Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ziemianie to mrówki, które niszczą wszystko, co staje na ich drodze, zabijają się wzajemnie bez powodu i gapią zbyt długo w swoje odbicia w lustrach.

Świat i życie są dla Ciebie, są Twoje. Przyszłość nie została spisana, możesz ją kształtować.

-Czemu wierzymy w Chrystusa, Mahometa, Buddę, skoro widzieliśmy prawdziwe siły, które kreują życie oraz wiedzę?
(...)
-Ponieważ, (...) wierzymy, że jeden człowiek może coś zmienić.

Jesteśmy ludźmi. Mamy jedno życie i powinno się je szanować. Dlatego zabijanie musi być przemyślaną, świadomą decyzją.

Endgame to zagadka życia, powód śmierci. Zawiera się w niej początek wszystkich rzeczy i koniec wszystkich rzeczy.

Nie jestem bez serca. Rozumiem, że miłość to cholernie, cholernie dziwaczna sprawa.

- Obiecaj, że go nie skrzywdzisz.
- Czemu miałbym?
- Dla mnie.
- Dla ciebie? Zdradziłaś mnie. Powinienem cię zabić.
- Byłeś kiedyś zakochany, Jago?
- Tak.
- A czy byłeś kiedyś zakochany w dwóch osobach jednocześnie?
- Nie.
- To niełatwe.
- Co chcesz przez to powiedzieć, Cahokianko?
- Dobrze wiesz.

Endgame to zagadka. Życie jest rozwiązaniem.

Renzo przytula Jago ostatni raz i również szepcze mu do ucha ostatnią radę:
- Nie bądź głupi i nie zakochaj się. Nie przed końcem Gry.
- Już na to za późno - odpowiada mu Jago.
Renzo uśmiecha się.
- A więc do zobaczenia w piekle, bracie.
- Nie wierzę w piekło.
Twarz Renza ciemnieje. Pociąga długi łyk prosto z butelki.
- Jeszcze uwierzysz, Jago Tlalocu, Olmeku, Graczu z 21 ludu. Jeszcze uwierzysz.

- Durnie nazywają siebie Dziećmi Meteorytu – mówi. – Są tutaj, żeby, cytuję „świętować koniec tam, gdzie to wszystko się rozpoczęło".
- Zabawne – mówi Jalair.
- Co takiego? – pyta Baitsakhan.
- Że mają rację – odpowiada za niego Maccabee. – To ironiczne.

Stewardessa splata dłonie i mówi uprzejmie:
- Czego się pan napije, panie Duda?
Siedząca naprzeciwko pasażerka niemalże parska śmiechem, słysząc jego idealnie dopasowane nazwisko - które znaczy tyle co [...].

- Nie spodziewaj się zbyt wiele - mówi do niego zalotnie.
- Nie? Czemu nie?
- Bo to nie film o Jamesie Bondzie, a z ciebie - wskazuje na niego palcem i zatacza w powietrzu niewielkie kółeczko - żaden Bond.
- Skopałbym Bondowi dupę.
- Ja też - śmieje się Sarah.

Życie jest różne od śmierci.

- Za przyjaźń i śmierć. Za życie i niepamięć. Za Endgame.
- Za Endgame – powtarzają Sarah i Jago.
Stukają się szklankami i piją. Napój smakuje jak zaprawiona alkoholem lukrecja.
- Ble, co to jest? – krzywi się Sarah.
- Arak. Dobre, nie?
- Nie. Paskudne.
- Mnie smakuje – śmieje się Jago.

Niebo jest coraz jaśniejsze, ale nadal ciemne.

Przypominam sobie słowa Jago, który mówił, że miłość jej nie osłabia, ale czyni silniejszą.

Ci ludzie to mordercy.
Czemu nie posłuchałem Sary?
Czemu jej nie posłuchałem i nie trzymałem się od tego z daleka?

Zrób to i wygraj. Zwycięż dla mnie!

Wszystko, cały czas, każde słowo, imię, każda cyfra, każde miejsce, każda odległość, każdy kolor, każda godzina, minuta i sekunda, każda litera na każdej stronie, cały czas, wszystko.

- Broń w miejscu turystycznym! - krzyczy zszokowana Sarah. - Zwariowali?
- To Chiny. Tutaj się nie pieprzą [...].

Krew za krew, bracie. Krew za krew.

Chiyoko wie, że piramidy w zamierzchłych czasach służyły Mistrzom Gry za istne liny kotwiczne dla ich statków [...].