Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mówi się, że gdyby wpuścić dwunastu fotografów do zupełnie pustego białego pokoju, to zrobiliby dwanaście różnych zdjęć. Jestem przekonana, że gdybym poprosiła dwanaście osób, które mnie znają, żeby spróbowały mnie opisać, to nie tylko uraczyłyby mnie dwunastoma różnymi opowieściami, ale na dodatek powiedziałyby również coś takiego, czego za skarby świata nie chcę usłyszeć.

(...) jak trudno dotrzymać obietnicy złożonej samym sobie.

Zazdrość to potwór, który cicho skrobie pazurami w nasze serce.

Branie wszystkiego do siebie to jedna z moich największych słabości.

Jeśli uśmiech jest mentalnym ekwiwalentem filiżanki kawy, to śmiech jest jak podwójne espresso.

Nauczyłam się cieszyć z drobiazgów: z tego, jak odbieram telefon, z tego, jak się witam z ochroniarzem w biurze, nawet z tego, jak wjeżdżam i zjeżdżam służbową windą.

Wierz w to, co ludzie robią, a nie to, co mówią.

Jesteśmy kochane za nasze niedoskonałości - za nasze śmieszne buzie, kaczy chód, słoniowy taniec, fałszowane piosenki.

Ćwiczenie nie zawsze musi czynić mistrza, ale w każdym razie może uczynić dobrego rzemieślnika.

Nikt z nas nie ucieknie przed ciosami - emocjonalnymi i mentalnymi. W moim przypadku nie ma tygodnia, żeby coś mną nie trzepnęło równie mocno, jak kilka kuksańców w brzuch: odrzucenie artykułu, rodzinna kłótnia (...).

Jesteśmy kimś więcej, niż sami potrafimy to sobie wyobrazić. Powtarzamy to naszym dzieciom, rodzicom, przyjaciołom. Ale jak często przypominamy o tym samym sobie, (...).

Moja babka mawiała, że "złe myśli" - czyli ludzie, którzy nam źle życzą - są gorsze niż brujeria (czarna magia).

Jednak to właśnie dzieci nauczyły mnie, że w relacjach międzyludzkich najważniejsza jest teraźniejszość.

Zawiść to kuzyn tej bestii z Parku Jurajskiego, która pluje nam w oczy jadem. Czujemy niechęć do osoby, o której myślimy z zawiścią, i życzymy jej wszystkiego najgorszego, choć zarazem wstydzimy się tych uczuć.

To, co w nas niedoskonałe, wcale nie oddala nas od ukochanych;to, co uznajemy za naszą porażkę, okazuje się mieć zdumiewającą siłę przyciągania.

(...)od śmiechu kobieta pięknieje.

Czasem tracisz wiarę w zwycięstwo, zanim w ogóle rozpoczną się zawody. Powinnaś zrobić, co w twojej mocy, a resztę zostawić Bogu.

(...) kobieta może ocalić życie kobiecie i że przeciwnie, kobieta może zabić kobietę, nie dotykając jej nawet palcem.

Wydaje się nam, że chcielibyśmy wygrać milion w totka, spędzić wakacje w luksusowym kurorcie, kupić wielki dom albo znaleźć nową pracę. Tymczasem tak naprawdę mają dla nas znaczenie proste, codzienne sprawy: świeżo zasłane łóżko, kąpiel w wannie, chleb z ulubionej piekarni.

My, kobiety mamy pewną wstydliwą skrywaną cechę, do której się nie przyznajemy. W każdym razie ja się do niej nie przyznaję. Zazdrościmy innym kobietom.