nie podobają wam się wysokie dziewczyny o włosach koloru miodu i cerze jak pierwsza brzoskwinia, którą sprzedawca ukradkiem odkłada dla siebie. Jeżeli tak, to żal mi was.

Dziewczyna zniknęła za drzwiami po drugiej stronie salonu, a wraz z nią krótka spódniczka, jedwabne pończochy i dziesięciocentymetrowe szpilki.

Jej głos przypominał ochrypły rechot; był wyprany z melodii, fałszywy jak jej rzęsy i ostry jak jej paznokcie.