Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Istnieje mnóstwo powiedzeń o czasie.
Czas ucieka.
Czas jest cenny.
Nie wolno marnować czasu.
Problem z czasem polega na tym, że tylko nam się wydaje, że go mamy. To złudzenie - wymówka, żeby trwać w egzystencji. Niektórzy ludzie wykorzystują je, by zachować się lekkomyślnie; inni, żeby się powstrzymywać.
Dzieciaki, które wypisują sobie na czołach YOLO, żyjesz tylko raz, nie mają pojęcia, z czym się mierzą, kiedy kuszą śmierć. Myślą, że są niepokonane. A ja? Muszę patrzeć, jak zdrowi ludzie z tysiącami szans żyją, jakby w ogóle nie bali się śmierci.
Czas jest luksusem, na który nie wszystkich stać.

Ból przybiera najróżniejsze formy. Najgorszą jest wiedzieć, co twoje cierpienie robi z najbliższymi. Mama stała się moją największą ofiarą.
A ja stałam się jej.

Choroba to potwór w ciemności. Czai się i czeka, by uderzyć w najlepszym momencie. Podnosi swój paskudny łeb i bierze, co chce i kiedy chce.
Istnieje jednak choroba, która jest gorsza od wszystkich istniejących niewidzialnych schorzeń i szerzy się na całym świecie.
Obojętność.

Czas.
Czas jest moim największym wrogiem.

Siła ma swoją ceną. W ciągu ostatnich paru lat nauczyłam się, że jest się zmuszonym do walki nawet w najgorszym momencie, kiedy nie ma się energii i szansy, by się poddać.
Siły nie można zdefiniować. Ale wszyscy ją mamy. Może tylko nie wszyscy tak myślimy, ponieważ jest pogrzebana pod warstwami bólu, depresji i niepokoju. Tak naprawdę nigdy nie wiadomo, jak bardzo jest się silnym, dopóki bycie silnym nie staje się jedynym wyborem.

Czasami łatwiej jest się z czymś pogodzić.
Ale to nie sprawia, że czuję się mniej samotna.

Mamy jedno życie. Jedną szansę. Jedną okazję, by żyć. Czemu mam to robić w jeszcze większym bólu, niż już odczuwam? Każdy może mnie zranić, ale jeśli postanowię, że na to nie pozwolę, mogę znaleźć pociechę w tym, co oferuje mi życie. To niewiele, ale zawsze coś.

W niektóre dni łatwiej jest zlekceważyć to, co ludzie mówią, ale to nie znaczy, że ich słowa mnie nie dotykają. Po prostu dobrze udaję, że tak nie jest.

Każdy z nas może udawać, że jesteśmy niepokonani, i na widoku publicznym robić dzielną minę, ale za naszymi maskami kryją się zalane łzami twarze.

Łzy napływające do oczu a spływające po policzkach to dwie różne rzeczy. To tak, jakby się pogodzić z faktem, że zaszły pewne zmiany. Kiedy łzy napływają ci do oczu, po prostu nie masz pewności. Gdy płaczesz, już wiesz.
Ja nie chcę wiedzieć.

Czasami po prostu wiesz, kiedy jesteś potrzebny, nawet jeśli nikt ci nie powie, że cię potrzebuje.

Nigdy w pełni nie dochodzimy do siebie po stratach (…) Wchłaniamy je w siebie, aż kształtują nas jako kogoś innego. Jak każdy proces twórczy to wymaga czasu.

- Ale ty - dodaję - z-zawsze byłeś przy mnie.
Pozwala sobie na znaczący uśmieszek.
- Zwłaszcza kiedy tego nie chciałaś.
Wtedy potrzebowałam cię najbardziej”.

Kiedy rozpamiętujemy przeszłość, powstrzymujemy przyszłość. Możliwe, że mnie żadna przyszłość nie czeka, więc przynajmniej chcę jak najlepiej wykorzystać teraźniejszość.