Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A więc w Polsce żyją głusi, którzy nie znają języka polskiego: nie tylko nie potrafią mówić, ale również nie czytają ze zrozumieniem po polsku, chociaż skończyli szkoły dla głuchych.

Zarzut pierwszy: PJM nie jest językiem, jest tylko pokazywaniem.
Sporo znaków [w języku chińskim] swoim kształtem nawiązuje do kształtu przedmiotu czy czynności, do których się odnoszą. Ale czy ktoś odważyłby się powiedzieć, że język chiński ze swoimi robaczkami nie jest językiem, bo to są robaczki inne niż nasze?
- prof. M. Świdziński.

W końcu mogłem przestać się starać. Mogłem być sobą. Nie głuchym czy słyszącym, tylko po prostu sobą. [...] Energię, którą dotąd wkładałem w zrozumienie, co ktoś mówi, mogłem wykorzystać na ekspresję siebie.

Takie wspomnienie ma wielu głuchych. Przy stole spotyka się cała rodzina. Głusi przyglądają się słyszącym. Starają się nadążyć za tym, co widzą. Zwracają uwagę na rzeczy dla innych nieważne: wujek ma wargi schowane pod wąsami, babcia, opowiadając, zakrywa dłonią część twarzy, ciocia odwraca głowę raz w jedną, raz w drugą stronę. Głusi obserwują poruszające się usta. Odgadują, kto komu odpowiada. Spóźniają się na początek zdania, bo orientują się, kto się odezwał, dopiero wtedy, gdy inni patrzą na mówiącego. Nagle wszyscy zaczynają się śmiać.
- O co chodzi? - pytają głusi.
Potem, potem - odczytują z ruchu ust dobrze znane słowo.

Tamten Bartek, który pisał bloga, na był skoncentrowany jednym celu wpajanym od najwcześniejszego dzieciństwa: nauczyć się żyć wśród słyszących.