Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszystko, czego dotknie prawdziwa miłość, staje się nieśmiertelne.

Być człowiekiem to znaczy czuć coś, radość albo ból. Czujesz cokolwiek? Czy jesteś tylko maszyną, która nigdy nie zasypia i nie umie okazać emocji?

Czy kiedykolwiek byłeś martwy? — spytał enigmatycznie. — By naprawdę żyć w tym świecie, trzeba najpierw dla niego umrzeć.

Chociaż związali mu ręce, on przeżyje. Chociaż odebrali mu wszystko, on przeżyje.
Jeśli jeszcze wiedziałby, jak żyć...

Prawda. To ona jest najbardziej okrutna. Przekreśla wszystkie plany. Pokazuje szarość kryjącą się w zakamarkach. Walczy z przesłodzonym kłamstwem, sprawia, że większość fałszywych historii staje się kwaśna i często smakuje jak słone łzy, które ludzkość wylewa po zrozumieniu tragicznego błędu.

Każdy, kto chce poznać prawdę, musi wiedzieć, że prędzej spotka się twarzą w twarz ze śmiercią.

Złość drzemiąca w człowieku budzi się, zamykając dobro w ciemnej skrzynce.

Cokolwiek się wydarzy — ciągnął Brus — chcę, żebyś wiedział jedną rzecz. I tak będę cię kochał i tolerował bez względu na to, czy się uśmiechasz, czy nie, Kamilu.

Płacz to naturalny odruch ludzki, którego nie potrafią powstrzymać nawet najwięksi twardziele. Może łzy nie są oznaką słabości, tylko dowodem na to, że ludzkie serce jeszcze nie wyschło i nie zamieniło się w pustynię.

Zło nienawidzi szczęścia, bo strach nie ma wtedy
siły sprawczej. Ci, którzy tu trafili… Zagubieni nie szukali prawdziwego szczęścia, tylko swojego wyobrażenia o nim. A szczęścia nie buduje się na kłamstwie.

Mój ojciec nie wiedział, czym jest miłość. Nie wiedział, że kochać ludzi znaczy nie skazywać ich na cierpienie przez swój egoizm. Nie mam zamiaru popełniać tego samego błędu.

Może ciemność jest po to, byśmy widzieli światło, a zło — byśmy stali się lepsi — powiedział Oliver z wyraźną nutą zamyślenia w głosie, jakby chciał dokończyć myśli chłopaka. — Ale kto zdobywa władzę zabijając, nigdy nie będzie rządził światem.

W każdej duszy jest ciemność, bo każdy z nas ma swoje własne demony. Sztuką jest, by nie oddać im pełnej kontroli nad sobą.

Człowiek jest tylko śmieciem, nic nie wartym pionkiem, którego można zniszczyć jednym ruchem. Pokusa wyjaśnia, czym jesteście. Poddajecie się
jej, jesteście słabi.

Może i jesteśmy słabi — powiedział. — Ale potrafimy się podnieść.

Naprawdę… zależy ci na moim nędznym życiu? — wydukał, jakby sam nie mógł uwierzyć w to, co mówi.
— Dla mnie… Jest większym darem niż myślisz.

Jest wiele Prawd, bo każdy kreuje własną, niepowtarzalną rzeczywistość. Wszyscy ludzie są przez coś poranieni. Ale dary, talenty, uświadamiają ich, że są do czegoś potrzebni
i nie żyją dla samych siebie, ale też dla innych. Nawet jeśli świat odrzuci ich dobro, nadal będą je czynić, ponieważ sami tego chcą. Nie potrzebowali pochwał lub dowodów uznania.
Ich własna niedoskonałość sprawiała, że pragnęli dążyć do perfekcji. Aby ją osiągnąć, muszą ciężko pracować nad swoimi przywarami.

Czas płynął szybko i nie czekał na nikogo. To, co niedawno odzyskał… To było prawdziwe życie, którego już nigdy nie zmarnuje.

Życie można stracić, ale trzeba zachować godność.

Uśmiech był tak bardzo potrzebny, by normalnie żyć. Gdy ktoś nas go pozbawiał, na co potrzebne były wszystkie posiadane rzeczy, skoro nie można się z nich cieszyć? Życie baz radości traci sens.

Wieczny dobrobyt. Dążenie do tego, czego żaden normalny człowiek nie był w stanie zapewnić ani sobie, ani innym. Ciągły wyścig szczurów w istocie zniewalał.

Ludzie też są jak płomienie. Wystarczy lekki podmuch wiatru i już gasną.

Czasem człowiek traci zbyt wiele rzeczy, jeszcze zanim zdąży ich dotknąć.

Wyrzekł się wszystkich, których znał. Oddalił od siebie tych, których kochał. Zabił miłość, by ona nigdy nie mogła zabić jego. Nie potrzebował niczyjej miłości, tylko Rzeczywistości. Musiał wydostać się z więzienia fantazji. Teraz się nie podda, choćby miał już nie wrócić do świata żywych.

Całe drzewo sądownictwa jest zbyt łamliwe, sprawiedliwość zaś nie istnieje. Czyjeś szczęście może być tylko cierpieniem innych. Dobra i zła nie wolno tutaj miarkować, a patrzeć można tylko na suche fakty, które o niczym nie świadczą. Biuro pełne jest bezużytecznych papierów, statystyk. To nie one rysują obraz człowieka, którego sadza się za kratkami, to jego słowa i czyny są tym, co powinno być odważnikiem.

Od początku narodzin istota ludzka jest kontrolowana przez środowisko, które narzuca mu wzorce postępowania. Rodzice, rówieśnicy, pozostali mieszkańcy — oni wszyscy są po części odpowiedzialni za rozwój nowo narodzonej jednostki. Od nich zależy, dokąd dana istota pójdzie i jakie decyzje podejmie. W rzeczywistości nigdy nie podejmiemy żadnej
decyzji sami. Zawsze będzie ona zależna od okoliczności i przekonań. Wobec tego, czy kiedykolwiek mogliśmy poczuć się naprawdę wolni?

Nie miał sposobu na to, by odpędzać od siebie wszystkie myśli, które kręciły się teraz po jego głowie tak, jak małe dzieci przy swojej matce. Były dręczące i nieco uciążliwe, ale to dzięki
nim wiedział, że żyje.

Zawsze płaczemy za tym, czego nie mamy i za tym, co straciliśmy. Dziwne, prawda? Ale wiedz też, że wciąż pojawiają się nowi ludzie, którymi trzeba się zająć… Których trzeba pokochać. Jesteś w stanie przelać uczucia na kogoś, kto jeszcze ich nie otrzymał?

Jesteś w stanie kochać kogoś wiedząc, że boi się odwzajemnić to uczucie? Boi się... kochać?

Ludzie kochają na różne sposoby. Kochają, lecz nie tych, którzy odwzajemniają ich miłość — przynajmniej nie w sposób, jakiego dane osoby pragną. Tymczasem ci, którym naprawdę na tobie zależy, mogą być bliżej, niż myślisz. Jeśli nadal będziesz zapatrzona w swoje ideały, nigdy tego nie dostrzeżesz.