Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na zawsze" składa się z wielu "teraz

Nadzieja ma skrzydła, przysiada w duszy i śpiewa pieśń bez słów, która nigdy nie ustaje, a jej najsłodsze dźwięki słychać nawet podczas wichury.

Czekać Godzinę – to długo-
Jeśli Miłość ma się tuż przed sobą-
Czekać Wieczność całą – to krótko-
Jeśli Miłość jest na końcu nagrodą-„

Jestem nikim. A ty kim jesteś?
Czy także - jesteś - nikim?
A więc dwoje nas? Nic nie mów,
bo ogłoszą to z krzykiem.

Być kimś - jakie to żałosne.
Imienia swego nie pragnę
jak żaba w czerwcu życia głosić
przed zachwyconym bagnem.

W tym, że nie zdarzy się na nowo, jest cała słodycz życia. [ang. That it will never come again is what makes life so sweet]

Umrzeć nie są w stanie ci, którzy są kochani. Miłość to Nieśmiertelność

Nadzieja lekka i ulotna - zamieszkała w mej duszy.

Bywa światła Pochylenie
Zimą - w Szary Dzień
Które zgniata nas jak Brzemię
Katedralnych Brzmień

Niebiańsko nas rani
Nie uświadczysz blizn,
Tylko wewnątrz zmiany
Tam, gdzie Znaczeń błysk...

Nadzieja - pierzaste stworzenie -
Mości się w duszy na grzędzie -
Śpiewa piosenkę bez słów -
I zawsze śpiewać będzie-

Najslodsza - w nawałnicę -
Srogi sztorm musiałby się zerwać -
By spłoszyć małego ptaka,
Który tyłu rozgrzewał -

Słyszałam go w mroźnej krainie -
Na morzu obcym i głuchym -
Lecz nigdy, w największej potrzebie,
Nie prosił - mnie - o okruchy.

Żeby docenić nektar, trzeba sie karmić goryczą.

Nadzieja jest tym upierzonym
Stworzeniem na gałązce
Duszy - co śpiewa melodie
Bez słów i nie milknące -

W świście Wichru brzmi uszom najsłodziej -
I srogich by trzeba Nawałnic -
Aby spłoszyć ptaka maleńkiego,
Co tak wielu zdołał ogrzać i nakarmić -

Śpiewał mi już na Morzach Obcości -
W Krainach Chłodu -
Nie żądając w zamian Okruszka -
Choć konał z Głodu.

Głód mnie dręczył przez tyle lat -
Aż czas nadszedł - obiadową godziną
Z drżeniem przysunęłam stół -
Sięgnęłam po niezwykłe wino -

Ten posiłek widywałam na stołach -
Gdy wracając do domu głodna -
Zaglądałam w okna, bez nadziei -
Że mogą być moje te dobra -

Nie zaznałam do syta chleba -
Jakże inne były okruchy,
Które dzieliłam z ptakami -
W jadalnej sali natury -

Ta obfitość raniła - zbyt świeża -
Czułam się chora - nieswoja -
Niby - z górskiego krzewu -
Przesadzona na drogę jagoda -

I nie byłam głodna - odkryłam -
Że głód może tylko spotkać
Tych, którzy stoją za oknem -
Znika - gdy wejść do środka.

Pszczoła się mnie nie lęka
I dobrze znam motyle.
Z serdecznym leśnym ludkiem
Spędzam niejedną chwilę -

Głośniej się przy mnie śmieje potok -
Wietrzyk weselszą cieszy grą.
Dlaczego, letni dniu, mój wzrok
Zachodzi srebrną mgłą?

Prawił o "Otwartości", aż sam się w kąt zagnał-
Otwartości nikt nie zamknie w definicji-
Deklamował o "Prawdzie", aż się sam załgał-
Prawda nie jest szyldem ulicznym.

Podoba mi się w agonii to, że jest zawsze prawdziwa.

Because I could not stop for Death –
He kindly stopped for me –
The Carriage held but just Ourselves –
And Immortality.

We slowly drove – He knew no haste
And I had put away
My labor and my leisure too,
For His Civility.

Wody nas uczy pragnienie.
Lądu - morskie przestrzenie.
Uniesień - bólu wiek.
Pokoju - opowieść o bitwach.
Miłości nagrobna modlitwa.
Ptaków śnieg.

Zanim straciłam wzrok – ceniłam
Ten zmysł jak każde Stworzenie –
Które ma Oczy i nie myśli
Nawet – że mogłoby nie mieć.

Jest samotność przestrzeni,
Samotność oceanu,
Samotność śmierci - lecz wszystkie
Igraszką są w porównaniu
Z tym innym odosobnieniem,
Polarnym tchnieniem głuszy:
Skończoną nieskończonością
Zamkniętej w sobie duszy.

Jedno serce przed rozpaczą uchronić
A nie będę żyła daremnie
Jedno życie przed bólem osłonić
Złagodzić jedno cierpienie

Gdy słabnący rudzik do gniazda
Odnajdzie drogę przeze mnie
Nie będę żyła daremnie.

W tym, że nie zdarzy się na nowo,
Jest cała słodycz życia.
Takiej pewności żadna inna
Wiara nam nie użycza.

Jeśli coś będzie, to najwyżej
W odrębnym stanie czy bycie-
Ta pewność budzi w nas apetyt
Dokładnie odwrotny: na życie.

Musi więc Nas połączyć
To, że trzeba się rozstać.

To nie ci, którzy umierają
Ranią nas - żywi bardziej ranią -
Umierający czynią to inaczej -
Jakby stojąc za drzwiami.

Przetnij wpół Skowronka - znajdziesz Śpiew -
Zapas Srebrnych Ziaren, nierozrzutnie
Wydzielanych Letnim Rankom, abyś miał
Czego słuchać, gdy spróchnieją Lutnie.

Znieś Zapory - runie z rykiem Powódź -
Zapas Wód, odłożony dla ciebie
Na Szkarłatny Eksperyment - wciąż, Tomaszu,
Nie chcesz wierzyć w prawdę o Ptasim Śpiewie?

Nigdy nie mówiłam z Bogiem
Ani w niebie mój krok nie stanął
A przecież pewna jestem drogi
Jakby mi mapę dano.

Nie tylko w komnatach straszy
Nie trzeba wcale być gmachem
Korytarze w mózgu mogą większym
Niż realne napawać strachem

I bezpieczniej zewnętrznego upiora
Napotkać o północy
Niż chłodnemu gospodarzowi
We wnętrzu spojrzeć w oczy

Bezpieczniej galopować przez Opactwo
W Pogoni grobów
Niż bezbronnemu w samotni
Zderzyć się ze sobą

Bardziej nami powinno wstrząsnąć
Nasze ja - ukryte na dnie serca
Niż zaczajony w mieszkaniu
Morderca.

Człowiek pożycza rewolwer
Na rygle zasuwa bramy
Przeoczając groźniejsze widmo -
W nim samym.

Odejść ze świata, który znamy,
W ten niezgłębiony jeszcze
To - jak trud czekający dziecko,
Gdy mu otwartą przestrzeń

Zamyka wzgórze: za nim - magia
Tajemnicy majaczy -
Ale - czy wgląd w nią wynagrodzi
Samotność tej wspinaczki?

Znosić cierpliwie co nas rozdziera
Dowodzi siły -
Po cóż by mocne olinowania
Inaczej były
Okręt z atłasu można by zrobić
Ale go walki zedrą -
Żeby po morzach stąpać musi
Mieć stopy z cedru.

Płynąć do raju -
Ach, oceanie!
Zakotwiczyć nocą - w tobie -
W przystani!

Siedząc tak chętnie przy zmarłych –
Nagle stali się nam nieodżałowani –
Po omacku szukając zniknionych –
Mimo że cała reszta jest z nami –.