Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ledwo jednak znaleźli się na miejscu, kobieta wciągnęła go za nagrobek, mimo chłodu położyła się na kamieniu i zdarła spódnicę. Zauważył, że na cmentarzu jest wiele par, które w biały dzień oddają się energicznemu spółkowaniu. Powiedział, że więcej osób leżało na grobach niż w grobach. Okazało się, że ów cmentarz jest neapolitańskim zaułkiem kochanków i zgodnie z miejscowym obyczajem przekroczenie bram nekropolii czyni delikwenta niewidzialnym. Spotkawszy znajomych, nie wolno wymieniać żadnych gestów czy spojrzeń. To samo dotyczy autobusu numer 133, który kursuje na cmentarz. Dowiedziałem się, że zaproponowanie damie niedzielnej przejażdżki autobusem numer 133 jest równoznaczne ze złożeniem niemoralnej propozycji.

Z czasem historycy ubiorą tę część działań pod Salerno w odpowiednio dostojne szaty. My widzieliśmy niekompetencję, tchórzostwo, którego zaraźliwy przykład szedł z góry i wszechobecny chaos.

Lattarullo i jemu podobni zostali wychowani zgodnie z zasadą, że nie mogą się parać handlem. Ta sama reguła wyklucza ich z wszelkich prac fizycznych. Dlatego gdy inni niedojadają, oni dosłownie przymierają głodem.

Jak każdemu Włochowi wiadomo, Południe to po prostu kolonia uprzemysłowionej Północy.

Podążyłem ich śla­dem i zna­lazłem się w prze­stron­nej sali, w tłumie pod­ocho­co­nych wo­jaków, którzy z początku ostro się prze­py­cha­li i za­grze­wa­li wul­gar­ny­mi okrzy­ka­mi, ale prze­do­staw­szy się do pierw­sze­go rzędu, mil­kli spe­sze­ni. Pod ścianą, mniej więcej co metr, sie­działy pa­nie. Były wyjścio­wo ubra­ne, wyglądały na go­spo­dy­nie do­mo­we i miały za­cne ob­li­cza prze­ku­pek i plot­ka­rek. Przy każdej z nich piętrzyła się ster­ta kon­serw i wkrótce się oka­zało, że po dołożeniu ko­lej­nej można było na miej­scu ko­chać się z upa­trzoną wy­branką. Ko­bie­ty sie­działy nie­po­ru­szo­ne, bez słowa, a na ich ka­mien­nych twa­rzach nie ma­lo­wały się żadne emo­cje. Równie do­brze mogłyby han­dlo­wać ry­ba­mi, cho­ciaż to miej­sce było po­zba­wio­ne roz­gorączko­wa­nia ryb­ne­go tar­gu. Nie było na­ga­by­wa­nia, zachęca­nia, ku­sze­nia, żad­ne­go, choćby przy­pad­ko­we­go błyska­nia go­lizną. Naj­od­ważniej­si z żołnie­rzy prze­pchnęli się do przo­du, ale wo­bec tak rze­czo­we­go po­dejścia żon i ma­tek, które przy­gnała tu pust­ka w spiżarni, tra­ci­li cały re­zon. Jesz­cze raz rze­czy­wi­stość oka­zała się zdraj­czy­nią ma­rzeń. Słychać było skon­ster­no­wa­ne śmie­chy i wy­si­lo­ne dow­ci­py, które miały odwrócić uwagę od dys­kret­nej rej­te­ra­dy. Pe­wien żołnierz, lek­ko pod­pi­ty i pod­pusz­cza­ny przez kum­pli, w końcu złożył kon­serwę przy jed­nej z ko­biet i roz­piął spodnie. Roz­poczęła się zdy­sza­na kotłowa­ni­na, która szyb­ko do­biegła końca. Chwilę później wstał, za­pi­nając roz­po­rek. Było to coś, o czym naj­le­piej za­raz za­po­mnieć. Bar­dziej przy­po­mi­nało to karę dys­cy­pli­narną niż akt miłosny.

Stało się to, co się stać musiało. W wiosce koło Cancello zamordowano pięciu Maurów. Kobiety zwabiły ich do chałupy, gdzie uraczyły jedzeniem lub winem z domieszką jakiejś paraliżującej trucizny. W pełni świadomych najpierw wykastrowano, a potem ścięto. Egzekucję powierzono młodym chłopcom, żeby mogli dowieść męskości, ale brakło im sił i praktyki, żeby wykonać zadanie szybko i sprawnie. Zwłoki pogrzebano w kilku ogrodach pod kapustą, którą na tę okoliczność wykopano, by zaraz ponownie zasadzić. W całej zona di camorra śmiano się w kułak, że w nadchodzącym roku można się spodziewać wspaniałych zbiorów kapusty. Tego wszystkiego dowiedziałem się od zaufanego informatora z Afragoli.