Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy jest ważne w co wierzymy, bylebyśmy wierzyli w cokolwiek? Gdybym wierzyła, że we wtorki konie zmieniają się w karczochy, czy to lepiej, niż gdybym w to wątpiła?

Oczywiście dorastanie nie jest łatwe. Kiedy tylko nauczą się raczkować, dzieci oczywiście raczkują prosto w kłopoty.

Prawdę mówiąc, nie mam oczekiwań. Mam nadzieje i obawy. Ostatnio to raczej obawy dominują. Kiedy moje dzieci były młode, wciąż mogłam mieć nadzieję, że może nie rozpieprzymy tak całkiem środowiska. Dziś jednak już to zrobiliśmy, dziś jesteśmy bardziej niż kiedykolwiek zaprzedani spekulacyjnemu industrializmowi z horyzontem czasowym rzędu kilku miesięcy w przyszłość. Wszelkie nadzieje, że przyszłe pokolenia mogą mieć życie szczęśliwe i spokojne, stały się bardzo wątłe i muszą sięgać daleko, bardzo daleko w mrok.

Problem tutaj polega na użyciu słowa „ewolucja” jako oznaczającego „teorię ewolucji”.
Ten skrót prowadzi do myślowego krótkiego spięcia: stawia fałszywą paralelę między hipotezą (dotyczącą obserwowanych faktów) i objawieniem (boskim, zapisanym w hebrajskiej Biblii) – która następnie zostaje wzmocniona przez swobodne użycie słowa „wierzyć”.
Nie wierzę w teorię ewolucji Darwina. Przyjmuję ją. Nie jest to kwestia wiary, ale dowodów.
Cała koncepcja nauki polega na jak najlepszym radzeniu sobie z rzeczywistością.
Rzeczywistość realnych obiektów i zdarzeń w czasie podlega wątpliwościom, hipotezom, dowodzeniu i obalaniu, przyjmowaniu i odrzucaniu – ale nie wierze lub niewierze.
Wiara ma swoje właściwe i ustalone miejsce w dziedzinach magii, religii, strachu i nadziei.
Nie widzę żadnej sprzeczności w przyjęciu teorii ewolucji i wierze w Boga. Intelektualne uznanie teorii naukowej i wiara w transcendentne bóstwo nie zachodzą na siebie zbytnio, jeśli w ogóle. Biorą się z całkowicie odmiennych sposobów widzenia tego samego świata – innego podejścia do rzeczywistości: materialnego i duchowego. Oba mogą współegzystować i często współegzystują w doskonałej harmonii.