Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie rozumieli, jak ptaki, które kiedyś znali, mogą robić coś tak strasznego. Gadatliwe papugi zniknęły. Zmieniły się w corbeaux. Kiedy straciły zieloną barwę i zmieniły postać, zaczęły wypełniać święty obowiązek – strzec granicy między żywymi a umarłymi. Czekają na śmierć, patrzą na trupy i zjadają ich mięso. I nikt oprócz corbeaux nie wie, że dusze umarłych zmieniają się dzięki temu i uwalniają od ciała.

Uczciwość to nie zawsze dobro. Zmiana to nie zawsze spokój. Władza to nie zawsze wolność.

Przede wszystkim musisz pamiętać, że istniał czas przed czasem.

Ma wrażenie, że zaprzedaje duszę. Ale świat zmusza ludzi do takich rzeczy. Może na tym polega dorosłość? Trzeba robić rzeczy, o których nigdy się nie myślało, podejmować trudne decyzje, gdy nie zostało nic innego oprócz trudnych decyzji.

- Najtrudniej na świecie być dobrym człowiekiem. Zawsze kogoś zawodzimy.

Nikt nigdy nie mówił, jak żyć, ale wszyscy wiedzą, co robić, kiedy umieramy.

Nie było tam budynków, granic, bram. Zwierzęta żyły razem, nie pilnowały terytorium ani nie troszczyły się o granice. Lecz pewnego dnia do dżungli wkroczył wojownik. Zobaczył, że jest tam wiele owoców i zwierząt do upolowania. Kiedy patrzył na drzewa, widział domy, które mógłby zbudować, i ziemię, która mogła stać się jego własnością. Zwierzęta próbowały z nim rozmawiać i tłumaczyć, że nie dostrzega wielu rzeczy, nie znał jednak ich języka i niczego nie rozumiał. Wojownik przyprowadził następnych wojowników. Przybyli z nimi budowniczowie, potem farmerzy i duchowni. Z duchownymi przybyli gubernatorzy, a z gubernatorami śmierć.

Łatwo mieć nadzieję, gdy niebo jest czyste, w powietrzu unosi się zapach deszczu, a góry są zielone i bujne. Człowiek wie wtedy, dokąd zmierza, czego pragnie. Wierzy, że wszystko jakoś się ułoży, choć nie ma pojęcia, co się za chwilę stanie. Niebo
o barwie brudnej bielizny wywołuje ponure myśli.