Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie nie jest czymś spokojnym!

Nie jesteś już zbieraczem. Jesteś tylko posiadaczem, a to wcale nie jest równie przyjemne.

Ktoś, kto je naleśniki z konfiturami, nie może być strasznie niebezpieczny.

Teraz chłodna jesień wkroczy do Doliny Muminków. Bo inaczej jakże mogłaby znowu przyjść wiosna?

Tatuś Muminka przeglądał się w lustrze z przodu, z tyłu i z boku, po czym z westchnieniem położył kapelusz na komodzie.
-Masz rację-powiedział.-Nie wszystko potrzebuje ozdoby.
-Szlachetność sama w sobie jest ozdobą-powiedziała uprzejmie Mama Muminka.

(Tatuś Muminka) wrócił do opisywania wspomnień z czasów swej młodości. Wspomnienia te wzruszyły go tak bardzo, że bliski był płaczu. Był zawsze niezwykłym i zdolnym dzieckiem, na którym nikt się nie poznał. Gdy dorósł, w dalszym ciągu nikt go nie rozumiał i życie jego było pod każdym względem tragiczne.
Tatuś Muminka pisał i pisał, myśląc o tym, jak to wszyscy czytając jego pamiętniki żałować będą swego postępowania. Na myśl o tym rozweselił się znowu.

...wobec czego wrócił do opisywania wspomnień z czasów swej młodości. Wspomnienia te wzruszyły go tak bardzo, że bliski był płaczu. Był zawsze niezwykłym i zdolnym dzieckiem, na którym nikt się nie poznał. Gdy dorósł, w dalszym ciągu nikt go nie rozumiał i życie jego było pod każdym względem tragiczne. Tatuś Muminka pisał i pisał, myśląc o tym, jak to wszyscy, czytając jego pamiętniki, żałować będą swego postępowania. Na myśl o tym rozweselił się znowu.
- Dobrze im tak! - mruknął sam do siebie.

Włóczykij zdjął z komody kapelusz i postawił go na podłodze między komodą a drzwiami do kuchni.
- Będziecie mieli jeszcze jeden mebel więcej - powiedział chichocząc, gdyż nigdy nie mógł zrozumieć, czemu ludzie cieszą się z posiadania różnych rzeczy.

Szlachetność sama w sobie jest ozdobą.

Niezwykłe przygody to czasem dobra rzecz. Zmoknąć, przeżyć straszne chwilę, dawać sobie radę samemu i takie różne rzeczy. Ale na dłuższą metę, co to za przyjemność?

Wtem spostrzegli pierwszego motyla. Każdemu przecież wiadomo, że jeżeli pierwszy motyl, którego zobaczy się na wiosnę, jest żółty, to lato będzie wesołe. Jeżeli jest biały, będzie to tylko spokojne lato.
(O czarnych i brązowych motylach najlepiej nawet nie wspominać, gdyż jest to zbyt smutne).

W pewien wiosenny poranek o godzinie czwartej do Doliny Muminków przyleciała pierwsza kukułka. Usiadła na dachu niebieskiego domu Muminków i zakukała osiem razy, co prawda trochę ochryple, gdyż była to jeszcze bardzo wczesna wiosna.

Dzień rzeczywiście robił się piękny. Wszędzie pełno było różnych stworzonek, które zbudziwszy się z długiego zimowego snu biegały to tu, to tam, odnajdując swoje dawne ulubione miejsca, wietrzyły odzież, czesały wąsy, reperowały swoje domki i na wszelkie sposoby przygotowywały się do nowej wiosny.

Od ciepła zrobili się senni. Nie sprzyjało to myśleniu. Położyli się więc na plecach na swoich obłoczkach i patrzyli w górę na wiosenne niebo, gdzie śpiewały skowronki.
Wtem spostrzegli pierwszego motyla. Każdemu przecież wiadomo, że jeżeli pierwszy motyl, którego zobaczy się na wiosnę, jest żółty, to lato będzie wesołe. Jeżeli jest biały, będzie to tylko spokojne lato. (O czarnych i brązowych motylach najlepiej nawet nie wspominać, gdyż jest to zbyt smutne).

Muminek stał na schodkach przed domem patrząc jak dolina okrywa się zimową kołdrą. „Dziś wieczorem -myślał sobie- ułożymy się do długiego zimowego snu”.

Samotność jest czasem potrzebna.