Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nasze dzieci nie powinny doświadczać ostrzałów i alarmów lotniczych. A niebo nad nimi powinno być pokojowe. Bez rakiet. Najwyżej z księżycem, który powoli i pięknie rośnie.

Uchwycić tę chwilę, poza całym lękiem i wściekłością, kiedy dni przenicowane są ostrymi i suchymi promieniami słońca, kiedy lato można poczuć w powietrzu niczym radość w głosie, który wychwytujesz na ulicy, a on momentalnie znika. Zatrzymać te kilka godzin słońca i ciszy między latem, pełnym ognia i zdecydowania, i zimą, która nadciąga, wypełniając sobą krajobraz. Jeszcze wiele przed nami, dalej przed nami czas, który ukształtujemy naszą wiarą, oddaniem i siłą. A dzisiaj jest słońce, wciąż jeszcze gorące, wciąż jeszcze wysokie i nieśpieszne. Chciałoby się, żeby wszyscy przeżyli, chciałoby się, żeby nie było złych wiadomości. Jesteśmy warci tego powietrza - jest w nim tyle odwagi, nie ma w nim ani trochę strachu.