Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To bez znaczenia, nawet gdybyś odwiedziła milion światów. Nigdy nie będziesz wiedziała wszystkiego o drugim człowieku, nawet jeśli to osoba, którą kochasz.

Kiedy cierpimy, ludzie zbyt szybko zaczynają nam mówić: „Daj spokój, zapomnij o tym, nie było aż tak źle”. Nie możemy poradzić sobie z bólem, zaprzeczając jego istnieniu. Musimy go odczuwać. Musimy mu pozwolić, aby trwał tyle, ile trzeba. Czasem to coś wręcz przeciwnego do „zapominania”. Musimy zanurkować na samo dno naszego bólu, przeżyć na nowo każdą okropną chwilę i wytrzymać torturę pytania, co mogłoby się zdarzyć – i co się teraz zdarzy. Musimy się wykrwawić, zanim nasze serca znowu zaczną bić.

Nigdy nie będziesz wiedziała wszystkiego o drugim człowieku, nawet jeśli to osoba, którą kochasz. To niemożliwe i wcale być tego nie chciała. (...) Musisz pokochać zagadkę. Musisz zaryzykować.

Rzeczy wydają się niemożliwe tylko do chwili, gdy się wydarzą.

Może dusza może się rozpaść, tak jak przeznaczenie.

W każdej chwili, każdego dnia wszyscy coś tworzymy - sztukę lub naukę, związek lub przeznaczenie - i tworzymy to po jednym wyborze, po jednej chwili. Nasze decyzje kształtują światy innych ludzi tak samo jak nasz własny. Każde z nas jest środkiem własnego wszechświata i każde z nas znajduje się na orbicie kogoś innego. To paradoks, ale czasem od paradoksów zaczyna się prawda.

Piosenki i filmy przekonują nas, że kiedy spotkamy miłość swojego życia, to Ziemia przestanie się obracać, chmury się rozstąpią, a serce zacznie w nas śpiewać. Rzeczywistość nie jest tak uporządkowana. Prawda jest taka, że cały czas poznajemy nowych ludzi, ale nigdy nie umiemy z góry przewidzieć, ile będą dla nas znaczyć. Nigdy nie wiesz, kogo zapomnisz, a kogo będziesz już zawsze potrzebować.

Ludzie potrafią wybaczyć wszystko z wyjątkiem udowodnienia im, że nie mieli racji.

Pieniądze to zaledwie niezbędne rekwizyty w późnych stadiach kapitalizmu.

Jeśli wiesz, że jesteś kochana, jeśli w głębi duszy jesteś tego pewna, coś cennego głęboko w twoim wnętrzu zawsze będzie bezpieczne Jeśli nie doświadczyłaś takiej miłości - albo jesteś przekonana, że nie doświadczyłaś - stajesz się bezbronna. Krucha. Odsłonięta na wszystko, co na świecie trudne i straszne.

Chciałam. Zamierzałam. Ale miałam wrażenie, że otaczające mnie niebezpieczeństwa mnożą się z każdą chwilą. Zupełnie jakbym próbowała rozbić szklaną barierę, a teraz otaczało mnie tysiące drobnych odłamków, dostatecznie ostrych, aby skaleczyć do krwi.

Nie, nigdy nie zapanujemy w pełni nad naszym losem - będziemy narażeni na wypadki, okrucieństwo i przypadkowe nieszczęścia życiowe. Ja jednak staram się myśleć o tym, jak wiele zależy od nas samych. To my decydujemy, które emocje posłużą jako budulec, których użyjemy, żeby ukształtować nasz wszechświat.

Rany duszy są odmienne od ran ciała. Rozszczepienie to coś innego niż skaleczenie skóry. To bardziej jak... rozbicie porcelany. (...) Możesz je złożyć w całość, nawet skleić tak zręcznie, że rysy będą ledwie widoczne. Ale te pęknięcia pozostaną. Nie zagoją się.

Nigdy nie uwierzyłeś, że ktoś mógłby cię kochać bez względu na wszystko. Że w ogóle zasługujesz na miłość. Ale każdy zasługuje na to, żeby być kochanym, a na ciebie czeka tak wiele rzeczy. (...) Ja potrzebowałam wiele czasu, żeby cię dostrzec, ponieważ doskonale potrafisz się ukrywać, ale teraz już widzę cię, Paul. Widzę cię i kocham tak...

Kochać Paula to było tak, jakby zapalił wewnątrz mnie świecę, a ten wewnętrzny blask rozjaśniał cały świat.