Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Instrument Sabały jest rozpaczliwy, powiedziałbyś, niemożliwy prawie. Nie są to bowiem skrzypce, ale jak on je zowie „gęśliki”, coś przypominającego niby skrzypce, ale w pierwotnej formie, jakie dziś można widzieć jeszcze np. w muzeum Mozarta w Salzburgu.

Sabała jest nieodzownym członkiem każdej wycieczki, bo rad z nami chodzi. A nie sądź, aby to znów było tak bardzo łatwą lub zwyczajną rzeczą; choć grzeczny i uprzejmy, nierad idzie między ludzi, a przez wieś nawet kroczy jakby przez las, nie patrząc po stronach i grając na piszczałce lub na gęślach.

Że Jasiek (Sabała) nie o przeszłości marzy wtedy, świadczy ten uśmiech tęskny i smutny. Kiedy on myśli o przeszłości, to uśmiech jego jest wesołym. Wszakże według własnego świadectwa tego poety-filozofa, on "ani jednego dnia w życiu nie był nieszczęśliwym". Ale przyszłość - ta zawsze niepewna. Czy w przyszłym życiu będzie mógł błądzić po swoich ukochanych wirchach? "Bo ja i tam długo na jednym miejscu nie usiedzę" - mówi on sam o sobie.

Kto chce dobrze (tj. wygodnie) siedzieć, niechaj siedzi doma.