Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skłonność do towarzystwa pozostaje u każdego człowieka mniej więcej w stosunku odwrotnie proporcjonalnym do jego wartości intelektualnej i stwierdzenie "on jest bardzo nietowarzyski" oznacza niemal "ten człowiek posiada wybitne cechy".

Pełno na ziemi ludzi, co nie zasługują by do nich mówić.

Samotność jest przeznaczeniem wszystkich wybitnych duchów: od czasu do czasu boleją nad nią, zawsze jednak ją wybiorą, jako mniejsze zło.

Po innych bowiem ludziach, w ogóle po świecie zewnętrznym, nie należy w żadnym wypadku oczekiwać zbyt wiele.

Albowiem im więcej ktoś ma sam z siebie, tym mniej potrzebuje od świata i tym mniej znaczą dla niego inni ludzie.

Towarzyskość należy do niebezpiecznych, ba, nawet do zgubnych skłonności, gdyż styka nas z istotami, które są przeważnie pod względem moralnym złe, pod intelektualnym zaś tępe lub głupie.

Kto zatem zawczasu zaprzyjaźnił się z samotnością, ba, pokochał ją, ten odkrył złotą żyłę. Ale nie każdy bynajmniej to potrafi.

Całkiem sobą każdy może być tylko dopóty, dopóki jest sam; kto zatem nie lubi samotności, ten nie kocha też wolności.

Los jest okrutny, a ludzie żałośni.

Nic nie mówić i w nic nie wierzyć.

[...] jedna jest tylko droga, aby pokazać głupcom i durniom własny rozum, a polega ona na tym, by z nimi nie mówić. Prawdą jest jednak, że wtedy człowiek czuje się nieraz w towarzystwie jak tancerz, który na balu spotyka samych kulawych: z kimże ma tańczyć?

Na ogół każdy człowiek jest w tej mierze lubiany, w jakiej obniża wymagania stawiane cudzym umysłom i sercom, ale na serio bez obłudy, a także bez owej pobłażliwości, którą rodzi pogarda.

Na świecie bowiem ma się do wyboru tylko samotność lub pospolitość.

Los jest okrutny, a ludzie żałośni. W świecie tak urządzonym człowiek wewnętrznie bogaty jest jak jasna, ciepła, wesoła izba w śnieżną, mroźną noc Bożego Narodzenia.

Powstrzymywanie się od pokarmu przynosi zdrowie ciału, a od ludzi spokój duszy.

Złóż ofiarę złym demonom.

Gdzie (...) dużo gości, tam dużo hołoty.

. . . każdy tkwi w swej świadomości, jak w swojej skórze, i bezpośrednio tylko w niej żyje; dlatego z zewnątrz nie można mu pomóc.

Pogodzić uprzejmość z dumą – oto sztuka.

Bogactwo przypomina wodę morską: im więcej się pije, tym bardziej jest się spragnionym. To samo dotyczy sławy.

Kto (...) oczekuje, że w świecie diabły będą nosiły rogi, a błazny dzwonki, ten zawsze stanie się ich łupem lub igraszką.

Właśnie w drobiazgach ujawnia się charakter człowieka.

Bo grzeczność jest jak liczman, jest jawnie fałszywą monetą, oszczędzanie więc na niej świadczy o braku rozsądku, natomiast szczodre nią szafowanie o rozsądku.

Bywają ludzie sławni, bywają zasługujący na sławę.

Co ludzie powszechnie zwą losem, są to przeważnie głupstwa, które sami popełnili.

Fakt, że każdy człowiek godny i wybitny żyje w ukryciu.

Grubiaństwo odnosi zwycięstwo nad każdą argumentacją.

Jedynym mocarzem, który zdoła poskromić na świecie potwory moralne i intelektualne, jest filozofia.

Majątek posiadany należy traktować jako mur warowny przed wielu możliwymi nieszczęściami i wypadkami, a nie jako przyzwolenie lub zgoła zobowiązanie do korzystania z przyjemności świata.

Najmniej wartościowym rodzajem dumy jest duma narodowa.