Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Główni myśliciele "postmodernistyczni", oczywiście Nietzsche, ale w pewnej mierze również Marks i Freud, będą nazywani "filozofami podejrzeń": od tej pory celem filozofii staje się dekonstrukcja iluzji, którymi wykarmił się klasyczny humanizm. Filozofowie podejrzeń to myśliciele, którzy przyjmują jako zasadę analizę przeczucia, że pod tradycyjnymi wierzeniami, pod "dobrymi, starymi wartościami", które uważa się za szlachetne, czyste i transcendentne, zawsze "kryją się interesy, nieświadome wybory, głębsze... a nierzadko haniebne prawdy". Jak psychoanalityk, który stara się osaczyć i zrozumieć nieświadomość poprzez objawy obserwowane u pacjenta, filozof postmodernistyczny uczy się przede wszystkim nieufności wobec pierwszych oczywistości, powszechnie uznanych poglądów, i przyglądania się, co mają z tyłu, powyżej, jeśli trzeba, to i w poprzek, po to, by wykryć ukryte uprzedzenia, z których ostatecznie są zbudowane.

(...) filozoficzna theoria ma zawsze dwa aspekty. Zawiera theion i horao, to, co boskie, które staramy się dostrzec w rzeczywistości, i "widzenie", które je kontempluje, to, co chcemy poznać i to, dzięki czemu staramy się tam dotrzeć (narzędzia, którymi się posługujemy, żeby osiągnąć poznanie). Innymi słowy, teoria z jednej strony zawiera zawsze definicję najgłębszej istoty bytu, orzeka, co jest najważniejsze w otaczającym nas świecie (co nazywamy ontologią - "onto" - odsyła do greckiego słowa, które znaczy "będący"), a z drugiej strony definicję wizji lub co najmniej środków poznania, które pozwalają nam ją uchwycić (co nazywamy teorią poznania).