Jesteśmy społecznością, która kocha książki

I tak, nie znając odpowiedzi, musimy żyć w tym labiryncie uczuć, splocie myśli, kłębku zagadek, zwanym beznamiętnie życiem.

Życie. Ulotne jak jesienny liść spadający na kolorową aleję. Jak pączek kwiatu rozkwitający na wiosnę, który przemieniwszy się we fioletowego tulipana, zostaje zerwany. Jak płatek śniegu spadający zimą na naszą dłoń i od razu się na niej roztapiający. Jak dotyk letniej miłości, zapach cytrynowej nocy, smak tamtych chwil, jego widok...

Widzi rzeczy, których inni nie zauważają, ale jest ślepa. Słyszy słowa, które wypełniają jej duszę najpiękniejszą muzyką, ale jest głucha. Czuje nawet uderzające o nią powietrze, choć jest niewyczuwalne. Jest przy każdym, który jej potrzebuje, ale sama nie potrafi się odnaleźć. Żyje wiarą, nadzieją i miłością, choć nie wierzy, że nadzieja przywróci jej miłość.

I rozmyślała nad szybkością przemijania wszystkich chwil. Czas… Sprawia, że wszystko dzieje się w zastraszającym tempie. I tak jej się wydaje, że to nie znaczy, iż one, te chwile, znikają. Bo przecież są wspomnienia. Mogą być gorsze, mogą być lepsze. Ale są. I często sobie przypominamy, że było tak pięknie. A później poprawiamy się w myślach, że miało być tak pięknie. A jeszcze później stwierdzamy, że bądź co bądź, było warto. Potem zamykamy książkę wspomnień i wracamy do rzeczywistości... Albo i nie.