Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie nalezalam do dziewczyn, które na imprezach bujaja sie na zyrandolach, chodzac do lozka z kazdym, kto im sie podoba - bo dlaczego nie? - i poprawiaja sobie szminke we wstecznym lusterku zlapanej bladym switem taksówki. Bylam jadna z tych kobiet, z ktorymi faceci umawiaja sie na sobote dopiero w srode. Czytalam Miltona pdla przyjemnosci i bez problemu odroznialam widelec do ryby od zwyklego widelca. Moze i lubilam sobie poflirtowac, ale bez szalenstw, jak w dziewietnastym wieku, z calowaniem w reke przed poproszeniem do walca.

Dlatego ze tak sie od siebie roznilismy , moglismy sie uzupelniac. Gdzie jedno widzialo pustke, drugie widzialo trzy niezmierzone mozliwosci

Wreszcie i ja dostałam le dessert. Wyglądał jak niewinna czekoladowa babeczka postawiona do góry nogami i podana z porcją świeżo ubitej śmietany. Ale kiedy zanurzyłam w niej łyżeczkę, jej czekoladowe wnętrze zalało biel talerza niczym ciemna lawa. Z mojego ciała wyparowały resztki stresu. Poczułam, że mięknie mi kręgosłup i że osuwam się na krześle.

Chwytaj okazję, mocno trzymaj szczęście, wychodź naprzeciw ryzyku. Patrząc na ciebie, inni podążą za tobą.

Paryż to dla mnie wymarzone miasto do fantazjowania na temat podróży w czasie. Bardzo niewiele tu ulic, na których nie zachował się żaden ślad dawnej świetności- balustrada balkonowa z kutego żelaza, wygięta w zgrabny łuk, albo wyblakłe litery szyldu nad oknem wystawowym boulangerie. Oddaję się tej zabawie, odkąd pamiętam.

Lubię myśleć, że urodziłam się w złej epoce. Nie miałabym nic przeciwko krynolinie, wachlarzowi i prywatnym lekcjom rysunku. (Moja mama lubi mi przypominać, że bardziej prawdopodobne jest to, że skończyłabym jako krótkowzroczna pomywaczka).

Gwendal i ja stworzylismy szklana banke, cenna i krucha, zupelnie oddzielona od zwyklego zycia. Nie bylo w niej miejsca na rozmowy o przyszlosci czy trudne pytania. Wielu ludzi nie widzialo by w tym nic dziwnego, ale dla mnie byl to jednak maly cud. Chyba po raz pierwszy zylam wylacznie terazniejszoscia.

W Paryżu przeszłość jest zawsze na wyciągnięcie ręki- to na nią się patrzy, po niej chodzi i na niej siada.