Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślał jednak bardzo często o swoim dzieciństwie. Zawsze ogarniał go wtedy smutek, który wydawał się absolutny i całkowity - tak jakby żaden przyszły smutek nie miał go dotknąć tak bardzo. Smutek gromadził się niczym szary zmierzch wokół myśli o jego własnej niewidzialności -o tym, jak Gustav wciąż usiłował pchać się do światła, żeby Matka lepiej go widziała. Ale ona nigdy nie dostrzegła go wyraźnie. Pozostała na wpół ślepa na to, kim był.