Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najbardziej ze wszystkiego boli kłamstwo, niszczy ono bowiem zaufanie, a straszną jest rzeczą nie moc ufać osobom, które kochamy.

Cóż z tego, że nie myślimy o kimś tak źle, jak mu to mówimy w gniewie? Słowa pozostają, a często potrafią ranić bardziej niż kamienie. Odżywają się w pamięci nawet po wielu miesiącach, gdy po innych ranach dawno nie ma śladu.

Tak naprawdę my, ludzie, wcale się nie zmieniamy (...) Jesteśmy tacy sami jak wczoraj. Bo czyż można się rozstać z własną przeszłością? Nie, ona pozostaje z nami na zawsze. Tkwi w nas jak przyczajona chroniczna choroba. I wcale nie trzeba oglądać się wstecz, żeby ją sobie przypomnieć. Ileż to razy przeszłość staje nam na drodze, skutecznie blokując wszelkie widoki na szczęśliwą przyszłość ...

Człowiek robi po prostu co może w miarę swoich sił i środków i czasami to wystarcza, a czasami nie.

Jak kiedyś, tak i teraz byłam przecież dla niego niewidzialna. Nie widzimy ludzi, jeśli chcemy jedynie przejrzeć się w ich oczach, zobaczyć tam własną świetność.

Można się okłamywać, zasłaniać mnóstwem mniej lub bardziej racjonalnych argumentów, a nawet przeczyć oczywistym faktom, ale tylko do pewnej granicy - później już nie.

Kiedy zbudzi nas odgłos spadającego buta, nie ma mowy o spaniu, dopóki nie huknie ten drugi.

Czy prawdą jest, ze każdy ma takie dzieci, jakie są mu najbardziej potrzebne?