Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zniosę każdy cios przeznaczenia,
Bezsilność, łzy, strach i ból,
Tylko bądź obok, przyjacielu,
Po prostu przy mnie stój

[o siostrach bliźniaczkach] A skoro mnie się zbiera na wymioty, jak podłe muszą się czuć Wiktor i Bartosz? Raz żyli z żoną i matką, raz ze szwagierką i ciotką?
- Nie chce mi się wierzyć, aby mąż i syn nie zorientowali się, że mają przed sobą tę drugą. - Bogusia pokręciła głową.
- Ja tam mogę w to uwierzyć bez trudu. - Adela wzruszyła ramionami. - Anitka była sprytna i pewnie nie rzucała się przez te dni w oczy. Chodziła zadumana na długie spacery pustą nadmorską plażą... przesiadywała w Podlipce... pisała w swoim gabinecie pamiętnik... Rozumiecie: „Naszła mnie melancholia, pragnę samotności", w nocy zaś wślizgiwała się do łóżka Wiktora i... no, sorry, dziewczyny, ale po ciemku wszystkie jesteśmy podobne...

Na pierwszą miłość powinny obowiązywać szczepienia ochronne.

A może to wszystko jej się śni? Bo już nie ma ani wibrujących ścian, ani muzyki,
jest chłodna, rozkołysana przestrzeń, w której ona, Adela, unosi się... unosi... Jej ciało przeszywa ostrze bólu, ale zaraz łagodzi ten ból narastająca rozkosz. Tak, tak, więcej i więcej rozkoszy. Coraz szybciej, coraz wyżej, wyżej i wyżej. Coraz gwałtowniej. (...) Trzaśnięcie w twarz ucisza ją. Adela spada w czerń...
W tym momencie Adama dopadł Wiktor. Poderwał go
za ramię w górę i zanim tamten stanął na nogach, Wiktor uderzył go pięścią, z całej siły. (...)
Wiktor podwiózł Annę pod jej stancję, a sam pojechał z Adelą do matki. Dopiero nad ranem dziewczyna odzyskała przytomność. Odprowadził ją do ciotki i pożegnał słowami:
- Straciłaś w moich oczach wszystko. Nigdy więcej się do mnie nie zbliżaj.

wykorzystam każdy dany mi dzień, każdą minutę, byle być szczęśliwą i dawać szczęście innym.