Jesteśmy społecznością, która kocha książki

My rodzimy się, wypełniamy swoje dni pracą i znikamy niczym liście dębu zmiecione zimowym wiatrem. Każdy z nas jest jednak cząstką czegoś trwalszego, czegoś, co wydaje się stałe, rzeczywiste i prawdziwe.

Ta ziemia należy do skromnych, ciężko pracujących ludzi. Prawdziwa historia tej krainy powinna być historią ludzi, którzy nic nie znaczą.

W naszej pracy przeszłość i teraźniejszość żyją po sąsiedzku, nakładają się na siebie i splatają ze sobą; czasami trudno poznać, gdzie kończy się jedno, a zaczyna drugie.

Krótkie, ponure, ciemne dni zimowe, które po prostu trzeba przetrwać, mimo że aż nazbyt dotkliwie odczuwamy, jak bardzo jesteśmy słabi w zderzeniu ze złowrogim wszechświatem, który ma nas za nic.

Praca, którą trzeba wykonać, powinna być wykonana i tyle. Praca sama w sobie jest wartością. Nie uchylaj się przed nią, inaczej stracisz w oczach ludzi.

(...) współczesne społeczeństwo przemysłowe ma obsesję na punkcie wyjeżdżania dokądś i dokonywania czegoś w życiu i przywiązuje do tych zjawisk niezwykłą wagę.

Dziwnie się czuję, jak gdybym był tylko gościem na ziemi, którą kocham, jak gdybym nie był już u siebie. Po raz pierwszy zaczynam rozumieć, że poczucie przynależności wypływa z uczestnictwa i zaangażowania. Czujemy się tutaj jak u siebie, ponieważ pracujemy na tej ziemi. Dlatego wstałem wcześnie, obszedłem zagrody i po półgodzinie pracy znów staję się tutejszy, zrzucam z siebie skórę przybysza.

Niezależnie od tego, czy jesteśmy tego świadomi, czy nie, na nasze postrzeganie przyrody zawsze mają wpływ - mniej lub bardziej bezpośredni - wyobrażenia natury i postawy wobec niej prezentowane przez źródła kulturowe.

(...) zawsze wiedziałem, że mój pies nie jest tak dobry, jak powinien. Czasami uciekał do domu, gdy traciłem nad sobą panowanie i zaczynałem na niego krzyczeć. Przestał mi ufać. Wiedziałem, czyja to wina. Wiedziałem, że go zawiodłem.
Z perspektywy czasu wiem, że byłby wspaniałym psem, gdybym potrafił lepiej go ułożyć. Życie jednak ma to do siebie, że często zatacza koło, dzięki czemu nauczeni doświadczeniem możemy lepiej się spisywać w przyszłości. Nie zamierzałem popełniać tych samych błędów.

Rób, co trzeba, żeby mocno stać na własnych nogach, ponieważ jeśli upadniesz, nikt cię nie podniesie.