Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak długo można gapić się na ocean, choćby się go uwielbiało od dzieciństwa? Jak długo można obserwować przypływy i odpływy, bez gorzkiej myśli, która dopaść może każdego, kto wpatruje się w morze, że życie zostało ci dane, jak każdemu, tylko jeden raz, przypadkowo, kapryśnie i bez określonego powodu?

Starość to walka, kochany, jak nie z tym, to z owym. Bezlitosna walka, która przychodzi właśnie w tym okresie życia, kiedy człowiek jest najsłabszy i najtrudniej mobilizuje siły.

Czas przemienił jego ciało w magazyn urządzeń przeciwdziałajacych ostatecznej awarii.

On, tak niegdyś asertywny, zawsze w centrum zdarzeń, był teraz w centrum niczego. I sam był niczym: nieruchomą cyfrą, gniewnie oczekującą błogosławieństwa ostatecznego wymazania.

Mamy tylko ciało, które rodzi się i umiera na wzór innych ciał, które żyły i poumierały przed nami

- Co się stało, to się nie odstanie- rzekła do niego. - Trzeba brać rzeczywistość taką jaka jest. Trwać na swoim miejscu i przyjmować wszystko, co nadchodzi

Starość to nie jest walka - starość to masakra.

Kłamstwo jest takie pospolite, a z drugiej strony, gdy się go samemu doświadczy - takie zdumiewające.

Ciało rozpada się, lecz kości zostają. Kości to jedyna nadzieja tych, którzy nie pokładają nadziei w życiu pozagrobowym i wierzą głęboko, że Bóg jest fikcją, a obecne życie - jedynym.