Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tęsknota za tym, co straciliśmy lub czego nigdy nie zdobędziemy, sprawia, że nie ma nas ani tu, ani tam. Jesteśmy - nigdzie.

Czekanie, które za dnia potrafimy utrzymać w ryzach, nocą wymyka się spod kontroli i staje nie do zniesienia, ponieważ kochamy wtedy pełniej i bardziej nienawidzimy. Ale nie am w tym nic złego, tak być powinno. Po co żyć, jeśli nie po to, żeby dotrzeć do sedna naszych uczuć? To wymaga odwagi, a odwaga nie rodzi się w tłumie. W tłumie rodzi się pustka.

Dla Vincenta życie to intelektualna, w której wygrywa ten, kto pierwszy przestanie być podłożem dla myśli, a stanie się jej ogrodnikiem.

(...) życie to gra intelektualna, w której wygrywa ten, kto pierwszy przestanie być podłożem dla myśli, a stanie się jej ogrodnikiem.

Dla wielu ludzi ich własna tożsamość bywa niespójna wewnętrznie. Niespójna, rozpadająca się na kilka odrębnych bytów. Nie wiemy, kim jesteśmy naprawdę. Jest to do pewnego stopnia zrozumiałe, uzasadnione narzuconymi nam rolami, jakie w życiu gramy.

Imiona, twarze, maski. Nosimy je, a czasem nonszalancko obnosimy, to znów wdziewamy z rozmysłem. Dla bezpieczeństwa, z potrzeby pochwały, zadziwienia, zaskoczenia sobą. Dla poczucia wyjątkowości, chęci ukrycia się. Przez pomyłkę. Z bezsilności, bo zmęczyło nas ciągłe prowadzenie działań pozornych. Albo z woli walki - by jednak coś zmienić.

O, niełatwo jest żyć z tyloma twarzami w sobie, nie wiedząc o nich nic", pisze Myśliwski. To prawda, niełatwo. Dlatego przeglądamy się w lustrach innych ludzi, mamy nadzieję odnaleźć w nich swoja tożsamość.

Zawsze jest jakiś początek.

Kto powiedział, że Boże Narodzenie to czas ciszy i spokoju? Może kiedyś tak było, dawno temu. Współczesne społeczeństwa uczyniły z niego apogeum histerii, przeważnie histerii handlowej, apogeum wszystkiego, tylko nie ciszy i spokoju (słowa S. Mrożka zacytowane w "Księżycu myśliwych).

(...) słowa trwają dłużej niż jakakolwiek inna materia naszego życia, niełatwo poddają się ciosom zadawanym przez czas. Słowa używane właściwie żyją wiecznie nawet te, które nie pozostają sobie zbyt wierne.

W życiu nie można być a raz na zawsze ani raz szczęśliwym dobrze wygrać. Wygrywa się i przegrywa małe i nic nieznaczące partie każdego dnia.

Społeczeństwa dojrzewają do prawdy dłużej niż ludzie.

Jedynie czas astronomiczny przebiega równomiernie. Ludzki czas ma stale przyspieszenie, a jeśli zwalnia, to tylko przejściowo, gdy na coś czekamy. Bo potem zaraz znów przyspiesza, by wraz z pojawieniem się kolejnego zadania czy kolejnej sprawy odwrócić naszą uwagę od tego, co nas niepokoi i porusza do głębi: od przemijania.

Vincent odłożył pióro (nieodłącznego, niezniszczalnego schaeffera, od dostał od Yvonne z okazji doktoratu).

Nie jest łatwo ciągnąć za sobą bagaż dni, które minęły, gdy wciąż kochamy ludzi, których już przy nas nie ma.