Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy leżę, nie nadaję się do wstawania.

Powiesił się ze strachu przed śmiercią.

Nie wiem, co się dzieje na świecie, bo okna mam pozasłaniane.

Lgnę do ludzi i im nie otwieram. Nieraz otwieram i żałuję. Nie cierpię zimna, czytam zachłannie o Antarktydzie. Skromność i nieprzyzwoitość. Pisanie nieraz wbrew sobie, choć jestem jednocześnie w tym, co robię.

Sny to są właściwie filmy na własny użytek.

Ucieszyłem się na widok dwóch mężczyzn trzymających się za ręce. Ten schemat chłop-baba, baba-chłop wygląda strasznie. Rozmnażalsko.

Napisałem kartkę. Bo unikam osobistego kontaktu jako niepotrzebnej straty energii.

Warszawa. Wstałem. Z łóżka. Podłoga. Kapeć. Ona. Ja na niej. Ona na mnie. Nogami. Śpiącymi, splątanymi. Wczoraj.
Dziś - sam. Staję na nogach. Swoich.

Tak, właśnie to, że to już spokój. Koniec. Po wszystkim. Dwieście tysięcy ludzi leży pod gruzami. Razem z Warszawą.

Wolałem wysilać swoją konspiracyjność na pisanie półjawnych powieści, powiastek i komedyjek szkolnych. I na bardzo wczesne sex-przygody. Te ostatnie udały się, jako długoletni sekret. Sex-przygody z mężczyznami. Traktowałem swoje potrzeby homo jako przejściowe, że niby kiedyś znormalnieję. Mając 15 czy 16 lat zadałem sobie pytanie "kiedy?". Niby zmienię się z dnia na dzień? Nie. Wobec tego trzeba przyjąć siebie takiego, jakim się jest. Ustaliłem to, przestałem się tym turbować. I nadal uprawiałem swoje sex-przygody ze świadomością, że to jest mój rodzaj. Wszelkie słyszane określenia i przezwiska owych gustów nie przejmowały mnie specjalnie. W ten sposób szkoliłem swój upór i nieprzemakalność. W seksie i w pisaniu. Nie przejmując się krytyką. Czy nieuznawaniem. Było to dobre i skuteczne samoszkolenie.

Jak idę za szybko, to wszystko przepada. Mam tylko jedno oko zwrócone w przyszłość, drugie w przeszłość. A to trzecie oko na teraźniejszość - nieczynne. Nie ma wtedy szczęścia.

Moja cykliczność jawy i snu nie ma nic wspólnego z dobą.

Nie każcie mi już niczym więcej być!
Nareszcie spokój.

Bóg jest miłością, bo jeśli nie jest miłością, to nie warto, żeby był.

Czytelnika nie obchodzi (raczej), czy ja żyję, często o tym nie będzie wiedział. I to wtedy też mnie ożywi, czego nie będę czuł wtedy, ale mogę poodczuwać potencjalnie na zapas teraz, szczególnie przy pisaniu.

Przespałem trzydzieści godzin. W dawniejszych czasach miałem częściej takie spania i rozszerzone doby. Budziłem się nieraz z niepokojem, że przespałem coś ważnego, że może świat się skończył.

Mówią, że Żeromski umarł na babie. Lekarz mu zabronił tego na serce, ale jego podobno poniosła namiętność.

To, co w dzieciństwie nie zdąży być wytępione, w dorosłości buduje charakter, służy historyjkom, sztukom, przykładom.

Od bomb i samolotów - wybaw nas, Panie,
Od czołgów i goliatów - wybaw nas, Panie,
Od pocisków i granatów - wybaw nas, Panie,
Od miotaczy min - wybaw nas, Panie,
Od pożarów i spalenia żywcem - wybaw nas, Panie,
Od rozstrzelania - wybaw nas, Panie,
Od zasypania - wybaw nas, Panie...

Myślmy szybko: czym jest grzebień wobec bytu?

Tak to dziennik jest żywą powieścią, w której ja i inni jesteśmy bohaterami niewiedzącymi, jak i co będzie jutro, za godzinę. Zmieniamy nieraz zdanie, poglądy, zapominamy się, wydajemy na łup obserwatora z przyszłości.

Dużo tu mówię o tych zabytkach. Ale to było ważne, bo z nami ginęły.

Czy ja wciąż muszę być Polakiem?
Czy ja wciąż muszę być człowiekiem?
Chwilami zamęt,
ledwie dyszę,
jestem tylko ssakiem.

Było gorąco. Jakieś kobiety wyniosły wiadro z kawą, czy kilka wiader, i rozdawały wszystkim. Były rozczulająco dobre, pogodne. (…) Mój Boże! Ile w tej Warszawie było wtedy dobroci. Po prostu dobroci. Ile!

(...) - teraz czekaja nas ciężkie chwile.
On myślał, że ona myśli o całej Polsce, a ona o rozpakowaniu się.

Ludwik
- Wiem po sobie, nie ma w człowieku nic do uszanowania.

Macha całymi rękami, jak pokazuje, w górę, w dół. Jak śmierć... Z tymi zapadniętymi oczami tak jakby śmierć grała w tenisa.

Dla Polski Warszawa przede wszystkim paliła się.

To byli wehrmachtowcy. Inni niż ci przy barykadzie. Pokrzykiwali bez złości. Z humorem. Ze szwargotaniem. Rwali marchwie, pomidory. Wołali do kobiet:
-Marija! E! Marijaa!
I dawali, co im się wyrwało. Warszawskie "Mariije" przyjmowały i jadły. Coś tam odpowiadały, w kombinowanym języku. Przy którymś korku zaczęliśmy przysiadać. Werhmachtowcy przyzwalali, bardzo grzecznie. Jak tylko się odtykało, pokrzykiwali znów.
-E! Mariijaa!-i coś tam, żeby iść.
Ta Wawelska rozpogodziła ludzi. Bo i Pole Mokotowskie pachniało, i bomby nie waliły, i ci werhmachtowcy. Zobaczyło się, że i Niemcy są ludzie-jak powiedział Konrad Wallenrod po słowach "Dosyć już zemsty".

Aż dostrzegłem szparę-lukę w cegłach w ścianie, czy okienko, przed którym stanęła Zocha, Halina i Ojciec. Nie wiedziałem, czego wypatrywali. Zobaczyłem na pionowo, tyle co w strzelnicy, kawałek domu narożnego, jezdni i chodnika. Zza rogu wyszedł i skręcił w słońcu elegancko ubrany pan w kapeluszu. Po prostu poszedł sobie. Więc poza Warszawą był normalny okupacyjny ciąg życia i spraw... W tej chwili pod okienko od ulicy, od "tamtych", podeszła kobieta. Coś przez szparę z Zochą i Haliną mówiły do siebie. Coś one jej podawały. Za moment zobaczyłem w ich rękach gomółę masła.
-To pieniądze idą?-spytałem się Haliny.
-No pewnie.
-I są ważne?
-Ważne-kiwnął głową Ojciec.
No tak. Dlaczego poza Warszawą pieniądze miały być nieważne? Tutaj nie musieli prowadzić handlu, budować kuchni z trzech cegieł. Tutaj nie panowała pierwotna jaskiniowa wspólnota.